Το πρόβλημα με τις Πρέσπες, για παράδειγμα, οπως και με άλλες ψηφοφορίες στη Βουλή, είναι η κυβέρνηση να μην έχει πλειοψηφία από τη μεριά της, να μη το ψηφίζουν οι ΑΝΕΛ ας πουμε, και να βρίσκονται βουλευτές από το Ποτάμι (πχ) και να περνάει.
Δεν λειτουργεί σωστά η βουλή με αυτό τον τρόπο.
Δηλαδή η βουλή λειτουργεί σωστά όταν όλοι ακολουθούν μια συγκεκριμένη γραμμή κόμματος, οι κυβερνήσεις περνάνε ό,τι θέλουν ανεξάρτητα από την κοινή γνώμη και να εναλλάσσονται ανά τετραετία, με την αξιωματική αντιπολίτευση να έχει πάντα δίκιο και οποιαδήποτε άλλη επιλογή να θεωρείται "χαμμένη ψήφος". Αυτή η λογική της χαμμένης ψήφου είναι άκρως αντιδημοκρατική, πόσο μάλλον αν αναλογιστεί κανείς το ρόλο των ΜΜΕ μέσα σε αυτό. Αν δινόταν ίσος τηλεοπτικός χρόνος στα κόμματα εντός και εκτός βουλής θα το καταλάβαινα. Αλλά όταν τρώμε στη μούρη τους ίδιους και τους ίδιους να λένε τα ίδια και τα ίδια γιατί εξυπηρετούν τα συμφέροντα μεγαλοεκδοτών και καναλαρχών, αυτοί που δεν έχουν την ευκαιρία να μιλήσουν δημόσια προφανώς και θεωρούνται χαμμένη ψήφος, γιατί ο κόσμος δε γνωρίζει καν τις θέσεις τους ή την ίδια την ύπαρξή τους. Και δηλαδή γιατί η ψήφος στα εντός βουλής κόμματα είναι λιγότερο χαμμένη; Αφού έτσι κι αλλιώς υπάρχει πλήρης διάκριση μεταξύ ιδεολογίας και πολιτικής, όλα είναι καθαρά υπηρεσιακά, απλώς κάπου εκεί εμπλέκονται μερικά μικροσυμφέροντα και ταξικές πολιτικές. Τι αλλάζει;
Το ότι έτυχες να υπάρχει κυβέρνηση radical οπως και να έχουν μπει στη βουλή τόσο radical στοιχεία (Συριζα (πυρηνας), ΧΑ) , δε σημαίνει πως η λογική μου είναι λάθος. Είναι εντελώς άλλο θέμα.
Οκ εδώ πάλι νόμισα ότι τρολλάρεις αλλά ας κάνω ότι δε συνέβη ποτέ. Δεν καταλαβαίνω τι σχέση έχουν τα "radical" στοιχεία με αυτό που είπα εγώ. Οποιοσδήποτε "πυρήνας" υπήρχε στο Σύριζα αποχώρησε όταν άρχισαν οι μεγάλες κωλοτούμπες και τώρα τα κανάλια τους έχουν κατά κύριο λόγο ξεχάσει. Το ΣΚΑΙ θυμάται κάθε εξάμηνο τη Ζωή για να τα χώνει στον Αλέξη όσο κάνει διάλειμμα ο Πορτοσάλτε που υπερασπίζεται μέχρι και παιδεραστή για να εξασφαλίσει μια "σταθερή κυβέρνηση" στο κόμμα του.
Τονίζω δεν πρέπει να έχουν δύναμη 2-3 βουλευτές που γίνονται game changers. Eίναι πολύ κακό για μια χώρα.
Σε τέτοιες καταστάσεις βλέπεις τρομέρα μικροπολιτικά παιχνίδια. Χρακτηριστικό παράδειγμα ο Κουβέλης με τη ψήφιση του προεδρου της δημοκρατιας το 2015.
Όσο για τη δημοκρατία, έπιασε πάτο όχι από τους βουλευτές αλλά όταν οι πολίτες μούτζωναν τη βουλή και φώναζαν να κάει το μπουρδ....
Τα παιχνίδια παίζονται αλλά εμείς τουλάχιστον τα βλέπουμε και αν θέλουμε να πιστεύουμε ότι έχουμε την παραμικρή ελάχιστη συμμετοχή και δυνατότητα αντίστασης μέσω της ψήφου (τονίζω το ελάχιστη), μπορούμε πάντοτε να δώσουμε ευκαιρία σε διαφορετικούς ανθρώπους να επηρεάσουν τα πράγματα. Το ποιόν των βουλευτών πάντοτε το ίδιο είναι, δε βρίσκω κάτι καλύτερο στο να παραμένουν εκεί οι ίδιοι άνθρωποι αλλά να ψηφίζουν σαν γίδια. Οι ίδιες πολιτικές θα ισχύουν, με τη διαφορά ότι δε θα μπορούμε να στοχοποιήσουμε αυτούς πού από ακροδεξιοί γίνονται αριστεροί για να κρατήσουν μια καρέκλα, γιατί όλοι ούτως ή άλλως θα ψήφιζαν τα ίδια, απλώς αυτό θα συνέβαινε μαζικά. Και θα αναγκαζόμασταν να εκλέγουμε τους ίδιους και τους ίδιους, με την κινδυνολογία της χαμμένης ψήφου.