Άσε, έφαγα άπειρη ζέστη στη βασική εκπαίδευση και τώρα θα φάω ακόμη περισσότερη στις ασκήσεις... Να σου πω την αλήθεια, προτιμώ που είναι καλοκαίρι με φουλ ζέστη, γιατί μετά από άπειρο ιδρώτα και υψηλές θερμοκρασίες μπορείς να κάνεις παγωμένο ντουζ και να χαλαρώσεις. Νομίζω ότι το παγωμένο ντουζ μέσα στον χειμώνα θα ήταν άλλη μία δοκιμασία που προσωπικά δεν θα άντεχα!
Εννοείται ότι έχω εφοδιαστεί ήδη με αντικουνουπικό και όλα τα must ατομικής υγιεινής (ο father μου και τα 2 μου αδέρφια με συμβούλευσαν επαρκώς 
). Αν εξαιρέσεις τις άθλιες κτιριακές υποδομές, ο στρατός δεν είναι τόσο άσχημη εμπειρία. Δεν ξέρω αν είμαι τυχερός, αλλά μπορώ να πω ότι το φαγητό είναι πολύ καλό, ενώ παράλληλα οι ανώτεροι μάς συμπεριφέρονται ευγενικά. Προφανώς υπάρχουν στιγμές που πρέπει να επιβληθεί η πειθαρχία, αλλά αυτό ξέρεις ότι θα γίνει προτού μπεις στον στρατό. Αρνητική εντύπωση μού δημιούργησαν κάποια παιδιά που κοιτάζουν μόνο την πέτσα τους και είναι εντελώς στα... άρβυλά τους Αυτό, όμως, το βρίσκεις παντού, οπότε δεν δίνω πολλή σημασία.
Επειδή αν θυμάμαι καλά τώρα στέλνουν τους στρατεύσιμους κατευθείαν στην μονάδα, έχεις πάει κατευθείαν εκεί ή είσαι σε κάποιο κέντρο;
Ρωτάω γιατί αν είσαι στο κέντρο δεν έχεις γνωρίσει ακόμα τον θεσμό που λέγεται ΕΠΟΠ. Γενικά πάντως θα συμφωνήσω, οι συνφάνταροι είναι το πρόβλημα μέσα.
Οι λοχάδες να στα @@ τους, περνάνε από μπροστά τους χιλιάδες, αν τηρείς τις τυπικούρες ούτε που θα σηκώσουν βλέφαρο να σε κοιτάξουν.
Αν πας και χαράζεις στην πύλη τα αρχικά του ονόματός σου, ε ναι θα φας μερικά φ να σιώσεις. (τρου στορυ)
Ειδικά οι ΣΜΥ, όσους γνώρισα ήταν καλά παλικαράκια, τι να σου πει τώρα και ο λοχίας που είναι 21/22 και είσαι 25/26, τόσο πήγα. Οι ΕΜΘ από την άλλη μπορεί να σε ζαλίσουν κουβαλάνε νεύρα δεκαετίας μέχρι να βγουν από δεκανέας και να σταματήσουν τα σκοπέτα.
Οι λοχάδες έχουν πήξει οπότε είναι κάπως δίκοπο μαχαίρι αλλά επίσης όσους γνώρισα ήταν οκ. Οι ανθύπες έχουν μέγα πρόβλημα στον εγκέφαλο γιατί μόλις έχουν βγει από την σχολή και σου πρήζουν τα συκώτια.
Τώρα οι ΕΠΟΠ είναι μέγα κεφάλαιο, πραγματικά παιδιά που θα μπορούσαν να παίζουν στις οικογενειακές ιστορίες.
Από οικογενειάρχες που κάθονται βαράνε σκοπέτα το βράδυ και το πρωί δουλεύουν σαν χαμάληδες μέχρι μπαφάκηδες παρταλοφίδια που αράζουν μαγειρεία και πάνε κάνα δρομολόγιο με τη καναδέζα για να λένε ότι βγάλανε το μεροκάματο.
Για τους συνφάνταρους, τι να σου πω, μάλλον τα χειρότερα. Απλά σταματάει η λογική, γενικά όταν τελείωσα, πέρα από τα νεύρα που είχα για κάνα εξάμηνο και ότι μιλούσα συνέχεια για το στρατό, ένιωθα ότι ήμουνα το πιο έξυπνο στρουμφάκι στο μικρό στρουμφοχωριό.
Τέσπα μία νορμα είναι, μόλις μπεις σε αυτή, θα περάσει ο καιρός και θα φύγει από πάνω σου η υποχρέωση.
ΜΕΤΑ ΑΡΧΙΖΕΙ Η ΦΑΣΗ, όχι με την καλή έννοια. Από όλες τις αηδίες που μπορεί να έχεις ακούσει για το στρατό αυτό είναι η μόνη αλήθεια.
Ότι θα δεις συμπεριφορές που πιστεύεις ότι είναι ακραίες (σταρχιδισμός μέχρι εκεί που δε πάει κλπ) αλλά που τελικά μια χαρά τις βλέπει και έξω.
Θεωρώ πως τα μπρο σε έχουν ενημερώσει. 
). Αν εξαιρέσεις τις άθλιες κτιριακές υποδομές, ο στρατός δεν είναι τόσο άσχημη εμπειρία. Δεν ξέρω αν είμαι τυχερός, αλλά μπορώ να πω ότι το φαγητό είναι πολύ καλό, ενώ παράλληλα οι ανώτεροι μάς συμπεριφέρονται ευγενικά. Προφανώς υπάρχουν στιγμές που πρέπει να επιβληθεί η πειθαρχία, αλλά αυτό ξέρεις ότι θα γίνει προτού μπεις στον στρατό. Αρνητική εντύπωση μού δημιούργησαν κάποια παιδιά που κοιτάζουν μόνο την πέτσα τους και είναι εντελώς στα... άρβυλά τους 
