94079 replies to this topic

[Takayama Yuichi]

 

Το παιδί είναι επένδυση

 

Διαφώνεις SWA(gger)

[Six Winged Angel]

Αρκετά, κάτι τέτοιες ιδεολογίες είναι που βάζουνε το λιθαράκι τους και παθαίνουν τα παιδιά στις παννελλαδικές.

 

Άσε που στοιχίζει περισσότερο απ' όσο σου αποφέρει και με τα ίδια λεφτά, προσοχή και κόπο που θα έδινες για το παιδί, χτίζεις και περνάς καλύτερη ζωή ένυγουέι οπότε για τι επένδυση μιλάμε.

 

Το παιδί δεν είναι το pokemon σου, είναι απλούστατα το παιδί σου.

 

Καλά ρε takayama παλικάρ' μου, τα bait "σοβαρής συζητήσεως" τι τα πετάς κάθε λίγο και λιγάκι. Άσε τη μαυρότρυπα να ησηχάσει λίγο Anime forum είμαστε.

Edited by Six Winged Angel, 23 May 2015 - 01:51.

[zennith666]

Διαφώνεις SWA(gger)

Επενδυσή...H  αλήθεια λέει ότι αν το εννοείς πραγματικά αυτό που γράφεις και δεν θες να πεις κάτι άλλο ή απλά το έκφρασες λάθος,μάλλον και εγώ θα διαφωνήσω μαζί σου.
 

[Takayama Yuichi]

Αρκετά, κάτι τέτοιες ιδεολογίες είναι που βάζουνε το λιθαράκι τους και παθαίνουν τα παιδιά στις παννελλαδικές.

 

Άσε που στοιχίζει περισσότερο απ' όσο σου αποφέρει και με τα ίδια λεφτά, προσοχή και κόπο που θα έδινες για το παιδί, χτίζεις και περνάς καλύτερη ζωή ένυγουέι οπότε για τι επένδυση μιλάμε.

 

Το παιδί δεν είναι το pokemon σου, είναι απλούστατα το παιδί σου.

 

Καλά ρε takayama παλικάρ' μου, τα bait "σοβαρής συζητήσεως" τι τα πετάς κάθε λίγο και λιγάκι. Άσε τη μαυρότρυπα να ησηχάσει λίγο Anime forum είμαστε.

Shhhhhhhhhhhhhh, SWAgger please(man this shit is puntastic, I love it). Άμα δεν υπάρχει ίντριγκα δεν έχει πλάκα η ζωή, δεν γίνεται σε όλα να συμφωνούμε.

Προσωπικά, και εγώ διαφωνώ με την νοοτροπία ότι το παιδί είναι επένδυση.Διαφωνώ κάθετα. Αλλά, δεν παύει να είναι η νοοτροπία πολλών Ελλήνων γονέων που απλά έχουν το παιδί τους ως τον χαρακτήρα τους σε New Game+. Αυτό και μόνο είναι άξιο συζήτησης. Από που άρχισε, γιατί άρχισε και γιατί είναι τόσο διαδεδομένο το φαινόμενο αυτό στην Ελλάδα; Υπάρχει μέλλον για κάποιον χωρίς τριτοβάθμια, εάν ναι τότε γιατί πιέζουν τόσο οι γονείς; Είναι πρόβλημα του γονιού η γενικά της Ελληνικής κοινωνίας και νοοτροπίας;

Και μετά το παίρνεις στο πιο μακάβριο.

