135 replies to this topic

[Guest-13157]

Μαρέσουν πολύ οι σονάτες για πιάνο τουBeethoven.

[1451]

Θεωρούσα βαρετή τη κλασική μουσική και φυσικά έκανα τεράστιο λάθος. Ξεκίνησα να ακούω τακτικά χάρη σε μια εκπομπή της ελληνικής ραδιοφωνίας.

Στη προσπάθειά μου να γνωριστώ με τη μουσική δοκίμασα να ακούσω Μότσαρτ μα τον βρήκα πολύ χαρούμενο και χρωματιστό.
Στη συνέχεια στράφηκα στο Σοπέν και κόλησα με τις Nocturnes του. Ό,τι πρέπει για χαλάρωμα. Φυσικά δεν θα μπορούσα να αγνοήσω τα Valse που με βοηθάνε να ευθυμήσω. Μου φαίνεται ότι οι συνθέσεις του Σοπέν διαπνέονται από μια μελαγχολία. Αυτή την εντύπωση μου δίνουν.

Επειδή έψαχνα κι άλλους συνθέτες με Nocturnes βρήκα και τον Φίλντ. Πολύ καλός κι αυτός.
Τώρα τελευταία ακούω μανιωδώς Λίσζτ. Αυτός είναι διαφορετικός, τα έργα του είναι πομπώδη κι επιβλητικά.

[kyoshuke]

Μου φαίνεται ότι οι συνθέσεις του Σοπέν διαπνέονται από μια μελαγχολία.

Δε σου φαίνεται,ο Chopin ήταν πιανίστας της Ρομαντικής περιόδου.

Σε άλλα νέα:http://www.youtube.com/watch?v=tl-kG4H4VrQ

[Kalamaris]

Εγω μονο bethoven εχω ακουσει κατι λιγα!Αυτο που με οδηγησε σε αυτον βεβαι ειναι λιγο....

[nervouslightofsunday]

Προτιμώ συνθέτες από ύστερη ρομαντική περίοδο και έπειτα. Αυτόν τον καιρό κυρίως holy minimalism, serialism και contemporary

Spoiler:

Youtube Video

Youtube Video

Youtube Video

Youtube Video

Edited by Kenny, 01 June 2011 - 11:04.
post restored

[CuBi]

Μου αρέσει πολύ η κλασική... Βέβαια, το τι εννοούμε λέγοντας κλασική είναι λίγο περίεργο. Δεν θα κατέτασα κομμάτια τα οποία έχουν γραφτεί τον τελευταίο αιώνα ως κλασική (είναι αυτό που λέμε 20ος αιώνας). Ίσως... σύγχρονη ορχηστρική; Ας συζητήσουμε τι μπορούμε να εννοούμε με αυτή την λέξη...

Ίσως μουσική του παρελθόντος η οποία για πρώτη φορά είχε κάποιον συνθέτη, σε αντίθεση με την παραδοσιακή δημοτική μουσική που δεν είχε, απλά πέρναγε από γενιά σε γενιά, και το ποιος ή ποιοι την είχαν γράψει έχει χαθεί στο βάθος των αιώνων. Αυτός ο διαχωρισμός έχει υπάρξει και στην ελληνική μουσική αλλά και στα παραμύθια (έντεχνα vs δημοτικά!)

Έχετε βάλει πολύ καλά κομμάτια εδώ πέρα, αλλά θα προσθέσω και τα δικά μου λιθαράκια που είδα ότι δεν τα έχει βάλει κάποιος ακόμα!

Youtube Video

(βρήκα και καλύτερες εκτελέσεις, αλλά ήταν πολύ αργές για τα γούστα μου...) Ο Ιωάννης Σεβαστιανός Βάχος δεν θα ξεπεραστεί ποτέ... απλά.

Youtube Video

Spoiler:

Όποιος άλλος θέλει να πεθάνει η VEVO, thumbs up...

Georg Solti, από τους αγαπημένους μου μαέστρους. Ειδικά για την 9η του Dvorak, έχει καταπληκτική ένταση και το πάνε πολύ, πολύ γρήγορα!

