Έτσι, Botsun.Στα του anime
Spoiler:
Sage/Manigoldo vs Thanatos, μία από τις πιο αγαπημένες μου μάχες.
Μου είχε αρέσει, και μου αρέσει ακόμα φυσικά, ο τρόπος που είχε παρουσιαστεί η σχέση Δασκάλου-Μαθητή. Πιο πολύ πατέρα-γιο μού βγάζανε. Τόσο ο Sage όσο και ο Manigoldo πολύ καλοί χαρακτήρες, μπόρεσαν να σκιαγραφηθούν μέσα σε λίγο διάστημα, ειδικά ο δεύτερος. Είχε και το κομμάτι της τραγικής ειρωνείας μέσα, μιας και κατέληξε να είναι αντιμέτωπος με τον Θάνατο που είχε συναντήσει μέχρι τότε σε άλλες μορφές από μικρό παιδί. Επίσης σαν χαρακτήρας είπε πολύ χιούμορ μέχρι το τέλος, εκτίμησα πολύ που δεν είχαμε rage για αυτά που είχε περάσει δει και αντιμετώπιζε έτσι το θέμα. Επίσης τα κομμάτια με τις διδαχές του Sage ήταν πολύ ωραία.
Τον Ύπνο παρόλα αυτά τον συμπάθησα πολύ περισσότερο σαν αντίπαλο, γενικά είναι από τους αγαπημένους μου αντιπάλους μέσα στο manga μαζί με τους 3 κριτές. Παρόλο που είχε την αλαζονεία ενός θεού έδινε πολύ μεγαλύτερη βάση στα λόγια αυτών που είχε απέναντί του. Καταπληκτική ήταν η μάχη που είχε δώσει ο Hakurei ενώ πρόσφερε υπέροχες σκηνές και απέναντι στα minions.
Βασικά θα μπορόυσα ν' αναλύσω κάθε μάχη αλλά θα κάνω κανένα post σαν της Zura και δε θέλετε να διαβάζετε τα ίδια και τα ίδια. Θα αναφέρω απλά και τον Aldebaran που για εμένα ήταν υπέροχο παράδειγμα συνδυασμού μυών και εγκεφάλου. Παρόλο που βασιζόταν πολύ περισσότερο στην ωμή δύναμη παρά σε τεχνικές δεν είχε αυτό το χαζό που συναντάμε σε άλλους χαρακτήρες, ήταν σοβαρός και έδωσε καλή μάχη.
Αγαπημένοι (θα πω μόνο αυτούς που έχει δείξει στο anime και είχαν αρκετό χρόνο γιατί έχω κι άλλους κανονικά), Manigoldo, Sage/Hakurei (δεν μπορώ να τους ξεχωρίσω) & Aldebaran.
Sage/Manigoldo vs Thanatos, μία από τις πιο αγαπημένες μου μάχες.
Μου είχε αρέσει, και μου αρέσει ακόμα φυσικά, ο τρόπος που είχε παρουσιαστεί η σχέση Δασκάλου-Μαθητή. Πιο πολύ πατέρα-γιο μού βγάζανε. Τόσο ο Sage όσο και ο Manigoldo πολύ καλοί χαρακτήρες, μπόρεσαν να σκιαγραφηθούν μέσα σε λίγο διάστημα, ειδικά ο δεύτερος. Είχε και το κομμάτι της τραγικής ειρωνείας μέσα, μιας και κατέληξε να είναι αντιμέτωπος με τον Θάνατο που είχε συναντήσει μέχρι τότε σε άλλες μορφές από μικρό παιδί. Επίσης σαν χαρακτήρας είπε πολύ χιούμορ μέχρι το τέλος, εκτίμησα πολύ που δεν είχαμε rage για αυτά που είχε περάσει δει και αντιμετώπιζε έτσι το θέμα. Επίσης τα κομμάτια με τις διδαχές του Sage ήταν πολύ ωραία.
Τον Ύπνο παρόλα αυτά τον συμπάθησα πολύ περισσότερο σαν αντίπαλο, γενικά είναι από τους αγαπημένους μου αντιπάλους μέσα στο manga μαζί με τους 3 κριτές. Παρόλο που είχε την αλαζονεία ενός θεού έδινε πολύ μεγαλύτερη βάση στα λόγια αυτών που είχε απέναντί του. Καταπληκτική ήταν η μάχη που είχε δώσει ο Hakurei ενώ πρόσφερε υπέροχες σκηνές και απέναντι στα minions.
Βασικά θα μπορόυσα ν' αναλύσω κάθε μάχη αλλά θα κάνω κανένα post σαν της Zura και δε θέλετε να διαβάζετε τα ίδια και τα ίδια. Θα αναφέρω απλά και τον Aldebaran που για εμένα ήταν υπέροχο παράδειγμα συνδυασμού μυών και εγκεφάλου. Παρόλο που βασιζόταν πολύ περισσότερο στην ωμή δύναμη παρά σε τεχνικές δεν είχε αυτό το χαζό που συναντάμε σε άλλους χαρακτήρες, ήταν σοβαρός και έδωσε καλή μάχη.
Αγαπημένοι (θα πω μόνο αυτούς που έχει δείξει στο anime και είχαν αρκετό χρόνο γιατί έχω κι άλλους κανονικά), Manigoldo, Sage/Hakurei (δεν μπορώ να τους ξεχωρίσω) & Aldebaran.
