Η σειρά μου άρεσε τρομερά πολύ και για πολλούς λόγους, οι κυριότεροι των οποίων είναι:
α) είχε αρχή, μέση και τέλος, ξεκίνησε με έναν συγκεκριμένο στόχο η ιστορία και τελείωσε με αυτόν.
β) η όλη ιδέα με το equivalent exchange, φιλοσοφικές λίθους και την αθανασία απίθανη, μου άρεσε το ότι κι εκεί επικρατούσε η γνωστή κατάσταση ότι για να "καλοπεράσουν" οι λίγοι πρέπει να υποφέρουν/θυσιαστούν οι πολλοί (ουσιαστικά αυτό που λέγανε ότι η φιλοσοφική λίθος ακυρώνει το equivalent exchange δεν ήταν και εντελώς ορθό, πάλι ανταλλαγή ζητούσε). Επίσης πολύ ωραία και η ιδέα του One is All, All is One και του κύκλου της ζωής.
γ) σε αντίθεση με τα υπόλοιπα μεγάλα shonen δεν επικρατούσε το κλισέ του θυμού/διαφωτισμού του πρωταγωνιστή στις μάχες που οδηγεί στο power up, ενώ οι μάχες βασίζονταν ποιο πολύ σε στρατηγική και καλές εξηγήσεις για την επιβίωση των πρωταγωνιστών σε περίπτωση ήττας (ειδικά το γεγονός με τους human sacrifices). Επίσης μου άρεσε πάρα πολύ που στο τέλος παντρεύτηκαν οι 2 πρωταγωνιστές (και ειδικά Ed x Winry) και δεν είχαμε ατελείωτα επεισόδια με ανολοκλήρωτους έρωτες, ενώ την ίδια στιγμή δεν "γεμίσαμε" ζουμιά. Το τέλος πάρα πολύ ωραίο επίσης, χωρίς να το χαλάει το happy στοιχείο (απίθανη και η τελευταία ατάκα του Ed).
Κατά τ' άλλα αγαπημένοι μου χαρακτήρες βγήκαν οι:
- Roy (εξού και το σετ), ταυτίστηκα πιο πολύ με αυτόν για την ιδεολογία που είχε: να αποκτήσει εξουσία και δύναμη την οποία θα χρησιμοποιήσει για το κοινό καλό όλων και ειδικά των γύρο του, γενικά ένιωσα ότι η ατάκα που τον εξέφραζε πιο πολύ κι ας μην ειπώθηκε ρητά στην σειρά ήταν το "be the change you want to see in the world" (εξού και η sig).
Πέραν αυτόν είχε και την αγαπημένη μου ικανότητα στην σειρά, όπως και την αγαπημένη μου μάχη, την vs Envy, όπου πορώθηκα για τα καλά, τόσο γιατί μου αρέσουν οι χαρακτήρες που, αν και πιο αδύναμοι από την φύση τους από τους κακούς (κυρίως άνθρωποι δλδ), βάζουν στην θέση τους κάποια ψώνια και καθίκια σαν τον Envy όσο και γιατί δεν περίμενα να είναι τόσο one sided η μάχη και νόμιζα κάποια στιγμή θα του την φέρει κλασικά ο Envy και θα έρθουν οι άλλοι alchemists για βοήθεια. Χάρηκα πολύ που δεν έγινε έτσι και έφαγε τέτοιο pwn ο Envy.
- Olivier Mira Armstrong, ντάξει απλά respect στην τύπισσα, χωρίς να είναι alchemist και να έχει κάποια ειδική δύναμη διέταζε τόσα άτομα, χωρίς να γίνεται άδικη ή χωρίς κρίση ώρες ώρες. Ο τίτλος Ice Queen της ταίριαζε γάντι, κάνει περήφανες όλες τις γυναίκες των shonen (και πέραν όλων πανέμορφη φυσικά).
Βέβαια πέραν αυτής πάω πολύ και τον αδερφό της με όλες τις muscle και manly tear φάσεις του, όπως και γενικά τους Armstrong, απλά η πιο εκκεντρική και ταυτόχρονα ταλαντούχα οικογένεια της σειράς.
- Zolf J. Kimbley, ο ορισμός της παράνοιας, είχε και πολύ πετυχημένο seiyuu στο anime και οι ατάκες του δεν πήγαιναν πίσω.