Είναι καν πρόβλημα; Αφού και στην Κίνα/Αγγλία/Glorious Nippon/πολλές άλλες χώρες του κόσμου υπάρχει η ίδια ίσως και χειρότερη πίεση. Στατιστικά οι αυτοκτονούντες κατά την διάρκεια τον πανελληνίων είναι πολύ λίγοι. Μας νoιάζουν; Θέλεις να ενταχθεί ένα άτομο που σπάει τόσο εύκολα υπό πίεση στην κοινωνία, η οποία συχνά θα του ασκήσει μεγαλύτερες πιέσεις;

Όλα αυτά είναι ερωτήσεις οι οποίες πρέπει να γίνονται όταν ανοίγει ένα τέτοιο θέμα. Οσο ακραία και ηλίθια και να φαίνεται μια ερώτηση, είναι άξια προσοχής και συζήτησης για να μπορεί ο καθένας να δει το θέμα από όλες τις οπτικές γωνίες. Ακόμα και από την οπτική γωνία του διεστραμμένου που θα έκανε ερωτήσεις του στυλ: "Στατιστικά οι αυτοκτονούντες κατά την διάρκεια τον πανελληνίων είναι πολύ λίγοι. Μας νoιάζουν; Θέλεις να ενταχθεί ένα άτομο που σπάει τόσο εύκολα υπό πίεση στην κοινωνία, η οποία συχνά θα του ασκήσει μεγαλύτερες πιέσεις;"

 

Επενδυσή...H  αλήθεια λέει ότι αν το εννοείς πραγματικά αυτό που γράφεις και δεν θες να πεις κάτι άλλο ή απλά το έκφρασες λάθος,μάλλον και εγώ θα διαφωνήσω μαζί σου.
 

 

Εγώ δεν είπα ποτέ την γνώμη μου για το θέμα. Η μόνη ίσως πρόταση η οποία είναι προσωπική μου γνώμη και άποψη από όλο το ποστ, που δεν είναι και μεγάλο τώρα που τα λέμε, είναι: "η σχολή στην οποία θα περάσει κάποιος είναι από τα σημαντικότερα πράγματα της ζωής κάποιου. Είναι το σημαντικότερο από όλα; Όχι."

Στο υπόλοιπο ποστ απλά παραθέτω την αντιμετώπιση και την προσέγγιση άλλων για το θέμα.
 

[phm]

Σαφέστατα και παίζουν ρόλοι οι γονείς, απλά εγώ αυτά με το φροντιστήριο το έθεσα επειδή από ότι κατάλαβα εξαντλούν τα παιδιά (μιας και δεν έφτανε ο φόρτος του σχολείου) και ενδεχομένως τα τρομοκρατούν περισσότερο από ότι πρέπει. Δεν έχω όμως προσωπική εμπειρία οπότε ίσως και κάνω λάθος.

Το σε πια σχολή θα περάσεις είναι σίγουρα ένα κομβικό κομμάτι της ζωής σου. Δεν κρίνεται όμως όλη σου η ζωή από αυτό. Κατά μια έννοια είναι και αλλόκοτο πλέον να σκέφτεσαι ότι η σχολή σου θα καθορίσει όλη σου την ζωή αν είσαι στην Ελλάδα, όπου υπάρχει τόση ανεργία κλπ.

Τουλάχιστον όταν εγώ ήταν να μπω στο πανεπιστήμιο αιωρούνταν η θεώρηση ότι αν τελειώσεις το πανεπιστήμιο θα αποκατασταθείς οικονομικά. Βέβαια δεν το πολυσκεφτόμασταν τότε οι περισσότεροι αλλά και πάλι δεν υπήρχε αυτό που υπάρχει τώρα. Να ξέρεις ότι ακόμα και να την τελειώσεις την σχολή σου δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα βρεις δουλειά, τουλάχιστον στην Ελλάδα.

Για αυτό σκέφτηκα ότι ίσως και λόγο του ότι το τοπίο είναι θολό το να πιέσεις τον εαυτό σου για να περάσει σε μια σχολή χωρίς κανείς να σου εγγυάται τι θα γίνει στο μέλλον να είναι πιο αγχωτικό.

Απλά αυτό με την λιποθυμίες το άκουσα πρώτα από έναν γνωστό μου που μου είπε ότι υπήρχαν κάποια κρούσματα στο σχολείο του και με έκανε μεγάλη εντύπωση. Πόσο πρέπει να έχεις αγχωθεί για να λιποθυμήσεις από το άγχος; Προφανώς ένα μερίδιο ευθύνης το έχουν οι γονείς όπου πιέζουν τα παιδιά τους να περάσουν σαν να είναι το παν η σχολή αλλά ενδεχομένως και αυτά τα άτομα να είναι κάπως παραπάνω ευαίσθητα.


