Έχουμε πένθος σήμερα.
Μια απίστευτη καταχνιά έχει καλύψει όλη την Αθήνα. Μόρια στάχτης αιωρούνται παντού και επικάθονται στο έδαφος, σχηματίζοντας ένα μικρό άσπρο στρώμα. Μια έντονη μυρωδιά καμένου έχει απλωθεί σε όλη την πόλη και δυσκολεύει την αναπνοή.
Η Πάρνηθα δεν υπάρχει πια. Η καταστροφή του Δρυμού είναι ολοκληρωτική. Όταν η φωτιά ξεκίνησε προχθές από τα Δερβενοχώρια, οι πυροσβέστες επικεντρώθηκαν στην προστασία των κεντρικών πυλώνων της ΔΕΗ, που φέρνουν το ρεύμα από τη Βόρεια Ελλάδα στην πρωτεύουσα. Τυχόν καταστροφή τους θα άφηνε την Αθήνα χωρίς ρεύμα για μέρες και οι απώλειες σε ανθρώπους θα ήταν τρομακτικές. Έτσι όμως δεν κατάφεραν να συγκρατήσουν τη φωτιά, η οποία πέρασε μέσα στο Δρυμό.
Τα υπόλοιπα ανήκουν στην Ιστορία. Η φωτιά γρήγορα κατέκαψε όλο το πίσω μέρος του βουνού (τα δάση του οποίου ήταν δεκαπλάσια από αυτά που βλέπαμε από μπροστά) και μέσα σε ελάχιστο χρόνο πέρασε στα ανώτερα ελατοδάση, που καίγονται σαν σπίρτο, και έφτασε στην κορυφή. Τη χθεσινοβραδυνή εικόνα ενός πύρινου μετώπου από άκρη σε άκρη στην κορυφογραμμή δε θα μπορέσω να την ξεχάσω ποτέ. Μέχρι τώρα γίνεται μάχη, για να σωθούν τα τελευταία δάση της μπροστινής (από Αθήνα) μεριάς, γεγονός είναι πάντως ότι πλέον δεν έχει μείνει τίποτα.
Δε μπορώ να πιστέψω ότι ένα από τα ομορφότερα μέρη είναι πια παρελθόν. Έχω περπατήσει όλα τα μονοπάτια της Πάρνηθας, έχω κατασκηνώσει άπειρες φορές με φίλους/ες κάτω από τον έναστρο ουρανό της, έχω δει τα ποταμάκια και τα ελάφια της, έχω κάνει εκεί τα πρώτα βήματα, που με οδήγησαν να αγαπήσω το βουνό, την ορειβασία, την αναρρίχηση. Το σίγουρο είναι πως με την Πάρνηθα πέθανε και ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου, μία απώλεια που δε θα μπορέσω ποτέ να αποκαταστήσω. Έτρεφα βέβαια αυταπάτες, όταν έβλεπα άλλα δάση να καίγονται και έλεγα ότι την Πάρνηθα δε θα την αγγίξουν ποτέ. Δεν είμαι κάποιο παιδί που του πήραν τη μπάλα του (το δάσος μοιράζεται άλλωστε πάντα σε όλους), είμαι απλώς κάποιος που ξέρει το μέγεθος αυτού που καταστράφηκε και το πόσο διαφορετική θα είναι η πόλη της Αθήνας (μικροκλίμα, ατμόσφαιρα, πλημμύρες, κανένα πράσινο κτλ) από εδώ και πέρα.
Την ίδια στιγμή που καταστρέφεται η Πάρνηθα καίγεται και όλη η υπόλοιπη χώρα. 200 εστίες φωτιάς υπάρχουν σε όλη την Ελλάδα με μεγαλύτερες αυτές του Πηλίου και της Αγιάς. Ελπίζω πάλι στο πανέμορφο Πήλιο η φωτιά να μην έχει
Έχουμε πόλεμο σήμερα.
