87 replies to this topic

[Sparklight]

Πολύ ξηγημένα black metal albums είναι:

Empty - The Last Breath of My Mortal Despair
Shining - Halmstad
Sigh - Imaginary Sonicscape
Sigh - Scorn Defeat
Sigh - Hangman's Hymn
Wolves in the Throne Room - Diadem of 12 Stars
Impaled Nazarene - Death Comes In 26 Carefully Selected Pieces:smokingg:

[rebelos]

είσαι νεοσμυρνιώτης και γενικά παρατηρώ πως ξέρεις από μπάλα
να ακούσεις όμως και καινούργιο Wolves που νομίζω είναι καλύτερο απο dialem αν και αυτά τα black metal του διαόλου εγώ δεν τα πολυκαταλαβαίνω

[momO]

epic albums:respect:
Moonspell-Irelligious/The Antidote/Sin-Pecado/Night Eternal
Paradise Lost-Gothic/In requiem/paradiselost
Bauhaus-In The Flat Field/The Sky's gone out
Sopor Aeternus-Les Fleurs du Mal/La chambre d'echo/Dead lovers' sarabande
Joy Division-Still/Substance/Closer
Dead Can Dance-A passage in time
Opeth-Damnation
My Dying Bride-As the flower withers/Like Gods of the sun/The Light at the end of the world
Celtic Frost-To Megatherion/Monotheist
Hocico-About a dead

[keetharesh]

Crust διαμαντια:
Tragedy - Vengeance (2002)
Tragedy - Nerve Damage (2006)
From Ashes Rise - Nightmares (2003)
His Hero is Gone - Fifteen Counts of Arson (1997)
Disfear - Live The Storm (2007)
The Great Deceiver - Terra Invognito (2003)

[Hanzo]

ε οχι ρε συ!
το χειροτερο τους βρηκες;
δισκογραφια εχω αφθεντικη σαν πρωην παουαπρογκστερ και ειναι ενας απ'τους λογους που σιχαθηκα το ειδος, αντι να προτεινεις δισκους σαν το "solitude*dominance*tragedy" και "in search of truth". ξερω ειναι στους αγαπημενους σου αλλα μου εκανε τρελη εντυπωση αν ειχες παρακολουθησει την πορεια τους και διαλεξες αυτο.

Ελα ρε ειναι καλος δισκος......εχει μεσα μερικα πολυ συμπαθητικα τραγουδια.....καλα αν το δεις απο prog οπτικης πλευρας ισως φανει σε πολλους ευκολοχονευτο και πιασαρικο......τωρα τι να σου πω εμενα μαρεσει.....να σου πω την αληθεια ημουν αναμεσα σε αυτο και το in search οf truth αλλα επελεξα το mondey επειδη μου χουν μεινει πιο πολυ τα τραγουδια.....εχω αρκετο καιρο να ακουσω και τα θυμαμαι ακομα.......μετραει παντα αυτο.....


Κeetharesh διαβασα καπου οτι εισαi fan του Αmott γενικοτερα.Τους Carnage οποτε πρεπει να τους ξερεις.Σαρεσουν?Εγω τους βρηκα στο ακυρο....και ειναι πολυ cult πωρωση φαση.....

Edited by Hanzo, 27 May 2008 - 20:29.

[keetharesh]

Κeetharesh διαβασα καπου οτι εισαi fan του Αmott γενικοτερα.

ισχυει
περισσοτερο σαν συνθετης των μπεγκαρς.

Τους Carnage οποτε πρεπει να τους ξερεις.Σαρεσουν?Εγω τους βρηκα στο ακυρο....και ειναι πολυ cult πωρωση φαση.....

ειναι κVλτιαδες οντως, αλλα τα παλια καρκαςς μ' αρεσουν πχιοτερο

[Zauk-Lain-]

Για αρχη Επειδη Βαριεμαι...
The Offspring-Smash
Th Offspring-Americana

[red pyramid]

Public Enemy - Apocalypse 91

Spoiler:

Spoiler:

Έτος 1991 και η γκρουπάρα που συντάραξε το πλανήτη με τους δίσκους It takes a nation of millions to hold us back και Fear of a black planet, και έκανε αισθητή τη παρουσία της τόσο με την συνεργασία με τους Anthrax για την διασκευή του Bring the noise, όσο και με τη συμμετοχή στη ταινιάρα του Spike Lee, Do the right thing, επιστρέφειμε τούτο το δίσκαρο.

