135 replies to this topic

[phm]

Μιας και αρχίσατε τα βιντεάκια εδώ, ας βάλω κι εγώ ένα. Μου είχε προτείνει την έκδοση για κιθάρα ο Kenny, αλλά σαν fan του Τσέμπαλου λάτρεψα την αντίστοιχη έκδοση (την οποία μάλιστα την έχω βρει μόνο στο youtube μέχρι στιγμής).

Youtube Video

[Kenny]

Κορυφαίος βέβαια ο Debussy, αλλά γιατί έβαλες τον πιανιστικό Φάυνο;
Η original εκδοχή για ορχήστρα πιστεύω είναι πολύ καλύτερη με τον πλούτο των ορχηστρικών χρωμάτων..

Εύλογη η απορία σου. Η αλήθεια είναι ότι τον ορχηστρικό Φαύνο τον έχω ακούσει ήδη χιλιάδες φορές. Τη συγκεκριμένη πιανιστική μεταγραφή τη βρήκα πολύ πρόσφατα, και κατευθείαν την ερωτεύτηκα, και για την πληρότητά της (σχεδόν όλες οι νότες από το original score διατηρήθηκαν), και για την εκφραστικότητά της, και για την επίδειξη ταλέντου του μεταγραφέα/ερμηνευτή (same guy), καθώς φυσικά και για το γεγονός ότι ήταν ένας φρέσκος τρόπος να ακούσω το κομμάτι.

Γενικά έχω μία αδυναμία στις καλές μεταγραφές για πιάνο, μιας και λατρεύω το ηχόχρωμά του. Μια άλλη περίπτωση στην οποία προτιμώ την ερμηνεία στο πιάνο από την ερμηνεία στο όργανο για το οποίο γράφτηκε το κομμάτι (άποψη η οποία θα ακουστεί πολύ πιο "αιρετική" από την περίπτωση του Φαύνου) είναι η Partita No.3 σε Μι μείζονα για solo βιολί, BWV 1006 του J.S. Bach.

Ιδού ίσως η καλύτερη ερμηνεία που δέχτηκε ποτέ αυτό το αριστούργημα σε βιολί, από τον άρχοντα του βιολιού Itzhak Perlman.

Itzhak Perlman Plays BWV 1006

Και τώρα άκου τη μεταγραφή που συνέθεσε ο μέγας λάτρης του Bach (και μέγας συνθέτης on his own right) Sergei Rachmaninov.

Sergei Rachmaninov Plays BWV 1006

Make no mistake. Στην πρωτότυπη παρτιτούρα ο Bach καταφέρνει και βγάζει ό,τι καλύτερο κρύβει μέσα του βιολί. Πέρα από την ίδια τη μελωδία που είναι πανέμορφη, καταφέρνει να κρύψει όσο γίνεται το γεγονός ότι το βιολί πρόκειται για ένα κυρίως μονοφωνικό όργανο, βάζοντας όσο το δυνατόν περισσότερες διφωνίες είναι ανθρωπίνως δυνατόν να παίξει ένας βιολιστής.

But there's only so much you can do with a violin. Αν θες πραγματική πολυφωνία, πρέπει να κάτσεις στο πιάνο.

Μου είχε προτείνει την έκδοση για κιθάρα ο Kenny

Σου είχα προτείνει το ντουέτο κιθάρας-τσέμπαλου. (Κρίμα που δεν μπορώ να βρω την ερμηνεία του Julian Bream.)

Luigi Boccherini - Intro and Fandango for Guitar and Harpsichord

Το οποίο προσωπικά το προτιμώ από το original γιατί έχει πολύ πιο ενδιαφέροντα dynamics από το να ακούς δύο πανομοιότυπα τσέμπαλα.

Γενικά, το τσέμπαλο σαν όργανο είναι τρομερά περιορισμένο στα dynamics... άλλη μία περίπτωση οργάνου τα έργα του οποίου προτιμώ να τα ακούω στο πιάνο. Παράδειγμα και πάλι από J.S. Bach, συγκεκριμένα η Χρωματική Φαντασία και Φούγκα σε Ρε ελάσσονα, BWV 903.

Πρώτα η ερμηνεία σε τσέμπαλο από τον Christophe Rousset (κρίμα που δεν μπορώ να βρω την ερμηνεία του Trevor Pinnock).

Christophe Rousset plays BWV 903

Και τώρα η ερμηνεία σε πιάνο από τον Γιάννη Γεωργίου.

Yiannis Georgiou plays BWV 903

Μην ξεχνάμε ότι το πιάνο (πλήρης ονομασία pianoforte = απαλό/δυνατό) κατασκευάστηκε ακριβώς για να προσφέρει σε συνθέτες και ερμηνευτές alike περισσότερη ελευθερία σε θέματα dynamics από τον ξερό, μεταλλικό και πάντα στην ίδια ένταση ήχο του τσέμπαλου.