Ποιος φταίει για όλα αυτά; Οι εμπρηστές και οι καταπατητές; Οι πολιτικοί και οι Αρχές; Ο Μπους; Η γιαγιά μου; Κανείς; Τι μπορεί να κάνει κάποιον να προκαλεί μία τέτοια καταστροφή;
Κάτι τελικά φταίει. Και είναι υποκρισία να ρίχνουμε όλο το φταίξιμο στα ανθρωπάκια που λέγονται εμπρηστές και απλώς εκτελούν διαταγές. Οι κοινωνίες μας γίνονται όλο και πιο ασύμβατες με τη φύση. Ο τελευταίος καύσωνας, στον οποίο οφείλονται πολλές από τις πυρκαγιές που είναι τώρα σε εξέλιξη, είναι ένα φαινόμενο που ήρθε για να μείνει στην Ελλάδα και οφείλεται στην κλιματική αλλαγή που προκαλείται από τον καπιταλισμό. Η ασταμάτητη οικιστική ανάπτυξη, που καταστρέφει τα εναπομείναντα δάση της χώρας, προέρχεται από ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής που ενθαρρύνει αυτό το σύστημα, ένα τρόπο ζωής εχθρικό προς τη φύση και τον άνθρωπο.
Η ευθύνη λοιπόν για το κάψιμο των δασών είναι συλλογική και έχει ως αιτία το σύστημα. Ανήκει πρώτα στις τοπικές κοινωνίες που δεν περιφρούρησαν τον τόπο τους. Και από εκεί μοιράζεται σε όλη την κοινωνία, που παραμένει απαθής. Μπορεί οι άνθρωποι που χτίζουν τις βίλες και τις πισίνες μέσα στα καμένα να είναι οι κύριοι υπεύθυνοι. Αυτοί όμως είναι απλώς εκφραστές/εκτελεστές μιας νοοτροπίας περί ανάπτυξης και σχέσης του ανθρώπου με τη φύση, που διαπερνά τις ζωές όλων μας. Γι’ αυτό όταν βλέπουμε μια τεράστια βίλα στα καμένα της Πεντέλης λέμε τι μάγκας είναι αυτός που την έχει και πόσο θα θέλαμε να την έχουμε εμείς (έτσι λέει τουλάχιστον η πλειοψηφία του κόσμου).
Για τους «αυθαίρετους» με τις βίλες και τις πισίνες πιστεύω βαθιά ότι θα βοηθούσε να έβαζα μερικές μπόμπες και να τους τα έκαιγα έτσι για παραδειγματισμό. Δεν είναι όμως στη φύση μου η βία και δε νομίζω ότι θα μπορέσω ποτέ να το κάνω. Επίσης, αυτή η ατάκα «απειλούνται και σπίτια» που ακούω συχνά – πυκνά στην τηλεόραση την ώρα που καίγονται δάση με γεμίζει οργή. Προτιμώ να καίγονται σπίτια (ακόμη και το δικό μου) παρά δάση.
Από τους «Σουφλιάδες» πολιτικούς, που αναθεωρούν το Σύνταγμα, αποχαρακτηρίζουν δάση και νομιμοποιούν τα αυθαίρετα, αλλά και από την πολιτική γενικότερα, δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα. Από τις Αρχές που τα «παίρνουν», για να εγκρίνουν τα εγκλήματα των πλουσίων με τις βίλες, που κάνουν δηλαδή καλά τη δουλειά, για την οποία συστάθηκαν, επίσης δε μπορούμε να αναμένουμε κάτι. Η αναστροφή της κατάστασης δεν πρόκειται ποτέ να έρθει από εκεί.
Τους προτείνω πάντως το εξής :
Να περάσουν ένα μέτρο, με το οποίο κάθε οικογένεια που θα αναδασώνει 10 δέντρα τη βδομάδα για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα στον τόπο της να έχει φοροαπαλλαγές ή άλλα τέτοια κίνητρα.
Επίσης, όλα τα σχολεία να κάνουν μια εκδρομούλα στα καμένα, έτσι για να μαθαίνουν τα παιδιά πως είναι ένα καμένο δάσος.
Η αναστροφή της κατάστασης θα έρθει μόνο αν πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας. Η ανάγκη για αυτό γίνεται όλο και πιο επιτακτική.
Και ένα στιχάκι από Μαχαιρίτσα :
Έλα να πάμε στα καμένα, δε μας χωράει πια το σπίτι
Έρχονται δύσκολες ημέρες, μουντζουρωμένες σα δευτέρες
Έρχονται φλόγες απ’ τα δάση και μια φωτιά να μας δικάσει
Μέσα στο πύρινο της χνώτο, από τον έσχατο στον πρώτο
Μαρτυρία ορειβάτη για τη φωτιά
Αναδημοσίευση από blog κολλητού. έχοντας αρκετές κοινές εμπειρίες, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω απόλυτα...
:wis:
