Όταν είχε βγει το Ντράγκονμπολ, όχι μόνο δεν είχε ανταγωνισμό αλλά και παραμένει μέχρι σήμερα ανάμεσα στα ανιμέ μεγάλης διάρκειας που δεν χαλάσανε κάθετα μετά από ένα σημείο. Αν και μετά τον Νάμεκ κάνει κοιλιά, αυτή η κοιλιά παραμένει μικρούλα σε σχέση με τα περισσότερα σύγχρονα σούνεν που υποτίθεται ότι μαθαίνανε από αυτό. Και γενικότερα, εδώ μιλάει το συναίσθημα στους περισσότερους παρά η λογική.
να πω την καθαρή μου αλήθεια, στα μέσα του 90 όταν άρχισε να γίνεται γνωστή στην Ελλάδα δεν είχα ιδέα ότι υπήρχε. Ωσπου κατέβηκα Αθήνα να δω τα ξαδέρφια μου και βλέπω να έχουν ήδη σχηματίσει fan club, να βλέπουν με θρησκευτική ευλάβεια κάθε επεισόδιο και να τα εχουν σε βιντεο. Εγώ εντελώς ανίδεος. Βρε μπας και είναι κανένα κουλτουριάρικο;
Το περίεργο είναι πως είχα δει επεισόδια της Sailor Moon. Μάλλον θα έφταιγε η ώρα μετάδοσης μιας και δεν έβλεπα όλες τις ώρες καρτούν.
Μετά βλέπω ένα επεισόδιο Dragon Ball Z στον ΑΝΤ1 να δω τι στο καλό είναι και μόλις είδα τα σχέδια μου'ρθε να ξεράσω.
Τότε κατάλαβα ότι αυτή η σειρά είναι καλή μόνο για όσους ασχολούνται με πολεμικές τέχνες.
Ειχα συνηθισει και εγω στις σειρές τις ΕΡΤ. Σειρες σαν αυτην δε θα μεταδίδονταν ποτέ εκεί. Ασε που οι άδειες των καναλιών τότε κρέμονταν από μια κλωστή (και ακόμα κρέμονται) και θέλαν να προσελκυσουν όση περισσότερη τηλεθέαση με ότι φθηνότερο γίνεται. Οχι οτι και τα κρατικά δεν κάναν το ίδιο, αλλά το κάναν μονο στις σειρες και στις ταινιες. Οχι στα κινουμενα σχεδια