Community Status Updates

Nαι, ναι! Μα δεν ξέρω τι μέ πιασε! Πρέπει να ντρέπομαι που θέλω να σπιλώσω τον αγνό και ηθικό έρωτα της κορασίδος με τον νεαρό. Ντροπή μου και πάλι ντροπή μου, ειλικρινά.

[QUOTE=Fallen_Angel_Itachi;566645]Not sure if you're trolling me, or the manga-ka.[/QUOTE]Ε μα κι εσύ ζητάς να δώσουν τέτοια ξεπέτα τέλος στο Bakuman! Άκου 'κεί γάμος από τώρα και τέλος. Ντροπή δηλαδή. :P Αντί να περιμένεις υπομονετικά τους δημιουργούς να δώσουν το αργό, εξιδανικευμένο και... τελείως ψεύτικο τέλος που τόσο πολύ θέλουν.

Μα αυτό λέω κι εγώ! Ότι προβάλλει την εξοντωτική εργασία και την αυταπάρνηση σαν πανάκεια για κάθε λογής πρόβλημα. Και στην Ιαπωνία η υπεραπασχόληση είναι ήδη τεράστιο κοινωνικό πρόβλημα. Το τελευταίο πράγμα που χρειάζονται οι νέοι ιάπωνες αυτή τη στιγμή είναι άλλο ένα manga το οποίο προσπαθεί να χρυσώσει το χάπι της υπεραπασχόλησης. Για την γελοιότητα της «"ρομαντικής σχέσης"» (το βάζω σε διπλό ζευγάρι εισαγωγικών, γιατί ένα δεν φτάνει) μεταξύ Miho-Mashiro, τα έχουμε ξαναπει. The whole thing is "[URL="http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=Y7o8FbGCR9U#t=57s"]nothing more than a bad joke, and not even a very good one[/URL]". :P

Εμένα από την άλλη δεν με ενοχλεί αυτή η νοοτροπία της "σκληρής δουλειάς κι ας μην υπάρχει αναγνώριση", εξάλλου είναι επιλογή του καθενός ο βαθμός που θα δουλέψει σκληρά για κάτι (και υποτίθεται και πως ο αναγνώστης πρέπει να έχει και κάποια κρίση). Και επειδή μιλάμε και για Ιάπωνες δεν μου κάνει και μεγάλη εντύπωση όταν βλέπω κάτι τέτοιο σε manga. Πιο πολύ μ' εκνευρίζει όταν όλα πάνε καλά λόγω της σκληρής δουλειές επειδή μου φαίνεται πολύ πιο ουτοπικό. Μ' ενοχλεί όμως αφάνταστα να θεωρείται σαν λύση για πιο απλά πράγμα, στην συγκεκριμένη περίπτωση μέσω του Mashiro. Σε τέτοιες περιπτώσεις βλέπω περισσότερο κακό τον χαρακτήρα παρά το manga γενικότερα. Όταν έχεις απέναντί "κατηγορίες" και στην συγκεκριμένη περίπτωση ακόμα χειρότερα να έχεις απέναντί του το Ίντερνετ, ε, οκ δεν λες "θα δουλέψω σκληρά και η κρίση θα περάσει". Ακόμα και αν είσαι διατεθειμένος να θυσιαστείς για τη βιομηχανία, βγες και πάρε μία θέση. Στην συγκεκριμένη περίπτωση έγινε μέσω άλλου χαρακτήρα. Πιστεύω πως οι δημιουργοί σε αρκετά πράγματα ξέρουν τι χρειάζεται πραγματικά αλλά δεν το δίνουν επειδή δεν τους βολεύει. Τραγικό παράδειγμα ήταν όταν στο συγκεκριμένο κεφάλαιο, ενώ τα τελευταία κεφάλαια είναι και πάλι αφιερωμένα στην υπέροχη και αγνή τους σχέση, μετά από μια συνομιλία μέσω mail στέλνει ο Mashiro στη Miho "Φαίνεσαι χαρούμενη" και βλέπεις την Miho δίπλα από το μήνυμα μες στη μελαγχολία. Ναι, είναι κάπως δύσκολο να το καταλάβεις όταν την έχεις δει, πόσες... 3-4 φορές από κοντά μέσα τόσα χρόνια.

