καποια στιγμη γυρναγα βραδυ απο την σχολη ,οταν εφτασα σπιτι μου και μπηκα στο ασανσερ κοιταξα τον εαυτο μου στον καθρεφτη,με φανταστηκα κομμωτη εφερα εικονες του να δουλευω σε αυτο η και να εχω δικο μου μαγαζι,μουτζωσα το ειδολο μου στον καθρεφτη και ειπα σχεδον φωναχτα,''βλακα τολη επρεπε να το ειχεις κανει καιρο τωρα αυτο το βημα''.
απο εκεινη την στιγμη δωθηκα ολοκληρωτικα σε αυτο με παθος και δεν κοιταξα ποτε πισω μου,το αγαπω αυτο που κανω και ας μην εγινα επιστημονας,και στο τελος αυτη ειναι η ουσια αυτο που κανεις να το αγαπας,αν το αγαπας θα πετυχεις οτι και αν κανεις.
οταν ηρθε η ωρα μου να διαλεξω την επαγγελματικη μου πορεια εκανα ενα λαθος,δεν επεσα στο πατωμα,παντα υπαρχουν λυσεις και δρομοι που μπορουν να σε βγαλουν απο το αδιεξοδο.εκανα τον απολογισμο μου και εκανα μια στροφη στον δρομο που ειχα χαραξει,τελικα βρεθηκα αλλου και μαλιστα πολυ αλλου,απο μηχανικος ,κομμωτης ακρα αντιθετα ,αλλα τα καταφερα...
Wow, very inspiring! Δεν νομίζω να μπορούσα να το κάνω εγώ αυτό ποτέ (να αποφασίσω κάτι τόσο σημαντικό με αυτόν τον τρόπο).
Εγώ μέχρι στιγμής τουλάχιστον ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων δεν ξέρουν τι θέλουν μια ζωή και απλά καταλήγουν να κάνουν ότι τους κάτσει
Βέβαια εντάξει δεν είναι τελείως τυχαίο που είμαι πληροφορικός, αλλά αν το πάμε σε περισσότερη λεπτομέρεια είναι λίγο το χάος.Πάντως δεν νομίζω ότι τα παιδιά λιποθυμάνε από το πάθος αλλά από τον φόβο.
