Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με 'μένα. Είχα επισκεφτεί το μεγαλύτερο μέρος της Πάρνηθας, και συχνά πήγαινα τα Σαββατοκύριακα για να ξεφύγω από το αποπνικτικό κλίμα και το καυσαέριο της ΑθήναςΔε μπορώ να πιστέψω ότι ένα από τα ομορφότερα μέρη είναι πια παρελθόν. Έχω περπατήσει όλα τα μονοπάτια της Πάρνηθας, έχω κατασκηνώσει άπειρες φορές με φίλους/ες κάτω από τον έναστρο ουρανό της, έχω δει τα ποταμάκια και τα ελάφια της, έχω κάνει εκεί τα πρώτα βήματα, που με οδήγησαν να αγαπήσω το βουνό, την ορειβασία, την αναρρίχηση.
Το σίγουρο είναι πως με την Πάρνηθα πέθανε και ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου, μία απώλεια που δε θα μπορέσω ποτέ να αποκαταστήσω.
Ελπίζω να οργανωθούν πολλές σχολικές εκδρομές δενδροφύτευσης στα καμμένα δάση. Για να μάθουν τα παιδιά πόσο θλιβερό είναι το θέαμα, αλλά και πόσο μπορούν να συμβάλλουν ώστε μετά από 25-30 χρόνια να υπάρχει ξανά ένα όμορφο δάσος.
Και τέλος μία εικόνα, που δεν έχω λόγια να περιγράψω.