Ενταξει και γω δεν ειμαι τοσο φαν της γκρίνιας, αλλά έχει λίγο και την πλάκα του το Ολυμπιακος- ΠΑΟ- ΑΕΚ. Ειδικά για τα αγοράκια!

Τελοσπάντων Σε πάρα πολλά με κάλυψαν οι Warchief και Dragon. Από εκέι και πέρα:
Αν κάποιος θέλει να δει φανταιζι μάχες, με φοβερό συνδυασμό εικόνας και ήχου οφείλω να προτείνω bleach. Ταχύτητα, εντονα φωτα, και μαματο soundtrack. Μεσο ορο μιλαμε πάντα.
Τώρα για ιστορία, καλύτερα δομημένους και πιο πολύπλοκους ψυχολογικά χαρακτηρες, και το καλύτερο χιούμορ, ασυζητητί one piece. Και για να το ψηφισα, προφανως αυτά με ενδιαφέρουν περισσοτερο. Επίσης μου αρέσει πολύ το γεγονος (ιδίως με τα παραμεσια φρουτα) που οι δυναμεις του καθενος ειναι διαφορετικές, υπαρχει μεγάλη ποικιλία και στις αδυναμιες τους καθενος και ακολούθως στη μάχη. για αυτό και ποτέ δε βαριέσαι.
Αντικειμενικά το να πρεπει να πολεμησεις με φυσαλιδες, καμηλοπαρδαλεις, μυξες βομβες, ραμεν (?!?!wtf?!?) και ενα σωρό άλλα νομίζω οτι και χιουμορ χρειάζεται και φαντασία και ειναι μεγαλύτερη προκληση. Επίσης υπάρχει και πιο πολλή ποικιλία σε background στις μαχες όπως κτιρια, ερημους, θαλασσα, λιμανι, δασος, πολη, (γιγάντια φασολιά, σύννεφο) κτλ

Οπότε τον παραδέχομαι τον τύπο γιατί κυρίως με διασκεδάζει περισσοτερο και κάνει κατι δύσκολοτερο κατα τη γνωμη μου από τους αλλους.
Το ναρούτο πάλι ενώ πλησιάζει περισσότερο το one piece στα παραπάνω που ειπα δεν το φτάνει. (χιουμορ, πολυπλοκη ιστορία) επίσης έχει αρχισει στα τελευταία εκατο επεισοδια να ψιλοτρολάρει, αλλά όχι σε τόσο εκνευριστικο βαθμο. Γενικά είναι αρκετά προσεγμένο.
Στα υπέρ του είναι ότι είναι πιο γήινο, τόσο στο σχέδιο όσο και στις μάχες, οι οποίες ειναι κυρίως μαχες στρατηγικής παρά οχι-εγω-θα-σε-νικήσω-γιατι-το-θελω-πιο-πολυ-και-αρα-γινομαι-δυνατοτερος - κι αυτο θελει επισης πολυ μυαλό.
Στα κατά του είναι ότι το χιουμορ ειναι επαναλαμβανομενο συνηθως (ο τζιραια κοιταει βρακακια, η τσουναντε τσαντιζεται με την ηλικια της κτλ.) και οτι ασχολειται ουσιαστικά με λίγους χαρακτήρες και τους άλλους ειτε τους έχει κλασμένους ειτε ειπε δυο λογια και μετά τους ξεχασε πχ.
Παρόλαυτα οσον αφορά συγκινηση συναισθημα και τέτοια νομιζω οτι εχει την καλυτερη απόδοση αν και οταν το one piεce θέλει ακολουθει επάξια. αλλα όχι και τόσο συχνα.
Και στα τρία το να ψαχνουμε αντικειμενική λογική είναι απλώς αστείο. Ακόμα και απλοι ανθρωποι τρωνε μπουνιες και μερνανε μεσα απο τοιχους (αντι να σπλατσαρουν στην ταπετσαρία) και ζουνε. Οπότε κουλ.
Το μονο που μπορει να ει κανεις ειναι στο κατα πόσο υπακουουν στη λογική
του καθε κοσμου που βρίσκονται. Εκει μιλάμε μονο για τα όποια σφαλματα. Εκει σίγουρα το bleach έχει #$*%$ στο trolling, αλλά ο μέσος φαν δε νομίζψω ότι πολυ ενδιαφέρεται για αυτό.
Ως το τι αντιπροσωπεύουν ειναι λιγο πολυ στα ιδια. Οι νιντζα ειναι επι πληρωμην δολοφονοι, οι πειρατες καθαρματα, και οι deathgods... well, you get the point.
Το κοινο σημειο με τους πρωταγωνιστες ειναι οτι ακριβως διαφωνουν και πολλές φορες αδιαφορουν για τους σκληρους νομους τους, τους κωδικες συμπεριφοράς και τις ταμπέλες που φοράνε και προσπαθουν να φτιαξουν ενα καλυτερο κόσμο, λίγο πολύ. Οπότε άκυρο για μένα το "ωραιοποιουν τους τάδε". Το ακριβως αντιθετο συμβαίνει.
Εμενα μου ταίριαξε καλύτερα το "δεν ανηκω πουθενα ειμαι ελευθερος" και "χρειαζομαι την ομαδα μου" παρα το "θα τα κανω ολα μονος μου" και το έντονο θρησκευτικο στοιχειο των άλλον δυο. Αλλά αν σε όλους αρεσαν τα ιδια και ειμασταν ιδιοι χαρακτηρες, θα ηταν τρομερα βαρετο.
και λιγα νομιζω οτι εγραψα. ειδικα για το ουαν πισο