Η εμπειρία είναι κριτήριο ορθοτητας, διοτι αν δεν εχεις ζησει κατι δε μπορεις να το καταλαβεις πληρως.
Δεν ειναι ευκολο καθολου να παρεις ευκολες μεθοδους φυγης οταν ο εγκεφαλος σου εχει υποστει σοκ και δεν υπαρχει σταλα ντοπαμινης, σεροτονινης κλπ εκτός κ αν ντοπαρεις τους Κάπα υποδοχείς σου με διαφορα "φαρμακευτικα".
Ο ψυχολογος ψαχνει να σου βρει το προβλημα, και σε καθοδηγει να βρεις τη γαμημενη πορτα μεσα στο κεφαλι σου να τη κλείσεις, και επειδη ειναι χαζος και πληρωνεται για αυτο σε καθοδηγει σε αλλη πορτα και εσυ σα μαλακας την ανοιγεις.
Ποτε δε λυνεις το προβλημα σου δημιουργόντας καινουρια εκτος και αν ο ψυχολογος ειναι καλος, το ρισκάρεις; Εχεις τα λεφτά; Θα πας στο Νοσοκομειο που ολοι ειναι "παρτε τον εναν χτυπα τον αλλον"; Να περιμένεις 2 εβδομάδες ενώ όλα καταρρέουν γυρω σου; Αυτοι οι ανθρωποι σε αυτη τη κατασταση που δεν εχουν κ λεφτα τι κανουν;
Θα στο πω εγω, ναρκομανείς και πεταμένοι.
Εισαι φοιτητης και τη βγαζεις με 50ρικο τη εβδομαδα μα χρειαζεσαι και ψυχολογους να πληρωσεις. Να σε δω εκει.
Προφανώς δε ξερεις τιποτα. Δεν υπαρχει πραγματικοτητα ειναι φτιαχτή. Ο καθένας χτίζει τη δικιά του.
Πιστεύω ότι σκοπός της τέχνης και της επιστήμης είναι να ανοίγει πόρτες, όχι να τις κλείνει. Για αυτό και επιμένω στο ότι το να κλείνεις πόρτες δεν είναι παρά κάτι προσωρινό, και για αυτό η εμπειρία του κλεισίματος της πόρτας δεν πρέπει να είναι και τόσο παραδειγματική, γιατί όταν η πόρτα ξανανοίξει δε ξέρεις αν πραγματικά θα σε βρει δυνατότερο ή ακόμα πιο αποδυναμωμένο. Όταν ο εγκέφαλος σου είναι μια τέτοια κατάσταση χρειάζεται φάρμακα ακριβώς γιατί δεν είναι έτοιμος να επεξεργαστεί την εμπειρία της ψυχανάλησης ή ακόμα και της ίδιας της καθημερινότητας. Τα φάρμακα δε χρειάζεται να οδηγήσουν σε εθισμό, μπορούν να έχουν προσωρινή λειτουργία, αρκεί να συνοδεύονται από ψυχανάλυση. Από τη μια ρισκάρεις να πεις ότι έχεις επιλογή στο αν θα πάρεις φάρμακα ή όχι, από την άλλη παρουσιάζεις αναπόδραστες συνθήκες. Εγώ έτσι κι αλλιώς έθεσα την προϋπόθεση ότι κάποιος έχει περιθώρια επιλογής. Προφανώς όταν αυτά δεν υπάρχουν πχ για οικονομικούς λόγους, η εύρεση λύσης είναι ακόμα δυσκολότερη. Αυτό έχει να κάνει περισσότερο με την απουσία δημόσιας υγείας ή το βαθμό της ασθένειας παρά με το αν οι (ιδιωτικοί τουλάχιστον) ψυχολόγοι σε τρελένουν περισσότερο από το να μην τους επισκευτείς.