Εδώ είναι η ουβερτούρα από τον Γουλιέλμο Τέλλο του Ροσίνι. 05:33 και 08:05. Όποιος δεν ξέρει αυτά τα σημεία απλά δεν κατοικεί στον ίδιο πλανήτη με μας. ^^,

Edited by CuBi, 04 June 2011 - 20:20.

[Hyuuga_Nikorasu]

Ένα χιτακι της σύγχρονης κλασσικής μουσικής, με το οποίο έχω πωρωθεί εδώ και λίγο καιρό

Youtube Video

... από τον μάστορα του πιάνου Sergei Rachmaninov


___
και μια καλή μεταλ διασκευή από τους Draconian, που είναι διασκευή του κομματιού "on synday they will kill the world" των Ekseption

Youtube Video

[Kenny]

Μου αρέσει πολύ η κλασική... Βέβαια, το τι εννοούμε λέγοντας κλασική είναι λίγο περίεργο. Δεν θα κατέτασα κομμάτια τα οποία έχουν γραφτεί τον τελευταίο αιώνα ως κλασική (είναι αυτό που λέμε 20ος αιώνας). Ίσως... σύγχρονη ορχηστρική; Ας συζητήσουμε τι μπορούμε να εννοούμε με αυτή την λέξη...

Δεν θα συμφωνήσω εδώ... Απλά οι περισσότεροι από μας έχουν συνηθίσει, όταν ακούνε τον όρο "κλασική μουσική" να σκέφτονται "music that was written by a bunch of dead people a long time ago", όπως έλεγε χιουμοριστικά ο Frank Zappa. Ίσως ο λόγος που επικρατεί αυτή η νοοτροπία είναι επειδή κανείς συνθέτης του 20ού αιώνα δεν έχει θεοποιηθεί στο επίπεδο των συνθετών των προηγούμενων αιώνων. Αυτό μερικοί μπορεί να το ερμηνεύουν ως κατωτερότητα των σύγχρονων συνθετών απέναντι στους παλαιότερους, αλλά προσωπικά δεν μ' αρέσει να σκέφτομαι με όρους ανώτερος-κατώτερος... όλοι τους προσφέρανε στην κλασική μουσική, ανεξαρτήτως φήμης.

Και για να αναφέρω τελείως ενδεικτικά μερικά ονόματα... Sergei Rachmaninoff, Dmitri Shostakovich, Igor Stravinsky, Sergei Prokofiev, Richard Strauss, Arnold Schoenberg, Béla Bartók, Maurice Ravel, Claude Debussy, Frederick Delius, Edward Elgar, Jean Sibelius και πολλοί άλλοι.

[CuBi]

Οι περισσότεροι από αυτούς τους συνθέτες μεσουράνισαν πριν τον Β' ΠΠ... Δεν υπάρχουν πλέον συνθέτες κλασικής μουσικής; Σαφώς υπάρχουν. Κανείς σύγχρονος δεν είναι τόσο γνωστός όσο οι παραπάνω όμως. Μήπως δεν είναι μόνο θέμα ανωτερότητας-κατωτερότητας των καλλιτεχνών, δηλαδή ότι πολύ απλά οι παλιοί ήταν καλύτεροι, αλλά σε τι κόσμο δημιουργούν οι σύγχρονοι, για τι κοινό, που δεν μπορεί να τους επιτρέψει να γίνουν γνωστοί γιατί πολύ απλά το ίδιο το είδος της μουσικής δεν έχει την ίδια θέση στην κουλτούρα μας σήμερα με αυτή που είχε άλλοτε;

Μήπως επίσης έχει να κάνει με το ότι ζούμε σε έναν μεταμοντέρνο κόσμο και μια μορφή μουσικής «αυστηρή και απόλυτη», όπως είναι η κλασική, δεν μπορεί να προσαρμοστεί κατάλληλα; Γιατί, από την μία, όταν γίνονται προσπάθειες μεταμοντερνοποίησης και της ίδιας της κλασικής μουσικής (πχ, Vanessa Mae, Rondo Veneziano, ringtones ή συμφωνική metal) θεωρητικά είναι «χαμηλότερου επιπέδου» από την αυθεντική κλασική μουσική, αυτή στην οποία οι εκτελεστές πρέπει να παίζουν ακριβώς ό,τι γράφουν οι παρτιτούρες (τις οποίες πρέπει να μαθαίνουν βεβαίως βεβαίως ΑΠΕΞΩ!). Επίσης βλέπουμε πολύ συχνά αποδομητικούς σχολιασμούς (όπως το 4'33" του John Cage) που κατα κάποιον τρόπο δεν επιτρέπουν στην κλασική μουσική να φέρεται ως το είδος μουσικής που αντιπροσωπεύει την απόλυτη ποιότητα.

