Ναι, συνήθως η λέξη την οποία αντικαθιστά ο φασισμός είναι ο αυταρχισμός, αν και ετυμολογικά δεν ταυτίζονται και η δεύτερη είναι πολύ πιο χρήσιμη και ουσιαστική, καθώς και όχι τόσο πολιτικά φορτισμένη.
Τα αποτελέσματα που αποδίδονται μέσω της βίας δεν είναι απαραίτητα κάτι παραπάνω από αυτά που μπορεί κανείς να δει. Εξεγέρσεις, εκαθαρρίσεις πληθυσμών, αναδιανομή του χρήματος, αντικατάσταση της κρατικής εξουσίας, αντίσταση στη βία κτλ. Προσωπικά δεν πιστεύω στις λύσεις. Το ότι υπάρχουν πάντα προβλήματα δε σημαίνει ότι υπάρχουν πάντα λύσεις, γιατί ακόμα και όταν υπάρχουν, οι απόψεις και τα συμφέροντα των ανθρώπων που εκπροσωπούν δυίστανται. Αυτό που απομένει είναι η σύγκρουση ανάμεσα στις ομάδες των ανθρώπων και η προσπάθεια της μίας να επιφέρει τη λύση που επιθυμεί καταπιέζοντας ή αντιστεκόμενη στην άλλη. Το θέμα δεν είναι αν συμφωνώ εγώ ή όχι με όσους επιτίθενται σε φασίστες, προσωπικά δε συμμερίζομαι αυτές τις πρακτικές, αλλά δεν είναι η θέση μου να τις παρουσιάσω ως κάτι απαραίτητα αντιφατικό προς την αντιφασιστική δράση. Συνήθως γελάω με το σύνθημα "ξύλο στους φασίστες" όχι γιατί το θεωρώ αμιγώς φαιστικό αλλά επειδή πιστεύω ότι αυτοί που τα γράφουν έχουν λιγότερη γενναιότητα και προσωπικό κίνητρο για να τα εφαρμόσουν, αλλά βρίσκουν μια ευκαιρία να πουλήσουν μαγκιά υποτιμώντας τη δύναμη των αντιπάλων τους. Δεν είναι απαραίτητα φασιστικό αυτό, ούτε μπορούμε να πούμε πως δεν έχει κανένα απολύτως αποτέλεσμα, άσχετα αν δε το ενστερνιζόμαστε.
Η βία από μόνη της σίγουρα δεν είναι λύση σε τίποτα, ενώ η βία με ξεκάθαρο στόχο και ιδεολογική συνέπεια μπορεί να αποτελεί δυναμικότερη και αποτελεσμάτικότητερη έκφραση μιας ηθικής στάσης ή πεποίθησης. Αυτό με το οποίο διαφωνώ είναι όταν η τέτοιου είδους χρήση βίας ταμπελιάζεται με τρόπο πολιτικοποιημένο με συγκεκριμένη -έστω συνειρμική- κατεύθυνση προς μια παράταξη της "ακροδεξιάς" (άλλος ελλειπής όρος αλλά whatever). Γιατί αυτό συνδέεται με την ιδεολογική καπηλεία ενός ιστορικού γεγονότος από τους φιλελεύθερους: Ξέρουμε ότι οι φασίστες δεν είναι μόνο βίαιοι και αυταρχικοί αλλά και αποτυχημένοι επειδή έχασαν τον πόλεμο. Έτσι σε μια μεταπολεμική κοινωνία όπου οι Αμερικανοί έχουν κάνει τα πάντα για να πλασαριστούν ως σωτήρες της ανθρωπότητας και να πουλήσουν την ιδέα ότι το αποτέλεσμα του πολέμου ήταν η νίκη του φιλελευθερισμού απέναντι στο φασισμό, γεγονός που οφείλουν στη βία, όχι στην πολιτειακή τους οργάνωση, βρίσκουν προπαγανδιστικό πάτημα ώστε να υπονομεύσουν οποιαδήποτε ιδεολογία αντιτίθεται στην πολιτειακή τους οργάνωση (πχ κομμουνισμός) ταυτίζοντάς την με τον ηττημένο φασισμό. Πιστεύω ότι το κακό του φασισμού δεν είναι τόσο self explanatory όσο νομίζουμε αλλά ότι σχετίζεται με την ιστορική του αποτυχία. ΓΙατί τα ίδια τα τεράστια ποσοστά ανθρώπων που τον υποστήριξαν και τον ανέδειξαν δεν μετανόησαν παρά μόνο επειδή ηττήθηκαν. Δε διαφωνώ με τη δημοκρατία ή την ελευθερία του λόγου, ούτε συμφωνώ με το φασισμό σε οτιδήποτε, απλώς όταν η κακή εκδοχή του αυταρχισμού ταυτίζεται με μια πολιτική ιδεολογία η οποία συμπεριλαμβάνει και οικονομικές θέσεις, το ίδιο εύκολα συμβαίνει υποσυνείδητα η ταύτιση της κοινωνικής διάστασης του φιλελευθερισμού με την οικονομική. Για όσους πιστεύουν στην ιδιοκτησία, και οι κομμουνιστές φασίστες είναι, εκτός από ιστορικά αποτυχημένοι.
Στον καιρό της οικονομικής κρίσης όπου κλονίζεται η εμπιστοσύνη πολλών ανθρώπων προς το χρηματοπιστωτικό σύστημα και οδηγούνται σε διάφορες "ακραίες" κατευθύνσεις, η παρούσα εξουσία προσπαθεί να προστατέψει τον εαυτό της οικειοποιούμενη "πανανθρώπινες" αξίες (πχ ελευθερία) που καθαγιάζουν μια πολιτειακή οργάνωση (δημοκρατία), ενώ οι ίδιες αξίες θα μπορούσαν να συνυπάρξουν υπό διαφορετική ερμηνία και με άλλα πολιτεύματα. Ο αυταρχισμός, η βία και η καταπίεση με διάφορους τρόπους συνυπάρχει με την αντιπροσωπευτική δημοκρατία και ιδίως με το καπιταλιστικό σύστημα. Με το να χρησιμοποιούμε πολιτικά και ιστορικά φορτισμένους όρους για να αναφερθούμε σε αυτά καθαγιάζουμε άθελα μας αυτό που υφιστάμεθα.