Τώρα για το θέμα της νοοτροπίας του Έλληνα γονέα ως προς το θέμα του πανεπιστημίου, υπάρχει μια νοοτροπία ως γνωστό που έχει μείνει από το παρελθόν ότι πρέπει να γίνουμε όλοι επιστήμονες στην Ελλάδα. Βέβαια αυτό συνδέεται και με το ότι πάντα υπήρχε μια συρρικνωμένη αγορά εργασίας και επίσης πολλά επαγγέλματα που δεν χρειάζεται να πας πανεπιστήμιο για να τα κάνεις δεν αμείβονταν τόσο καλά. Στο εξωτερικό πχ δεν υπάρχει τόσο αυτή η νοοτροπία γιατί εκεί το να γίνεις πχ υδραυλικός είναι ένα επάγγελμα όπου σου παρέχει έναν αξιοπρεπή μισθό για να ζήσεις και υπάρχουν φυσικά περισσότερες υποδομές στην εκπαίδευση.

Πλέον έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα στην Ελλάδα, φυσικά όλα αυτά δεν έχουν και πολύ σημασία αλλά η νοοτροπία από ότι φαίνεται παραμένει. Δεν νομίζω να συνεχιστεί αυτό για πάρα πολύ βέβαια.


Για αυτό που λέει ο Takayama, για τον υπερπροστατευτικό γονέα που βλέπει το παιδί του ως προέκταση του εαυτού του (αν κατάλαβα καλά), καταρχήν αυτό σίγουρα αλλάζει από οικογένεια σε οικογένεια. Παντού θα το δεις αυτό, απλά είναι αλήθεια πως στην Ελλάδα είναι λίγο πιο συχνό αυτό το φαινόμενο και είναι κατά κάποιον τρόπο στην κουλτούρα να συντηρούμε τα παιδιά μέχρι κάποια μεγάλη σχετικά ηλικία. Προσωπικά πιστεύω είναι λόγο του ότι οι προηγούμενες γενιές που έζησαν 40-50 χρόνια νωρίτερα πέρασαν δύσκολα χρόνια και για αυτό και θέλησαν (και δεδομένου της σχετική ευημερίας που ακολούθησε) να μην λείψει τίποτα από τα παιδιά τους για πολλούς ανθρώπους.

Γενικώς τελικά μπλέξαμε διάφορα θέματα

[Akihito]

Κάτι άκουσα σήμερα για λιποθυμίες στις πανελλαδικές λόγω εξετάσεων. Είναι ιδέα μου ή λόγο της κρίσης ο κόσμος αγχώνεται περισσότερο με τις εξετάσεις;

Εχθές η θεωρητική κατεύθυνση εξεταζόταν στον "Κρητικό", δηλαδή στο ποίημα του Σολωμού που είχε ξαναπέσει το 2011 και το 2013, οπότε δεν εθεωρείτο sos Από το να μην γράψουν καθόλου τα παιδιά που δεν διάβασαν, το έπαιξαν λιπόθυμοι

[GhostPrince]

Anime forum είμαστε.

Ψέματα

[Kamui]

Εχθές η θεωρητική κατεύθυνση εξεταζόταν στον "Κρητικό", δηλαδή στο ποίημα του Σολωμού που είχε ξαναπέσει το 2011 και το 2013, οπότε δεν εθεωρείτο sos Από το να μην γράψουν καθόλου τα παιδιά που δεν διάβασαν, το έπαιξαν λιπόθυμοι

Lol, πάλι;

Εγώ θυμάμαι ότι είχα να το διαβάσω από το Πάσχα όταν έδινα. Ήταν λίγο σοκ στην αρχή αλλά κατέληξε να είναι ο καλύτερος βαθμός μου.

