Με την ευκαιρία του τέλους του flashback, επιστρέφω στο thread.
Αχ... μόνο να αναστενάξω μπορώ μετά από όλα αυτά, και μάλιστα με πικρία. Συνεχίζω να βρίσκω την απελπισία του Luffy υπέροχη, ρεαλιστική και απολύτως απαραίτητη.
Για τον Sabo, ίσως να είναι όντως ζωντανός. Αυτό το σκηνικό με τον Dragon βάζει ψύλλους στα αυτιά και ο Oda δε τα πετάει αυτά στο έτσι.
Επίσης, καταλάβατε ότι η σκηνή έγινε στο χωριό του Zoro, όταν η... ξεχνάω όνομα... το κορίτσι που τον ενέπνευσε τέλος πάντων ήταν ακόμη ζωντανό. Τους είδαμε και τους δύο να προπονούνται. Εύγε, Oda-sensei.
Η Dadan είχε πολλή φάση με τα δάκρυα αποχαιρετισμού. Σνιφ.
Θέλω να δω πώς θα ανακάμψει ο Luffy μετά από αυτό το τραύμα. Θα πάρει πολύ δρόμο, πολλή προσπάθεια και πολύ χρόνο. In Oda-sensei we trust!