Τι θέλω να πω; Σας ρωτάω: ποια είναι ανώτερη: η ροκ ή η κλασική; «Και οι δύο!», θα μου απαντούσατε (ελπίζω). Αν κάνατε την ίδια ερώτηση πριν 100 χρονιά, αλλά αντί για ροκ βάζατε πχ τζαζ, οι άνθρωποι θα ήταν σε θέση να κάνουν μια ξεκάθαρα αξιολογική επιλογή... Θα έλεγαν ΝΑΙ, η κλασική είναι ανώτερη από την τζαζ. Γιατί τότε όντως σκέφτονταν με τους όρους ανώτερος/κατώτερος.

Οπότε, τι τελικά συνδέει τον Μπαχ, τον Uematsu, τον Elgar, τον Beethoven, τον Wagner, τον Philip Glass (τον βάζω κι αυτόν και οποιονδήποτε άλλον καλλιτέχνη τελικά έχει εμφανιστεί σε αυτό το θρεντ; Είναι η ενορχήστρωση μόνο ή μπορεί να είναι κάτι περισσότερο...;

[Kenny]

Φυσικά και υπάρχουν μεταπολεμικοί συνθέτες, αλλά θέλουν κι αυτοί το χρόνο τους για να καταξιωθούν στο επίπεδο των προπολεμικών συναδέλφων τους. Έτσι είναι ο κόσμος της κλασικής μουσικής, δεν γίνεσαι διάσημος από τη μία μέρα στην άλλη. Οι περισσότεροι συνθέτες αναγνωρίζονται μόνο στα γεράματά τους, ή μετά θάνατον.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν ισχύει ΚΑΙ αυτό που λες, ότι δηλαδή η κλασική μουσική δεν έχει πλέον την κυρίαρχη θέση που είχε κάποτε στη μουσική κουλτούρα μας. Πριν 100 χρόνια υπήρχαν ελάχιστα είδη μουσικής (παρεμπιπτόντως, πριν 100 χρόνια η jazz ίσα που είχε ξεκινήσει να υπάρχει ), οπότε αν κάποιος αγαπούσε τη μουσική, κατά πάσα πιθανότητα αγαπούσε την κλασική, η οποία τότε ήταν και το μοναδικό είδος μουσικής με τόσο τεράστιο ρεπερτόριο. Από το τέλος του 1ου ΠΠ όμως κι έπειτα, η μουσική άρχισε να επεκτείνεται προς πάσα κατεύθυνση με ραγδαίους ρυθμούς, οι οποίοι μας οδήγησαν στο σημερινό ευρύτατο φάσμα μουσικών ειδών. Το αποτέλεσμα είναι ότι στις μέρες μας πολύ μικρότερο ποσοστό ανθρώπων ακούει κλασική μουσική. Είναι καλό αυτό; Είναι κακό; Η απάντηση πιστεύω εξαρτάται από το viewpoint του καθενός. Θα τολμούσα πάντως να πω ότι είναι η φυσική ροή των πραγμάτων.

Strictly speaking, πάντως, τίποτα δεν εμποδίζει έναν συνθέτη των ημερών μας να γράψει μουσική εφάμιλλη με αυτή του Beethoven, του Chopin, του Liszt κτλ, και μερικοί κάνουν αυτό ακριβώς. Το αν θα κερδίσουν αναγνώριση που αξίζουν ή όχι είναι άλλο ζήτημα, και εξαρτάται από παράγοντες που δεν έχουν να κάνουν με τη μουσική. Αυτό όμως δεν ακυρώνει την αξία τους.