[Akihito]

Lol, πάλι;

Εγώ θυμάμαι ότι είχα να το διαβάσω από το Πάσχα όταν έδινα. Ήταν λίγο σοκ στην αρχή αλλά κατέληξε να είναι ο καλύτερος βαθμός μου.

Κι εγώ τα πήγα καλά, γιατί τα θέματα δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολα. Ήταν κυρίως κατανόηση του κειμένου, κάτι που για τα μαθήματα θεωρητικής κατεύθυνσης μεταφράζεται σε "απαιτητικά θέματα"

Πάντως, κάποιος που γνωρίζει τον τρόπο γραφής του Σολωμού και πρόσεχε στο μάθημα της λογοτεχνίας καθ' όλη τη διάρκεια των σχολικών του χρόνων (όχι μόνο φέτος), μπορούσε κάλλιστα να "χτυπήσει" καλό βαθμό. Πάντως, το ποίημα, αν και δύσκολο, είναι από τα πιο μαγευτικά

[Petran79]

http://agar.io/

 

Δεν είμαι πολύ φαν των minigames αλλά μ αυτό έχω καταπορωθεί.Μου φαίνοταν τόσο χαζό στην αρχή και το λιώνω εδώ κ ένα 4ωρο.

 

Online και πιο τσαπατσουλικη εκδοχη του Osmos

Προτιμω το πρωτοτυπο...

 

 

 Για αυτό που λέει ο Takayama, για τον υπερπροστατευτικό γονέα που βλέπει το παιδί του ως προέκταση του εαυτού του (αν κατάλαβα καλά), καταρχήν αυτό σίγουρα αλλάζει από οικογένεια σε οικογένεια. Παντού θα το δεις αυτό, απλά είναι αλήθεια πως στην Ελλάδα είναι λίγο πιο συχνό αυτό το φαινόμενο και είναι κατά κάποιον τρόπο στην κουλτούρα να συντηρούμε τα παιδιά μέχρι κάποια μεγάλη σχετικά ηλικία. Προσωπικά πιστεύω είναι λόγο του ότι οι προηγούμενες γενιές που έζησαν 40-50 χρόνια νωρίτερα πέρασαν δύσκολα χρόνια και για αυτό και θέλησαν (και δεδομένου της σχετική ευημερίας που ακολούθησε) να μην λείψει τίποτα από τα παιδιά τους για πολλούς ανθρώπους.

Γενικώς τελικά μπλέξαμε διάφορα θέματα 

 

Αν ειναι λογω οικονομικου, ψυχολογικου, υγειας  και μενει καποιος με τους γονεις του,  ως ενα σημειο το δικαιολογω.

Πχ  ενας γειτονας μου, 35 χρονων, μενει με τους γονεις του που τον καναν σε σχετικα μεγαλη ηλικια. Εχει αλλα δυο αδελφια, παντρεμενα που εχουν δικο τους σπιτι.

Καμμενος, μονο το γυμνασιο εβγαλε. Δεν ειναι απο αυτους που παιρνουν τα γραμματα.  Μαλιστα τα τελευταια χρονια εκαναν το υπογειο της πολυκατοικιας υπνοδωματιο και κοιμαται εκει, μες στην υγρασια! Ανεβαινει μονο για μπανιο, σπανια μαλλον. Κατακοιτοι οι γονεις του, δεν τα παει καλα μαζι τους

 

αλλα να εισαι καλα, να εχεις εργασια και παλι να προτιμας να μενεις με τους γονεις σου, το θεωρω υπερβολικο

σου μπλοκαρει το μυαλο σε ολα. 

[vectrapearl]

στο θεμα της επιλογης σχολης-πορεια ζωης εγω εχω μια αλλη οπτικη.τα τελευταια χρονια βλεπω ολο και περισσοτερα παιδια να φτανουν μια ανασα απο τις πανελληνιες και αν τους ρωτας που θελουν να περασουν σου απαντανε ''δεν ξερω'...'συμπληρωνουν την φορμα με τις σχολες βαση αλλων κριτηριων και οχι αυτον τουλαχιστον που εζησα εγω στα δικα μου χρονια..