[filmmusic]

Ναι, O Bach είναι εξίσου καλός και στο πιάνο. Άλλο πράγμα. (αν το ακούσει κανείς, δεν παίρνει χαμπάρι ότι αυτό μπορεί να ήταν μονοφωνικό κομμάτι)
Γενικά όμως δε μου αρέσει πολύ το σόλο πιάνο (ή οποιοδήποτε σόλο όργανο).
Προτιμώ την ποικιλία μέσα από την ορχήστρα..
Οποιοδήποτε κομμάτι με σόλο όργανο είναι πολύ "ασπρόμαυρο" για μένα...

[John Crabs]

Λοιπον, ας βαλω και γω δυο αγαπημενα μου κλασσικα κομματια.

Youtube Video

και

Youtube Video

Βασικα η γνωμη μου πανω στην κλασσικη μουσικη, ειναι οτι ειναι η βαση για ολα τα ειδη που ακουμε σημερα. Και μην ξεχναμε οτι ολοι οσοι ασχολουνται με τη μουσικη ξεκινουν μαθαινοντας κλασσικα κομματια.

[Kenny]

Οποιοδήποτε κομμάτι με σόλο όργανο είναι πολύ "ασπρόμαυρο" για μένα...

Υπερβολικά αφοριστική άποψη για τα γούστα μου. Δεν διαφωνώ στο ότι η ποικιλία ηχοχρωμάτων μιας ορχήστρας είναι μαγευτική, αλλά υπάρχουν και ουκ ολίγες περιπτώσεις στις οποίες ένα όργανο βγάζει από μόνο του όλες τις φωνές που χρειάζεται να ακουστούν, και οποιαδήποτε προσθήκη φωνών θα ήταν παραπανίσια και θα κατέστρεφε το έργο.

Χαρακτηριστικότατα παραδείγματα:

Martha Αrgerich plays Maurice Ravel: Gaspard de la Nuit - Scarbo

André Laplante plays Franz Liszt: Mephisto's Waltz

[filmmusic]

Ας σου βάλω και την ορχηστρική μεταγραφή του Scarbo που έβαλες.
Όχι ότι προσπαθώ να σου αλλάξω γνώμη, απλώς μια άλλη προσέγγιση:

Youtube Video

[Kenny]

Yeap, την έχω ακούσει. Για την ακρίβεια, την είχα στο μυαλό μου όταν παρέθετα την ερμηνεία της Martha Argerich στο αμέσως προηγούμενό μου post. Όπως ίσως υποψιάζεσαι, δεν έχω και την καλύτερη γνώμη γι' αυτήν την μεταγραφή. Δεν ξέρω τι σκεφτόταν ο Marius Constant όταν την συνέθετε, πάντως το αποτέλεσμα είναι κάκιστο. Πέραν του ότι τα staccati του πιάνου (η μισή γοητεία του κομματιού) χάνουν το attack τους όταν προσπαθεί να τα αναπαράγει μια ορχήστρα, η συγκεκριμένη μεταγραφή περιέχει διάφορα ηχοχρωματικά στοιχεία που απλά δεν ταιριάζουν με το ύφος της σύνθεσης. Για παράδειγμα τα glissandi των τρομπονιών καθώς και η ύπαρξη του ξυλόφωνου. Τί είναι, big band jazz; Άλλο η Γαλάζια Ραψωδία, άλλο το Scarbo.

Είναι λες και του ζήτησαν να το προσαρμόσει έτσι ώστε να ακούγεται σαν "epic" movie soundtrack. Eww.

[filmmusic]

Για παράδειγμα τα glissandi των τρομπονιών καθώς και η ύπαρξη του ξυλόφωνου. Τί είναι, big band jazz; Άλλο η Γαλάζια Ραψωδία, άλλο το Scarbo.

Είναι λες και του ζήτησαν να το προσαρμόσει έτσι ώστε να ακούγεται σαν "epic" movie soundtrack. Eww.

Αυτά που λες είναι τεχνικές ενορχήστρωσης του 20ου αιώνα.
Δεν τα έβαλε σε συμφωνία Mozart, σε Ravel τα έβαλε, ο οποίος από μόνος του έχει πολύ πλούσια ενορχήστρωση..

[Kenny]

Θα κάτσω να ακούσω τα ορχηστρικά άπαντα του Maurice Ravel (κι εννοώ αυτά που έγραψε για ορχήστρα ο ίδιος), να δω αν υπάρχει έστω κι ένα glissando από τρομπόνι.

Το "τεχνικές ενορχήστρωσης του 20ου αιώνα" δεν μου λέει τίποτα. Σημασία έχει αν η εκάστοτε μεταγραφή ταιριάζει στο ύφος της πρωτότυπης σύνθεσης ή όχι. Κι αν δεν ταιριάζει, τουλάχιστον αν το τελικό αποτέλεσμα εξακολουθεί να έχει μια κάποια αξία on its own right. Πχ έχω ακούσει jazz παραλλαγές έργων του Frédéric Chopin από τον Leszek Możdżer, και το αποτέλεσμα ήταν λίαν ενδιαφέρον και εύηχο. Παράδειγμα:

Maurizio Pollini plays Frédéric Chopin: Etude Op.25 No.4

Leszek Możdżer plays variation on Frédéric Chopin: Etude Op.25 No.4

Ο Marius Constant πήρε μια σύνθεση για solo πιάνο η οποία ήταν ήδη υπερπλήρης από μόνη της, και προσπάθησε να την κάνει "even bigger than life" προσαρμόζοντάς την στα μέτρα μιας συμφωνικής ορχήστρας. Το αποτέλεσμα ήταν φριχτά overblown, σε σημεία δε ακουγόταν λες και κοροΐδευε το πρωτότυπο. Ο ορισμός της μεταγραφικής αποτυχίας κατ' εμέ.

