Jump to content


Καλωσήλθατε στο .aNiMe//GR!


Sign In 

Create Account
Καλωσήλθατε στο .aNiMe//GR, ένα ελληνικό forum για τα anime, τα manga και την ιαπωνική κουλτούρα. Βλέπετε την ιστοσελίδα μας σαν επισκέπτης και δεν έχετε πρόσβαση σε όλες τις υπηρεσίες που είναι διαθέσιμες για τα μέλη μας! Η εγγραφή σας στην διαδικτυακή κοινότητά μας θα σας επιτρέψει να δημοσιεύσετε νέα μηνύματα στο forum, να ψηφίσετε σε δημοσκοπήσεις, να πάρετε μέρος σε διαγωνισμούς μας και πολλές άλλες επιπλέον υπηρεσίες που είναι διαθέσιμες για τα μέλη σας. Η εγγραφή σας είναι γρήγορη, εύκολη και φυσικά δωρεάν. Ελάτε και εσείς στην κοινότητά μας σήμερα!

Αν συναντήσετε οποιοδήποτε πρόβλημα κατά την εγγραφή σας ή με την πρόσβαση σας στο forum, παρακαλούμε μην διστάσετε να επικοινωνήσετε μαζί μας.
 

Photo
- - - - -

Joker


  • Please log in to reply
18 replies to this topic

#16 Kamui

Kamui

    Degenerate aristocrat

  • Members
  • 615 posts
  • LocationRealm of perdition

Posted 13 November 2019 - 09:27

εξτρεμ οχι για τα γουστα μου αλλα για τις αντιδρασεις που προκαλεσε. Απο Αμερικη περιεργως περασε απαρατηρητη.

απο οτι ξερω, το Τζοκερ ποτε δεν κινδυνευσε με ban απο ακροδεξιους και ηταν παντα εντος σινε-αστικων κυκλων. Φαντασου να εχεις δυο πρωην εκδιδομενες για πρωταγωνιστριες. Και ομως αν θες ταινια για τα περιθωριακα στρωματα, πιο κοντα και πιο ειλικρινης ειναι αυτη παρα η Τζοκερ 

 

Καταρχάς, για την ιστορία, οι πρωταγωνίστριες είναι πορνοστάρ, όχι εκδιδόμενες, και οκ και στο Game of Thrones συμμετέχουν πορνοστάρ, μία μάλιστα σε σημαντικό ρόλο. Η σημαντική διαφορά βέβαια είναι ο τρόπος με τον οποίο γίνεται αυτό και οι λόγοι για τους οποίους γίνεται. Αυτό βέβαια αφορά περισσότερο εξωγενή χαρακτηριστικά της ταινίας και όχι την ίδια την ταινία ως εμπειρία, άσχετα αν αυτή επηρεάζεται από αυτά.

 

Πάλι γυρνάμε στο θέμα του marketing αλλά κυρίως του hype. Όπως μάλλον σωστά αναφέρθηκε και στο podcast, μερικά από τα πολιτικοκοινωνικά ζητήματα της ταινίας προκύπτουν μάλλον καταλάθος. Το Joker για κανένα λόγο δεν είναι ούτε avant-garde, ούτε κάποια ρεαλιστική ταινία ταξικής πάλης και διείσδυσης στη ζωή των subaltern. Είναι ένα εμπορικό χολιγουντιανό αφήγημα το οποίο για λόγους τεχνικούς, θεματικούς αλλά και συγκυριακούς ίσως να κατάφερε να πυροδοτήσει μια επανάσταση μέσα στο χώρο στον οποίο ανήκει και στον κόσμο στον οποίο απευθύνεται. Ακριβώς επειδή λόγω της σχετικά συμβατικής φύσης της (με τις συγκρίσεις που κάνεις και όχι συγκριτικά με οποιαδήποτε άλλη comic universe ταινία) την είδε πάρα πολύς κόσμος, κατάφερε να αποτελέσει επαναστατικό έμβλημα, επίσης συγκυριακά, δεδομένου ότι κατάφερε να ανταποκριθεί σε πραγματικότητες ακόμα και αν το αφήγημα της δεν είναι ρεαλιστικό. Αν το ζήτημα είναι ένα πρωτότυπο αλλά και ρεαλιστικό κοινωνικό δράμα πάνω στο σύγχρονο κοινωνικό περιθώριο, την "τρέλα" και τα ακραία ξεσπάσματα βίας που μπορεί να γεννήσει, κι εγώ μπορώ να συγκρίνω με το Dheepan, που κατ' εμέ είναι απείρως πιο κοντά στα παραπάνω κριτήρια και η οπτική του πάνω στη βία και αλλά και τη δυσκολία διάκρισης μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, αντικειμενικού βιώματος και παραλληρήματος, εν ώρα ενός ψυχικού αμόκ, είναι πιο κινηματογραφικά ενδιαφέρουσα. Αλλά δεν έχει και τόσο νόημα να συγκρίνουμε άμεσα το Joker με ένα Χρυσό Φοίνικα. Και αυτό δεν είναι απαραίτητα αξιοκρατικό, απλώς ο κινηματογράφος αναπόφευκτα απευθύνεται σε διαφορετικό κόσμο και καλός ή κακώς είναι χωρισμένος σε στρατόπεδα που το καθένα έχει το δικό του κοινό, τους δικούς του προβληματισμούς ( ; ) και βραβεύει αυτό που ανταποκρίνεται στις διαφορετικές αισθητικές αξίες που αντιπροσωπεύει κάθε κινηματογραφικό πλαίσιο.