Απο την αρχή όλα τα γνωστά PE χαρακτηριστικά βρίσκονται στο δίσκο. Άθλιο εξώφυλλο, πολιτικοποιημένοι/ ακτιβιστικοί στίχοι, κομμάτια άλλα γρήγορα άλλα πιο ρυθμικά, όλα όμως οργισμένα, ε-κ-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ε-ς ρίμες, απειλητικοί τίτλοι, samples, samples και ακόμη περρισσότερα samples. Αλλά όλα αυτά έχουν αυτή τη φορά και το κάτι παραπάνω, περρισσότερο σκεπτικό, πιο καλή χρήση του κάθε στοιχείου, ειδικά στους στίχους.

Απο το εισαγωγικό Lost at birth που θυμίζει αρχή ταινίας horror b-movie, στα κλασσικότατα για PE, Nighttrain, Can't truss it, το διασκεδαστικότατο I don't wanna be called yo niga, στο συγκλονιστικότατο και υπέρτατο By the time i get to Arizona (ιδιαίτερη μνεία στους τρομερούς στοίχους), στο σκλυροπυρηνικό Shut 'em down, όλος ο δίσκος απλά θερίζει, σπέρνει, κάνει τα πάντα πέρα. Προσωπικός τον θεωρώ τον καλύτερο δίσκο που έχω ακούσει, τόσο απο rap όσο και γενικά. Απαραίτητο για κάθε δισκοθήκη.

Yes - The Yes album

Spoiler:

Spoiler:

Το 1971 οι Yes είχαν απλά μόλις κυκλοφορήσει τα 2 πρώτα τους άλμπουμ, δεν είχαν ακόμη ξεκάθαρο το τι ήχος τους αντιπροσωπεύει, πειραματίζονταν και τζαμάρανε, και μέσα απο το άγχος για να βγεί ένα πολύ καλό αποτέλεσμα, όσο και απο τον ιδιαίτερο τρόπο ζωής τους, κυκλοφορούν τούτο το δίσκο που αποτελεί ορόσημο για τη progressive rock των 70'ς.

Με το που μπαίνει το Yours is no disgrace, ξέρεις ότι αυτό που θα ακούσεις δεν είναι συνηθισμένο. Υπέροχες κιθάρες, πανέμορφες μελωδίες, τα φωνιτικά μαγικά (πραγματικά, απο τις πιο ιδιαίτερες φωνές που έχω ακούσει) και αυτά είναι μόνο η αρχή. Το Starshiptrooper δεν αφήνει περιθώρια να σταματήσεις την ακρόαση, το I've seen all people απλά.....δεν μπορώ να το εκθιάσω αρκετά ότι και να πώ, και τα ίδια υσχίουν και για τα υπόλοιπα 3 τραγούδια του δίσκου, τα A venture, Perpetual Change, ακόμη και για το πειραματικότατο Clap.

Είτε είστε είτε δεν είστε οπαδοί του ήχου αυτού, δώστε στο δίσκο (αλλά και στο συγκρότημα) μια ευκαιρία. Δεν θα χάσετε (μιλάει πρώην προκατελημένος εδώ).

Ministry - The mind is a terrible thing to taste

Spoiler:

Spoiler:

Οι Miistry ξεκινήσαν πανάθλια τη καριέρα τους. Αυτό το έχουν παραδεχτεί και οι ίδιοι. Δές όμως πως τα φέρνει η ζωή και ένα απο τα πλέον αδιάφορα κάποτε συγκροτήματα καταφέρνει να κυκλοφορήσει δίσκους σαν αυτό.

Thieves. Μπαίνει με μια ριφάρα απο τις λίγες και απλά σε συνθλίβει. Και μετά μπαίνει το Burning Inside, απλά για να το ακουλουθήσει ένα Cannibal Song και να συνειδητοποιήσεις ότι εδώ δεν υπάρχει κανένα έλεος, οι τύποι απλά σπέρνουν και σταματημό δεν έχουν. Για το Breathe είμαι πολύ λίγος για να μιλήσω, απλά ίσως απο τα πιο στοιχιωμένα κομμάτια που υπάρχουν. Το Test είναι απο τα πλέον υποτημιμένα κομμάτια τους, αλλά προσωπικός το θεωρώ ως την αμερικανιά που είχε ανάγκη ο δίσκος για να είναι αυτό που είναι.

Συνήθως, όταν κάποιος ρωτάει για Ministry, η πρώτη απάντηση που παίρνει είναι Pshalm 69, άντε και The land of rape and honey. Όσο δισκάρες και αν είναι και τα 2 όμως, δεν μπορώ να τα θεωρήσω καλύτερα απο ένα τόσο εξαιρετικά καλομελετημενο και πορωτικό δίσκο.

