Το είχα σταματήσει τόσο καιρό γιατί δεν άντεχα το hype και τα καλά λόγια. Άπειρα blogs, fansites, fanarts etc. Με αποσυντόνιζαν και ένιωθα ότι δε μου δίνουν την ευκαιρία να αποφασίσω μόνη μου αν είναι καλή σειρά ή όχι. Τώρα λοιπόν που έφτασα στο 15, ας φανγκερλιάσω κ εγώ για το πόσο καλή σειρά είναι (έχω και να ποστάρω αναφορικά με τα επεισόδια από το 6ο οπότε έχω πάρει φόρα) xD
Τη σειρά την αγάπησα κάπου εκεί που πάει να πεθάνει η Himari για 2η φορά, γιατί ήταν το πρώτο επεισόδιο που με συγκίνησε και με άγγιξε κάπως συναισθηματικά. Μέχρι στιγμής αυτό το anime είναι ένα εφευρετικότατο, πρωτότυπο και ευφυέστατο brain teaser, όχι μόνο λόγω των συμβολισμών, των αναφορών, της πλοκής και των μυστηρίων της, αλλά κυρίως λόγω ανάπτυξης χαρακτήρων, και παρουσίασης των γεγονότων. Τώρα που όμως είδα ότι μπορεί να μου βγάλει και συναισθήματα πραγματικά το σκεύτομαι σοβαρά για top-10 μπορεί και top-5, αλλά πλέον όλα εξαρτιούνται από το τέλος.
Αρχικά το σέκσου με Kanba-Himari. Εξηγήθηκε πολύ όμορφα όλη αυτή η εμμονή του σκηνοθέτη με τους φαλλούς και τα σπερματοζωάρια που βλέπαμε στα πρώτα επεισόδια (κυρίως στην transformation scene της Himari), καθώς και το φιλί που της είχε δώσει ο Kanba στο τέλος του 1ου επεισοδίου. Revival through sex and "life juices", i'm down with that. Πολύ μου άρεσε επίσης και το πως, αφού μας το αποκαλύπτει αυτό, σταματάει να μας δείχνει τα transformation scenes, με τρόπο που δεν το παρατηρείς καν. Μεγάλο τακτ εκ μέρους του, και αρκετά έξυπνη κίνηση.
Αρχικά, μέχρι το 9ο επεισόδιο, είχα ένα μεγάλο πρόβλημα με τη Himari. Δεν είχε καμία προσωπικότητα, και δεν ήθελα να δω μια Anthy no2 να είναι η συμβολική και βουβή μαριονέτα που λειτουργεί ως plot device. Με το 9ο επεισόδιο είδαμε κάποιες παραπάνω πτυχές της, με τρόπο τόσο απρόσμενο και αποκαλυπτικό που με ξάφνιασε. Από τότε έχουμε δει λίγα παραπάνω κομμάτια του χαρακτήρα της (στο 11 ή 12 που ρωτάει τον Kanba τι του αρέσει, στην ΕΠΙΚΗ flashback σκηνή με τα λάχανα, και τώρα στα επεισόδια 14-15 με τα κασκόλ.) Παρόλα αυτά δεν θεωρώ ότι έχει αναπτυχθεί αρκετά και θα ήθελα να δω και να καταλάβω περισσότερο τη Himari.
(Btw όταν έφτιαξε τα κασκόλ έκανε παρωδία της σκηνής του survival strategy, άρα όντως ξέρει περισσότερα απ' όσα μας αφήνει να καταλάβουμε. Ίσως το ότι ο σκηνοθέτης δεν έχει επικεντρωθεί στη Himari να έχει να κάνει με την ανάγκη του να μας αφήσει στο σκοτάδι σχετικά με το χαρακτήρα της, πιθανότατα για κάποια αργότερη αποκάλυψη.)
Ο Shouma μου αρέσει γιατί είναι πολύ ρεαλιστικός. Η αντίδρασή του στο 14ο επεισόδιο και εμένα με ξάφνιασε λίγο, αλλά τη βρήκα απολύτως φυσιολογική. Είναι Ιαπωνέζος, η κουλτούρα της ενοχής, και είναι αρκετά ενοχικός και από μόνος του, οπότε αυτό το ξέσπασμα ήταν κατά μια έννοια αναμενόμενο.