 

εγω στα σχολικα μου χρονια εζησα αυτο το μαθημα-ανεκδοτο της 1ας ωρας εβδομαδιαιως το Σ.Ε.Π(σχολικος επαγγελματικος προσανατολισμος),αναθεμα αν υπαρχει ακομα..αναθεμα και αν θυμαμαι εναν που να τον εβαλε σε δρομο επαγγελματικο.αυτο το λεω γιατι εκτος απο τα παιδια τα ιδια ,τους γονεις η οποιον αλλο παραγοντα φταιει και η παιδια που δεν εχει βασεις.

 

και εδω ερχονται τα φροντιστηρια που προσθετουν αλλο ενα βαρος και στα παιδια και στους γονεις.στα μεν παιδια περισσοτερο χρονο διαβασματος και στους γονεις ανγχος.οικονομικο και απεναντι στο μελλον του παιδιου..ο γονεας θελει να προσφερει οτι μπορει περισσοτερο για το παιδι του για να εχει ενα ισως καλυτερο μελλον απο το δικο τους

 

ειναι ωραιο να θες το παιδι σου να πετυχει αλλα αυτο ειναι στο παιδι στο τελος να εχει την επιλογη,καλο ειναι να βαζεις τα θεμελια και να αφηνεις το παιδι να χτιζει πανω σε αυτα,η πιεση που ασκουνε ειναι περιτη και λανθασμενη αν εχεις θεση σωστες βασεις το παιδι θα βρει τον δρομο μονο του,ειναι ανθρωπος με δικο του χαρακτηρα και πρεπει να παρει τις αποφασης μονος του για να εχει και τον ελεγχο της δικιας του ζωης..οι γονεις πρεπει να εχουν ρολο καθαρα συμβουλευτικο.το παιδι απλωνει της επιθυμιες του και ο γονεις ειναι διπλα του να τον συμβουλεψει και να τον στηριξει σαν ποιο μεγαλος και με περισσοτερες εμπειριες πρεπει να συμβουλευει βαση αυτον..

 

αυτο το βλεπω και εγω τωρα που εγινα γονεας,αλλα λογο προσωπικον εμπειριων ειμαι ποιο χαλαρος σε σχεση με αλλους φιλους μου που ειναι στην ιδια κατασταση και μπουκονουν τα παιδια απο μικρη ηλικια 2-3 ξενες γλωσσες,αθληματα,μπαλετα και αλλα + το σχολειο και τα παιδια τρελαινονται

εγω αφηνω την μικρη μου εν μερη να κανει επιλογες μονη της.να δοκιμασει.κατα καιρους ηθελε μπαλετο και  ενοργανη,το δοκιμασε και μετα τα βαρεθηκε και σταματησε,δεν ειχα την απαιτηση απο την στιγμη που τα εκανε να θελω να γινει ο νεος νουρεγιεφ ουτε η νεα κομανετσι.δοκιμαζοντας ερχεται και η στιγμη που θα βρεις αυτο που σου αρεσει... 

 

το θεμα της πιεσης-λυποθυμιων εν ωρα εξετασεων το ειχα και εγω.πολλα παιδια το παθαιναν.αλλα αν ρωτησεις εμενα η οπτικη μου διαφερει,εγω το βλεπω ως πιεση λογο παθους και στοχου,εθεσαν εναν στοχο παθιαστηκαν με αυτον και εσπασαν στον φοβο οτι δεν θα τα καταφερουν.ειναι ωραιο να εχεις παθος για κατι..

 

παρακατω ειναι προσωπικη μου ιστορια 

 

γενικοτερα σαν ανθρωπος ειμαι της φιλοσοφιας οτι ''η ζωη ειναι προκυπτουσα''.οχι οτι πρεπει να τα αφηνουμε ολα οπως ερθουν αλλα ομως υπαρχουν πραγματα στην ζωη που θα σου τα φερει οπως θελει αυτη.