[Sparklight]

Παντως περα απο σοβαρη μουσικη συζητηση,πιστευω οτι το καλυτερο ειδος για ενα πανηγυρι ειναι το folk metal.Ειδικα η μπαντα Korpiklaani.Αυτοι και αν ειναι για τα πανηγυρια στην κυριολεξια.Θα αναβαν μια φωτια,θα επαιζαν βιολια,φλαουτα,λαουτα και καθε ειδους τσιμουχα που ονομαζουν πνευστο οργανο,θα εφερναν και τα γιδια τους και καθε λογης μυρικαστικα του Βορρα και κανεναν shaman ετσι για να γουσταρουν.Ως αποκορυφωμα του γλεντιου θα μας εδιναν κατσικισιο γαλα,αφου οι φολκμεταλαδες για να ξυπνουν νωρις προκειμενου να αρμεξουν δεν πινουν αλκοολ.

[Sponis]

less talk more albums plz.

Albums που θεωρώ αγαπημένα χωρίς να τα κατηγοροποιώ... Προφανώς πιο mainstream επιλογές από αρκετές που είδα εδώ μέσα... είμαι και κάποιας ηλικίας μη ξεχνάτε

Εκτός συναγωνισμού

Iron Maiden - Powerslave
Iron Maiden - Somewhere In Time
Iron Maiden - Seventh Son of A Seventh Son
[και λίγα έβαλα]

πάμε στη λίστα τώρα...

Amorphis - Eclipse
Anathema - Alternative 4
Anthrax - Spreading the Disease
Antrax - Among the Living
Anthrax - State of Euphoria
Anthrax - Persistence of Time
Burzum - Hvis lyset tar oss
Burzum - Filosofem
Cradle of Filth - Dusk... and her Embrace
Cradle of Filth - Cruelty and the Beast
Cradle of Filth - Midian
Crown of Autumn - The Treasures Arcane
Dimmu Borgir - Enthroned Darkness Triumphant
Dream Theater - Scenes From a Memory [Metropolis pt. 2]
Faith No More - The Real Thing
Grip Inc. - Nemesis
Impaled Nazarene - Ugra Karma
In Flames - Clayman
Katatonia - Tonight's Decision
Katatonia - Viva Emptiness
Machine Head - The Blackening
Marilyn Manson - Antichrist Superstar
My Dying Bride - Like Gods of the Sun
My Dying Bride - Songs of Darkness Words of Light
My Dying Bride - The Dreadful hours
Primordial - The Gathering Wilderness
Primordial - To the Nameless Dead
Rammstein - Mutter
Rammstein - Reise, Reise
Rammstein - Rosenrot
Rotting Christ - Genesis
Savatage - Dead Winter Dead
Savatage - Gutter Balled
Savatage - Streets
Skyclad - Irrational Anthems
Slipknot - Iowa
The Black League - Ichor
Therion - discography
Tool - Lateralus
Trans Siberian Orchestra - Beethoven's Last Night



Και σίγουρα έχω ξεχάσει πολλααααααά ακόμα...

ρίξτε μια ματιά καλού κακού πάντψς, μπορείτε να βρείτε και κανά διαμαντάκι

[Putin]

Spoiler: Δοομ εντ Γκόθικ πόπιουλαρ γιετ όσομ άλμπουμς

• Anathema - The Silent Enigma
• Before the Rain - ...One Day Less
• Draconian - Where Lovers Mourn
• Norrt - Mournful Moments
• Opeth - Blackwater Park
• Paradise Lost - Draconian Times
• The Ocean - Precambrian (wut )
• Tiamat - Wildhoney
• Tristania - Illumination
• Cadaveria - In Your Blood
• Ulver - Shadows of the Sun
• HIM - Greatest Lovesongs Vol. 666 (βρίστε όσο θέτε, αφοδευμένους σας έχω).

[keetharesh]

Faith No More - The Real Thing
Katatonia - Viva Emptiness
Savatage - Dead Winter Dead

3 σε αριθμο τα διαμαντια.
το καλυτερο με διαφορα φεηθνομορ.
το βιβα εμπτινες ειναι το πιο απροβλεπτο και χιεβι αλμπουμ των κατατονια.(το φεηβ μου ειναι το ντισκιουρατζντ ουανς)
και το dwd ειναι το φεηβ μου απ' αυτη τη γιουες παουα μπαντ, κυριως για το φιλιν που διαθετει.

[Sponis]

θα δακρύσω...

είμαι keetharesh approved [εν μέρει δλδ.]

[red pyramid]

OXBOW - Love at last

Spoiler:

Η συγκεκριμένη μπάντα είναι απο τις καλύτερες που μπορεί κανείς να βρεί μέσα απο το σωρό με πειραματικά συγκροτήματα που κυκλοφορύν τα τελευταία χρόνια. Ειδικά σε αυτό εδώ το δίσκο ξεχωρίζουν τόσο οι επιρροές απο blues (ειδικά στα φωνιτκά και τις κιθάρες) όσο και απο μπάντες τύπου Isis, Neurosis, και πάει λέγοντας.