Ο λόγος που τον καταλαβαίνω κάπως καλύτερα είναι γιατί όταν η σειρά βρισκόταν περίπου στο 6ο επεισόδιο έτυχε να διαβάσω ένα βιβλίο της Banana Yoshimoto, το Lake, το οποίο είναι ουσιαστικά εμπνευσμένο από τις sarin gass attacks (μόνο που αντί για επιθέσεις είναι απαγωγές) και ουσιαστικά πραγματεύεται το πώς τα παιδιά των θυμάτων αλλά και των θυτών έχουν επηρεαστεί από ένα τέτοιο γεγονός. Αυτό το βιβλίο, μαζί με μια αναφορά σε ένα μπλογκ κάπου στο 5ο επεισόδιο, ήταν ο λόγος που περίμενα ότι η σειρά θα έχει να κάνει με αυτό το θέμα. Το ότι βέβαια έβαλε ότι την επίθεση την έκανε οικολογικό γκρουπ μου κάνει κάπως άσχημο (τι θέλει να πει ο ποιητής δλδ; ) αλλά ελπίζω ότι θα το πάει σε κάτι τύπου "ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα", αν τουλάχιστον ξανα-ασχοληθεί με αυτό.
Και μιας και είπα για το οικολογικό γκρουπ, μου άρεσε πολύ ο παραλληλισμός που έγινε με τους πιγκουίνους -ότι στέκονται όλοι στην άκρη περιμένοντας ποιός θα πέσει πρώτος- για να μας δείξει σε μετέπειτα επεισόδιο πιο ξεκάθαρα ότι ο Kanba είναι ένας από αυτούς τους πιγκουίνους. Προσωπικά όλοι μου φαίνονται σαν πιγκουίνοι (δεν περίμενα ποτέ να το πω αυτό) καθώς όλοι ακροβατούν ανάμεσα στην καταστροφή και τις δύσκολες αποφάσεις.
Ένα πρόβλημα που έχω με τη σειρά, ή μάλλον με τον Ikuhara, ή μάλλον με τους Ιάπωνες, είναι όλη αυτή τους η ψύχωση με τη μοίρα. Γιατί δε μιλάμε για καθαρό ντετερμινισμό, αλλά για ένα είδος μοιρολατρείας. Το θέμα μου δεν είναι ότι η σειρά δεν το χειρίζεται σωστά, κάθε άλλο. Το θέμα μου είναι ότι κάτι τέτοιο το έχω δει αρκετές φορές, hello Utena-sama, και πραγματικά είναι ένα θέμα που δε με νοιάζει. Καθόλου όμως. Απ' ό,τι έχω καταλάβει ήταν πάντα ένας τομέας που απασχολούσε τους Ιάπωνες, αλλά προσωπικά δεν με ελκύει. Extra kudos λοιπόν στον Ikuhara από πλευράς μου, που με κάνει να δω μια σειρά που ασχολείται με αυτό το θέμα για 2η φορά.
Η Ringo είναι η αγαπημένη μου χαρακτήρας μέχρι στιγμής, γιατί είχε το καλύτερο character development. Από θεότρελη πωρωμένη άρχισε να ωριμάζει και να καταλαβαίνει τον εαυτό της, κάνοντας παράλληλα μικρές προσπάθειες να αλλάξει. Ναι, είχε τρομερή βοήθεια σε αυτό (Shouma-Yuri) αλλά παρόλα αυτά παραμένει ένα αξιόλογο βήμα, το οποίο παρουσιάστηκε όμορφα και με αρκετή συνέπεια.