 

Αυτό που φαίνεται να έγινε με το Joker είναι το ότι κατάφερε ταυτόχρονα να κάνει λοβοτομημένους κομιξάδες να δουν σινεμά αλλά και παραμορφωμένους κουλτουριάρηδες όπως ο υποφαινόμενος να απολαύσουν ακομπλεξάριστα μια πιο mainstream ταινία, που κερδίζει κατ' εμέ κυρίως χάρη στην παρουσίασή της και την πρωταγωνιστική ερμηνεία, συνδυάζοντας αυτό με την απουσία καταστροφικών συμβιβασμών ως προς το περιεχόμενο που ίσως υποτιθέμενα να την καθιστούσε πιο "mainstream" άρα και θελκτική σε επενδυτές. Και μόλις το πετυχαίνει αυτό, πέφτει άθελά της στην παγίδα της σύγκρισης με πράγματα που ούτε επεδίωξε ποτέ να είναι, ούτε προσπάθησε να τα εκθρονίσει εξαρχής, αλλά και στο να ανταποκριθεί στο μύθο ενός αριστουργήματος της δεκαετίας αν όχι του αιώνα, σε μια εποχή που τα αριστουργήματα έχουν πεθάνει, εν μέσω της αποκέντρωσης αν όχι του αφανισμού του κοινού που θα μπορούσε να τα καταστήσει ως τέτοια.


Edited by Kamui, 13 November 2019 - 09:27.

O6rrvsU.jpg


#17 Petran79

Petran79

    YOU GET TO BURNING!

  • Review Team
  • 3,264 posts
  • LocationΘεσσαλονίκη

Posted 13 November 2019 - 10:09

Συμφωνώ με τα παραπάνω. Σωστά, η σκηνοθέτρια και συγγραφέας ήταν μόνο εκδιδόμενη, όχι οι 2 πρωταγωνιστριες

#18 Kai

Kai

    Fluent in sarcasm

  • Review Team
  • 2,722 posts

Posted 13 November 2019 - 17:01

Τελικά είδαμε την ταινία λίγο πριν λήξει η περίοδος προβολής της. Ευτυχώς γιατί οι περισσότεροι την είχαν δει ήδη και ήταν πλέον ελάχιστα άτομα μέσα στην κινηματογραφική αίθουσα, οπότε ένιωθες κάπως πιο ξεκάθαρα τις αντιδράσεις. Κατ' αρχάς, να πω την αλήθεια ότι με τα σχόλια που έβλεπα περίμενα να έχει έναν πολύ πιο έντονο πολιτικό σχολιασμό, ενώ την ένιωσα πιο δυνατή στο κοινωνικό κομμάτι, ειδικά σε ό,τι είχε να κάνει με την ψυχική ασθένεια, την αποδοχή και την αντιμετώπιση της. Δυστυχώς, ως ένα βαθμό φαινόταν και μέσα και από τις αντιδράσεις του κοινού που παρακολουθούσε την ταινία, αφού σε όσα κομμάτια είχαν να κάνει με αυτό επικρατούσε μία άβολη σιωπή, ενώ σε σκηνές βίας προς στο τέλος η ατμόσφαιρα ήταν πιο χαλαρή και δυστυχώς αυτό κάτι λέει από μόνο του.