[filmmusic]

Θα κάτσω να ακούσω τα ορχηστρικά άπαντα του Maurice Ravel (κι εννοώ αυτά που έγραψε για ορχήστρα ο ίδιος), να δω αν υπάρχει έστω κι ένα glissando από τρομπόνι.

Το "τεχνικές ενορχήστρωσης του 20ου αιώνα" δεν μου λέει τίποτα. Σημασία έχει αν η εκάστοτε μεταγραφή ταιριάζει στο ύφος της πρωτότυπης σύνθεσης ή όχι.

Για αρχή, άκουσε το τέλος του Feria από την Ισπανική Ραψωδία!
Ορίστε, σου βρήκα ένα!
Απ'ότι θυμάμαι μπορεί να έχει και στο Δάφνις και Χλόη (και ποιός ξέρει πού αλλού).
Στο Ma mere l'oye έχει και ξυλόφωνα και τρίλλιες στα κόρνα.
Τέτοια εφφέ είναι συνηθισμένα ώστε να αποδίδουν μια μαγική παραμυθένια ατμόσφαιρα.

Για το συγκεκριμένο κομμάτι που μιλάμε, το οποίo θέλει να αποδώσει ένα εφιαλτικό σκηνικό με ένα ξωτικό, δε νομίζω ότι θα υπήρχε κάτι πιο κατάλληλο από το glissando του τρομπονιού...

[Kenny]

Για αρχή, άκουσε το τέλος του Feria από την Ισπανική Ραψωδία!
Ορίστε, σου βρήκα ένα!
Απ'ότι θυμάμαι μπορεί να έχει και στο Δάφνις και Χλόη (και ποιός ξέρει πού αλλού).
Στο Ma mere l'oye έχει και ξυλόφωνα και τρίλλιες στα κόρνα.
Τέτοια εφφέ είναι συνηθισμένα ώστε να αποδίδουν μια μαγική παραμυθένια ατμόσφαιρα.

Ευχαριστώ για τους τίτλους. Έβαλα να τα ακούσω όλα, και όπως ακριβώς περίμενα, στα συγκεκριμένα έργα τα glissandi και τα ξυλόφωνα ταιριάζουν λόγω του ύφους των συγκεκριμένων κομματιών. Ο Maurice Ravel ήξερε που ταιριάζει τι. Ο Marius Constant πάλι όχι.

Δεν νομίζω ότι έχει σημασία να το συζητήσουμε περισσότερο, μιας κι εγώ θεωρώ ότι τα συγκεκριμένα ηχοχρώματα είναι τελείως αντικλιματικά και ακατάλληλα όταν προσπαθείς να χτίσεις μια εφιαλτική και αγχωτική μουσική ατμόσφαιρα όπως το Scarbo, ενώ εσύ είσαι της αντίθετης άποψης. Όχι ότι αυτό ήταν το μοναδικό λάθος του Marius Constant πάνω στο Scarbo, αλλά τελοσπάντων. Let's agree to differ.

[filmmusic]

έργο κλασικής μουσικής από τον κινηματογραφικό συνθέτη του Batman και του Ψαλιδοχέρη, Danny Elfman.
5o μέρος της σουίτας Serenada Schizophrana:

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=IX3BHVpFX70[/youtube]

[Kenny]

Ας εμπλουτίσουμε το thread με λίγο polytonality.

Michel Kozlovsky plays Darius Milhaud: Sorocaba

Franco Bertani plays Alberto Ginastera: Danza del viejo boyero

Jerusalem Academy Chamber Choir performs Charles Ives: The Sixty Seventh Psalm

[filmmusic]

Kenny πιανίστας είσαι ή απλώς σου αρέσει πολύ το πιάνο;

[Kenny]

Κιθαρίστας είμαι, όπως "φωνάζει" το avatar+sig μου. Καταλαβαίνω βέβαια γιατί κάνεις αυτήν την ερώτηση. Σχεδόν ό,τι έχω postάρει στο παρόν thread έχει να κάνει με πιάνο. Η αλήθεια είναι ότι μέσα μου κρύβω έναν πιανίστα wannabe που ποτέ του δεν έκανε μαθήματα. Κάποια στιγμή στο μέλλον ελπίζω να βρω χρόνο για να μάθω και πιάνο.

Και τώρα, λίγος ακόμα Charles Ives.

Charles Ives: Three Places In New England II. Putnam's Camp