[QUOTE]Ο Mashiro κλασσικά, "σκληρή δουλειά" και ξερό ψωμί, η λύση για τα πάντα.[/QUOTE]Ίσως αυτός είναι ο νούμερο ένα λόγος που πλέον μισώ το Bakuman με πάθος. Διότι ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα που προσπαθεί διαρκώς να shove down our throats ο πρωταγωνιστής (well, όχι ο ίδιος, βασικά... δεν έχει προσωπικότητα αυτό το ανδρείκελο, ένα φτηνό φερέφωνο των δημιουργών είναι); "Παιδιά, το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή είναι να ξοδέψετε όλα τα καλύτερά σας χρόνια δουλεύοντας σαν σκυλιά, ακόμα κι αν δεν βλέπετε καμία αναγνώριση!" Και φυσικά τα γιαπωνεζάκια την τρώνε αμάσητη αυτή την προπαγάνδα.

Ευχαριστώ για το recommendation! Σίγουρα και είναι ανέκδοτο! Οι στατιστικές του ποιοι ψηφίζουν είναι γνωστές πια, όσο πιο πολύ φορμόλη έχει η ταινία σου, τόσο πιο πολλά βραβεία θα πάρεις, yada-yada. Δεν είναι πως δεν έχουν υπάρξει πολυβραβευμένες καλές ταινίες (ο "Λόγος του Βασιλιά" ήταν πολύ καλή, δεν κατάλαβα τη χολή), αλλά και πάλι, πιο πολύ έχουν αξία πια σαν στοίχημα, γιατί καλές ταινίες σχεδόν εξ ορισμού δεν βραβεύονται πια. Για ποια Ξενόγλωσση ταινία θα γίνει σούσουρο φέτος (πέρσι ο "Κυνόδοντας", φέτος το ιρανικό "A Separation"); Πόσα ακόμα αγαλματίδια θα πάρει η βασίλισσα της μούτας Στριπ; Πόσες ταινίες πρέπει να κάνει ο Νόλαν για να του βραβεύσουν, τελικά, την μελλοντική χειρότερή του (που δεν ξέρω ποια θα είναι, αλλά πάω στοίχημα από τώρα πως θα γ@μ@ει!); Πόσο θα προωθηθούν τα ρατσιστικά στερεότυπα με απαράδεκτες ταινίες (από The Help μέχρι The Reader); Και θα μπορούσαμε να συνεχίζουμε επ' άπειρον...

Είναι επειδή δεν έχεις διαβάσει αρκετό Tom Clancy στη ζωή σου. Στον συνιστώ... ανεπιφύλαχτα. :hahaha: Όσο για τα Academy Awards, they are a fucking joke, εδώ και πολλά χρόνια. Το ίδιο και τα μουσικά βραβεία Grammy που είχαν τις προάλλες. Προσωπικά έχω πάψει να ασχολούμαι με οτιδήποτε βραβείο υπερπροβάλλεται από τα corporate media. Βρίσκω και μόνος μου τι αξίζει να δω ή να ακούσω, δε χρειάζομαι φανφάρες για να μου τα υποδείξουν.

(Πώς ξέχασα τους σατανικούς Ρώσους; Ε, αν είσαι ανιστόρητη, αυτά παθαίνεις, αγαπητέ εαυτέ...!) Αυτό το εκλαμβάνω σαν πρόσκληση! Μαζί μπορούμε να γράψουμε το σίκουελ του "Πολεμιστή του Φωτός" ή του "Αλχημιστή"! Πίστεψέ με, μέχρι και το πεντάχρονο ανιψάκι μου μπορεί να το κάνει! Σε δουλειά να βρισκόμαστε, αγαπητέ! Με τι άλλο να ασχοληθούμε; Με πόσα Όσκαρ θα πάρει το Extremely Loud and Incredibly Close;!

Και φυσικά μην ξεχνάμε τους κακούς ρώσους, που εξακολουθούν να είναι κακοί, ακόμα κι αν η Σοβιετική Ένωση κατέρρευσε 20 και βάλε χρόνια πριν. Ούτε εσύ χωνεύεις τον Coelho και τις άρες-μάρες-κουκουνάρες του, ε; Good, I'm not alone after all. Βασικά, και μετά συγχωρήσεως, συγκρίνουμε εμετούς με διάρροιες, αλλά δε βαριέσαι.