 

Βέβαια προφανώς και τα δύο κομμάτια είναι αλληλένδετα και καταλαβαίνεις πώς επηρεάζουν και οδηγούν τελικά τον πρωταγωνιστή στην κατάσταση στην οποία φτάνει: από το το κοντινό του περιβάλλον που τον αντιμετωπίζει σαν φρικιό, την καριέρα που θέλει να ακολουθήσει η οποία από τα παραδείγματα που δείχνει στοχεύει σε μικρότερες κοινωνικές ομάδες για τις βαφτίζει χιούμορ, όπως γυναίκες, Εβραίους κλπ, τη μητέρα του που του τονίζει διαρκώς την πάθησή του και τον μειώνει έμμεσα ζητώντας διαρκώς βοήθεια οικονομικής φύσης και όχι στήριξη σε αυτό το κομμάτι μέχρι τις δομές που κλείνουν αλλά και στη μη ουσιαστική στήριξη που παρέχουν όσο λειτουργούσαν. Ήταν σαφώς πιο σφαιρική σε αυτό το κομμάτι, καθώς καταλαβαίνεις και βιώνεις την πορεία του προς την τρέλα και νομίζω γίνεται και κάπως πιο ξεκάθαρο όταν αφήνει τον συνάδελφο του να ζήσει επειδή ήταν ο μόνος που του είχε φερθεί καλά σε όλο αυτό που ζούσε. Από την άλλη το μόνο σημάδι ανθρωπιάς που δέχτηκε προήλθε από άτομο που δεχόταν καθημερινά λεκτική κακοποίηση μέσα στο εργασιακό του περιβάλλον γιατί ό,τι άλλο δείγμα είχε γύρω του ήταν σάπιο. Κάπου εκεί νιώθεις ότι αν υπήρχε ουσιαστική στήριξη, από την κοινωνία σαν σύνολο ίσως να μην είχε καταλήξει εκεί που κατέληξε. Ταιριάζει και με το σχόλιο του για τους 3 που σκότωσε, μιας και ο τρόπος που το παρουσίασαν τα μέσα ενημέρωσης είχε να κάνει άμεσα με το κοινωνικό τους υπόβαθρο. Δεδομένου ότι η μόνη μάρτυρας ήταν ξεκάθαρα η κοπέλα που παρενοχλούσαν στο τραίνο, το γεγονός ότι αποσιωποιήθηκε αυτή η λεπτομέρεια και παρουσιάστηκαν ως τρεις νέοι που είχαν λαμπρό μέλλον δείχνει και πόσο χειριστικά λειτουργούν σε τέτοιες καταστάσεις, θυμίζει επίσης, που βασικά μπορεί να είναι και άμεση αναφορά σε περιπτώσεις βιασμού στην Αμερική όπου τα μέσα στρέφονταν προς το θύμα κατηγορώντας το ότι κατέστρεψε το "λαμπρό μέλλον" μελλοντικών σταρ του αθλητισμού και όλες τις σχετικές εμετικές βλακείες. Τέλος πάντων, ξεφεύγω λίγο.

 