ναι πρεπει να θετεις στοχους,ναι πρεπει να κανεις αυτο που αγαπας.αλλα αν στο τελος καταλαβεις οτι αυτο που αγαπουσες ηταν κατι που σου ειχε περασει απο εξωτερικους Χ παραγοντες που εκεινη την εποχη φανταζαν ιδανικοι και σωστοι?

 

εγω προσωπικα δεν εδωσα πανελληνιες μιας και τελειωσα τεχνικο λυκειο.ηθελα να γινω μηχανικος αυτοκινητων,λογο του πατερα μου που ασχολιοταν με παθος σε αυτο το κομματι και λογο οτι εκεινη την εποχη οποιος ασχολιοταν με το αυτοκινητο και το tuning πχ φτυαριζε τα λεφτα με πατοφτυαρο..

και εγινα,και δουλεψα,και με περισσιο παθος,και στο τελος τα παρατησα και εγινα κομμωτης,γιατι?γιατι καταλαβα οτι ναι μεν μου αρεσε αλλα τα σηματα που λαμβανα τοτε ηταν λανθασμενα,εβλεπα τον κοσμο γυρο μου να ασχολητε με αυτο και με πηρε και εμενα η μπαλα,δεν ειδα οτι αυτο το ηθελα ως χομπι και οχι ως επαγγελμα για παντα.εκατσα σκεφτηκα και ειδα οτι με αυτο δεν ενιωθα ομορφα μεσα μου,δεν μπορουσα να φανταστω να συντιρουμε εγω απο αυτο το επαγγελμα......τα παρατησα....και αρχισα την αναζητηση.τι θα κανω,την μου αρεσει,και ετσι ηρθε η κομμωτικη,ειδα τα + και τα - και ειπα να δοκιμασω.

 

καποια στιγμη γυρναγα βραδυ απο την σχολη ,οταν εφτασα σπιτι μου και μπηκα στο ασανσερ κοιταξα τον εαυτο μου στον καθρεφτη,με φανταστηκα κομμωτη εφερα εικονες του να δουλευω σε αυτο η και να εχω δικο μου μαγαζι,μουτζωσα το ειδολο μου στον καθρεφτη και ειπα σχεδον φωναχτα,''βλακα τολη επρεπε να το ειχεις κανει καιρο τωρα αυτο το βημα''.

 

απο εκεινη την στιγμη δωθηκα ολοκληρωτικα σε αυτο με παθος και δεν κοιταξα ποτε πισω μου,το αγαπω αυτο που κανω και ας μην εγινα επιστημονας,και στο τελος αυτη ειναι η ουσια αυτο που κανεις να το αγαπας,αν το αγαπας θα πετυχεις οτι και αν κανεις.

 

 

οταν ηρθε η ωρα μου να διαλεξω την επαγγελματικη μου πορεια εκανα ενα λαθος,δεν επεσα στο πατωμα,παντα υπαρχουν λυσεις και δρομοι που μπορουν να σε βγαλουν απο το αδιεξοδο.εκανα τον απολογισμο μου και εκανα μια στροφη στον δρομο που ειχα χαραξει,τελικα βρεθηκα αλλου και μαλιστα πολυ αλλου,απο μηχανικος ,κομμωτης ακρα αντιθετα ,αλλα τα καταφερα...

[Kamui]

Κι εγώ τα πήγα καλά, γιατί τα θέματα δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολα. Ήταν κυρίως κατανόηση του κειμένου, κάτι που για τα μαθήματα θεωρητικής κατεύθυνσης μεταφράζεται σε "απαιτητικά θέματα"

Πάντως, κάποιος που γνωρίζει τον τρόπο γραφής του Σολωμού και πρόσεχε στο μάθημα της λογοτεχνίας καθ' όλη τη διάρκεια των σχολικών του χρόνων (όχι μόνο φέτος), μπορούσε κάλλιστα να "χτυπήσει" καλό βαθμό. Πάντως, το ποίημα, αν και δύσκολο, είναι από τα πιο μαγευτικά

Ναι, κάθε τι που δεν στηρίζεται σε παπαγαλία και περιέχει οποιαδήποτε λογική διεργασία πέρα από αυτές που μπορεί να κάνει ένα παιδί δημοτικού θεωρείται απαιτιτικό για τη θεωρητική κατεύθυνση.