Η λογική σου είναι απολύτως σωστή αλλά... Είναι σύγκρουση τιτάνων. Δεν ξέρω ποιους να υποστηρίξω. Στην κόκκινη γωνία, ρατσιστικά στερεότυπα που χρησιμοποιούνται κάτι αιώνες αφότου δεν ισχύουν ("Illuminati Οι Πεφωτισμένοι", ο Άραβας), ντροπιαστικό προμοτάρισμα υπερσυντηριτικού δόγματος (Τουάιλαϊτ), αμπελοφιλοσοφίες για νήπια και πλούσιες θειάδες (Πάολο Κοέλο)... Στην μπλε γωνία, σελίδες αφιερωμένες σε σχήματα και μεγέθη στηθών (Horizon in the Middle of Nowhere), ανθυπο-Άρχοντες των Δαχτυλιδιών (The Sacred Blacksmith) και νευρωτικές, βλαμμένες ηρωίδες (σχεδόν οτιδήποτε). Αλλά και πάλι, το κοινό (ηλικιακά, πολιτισμικά κλπ) νομίζω πως είναι διαφορετικό. Μήπως συγκρίνουμε μήλα με πορτοκάλια; (Αν κάνω λάθος, διόρθωσε με. Δεν έχει τύχει να κοιτάξω πόσο καλά πουλάει το κάθε προϊόν σε συγκεκριμένες ηλικιακές ομάδες).

Πάντως για να λέμε και του στραβού το δίκιο, η συνταγή για να γίνεις αμερικάνικο best seller δεν είναι εύκολη, και το Da Vinci Code τα έκανε όλα σωστά. Δεν το εκτιμώ καθόλου σαν ανάγνωσμα, αλλά καθαρά από εμπορική σκοπιά του αναγνωρίζω ήταν πανέξυπνα κατασκευασμένο για να τσιμπήσει τεράστιο αναγνωστικό κοινό. Αντ' αυτού, η συνταγή για να γίνεις ιαπωνικό best seller απ' ό,τι φαίνεται είναι "βάλε μέσα μια tsundere την οποία την απασχολεί το μέγεθος του στήθους της (είτε μικρό είτε μεγάλο, σημασία έχει να γίνει θέμα εντός της ιστορίας), and you're good to go".

*sigh* Αν είχα ένα ευρώ για κάθε φορά που ο οποιοσδήποτε λέει κάτι χαζό σε δημοσιογράφους για να τραβήξει την εύνοια του ευρέως κοινού πάνω του και να πουλήσει το επόμενο προϊόν του, θα είχα λογαριασμό στην Ελβετία. Αλλά και πάλι, γιατί να δίνουμε τόση σημασία; Ο "Κώδικας" μοσχοπούλησε ανεξαρτήτως των σχολίων της Αλιέντε. Και το δικό της καινούριο βιβλίο το αγόρασε η γνωστή αγορά των ψαγμένων (θέλει ειρωνικά εισαγωγικά αυτό, άραγε;) που αγοράζει μόνο Σαραμάνγκου και πάνω...

[QUOTE]είχα διαβάσει συνέντευξη της Ιζαμπέλ Αλιέντε (ναι, της Νομπελούχας) να περιγράφει ως "εξαιρετικά καλογραμμένο" τον "Κώδικα Ντα Βίντσι".[/QUOTE][IMG]http://img12.imageshack.us/img12/1756/3cd8a33af.png[/IMG]

Και το χειρότερο είναι η αναγνώριση που πάνε να αποκτήσουν τα αναγνώσματα αυτά (το να τα πω μυθιστορήματα είναι βαρύ). Και όχι, δεν αναφέρομαι στις κορασίδες που διαρυγνύουν τα ιμάτιά τους για το πόσο συγκλονιστικό είναι το Τουάιλαιτ. Κάπου σε κάποιο περιοδικό πριν μερικά χρόνια είχα διαβάσει συνέντευξη της Ιζαμπέλ Αλιέντε (ναι, της Νομπελούχας) να περιγράφει ως "εξαιρετικά καλογραμμένο" τον "Κώδικα Ντα Βίντσι".

You have a point. :P