Σπαραχτκά φωνιτικά, οι κιθάρες στα μισά του δίσκου ροκάρουν μανιασμένα και στα άλλα μισά ακούγονται αργές και ήσυχες. Οι στίχοι υπερπορωτικοί και βασίζονται σε προσωπικές εμπιρίες τους (αγαπημένο μου στιχάκι απο το δίσκο το 'can't stop recalling, what my mama told me, when I was a little girl, she told me if I couldn't help myself, to get down on my knees and never beg), και σαν να μην έφταναν όλα αυτά η όλη ηχογράφηση είναι τέτοια που σου θυμίζει πρόβα ενός απλού συγκροτήματος της γειτονιάς, πράγμα θετικότατο για μια μπάντα με blues συναίσθημα.

Για όσους ψάχνουν κάτι που να παραπέμπει σε blues αλλά να ηχεί σύγχρονο, πιστεύω είναι η καλύτερη πρόταση.

Type O Negative - Bloody Kisses

Spoiler:

Δεν νομίζω να είναι πολλοί αυτοί που ασχολούνται με το metal, το goth και τις αναμείξεις τους που να μην ξέρουν αυτό το δίσκο. Χωρίς να το θεωρώ το καλύτερο τους (Life is killing me) είναι με διαφορά το πλέον γνωστό και το σήμα κατατεθέν τους.

Μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια, βαριά φωνιτικά (ο Pete πέρα απο sex idol για μερικά χρόνια, είχε και φωνάρα, όπως και να το κάνουμε). Αυτό που λατρεύω σε αυτό το δίσκο όμως (και δυστηώς μετά το χάσαν λίγο) είναι η κυνικότητα τους. Ακούστε τα samples, απο μόνα τους είναι ρκετά για ένα τέτοιο χαρακτηρισμό. Όσο για στίχους, δεν ξέρω τι παίρνανε όταν τους γράφανε, αλλά προφανώς τους έκαψε δίχως έλεος.

Don't mistake lack of talent for genius? Όταν διαβάζεις κάτι τέτοιο στο οπισθόφυλλο ξέρεις ότι 2 πράγματα μπορεί να υσχίουν: οι τύποι είναι μ****ες και μας κοροιδεύουν, ή είναι θεοί. Ευτηχώς για όλους, ύσχιε η δεύτερη εκδοχή, και η μπάντα συνέχισε να κυκλοφορεί τέτοιες δισκάρες.

Ulver - Blood Inside

Spoiler:

Οι Ulver αποτελούν απο τα πλέον αξιόλογα συγκροτήματα που κυκλοφορούν στις μέρες μας. Το καλό με αυτούς είναι ότι απλά δεν έχουν όρια στη μουσική τους, κανένα περιορισμό. Το έλεγε και ο ίδιος ο Garm πριν απο κάτι χρόνια σε γνωστό ελληνικό μεταλλο-περιοδικό, ότι οι Ulver είναι έξω απο καλούπια και ταμπέλες.

Ε, αυτός είναι απο τους δίσκους τους που απλά επιβαιβεώνει τα παραπάνω. Εντελώς ηλεκτρονικό ξεκίνημα με το Dressed in black, doom-άρει χωρίς τις κιθάρες το For the love of god (με αυτό το κομματι τους έμαθα και τους αγάπησα), στο Christmas ο Garm δίνει ρεσιτάλ φωνιτικής ερμηνίας. Σταματάω εδώ γιατί ειλικρινά τα λόγια καμιά φορά μειώνουν το πόσο υπέροχο είναι κάτι και ειλικρινά το Blood Inside είναι απο τα πιο υπέροχα πράγματα που έχω ακούσει.

[keetharesh]

και συνεχιζω...
(αφου εκανα απρουβ το θειοΣπονι )

@πυραμιδας.
θα σταθω στο 3 αλμπουμ που αναφερεις.
καταπληκτικο, εξωπραγματικο, εσωστρεφες κτλ κτλ.
ειναι απ'τις μπαντες που οποιο αλμπουμ και να βαλεις σε οποια κατηγορια και να υπαγεται αυτο, δεν θα σου πει κανεις τιποτε.
ειμαι φανμποης, οχι απλα φαν. λατρεβω τον Γκαρμ(2ος φανμποηζμος) και το αλμουμ που με εβαλε στο τριπακι των ουλβερ ηταν το Marriage of Heaven & Hell, στο αλμπουμ αυτο βαζω 11/10 και χωρις ιχνος υπερβολης. ειναι απ' τα καλυτερα κονσεπτ αλμπουμ εβερ, επακριβης μελοποιηση του ομονυμου βιβλιου ποιησης του Γουιλιαμ Μπλεηκ. δεν θα πω κατι παραπανω. δεν ειμαι του βιβλιου(κακως). το αλμπουμ με αναγκασε να παρω το βιβλιο.