Και πέρσι με ρωτάει μια στη σχολή για το πώς να διαβάσει ΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ, γιατί "ε δεν είμαστε όλοι φιλοσοφικές διάνοιες σαν εσένα". Well, ok, δεν δώσαμε ποτέ πανελλήνιες, εγώ τα ξέρω γιατί έχω μικροτσίπ στον εγκέφαλο.

 

Ωραίος ο Κρητικός πάντως, πράγματι. Πάντα θα σου δώσει πράγματα να γράψεις κι ας μη θυμάσαι συγκεκριμένα ερμηνευτικά. Θυμάμαι ότι αισθανόμουν ασχημα για το γραπτό μου γιατί βιαζόμουν τόσο να τα προλάβω όλα που ούτε που είχα χρόνο να ξαναδώ τι έγραφα εκεί μέσα, αλλά και μόνο η ποσότητα και η υπερβολή στη γλώσσα φτάνει ουσιαστικα. Λάθος πράγματα είναι δύσκολο να πεις εκεί πέρα, anyway. Ρομαντισμός είναι, αν θες, και το λάθος σωστό το κάνεις.

[phm]

καποια στιγμη γυρναγα βραδυ απο την σχολη ,οταν εφτασα σπιτι μου και μπηκα στο ασανσερ κοιταξα τον εαυτο μου στον καθρεφτη,με φανταστηκα κομμωτη εφερα εικονες του να δουλευω σε αυτο η και να εχω δικο μου μαγαζι,μουτζωσα το ειδολο μου στον καθρεφτη και ειπα σχεδον φωναχτα,''βλακα τολη επρεπε να το ειχεις κανει καιρο τωρα αυτο το βημα''.
 
απο εκεινη την στιγμη δωθηκα ολοκληρωτικα σε αυτο με παθος και δεν κοιταξα ποτε πισω μου,το αγαπω αυτο που κανω και ας μην εγινα επιστημονας,και στο τελος αυτη ειναι η ουσια αυτο που κανεις να το αγαπας,αν το αγαπας θα πετυχεις οτι και αν κανεις.

 
οταν ηρθε η ωρα μου να διαλεξω την επαγγελματικη μου πορεια εκανα ενα λαθος,δεν επεσα στο πατωμα,παντα υπαρχουν λυσεις και δρομοι που μπορουν να σε βγαλουν απο το αδιεξοδο.εκανα τον απολογισμο μου και εκανα μια στροφη στον δρομο που ειχα χαραξει,τελικα βρεθηκα αλλου και μαλιστα πολυ αλλου,απο μηχανικος ,κομμωτης ακρα αντιθετα ,αλλα τα καταφερα...

Wow, very inspiring! Δεν νομίζω να μπορούσα να το κάνω εγώ αυτό ποτέ (να αποφασίσω κάτι τόσο σημαντικό με αυτόν τον τρόπο).

Εγώ μέχρι στιγμής τουλάχιστον ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων δεν ξέρουν τι θέλουν μια ζωή και απλά καταλήγουν να κάνουν ότι τους κάτσει Βέβαια εντάξει δεν είναι τελείως τυχαίο που είμαι πληροφορικός, αλλά αν το πάμε σε περισσότερη λεπτομέρεια είναι λίγο το χάος.


Πάντως δεν νομίζω ότι τα παιδιά λιποθυμάνε από το πάθος αλλά από τον φόβο.

[iristella]

 

Αν ειναι λογω οικονομικου, ψυχολογικου, υγειας  και μενει καποιος με τους γονεις του,  ως ενα σημειο το δικαιολογω.

 

Πάλι καλά που το δικαιολογείς ρε Petran γιατί διαφορετικά δεν θα ξέραμε τι να κάνουμε.  