Πέραν αυτών μου άρεσαν φυσικά και τα 2 αδέλφια, για τον τόσο ωραίο δεσμό που μας έδειξαν σε όλη την σειρά (+ όλες τις φορές που ο Ed τσατιζόταν γιατί τον λέγανε chibi
), όπως και η Winry για όλες τις κωμικές φάσεις της που βαρούσε τον Ed όποτε χαλούσε το automail. Μιας και είπα automail να προσθέσω και ότι μου άρεσε επίσης πολύ τόσο η ιδέα με τα automail και τις πανοπλίες με "επικολλημένες" ψυχές πάνω τους, όσο και το γεγονός ότι εξηγήθηκαν σε τόσο βάθος πως λειτουργούσαν (πάλι σε αντίθεση με τα υπόλοιπα shonen). Μου άρεσε και ένα μεγάλο μέρος των υπόλοιπων χαρακτήρων (όπως Scar, Hohenheim, Hawkeye, Maria Ross κλπ).
Τέλος, εκτίμησα ιδιαίτερα το γεγονός ότι και οι κομπάρσοι σε αυτή την σειρά έπαιξαν τον ρόλο τους, όπως πχ ο Buccaneer και ο Fu που τραυμάτισαν θανάσιμα έναν boss σαν τον Bradley ή ο Yoki που καθυστέρησε τον Pride για να ξεφύγουν όλοι. Φυσικά μην ξεχνάω και τους 4 chimeras που έπαιξαν τόσο ρόλο στο τέλος.
Οι εχθροί-homunculi once again πάρα πολύ καλοί και μου άρεσε ειδικά που παρουσιάστηκαν σαν την εξέλιξη του ανθρώπου, ενώ την ίδια στιγμή για να είναι τόσο δυνατοί έπρεπε κι αυτοί να βασίζονται στις θυσίες πολλών. Βρήκα πολύ πρωτότυπο να παίρνουν όλοι το όνομα από μια από τις 7 θανάσιμες αμαρτίες του ανθρώπου και να βασίζουν τον χαρακτήρα τους σε αυτήν. Και φτάνουμε στον mastermind κακό, τον father, που δικαίως πρέπει να είναι από τους πιο καλογραμμένους κακούς ever δεδομένου ότι δεν μιλάμε για έναν απλό άνθρωπο με ένα όραμα/σχέδιο, αλλά για έναν διαφορετικό οργανισμό που μάλιστα είχε λόγο να έχει τόσες πληροφορίες για το πως θα εξελιχθεί, δεν γεννήθηκε απλά έξυπνος ή ευνοημένος από τον mangaka. To όλο σχέδιο με την δημιουργία του Amestris καθαρά για να χρησιμοποιήσει τους ανθρώπους σαν θυσίες την σωστή στιγμή, όπως και η ήττα του από όλους τους ανθρώπους μαζεμένους έγιναν πολύ καλά.
Για να είμαι και δίκαιος όμως ας πω και μερικά πραγματάκια που με χάλασαν ή τα βρήκα flaws. Καταρχάς το βρίσκω απίθανο και όλα τα σχετικά μόνο
για shonen, κοινώς μόνο στην κλίμακα shonen θα του έβαζα ένα 9-9.5, σε γενική κλίμακα για μένα παίρνει γύρω στο 8.
Συνεχίζοντας, μερικά flaws ή σημεία που με ενόχλησαν που βρήκα:
- Το κυριότερο ήταν η κατάσταση με τον 2ο Greed, όπου για να προωθηθεί πόσο μαμάτος ήταν ο Bradley με μόνο μια ζωή και 1-2 σπαθιά (όχι πως δεν ήταν δλδ
) δεν τον έβαζαν ποτέ να μεταμορφώνεται πλήρως (τον Greed) πριν τον πολεμήσει. Καταλαβαίνω ότι ο 1ος Greed πιάστηκε απροετοίμαστος και δεν πρόλαβε να σκληρύνει όλο του το σώμα στην μάχη με τον Bradley, αλλά ο δεύτερος είχε τόσες ευκαιρίες να γίνει σκληρός και να τον νικήσει άνετα και απλά περίμενε μια τελευταία σκηνή στο τέλος για να λάμψει...
- Στην σκηνή που είχαν παγιδεύσει τον Pride στο σκοτάδι ο Al μπορούσε άνετα να τον καθαρίσει, ακόμα και στο σκοτάδι, αντί να τον κρατήσουν σε standby για να τον ελευθερώσει ο Kimbley. Και αν δεν είχε την πεποίθηση να σκοτώσει o Al άνθρωπο, έστω homunculus, ο Darius (ο γορίλλας) επίσης άνετα στο σκοτάδι μπορούσε σιγά σιγά να τον καθαρίσει, imo.
- Ρε Dr. Marcoh, αφού είχες ολόκληρο κύκλο που ακυρώνει την φιλοσοφική λίθο με μια κίνηση δωσ' το και σε κάναν άλλο αλχημιστή να το χρησιμοποιήσει.