Προσωπικά δεν είμαι υπέρ ούτε των φαρμάκων ούτε τόσο των ψυχολόγων γιατί θεωρώ ότι η ψυχολογία είναι σε μεγάλο βαθμό θέμα κοσμοθεωρίας και ότι τα προβλήματα δεν έχουν πάντα λύση χωρίς να χρειαστεί κανείς να πει ψέμματα στον εαυτό του, για αυτό και είναι καλύτερα να μένουν χωρίς λύση και να δέχεται κανείς τις συνέπειες. Όμως, αναγνωρίζω ότι αυτό αφορά την κατηγορία ανθρώπων με ψυχολογικά/υπαρξιακά/ηθικά προβλήματα που δεν οφείλονται σε ασθένειες και εξαρχής δεν χρειάζονται φαρμακευτική αγωγή. Το ότι εγώ δεν δοκίμασα ποτέ να πάρω αγωγή ούτε επωφελήθηκα τρομερά από χρόνια αραιών επισκέψεων σε ψυχολόγο δε σημαίνει ότι μπορώ να κρίνω το αν κάποιος άλλος χρειάζεται ψυχίατρο ή ψυχολόγο ή διαλογισμό ή οτιδήποτε γιατί δεν είμαι αρμόδιος για να κρίνω τις δικές του συνθήκες ούτε τις μεθόδους που ενδεχομένως ήταν αχρείαστες για εμένα. Όλα αυτά γιατί μιλάω από την προνομιακή θέση του ότι προφανώς εξαρχής η κατάσταση μου δεν ήταν αρκετά "σοβαρή" ή επίγουσα ώστε να χρειαστώ αυτό που χρειάζονται άλλοι. Η προσωπική εμπειρία και η προσωπική μου στάση απέναντι στη ζωή αφορά εμένα και δε λέει και πολλά για το status της ψυχιατρικής ή της ψυχολογίας. Επίσης, το ότι αυτή την περίοδο είμαι "οκ" μέσω "εσωτερικής υπομονής" δε σημαίνει ότι αυτό θα παραμείνει ακέραιο για πάντα ή ότι έχω λύσει το πρόβλημα μου. Απλώς το αντιμετωπίζω όπως θεωρώ ότι μου ταιριάζει και υφίσταμαι τις συνέπειες, όλα αυτά γιατί είμαι αρκετά "τυχερός" ώστε να έχω επιλογή, συνειδητότητα, και περιθώρια λάθους. Άλλοι άνθρωποι μπορεί να μη τα έχουν αυτά, για αυτό και για εκείνους η ψυχιατρική μπορεί να είναι "μονόδρομος". Και αυτό δεν είναι μια φτιαχτή πραγματικότητα την οποία έχτισαν εκείνοι. Απλώς έρχεται και δε τους δίνει περιθώρια διαφυγής.
Μέσω διαλογισμού βρίσκεις τον εαυτό σου. Από τη στιγμή που ξεκινήσεις να προσπαθείς σε αυτό το τομέα σημαίνει ότι η πρόθεση σου είναι να γίνεις ένα με εσένα χωρίς να είσαι διχασμένος εσωτερικά.
Δεν εχει να κανει μονο με χαλαρωση και αποβολη αγχους.
Αλλά και μέσω αυτου, μολις αποβαλεις το αγχος εχεις τη δυνατοτητα να βαζεις τα πραγματα στη θεση τους μεσα στο μυαλο σου.
Σαν ενα καραβι σε φουρτουνα που ολα πεφτουν σπανε και κουνιουνται μεσα στους χωρους ενδιαιτησης, οταν κοπάσει ομως εσυ βαζεις τα πραγματα στη θεση τους, και τα δενεις πιο σφιχτα για την επομενη φουρτουνα. Μόνο που μερικά θα σπάσουν για πάντα οπότε μερικά κομμάτια του εαυτού σου θα τα χάσεις για παντα. Βεβαια αυτο δε σημαινει οτι δε μπορεις στη θεση τους να πλάσεις καινουρια. Το θέμα είναι τι θα κάνεις μόλις σπασουν ολα μαζι; Η πραγματικότητα που νόμιζες οτι ηξερες απλα θα εξαφανιστει.
Προσωπικά είμαι ιδιαίτερα δύσπιστος απέναντι στην οικειοποίηση του διαλογισμού από το σύγχρονο δυτικό πολιτισμό και τις ερμηνείες που δίνονται σε κάποιες αρχές που συναντώνται στην ανατολική σκέψη. Τα επίπεδα συνειδητότητας που καθορίζουν την έννοια του "εαυτού" δεν είναι καθόλου απλό και αυτονόητο πράγμα. Όταν ο άνθρωπος είναι αποκομμένος από τη φύση και αντιλαμβάνεται τον "εαυτό" σαν κάτι συγκεκριμένο, ξεχωριστό από τη φύση, με επιθυμίες, δικαιώματα και ιδιομοτροπίες, δε νομίζω ότι μπορεί πραγματικά να πάψει να είναι κατακερματισμένος. Η ίδια η ανάπτυξη του πολιτισμού μας μας έκανε έτσι, και πιστεύω ότι δε γίνεται κανείς να βρει τον εαυτό του και να ξεπεράσει τα προβλήματά του γιατί ο ίδιος ο εαυτός είναι ένα πρόβλημα. Αν δεν πετάξουμε από πάνω μας τα βαρίδια της ιδιοκτησίας, των ατομικών δικαιωμάτων, των ατομικών επιθυμιών και ιδιοτροπιών, αν δεν αποφασίσουμε να καταργήσουμε τη σημασία του εαυτού μας, δεν πιστεύω ότι μπορούμε να γλιτώσουμε από τις κατάρες που αυτός κουβαλάει. Αλλά ζούμε σε έναν πολιτισμό που μας βομβαρδίζει με υποσχέσεις, επιβραβεύοντας συνεχώς τις αδηφάγες ανάγκες μας και τις ιδιωτικές μας μικρότητες. Για αυτό θεωρώ ότι όταν υπάρχει περιθώριο έστω για ελάχιστο διαλογισμό, ο νους δεν μπορεί πια να στρέφεται μονάχα προς τα μέσα αλλά και προς τα έξω, στα μεταφυσικά, ηθικά, πολιτικά και πολιτισμικά. Αυτά είναι που καθορίζουν το τι είμαστε. Και το μέσα, ακόμα και να το βρεις, αυτό δεν αρκεί για να το αλλάξεις.