Mήπως να αφήσουμε κατά μέρος τους ισοπεδωτικούς κανόνες για τα πρέπει και να αξιολογεί ο καθένας την δική του ζωή για την οποία έχει ολοκληρωμένη άποψη; 

Η συζήτηση για το τι ωθεί τους γονείς να ασκούν πίεση στα παιδιά τους, για το εκπαιδευτικό σύστημα και γενικά για το κατά πόσο στην Ελλάδα με το ποσοστό ανεργίας που υπάρχει το πανεπιστήμιο εγγυάται επαγγελματική αποκατάσταση και ευκολότερη ζωή κατά συνέπεια(?) μπορεί να είναι παραγωγική. 

Επειδή όμως ζούμε σε μία κοινωνία στην οποία υπάρχει κράτος δικαίου, και κράτος πρόνοιας και τουλάχιστον θεωρητικά όλες οι ζωές μετράνε καλό είναι να μην πηγαίνουμε σε κατευθύνσεις οι οποίες αναιρούν κάποια κεκτημμένα. Το να τίθεται ερώτημα για το αν "μας νοιάζει οποιαδήποτε ζωή πέραν της παραγωγικής πλειοψηφίας" και αν "το γεγονός ότι δεν πηδάνε οι εξεταζόμενοι μαζικά σαν τα λέμινγκς από τις ταράτσες αποτελεί απόδειξη ότι δεν υποβαθμίζεται το επίπεδο ζωής τους με συγκεκριμένες εκπαιδευτικές προσεγγίσεις" κάθε άλλο παρά ουδέτερο είναι. Νομίζω μας πηγαίνει σε συλλογισμούς κοινωνικού δαρβινισμού οι οποίοι δεν προωθούν την συζήτηση. 

Απόψεις υπάρχουν πολλές το ποιες θα επιλέξει κανείς να σχολιάσει και το πώς θα τις παρουσιάσει είναι μία επιλογή.


ΤL:DR O δρόμος για το True Neutral είναι στρωμμένος με δυσκολίες και γιαούρτι. 
 

[vectrapearl]

Wow, very inspiring! Δεν νομίζω να μπορούσα να το κάνω εγώ αυτό ποτέ (να αποφασίσω κάτι τόσο σημαντικό με αυτόν τον τρόπο).

Εγώ μέχρι στιγμής τουλάχιστον ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων δεν ξέρουν τι θέλουν μια ζωή και απλά καταλήγουν να κάνουν ότι τους κάτσει Βέβαια εντάξει δεν είναι τελείως τυχαίο που είμαι πληροφορικός, αλλά αν το πάμε σε περισσότερη λεπτομέρεια είναι λίγο το χάος.


Πάντως δεν νομίζω ότι τα παιδιά λιποθυμάνε από το πάθος αλλά από τον φόβο.

 

 

δεν ειναι τοσο δυσκολο οσο ακουγεται...εγω εκανα τις επιλογες μου μονος μου αλλα παντα ενημερωνα τους γονεις μου.

και αυτοι με την σειρα τους τοτε με στηριξαν..ειδαν οτι δεν ημουν χαρουμενος με αυτο και οτι ηθελα να κανω κατι αλλο και με αφησαν να στηριξω με την βοηθεια τους την επιλογη μου..ειχα βεβαια στο πισω μερος του κεφαλιου μου οτι αν δεν εβγαινε το πλανο με την κομμωτικη στο τελος θα ειχα το επαγγελμα του μηχανικου απο πισω να με κρατησει με τον εναν η τον αλλον τροπο..

 

κοιτα στο '' να μην ξερω τι θελω''μπορει εν τελει να ανηκω και εγω .δηλαδη,εγω αγαπω αυτο που κανω και εχω το μαγαζι και δοξα το θεο μια χαρα ειμαι,πολλες φορες πιανω τον εαυτο μου να θελω να κανω κι΄αλλα πραγματα.οπως π.χ. καφετερια,μπαρακι,κομμωτηριο,και αλλα...

δεν σημαινει οτι θελω οτι να'ναι.απλα μ'αρεσει η ποικιλια.