Πάνω στο θέμα των δομών βέβαια και το πώς αυτές μπορούν να επηρεαστούν πολιτικά, η επίσκεψη στο Άκραμ ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες και ξεκάθαρες στιγμές. Γιατί, όσον αφορά το θέμα της πατρότητας, άσχετα αν τελικά ίσχυε το ειδύλλιο με τον Γουέιν και αν η άρνηση να το αναγνωρίσει τελικά ή όχι, αγνοήθηκε εντελώς συμβάν με τον σύντροφο της μητέρας που είχε παρουσιαστεί αργότερα. Άσχετα με την χειραγώγηση που μπορεί να είχε δεχτεί για να υπογράψει σε ένα χαρτί που δήλωνε ψυχική ασθένεια, το περιστατικό του ξυλοδαρμού και της εγκατάλειψης, αν υπήρχε σχετική πρόνοια θα ήταν αρκετή για να της αφαιρέσουν την κηδεμονία και να μην μείνει στα χέρια της. Δυστυχώς σε καμία σκηνή της ταινίας η μητέρα δεν προκαλεί και συμπάθεια, αφού φαίνεται σε όλη της διάρκεια της ταινίας φαίνεται προσκολημμένη στο παρελθόν αλλά και από σχόλια του Άρθουρ γύρω από τη σχέση τους μια ζωή όχι μόνο βασιζόταν επάνω του αλλά γυρνούσε και αλλού τα μάτια όσον αφορά την κατάσταση του αλλά και του επέβαλλε να έχει και μια συγκεκριμένη εικόνα, σαν τρόπο για να ξεπλύνει τα δικά της λάθη. Αν τελικά ίσχυε η σχέση της με τον Γουέιν, όχι μόνο εθελοτυφλούσε και συνέχιζε για κάποιον λόγο να βλέπει τρυφερά τον χρόνο που είχαν μαζί αλλά ήθελε να επιστρέψει και σε αυτό, σαν να κρατούσε τον γιο της κοντά της επειδή ήταν ένα μέσο για να το πετύχει. 

 

Έτσι κι αλλιώς ακόμη και ο υπάλληλος όταν αναφέρεται στη λειτουργία του ασύλου, εστιάζει περισσότερο στο ότι είναι για άτομα που μπορούν να βλάψουν τους άλλους, πριν αναφερθεί ότι μπορούν να βλάψουν τον εαυτό τους. Ουσιαστικά ισχύει μόνο το πρώτο μιας και οι υπηρεσίες που μπορούν να αποκλείσουν το δεύτερο κλείνουν μία προς μία. Φαίνεται κάπως και η λογική όσων κυβερνούν, το "παράπονο" που μοιράζεται στην εκπομπή θα μπορούσε να εφαρμοστεί υποθέτω σε πολλά πράγματα με βάση την γενική εικόνα της κατάστασης που επικρατεί γύρω. Οπότε μέσω αυτόν μπορείς να καταλάβεις από πού πήγαν οι εξεγέρσεις αλλά όλα αυτά που διάβαζα περί προώθησης αναρχισμού και προπαγανδας προς τη βία και το χάος μου φάνηκαν λίγο άτοπο. Κυρίως γιατί δεν φαίνεται να παίρνει καμία ουσιαστική θέση. Πχ. δεν φαίνεται να επικροτεί ότι δύο αστυνομικοί που έκαναν τη δουλειά τους και βρέθηκαν στο νοσοκομείο λόγω του όχλου ήταν κάποια πράξη άξια επαίνου, ούτε κατακρίνει το γεγονός ότι εξεγέρθηκαν απέναντι σε όλο αυτό που βίωναν. Πιο πολύ ότι ήταν ένα περιβάλλον που τροφοδότησε την κατάσταση του ήρωα της ιστορίας και θα μπορούσε να οδηγήσει και οποιοδήποτε άλλο σε αυτό. Φαίνεται κιόλας γιατί μπορεί η ταινία να είναι βαπτισμένη Τζόκερ, αλλά θα μπορούσε να λειτουργήσει και εκτός του σύμπαντος για έναν άνθρωπο με ψυχική ασθένεια που τύχαινε να είναι κλόουν.

 

Και επειδή φλυαρώ και τα ψλομπερδεύω τώρα, να πω για το κομμάτι της μουσικής που ήταν απίστευτο σε όλη την ταινία, έμπαινε εκεί που έπρεπε. Και οκ, μου βάζεις Frank Sinatra και Cream στις πιο δυνατές σκηνές, δεν χρειαζόμουν τίποτα άλλο. Το That's Life έπαιζε ούτως ή άλλως στο repeat στην playlist, ήταν σαν να ήμουν σπίτι μου ξέρω γω. Το καθαρματάκι που πήρε τους στοίχους του Send in The Clowns και το χρησιμοποίησε για χλευασμό, well, τα ήθελε ο κώλος σου.