- Το death rate κι εδώ το ψιλοβρήκα shonen-like δυστυχώς, πέρα από τον Hughes μόνο κομπάρσοι πέθαιναν σε μάχες (ναι και τους Buccaneer και Fu τέτοιους τους θεωρώ), αλλά του αναγνωρίζω ότι έδωσαν καλή δικαιολογία με τους human sacrifices για να την γλιτώνουν οι πρωταγωνιστές.
- Τα πρώτα επεισόδια ως γνωστών τα βρήκα υπερβολικά βιαστικά και επίσης προς την μέση, εκεί που οι κακοί έπιασαν ομήρους τους φίλους των πρωταγωνιστών ως την αντεπίθεση το βρήκα πιο "αργό" από την υπόλοιπη ιστορία. Όχι κακό δηλαδή, αλλά η συνέχεια ήταν ακόμα καλύτερη imo.
- Τέλος, με χάλασε ελαφρώς που τα 2 αδέλφια ήταν υπερβολικά goody two shoes, εντάξει συμφωνώ με το να μην θυσιάσουν ζωές ανθρώπων για να επιτύχουν τους σκοπούς τους και συμφωνώ με το να μην σκοτώσουν κακούς όταν δεν υπήρχε πραγματικά ανάγκη, αλλά πχ στην μάχη Ed-Kimbley είδαμε που τον οδήγησε αυτή η υπερβολική καλοσύνη (δυστυχώς λίγο έως πολύ είναι flaw που όλοι οι shonen πρωταγωνιστές έχουν, ευτυχώς εδώ μιλάμε για ελαφριά περίπτωση τουλ).
Για να κλείσω θα κάνω και δύο ακόμα συγκρίσεις: μια με το πρώτο anime και μια με το manga, οπότε όσοι δεν έχουν δει/διαβάσει κάποιο από τα 2 να προετοιμαστούν για spoilers:
FMA vs FMAB: Όπως λέω πάντα το πρώτο FMA και το τελικό σχέδιο των κακών μοιάζει απλά μια μικρογραφία του τι έγινε στο B, οπότε νομίζω είναι εμφανές ότι το B είναι καλύτερο.
Ωστόσο να παραδεχτώ και ότι υπήρχαν κάποια πράγματα που μου άρεσαν πιο πολύ στο πρώτο, όπως και κάποια που δεν, φυσικά. Το πρώτο καταρχάς είχε απίθανα fillers μέσα, για τα δεδομένα τους πραγματικά μιλάμε για αριστουργήματα, χώρια που δεν ξέρω πως κατάφεραν και βόλεψαν τόσες καταστάσεις που έγιναν περίπου και στο τέλος του B (πχ Roy που χάνει ένα μάτι, ενώ στο B γενικά την όραση, Ed που ξαναποκτάει χέρι και πόδι, ενώ στο B μόνο χέρι, Father ~ Dante κλπ). Και οι υπόλοιπες αλλαγές που κάνανε όμως βγήκαν επίσης πολύ πετυχημένες (πχ homunculi να είναι οι άνθρωποι που απέτυχαν να ξαναζωντανέψουν και είχαν σαν αδυναμία τα πραγματικά τους σώματα, ήθελαν να ξαναγίνουν άνθρωποι κλπ) και με μπόλικο νόημα. Το ίδιο και οι μάχες, όπως πχ Roy-Bradley ή Ed-Sloth.
Οι χαρακτήρες και οι αναπτύξεις τους τώρα είναι μεγάλο gamble και θα πω ότι μιλάμε για win or lose καταστάσεις, αλλού έγιναν καλά αλλού όχι, δεδομένου του extra χρόνου που έδωσαν σε κάποια γεγονότα. Πχ οι Hohemhein, Roy, Scar και Maria Ross μου άρεσαν εξίσου και στα 2 anime κι ας μην είχαν τις ίδιες αναπτύξεις. Επίσης από τα homunculi βρήκα ταιριαστό που είχαν βάλει τον Bradley για Pride, λόγω του rank του και η Sloth βγήκε επίσης ωραία σαν χαρακτήρας και ικανότητα. Ο Envy πάλι πιο πολύ για wrath μου έκανε, τον βρήκα και λίγο καλύτερο από το B imo, μιας και τον κάνανε πιο manly, οργισμένο και psycho. Ο δε wrath από την άλλη μόνο για wrath δεν έκανε, ένα ενοχλητικό μυξιάρικο βγήκε στο τέλος. Την Izumi επίσης βρήκα πολύ πιο χάλια στο πρώτο και γενικά πολύ άχρηστη, που φώναζε συνεχώς και βαρούσε τα αδέλφια για να μην κάνουν human transmutation, ενώ κι αυτή είχε κάνει το ακριβώς ίδιο λάθος και σαν να μην έφτανε αυτό σε πολύ λίγες μάχες έλαμψε, ενώ στην ταινία την βάλαν να πεθαίνει και πρόωρα.
