Η φιλοσοφία στο iaidou, βασικά, είναι το "Θέλω να κάνω όλες μου τις κινήσεις τέλεια, με σωστή στάση, ομαλή τροχιά στο ξίφος, επαγρύπνηση στο τέλος και πάει λέγοντας, κι ας τα κάνω με τη μισή ταχύτητα απ' όσο θα 'πρεπε." Βασικότερη έλλειψη, κατά τη γνώμη μου, η απουσία της απόστασης.
Η φιλοσοφία στο kendou είναι "Θέλω την αδρεναλίνη της μάχης με αντίπαλο, και να μάθω να κρατώ σωστή απόσταση· τα υπόλοιπα μπορούν να περιμένουν." Βασικότερες ελλείψεις, κατ' εμέ, είναι η μεγαλύτερη δυσκολία στον προσδιορισμό της τροχιάς του ξίφους, και το ότι το ξίφος είναι αναγκαστικά πολύ ελαφρύ.
Ακριβώς αυτό. Αυτή την τελειότητα σε κάθε κίνηση απο το τράβηγμα του ξίφους μέχρι να το βάλεις πάλι στη θήκη, με σωστή στάση κλπ κλπ κλπ και όλα να γίνονται τόσο αργά ήταν αυτό που με απέτρεψε. Όσο για τις ελλέιψεις συμφωνώ, με βασικότερη ίσως τη δυσκολία προσδιορισού της τροχιάς. Μπορεί να τύχεις να δεις αγώνες και να κάνουν χτυπήματα "Κόναν" όπως τα λέει ο δάσκαλος αντί για τις συγκεκριμένες κινήσεις που "πρέπει κανονικά" να κάνεις, γι'άυτο και για να πάρουν πόντο μπορεί και να περάσει πόση ώρα μαζί με ένα κάρο άκυρα κοψίματα. Το shinai είναι αναγκαστικά ελαφρύ ναι, αλλά τι να κάνουμε.. Αν χρησιμοποιείς ένα, ακόμα και πολύ αργός να είσαι απέναντι σε πολύ γρήγορο αντίπαλο, τις μισές φορές ίσως και να αντιδράσεις με επιτυχία.
Με σωστή τεχνική στο κόψιμο πονάει και αυτό, όχι τόσο όσο το ξύλινο, αλλά πονάει. Ενδεικτικά.. είχαμε ένα σεμινάριο αρχές Νοέμβρη με προσκεκλημένους κάποιους ιταλούς και έτυχε να δείχνει πάνω μου χτυπήματα στο kotei ο αρχηγός της εθνικής Ιταλίας. Μέχρι να τα δείξει και να τα καταλάβουν οι υπόλοιποι στην ομάδα των αρχάριων με τσάκισε... Αλλά η κίνηση και η τροχιά αλφάδι.
Το Niitoryuu αντιθέτως είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Μπορεί να φανεί πιο εύκολο και λίγο άδικο απέναντι σε αντίπαλο με ένα shinai, αλλά εκεί νιώθεις το βάρος του κανονικού ξίφους και για τον προσδιορισμό της τροχιάς υποθέτω πως θέλει τρομερή εξάσκηση- μια φορά το δοκίμασα και γελούσαν και τα χακάμα μας. Ωραίο πράμα όμως, εντυπωσιακό.