ySss0UF.jpg


#19 Kamen Tantei Zura

Kamen Tantei Zura

    Ore-sama

  • Members
  • 836 posts

Posted 13 November 2019 - 19:22

Έχασα το αρχικό μου ποστ και ξενέρωσα λίγο

Την ταινία περισσότερο τρέναρα να τη δω λόγω του ντόρου που δημιουργήθηκε και συμφωνώ στο παραπάνω ότι σε καμία περίπτωση ότι ο κύριος σκοπός της ταινίας δεν ήταν να αναδείξει πολιτικά ζητήματα και να δημιουργήσει πόλωση, τα γεγονότα και πως παρουσιάζονται καταλήγουν άθελα να δημιουργήσουν ερωτήματα στο κοινό. Το πιο σημαντικό είναι όχι το αν δημιουργεί πόλωση, αλλά η αντίληψη της πηγής αυτού του χάους, είτε η ταινία παίρνει θέση είτε όχι.

 

 

Έτσι κι αλλιώς ακόμη και ο υπάλληλος όταν αναφέρεται στη λειτουργία του ασύλου, εστιάζει περισσότερο στο ότι είναι για άτομα που μπορούν να βλάψουν τους άλλους, πριν αναφερθεί ότι μπορούν να βλάψουν τον εαυτό τους.

 

Εδώ θεωρώ ότι η ταινία σχολιάζει το γεγονός ότι αυτό είναι ένα στερεότυπο - καθώς άτομα με τέτοιου είδους ψυχικές ασθένειες συνήθως είναι πιο ευάλωτα στη βία από τους υπόλοιπους. Συσχέτιση που θεωρώ ότι η ταινία δεν κάνει όπως έτυχε να διαβάσω σε post στο Facebook, δεν δείχνει ότι μια ψυχική διαταραχή οδηγεί στη βία. Μιλάμε για έναν τελείως παγιδευμένο άνθρωπο που έχει "ποδοπατηθεί" από το σύστημα και την κοινωνία.

 

Αυτό που καταφέρνει η ταινία αν και αποτελεί ένα προϊόν μυθοπλασίας για έναν έναν χαρακτήρα κόμικ είναι που παρουσιάζει τη ζωή ενός ανθρώπου πάσχει από μια ψυχική ασθένεια και πως η κοινωνική υποστήριξη που θα έπρεπε να δέχεται καταλήγει να είναι ανύπαρκτη και πόσο είτε εν γνώσει της είτε εν αγνοία της συμβάλλει η κοινωνία στο να επιδεινώσει αυτή τη ψυχική κατάσταση. Όπως με το να θεωρούν ότι η ψυχική του ασθένεια είναι μία "παράσταση". Γιατί μόνο μερικές προτάσεις στην ταινία έφταναν για να τονίσουν την κατάσταση που επικρατούσε μέσα του. Όχι αυτό που είπε στον παρουσιαστή στο τέλος - αυτό που έγραφε στο τετράδιο του για τη ψυχική ασθένεια αλλά κυρίως ότι δεν ήταν ευτυχισμένος ούτε ένα λεπτό στη ζωή του και ότι έχει μόνο αρνητικές σκέψεις. Και μία ακόμη η οποία τώρα μου διαφεύγει.
 

Το ίδιο ισχύει και τις κοινωνικές υποδομές που αφορούν την ενδοοικογενειακή βία - το παιδί να έχει υποστεί σοβαρούς τραυματισμούς στο κεφάλι του, να έχει υποσιτιστεί με τη μητέρα του επίσης να δέχεται βία. Βέβαια, αυτές οι σκηνές έρχονται στο αποτέλεσμα της μητροκτονίας , όπου συνήθως μητέρα και παιδί έχουν προβληματικές και εξαρτώμενες σχέσεις με τον πατέρα πιο συχνά να είναι απών όπως στην προκειμένη περίπτωση. 

 

Νομίζω ότι από την ταινία θα μου μείνει περισσότερο η σκηνή του μετά τη δολοφονία του παρουσιαστή της εκπομπής, αυτή η αποθέωση και αποδοχή γι' αυτό που είναι και που ίσως πάντα αναζητούσε κατά τη διάρκεια της ζωής του. 

Λίγο σκόρπιες σκέψεις, αλλά.

Θα ακούσω και το podcast των παιδιών.
 


Edited by Kamen Tantei Zura, 13 November 2019 - 19:41.