Το τέλος της ταινίας ένα από τα ίδια, καμία σχέση με του B, δεν ήταν καλό ούτε καν σαν stand alone, χωρίς σύγκριση.
Επίσης να πω και ότι και οι 2 σειρές είχαν πολύ ωραία soundtracks και οπότε δεν ξεχωρίζω κάποια στον τομέα αυτό.
Τέλος, να πω και ότι μου άρεσε που το κάναν κάπως πιο spooky και horror-like από το B. Πολλές καταστάσεις/χαρακτήρες τις βρήκα πιο δυνατές από το B δηλαδή, όπως πχ την αρχική όπου ο Ed και ο Al transmutάρουν την μητέρα τους ή διάφορους filler θανάτους, μέχρι και τον Greed, που μου άρεσε πιο πολύ πως τον σχεδίασαν και τον ρόλο που είχε.
FMAB vs Manga τώρα: να πω απλά ότι το βρήκα καλύτερο από το anime. Και αυτό γιατί στο anime, όσο κι αν δεν του φαίνεται και είχα ακούσει ότι είναι σχεδόν 100% πιστό, στην πραγματικότητα κόπηκαν μπόλικα γεγονότα και δεν αναφέρομαι μόνο στα πρώτα 12 επεισόδια, δεδομένου ότι τα είχαν δείξει στο πρώτο FMA. ΟΚ θα παραδεχτώ ότι δεν έκοψαν σχεδόν τίποτα ζωτικής σημασίας, αλλά χάθηκαν κάποιες μικρές αναπτύξεις χαρακτήρων (πχ τον Hohenheim τον εκτίμησα πιο πολύ στο manga ακριβώς λόγω αυτού) και κάποια γεγονότα εξηγήθηκαν βιαστικά και με λιγότερο νόημα, όπως στο τέλος με την όλη κατάσταση των κύκλων των father, Hohenheim και Scar όπου στο anime τα μπέρδεψα για τα καλά στην αρχή.
Βέβαια να παραδεχτώ και ότι σχεδόν όσες φάσεις έμπλεκαν συναίσθημα ή μάχη στο anime τις βρήκα καλύτερες (λόγω μουσικής, χρωμάτων, κλπ), όπως πχ την σκηνή με τους κεραυνούς που ο Ed ακουμπάει το automail με το χέρι του Scar και του ακύρωσε την επίθεση και φυσικά την μάχη Roy-Envy. Το τέλος από την άλλη, αν και στο anime ήταν πολύ ωραίο κυρίως χάρη στην μουσική υπόκρουση και κάποιες αλλαγές που κάνανε (πχ την σκηνή Ed-Winry στο τέλος με το τρένο την βρήκα πολύ καλύτερη στο anime σαν εκτέλεση), στο manga είχε περισσότερες πληροφορίες (πχ Roy becomes Brigadier General... with
NO effin mustache!) οπότε εγώ λέω ισοπαλία.
Τέλος, θα το πω σε όσους δεν σκοπεύουν να πιάσουν το manga γιατί τους ικανοποίησε το anime: πιάστε και μόνο τον τόμο 15 από το manga τουλ. Έχει ολόκληρη την μάχη του Ishbal και σε αντίθεση με το anime που αφιέρωσαν 1 επεισόδιο και διάφορες διάσπαρτες σκηνές μόνο, εδώ μιλάμε για ολόκληρο τόμο αφιέρωση, με πάρα πολύ καλύτερη ανάπτυξη και συναίσθημα, πραγματικά λάτρεψα αυτόν τον τόμο. Τόσο καλός που αυτά που διάβασα περί ταινίας που φημίζεται θα βγει και ίσως αφορά το Ishbal μυρίζομαι θα είναι η animated version του τόμου.
Επίσης τρομερή βελτίωση στο σχέδιο στα τελευταία επεισόδια, μέχρι και τον Ed τον πετύχαιναν.
), όπως και η Winry για όλες τις κωμικές φάσεις της που βαρούσε τον Ed όποτε χαλούσε το automail. Μιας και είπα automail να προσθέσω και ότι μου άρεσε επίσης πολύ τόσο η ιδέα με τα automail και τις πανοπλίες με "επικολλημένες" ψυχές πάνω τους, όσο και το γεγονός ότι εξηγήθηκαν σε τόσο βάθος πως λειτουργούσαν (πάλι σε αντίθεση με τα υπόλοιπα shonen). Μου άρεσε και ένα μεγάλο μέρος των υπόλοιπων χαρακτήρων (όπως Scar, Hohenheim, Hawkeye, Maria Ross κλπ).
Το τέλος της ταινίας ένα από τα ίδια, καμία σχέση με του B, δεν ήταν καλό ούτε καν σαν stand alone, χωρίς σύγκριση.