(Άσχετο, εφιαλτική η πρώτη σκηνή του παραλίγο βιασμού της, σε αντίθεση με τη 2η που τη βλέπουμε να έχει μια περίεργη υποταγή. Roxypnol + mean Shouma = bringing back sensual to non-consensual)
Για τη Yuri δεν έχω αποφασίσει ακόμα. Δε με νοιάζει αν είναι ερμαφρόδιτη ή ότιδήποτε τέτοιο, αναφέρομαι στα κίνητρά της. Δεν είμαι σίγουρη κατά πόσο με πείθουν. Η σειρά είναι γενικά καλοφτιαγμένη και προσέχει τους χαρακτήρες της, αλλά στην περίπτωση της Yuri υπήρχαν κομμάτια που μου θύμισαν προχειροδουλειά. Ο κλασσικά απαίσιος γονιός που είναι τρελός και βγάζει όλα τα φετίχ στο ανυπεράσπιστο παιδί του, με σκηνές παιδικής κακοποίησης -μη μου πείτε ότι με εκείνο το κατσαβίδι δεν υπονοήθηκε βαριά κιόλας, ένας βιασμός (σωματικός-ψυχικός-σεξουαλικός)- πραγματικά μου φάνηκε στα όρια της "τραμπουκιάς". Μια γρήγορη και εύκολη λύση για να δικαιολογήσουμε το χαρακτήρα της Yuri και τη σχέση της με τη Momoka, δε με πείθει. Βέβαια αυτό ήταν το πρώτο Yuri-centric επεισόδιο, ευελπιστώ ότι θα έχουμε ακόμα ένα, να μας ξεκαθαρίσει λίγο περισσότερο τα νερά.
Στα επεισόδια 10-11 με κούρασαν οι πιγκουίνοι και το comic relief τους. Το βρήκα λάθος τοποθετημένο σε κάποιες σοβαρές σκηνές, όπου προσπαθώντας να αποφορτίσει την ένταση της σοβαρότητας κατέληγε σχεδόν να χαλάει τη σκηνή (θυμάμαι στο κρεβάτι του νοσοκομείου, αφού έχουν απαγάγει τον Shouma και μιλάει ο Kanba με τη Ringo και σου έχει ολόκληρο sub-plot με τον πιγκουίνο που κλέβει βρακιά αλλά τελικά είναι μιας γριάς...ε άι στο διάολο βλαμμένε πιγκουίνε.) Αντίθετα σε άλλες σκηνές ήταν όμορφα τοποθετημένο το comic relief (στην ανάμνηση του Kanba με τη Himari να του φτιάχνει αυτό το λαχανό-φαγο και τα πιγκουίνια από δίπλα να έχουν classic bondage.)
~btw
CUTEST.SCENE.EVER!Μετά από κάθε επεισόδιο διάβαζα τι λένε τα blogs, αλλά σκεύτομαι να το σταματήσω γιατί νομίζω ότι πλέον δε βοηθάει, μαζεύονται πολλές άσχετες υποθέσεις και μπερδεύομαι παραπάνω. Στην αρχή μόνο είχε σημασία, γιατί μου έδιναν κάποιες αυτονόητες, για τους Ιάπωνες, γνώσεις (το κλασσικό Night on the Galactic whatever, την άμεση σύνδεση με τις επιθέσεις του '95, το ότι momoka = peach etc) τα οποία όπως και να το κάνουμε, ακόμα κ αν τα ξέρεις, δε σου έρχονται αυτομάτως στο μυαλό ως συσχετισμοί αν δεν είσαι Ιάπωνας. Ίσως απλά διαβάζω στα γρήγορα το blog του μεταφραστή των gg που λέει κάποια βασικά πράγματα.
Her name was Yuri...What were you waiting for?
το βλάκα! xD
Makes sense though. Αν και ακόμα δεν έχω καταλάβει αν ο Kanba αγαπάει τη Himari ερωτικά ή απλά σαν αδερφή - αλλά αν δεν υπήρχε σεξουαλική έλξη, δε θα είχε κάνει ο, τι έκανε. 
)
.Επισης βρηκα λιιγο τραβυγμενο το σκηνικο με τον πυργο που υποτειθεται πως παλια ηταν ετσι αλλα λογο του οτι η momoka αλλαξε τη μοιρα δεν το θυμαται κανεις.Το βρηκα καπως δυσκολο να το παρω στα σοβαρα οταν εγινε τοσο αποτομα(αν και ηταν μαλλον συμβολικο αλλα τελος παντων).