Αναρωτιέσαι τι συνδέει τους κλασικούς συνθέτες μεταξύ τους ανά τους αιώνες. More than anything, τους συνδέει ένα ιστορικό συνεχές. Αν πάρεις για παράδειγμα ένα κομμάτι του J.S. Bach κι ένα κομμάτι του Béla Bartók και τα συγκρίνεις, είναι η μέρα με τη νύχτα μεταξύ τους... αλλά αν πάρεις ολόκληρο το timeline ανάμεσα στους δύο συνθέτες θα βρεις όλα τα μικρά βήματα που οδήγησαν από το ένα έργο στο άλλο. Και καθώς προχωράς προς το σήμερα, τα βήματα αυτά αποκτούν όλο και περισσότερες κατευθύνσεις, και γίνονται όλο και πιο δυσδιάκριτα.

Που θέλω να καταλήξω: Κατ' εμέ, τα στεγανά δεν έχουν πλέον και τόση σημασία όταν μιλάμε για μουσικά είδη. Κανείς δεν μένει ανεπηρρέαστος από τίποτα, και είναι καιρός πλέον να μιλάμε ανοιχτά για κλασική μουσική που έχει παντρευτεί με άλλα είδη. Για παράδειγμα, το Elementals του Dave Brubeck είναι ένα εξαιρετικό κατ' εμέ κράμα jazz και κλασικής. Επίσης το Karn Evil 9 των Emerson Lake & Palmer είναι ένας εντυπωσιακός συγκερασμός rock και κλασικής. Το μόνο που εμποδίζει το χαρακτηρισμό αυτών των έργων ως κομμάτια του σύγχρονου κλασικού ρεπερτορίου είναι οι προκαταλήψεις που θέλουν την κλασική μουσική να είναι μόνο αυτή που ακούς να παίζουν "σοβαροί" άνθρωποι σε "σοβαρά" μέρη.

Τώρα, τι διαχωρίζει αυτό από αστείες απόπειρες καλλιτεχνών όπως Yngwie Malmsteen κ.ά. να γράψουν "νέα κλασική μουσική"; Μα φυσικά δεν είναι τίποτα άλλο από έλλειψη "συνθετικής νοημοσύνης", όπως μου αρέσει να το αποκαλώ. Και δεν είναι φαινόμενο των καιρών μας, make no mistake. Ανέκαθεν υπήρχαν φερέλπιδες συνθέτες χωρίς πραγματικό ταλέντο. Όσο για το 4'33" (και τον John Cage γενικότερα), το θεωρώ κοροϊδία, αλλά ας αφήσουμε καλύτερα αυτό το θέμα για μια άλλη συζήτηση.

Θα κλείσω με μια σειρά από videos στα οποία ο μεγάλος συνθέτης και μαέστρος Leonard Bernstein μιλάει για τη σύγχρονη κλασική μουσική. Πιστεύω αυτά θα σε βοηθήσουν περισσότερο από το wall of text μου να καταλάβεις γιατί δεν υφίσταται ουσιαστικός διαχωρισμός μεταξύ της "παλιάς" και της "νέας" κλασικής μουσικής. Διαχωρισμός υπάρχει μόνο αν θέλεις να τον δεις, όπως μερικοί ανυπόφοροι που επιμένουν να "διορθώνουν" όσους αποκαλούν και την baroque μουσική κλασική, λες και δεν είναι κλασική.

Bernstein on Modern Music part 1

Bernstein on Modern Music part 2

Bernstein on Modern Music part 3

Bernstein on Modern Music part 4

Bernstein on Modern Music part 5

[Yojimbo]

..που δεν μπορεί να τους επιτρέψει να γίνουν γνωστοί γιατί πολύ απλά το ίδιο το είδος της μουσικής δεν έχει την ίδια θέση στην κουλτούρα μας σήμερα με αυτή που είχε άλλοτε;

Μήπως επίσης έχει να κάνει με το ότι ζούμε σε έναν μεταμοντέρνο κόσμο και μια μορφή μουσικής «αυστηρή και απόλυτη», όπως είναι η κλασική, δεν μπορεί να προσαρμοστεί κατάλληλα;

Δεν είμαι της άποψης πως η εικόνα της κλασικής μουσικής ως "αυστηρής και απόλυτης", και το γεγονός πως δεν έχει στα μάτια του κόσμου εκμοντερνιστεί είναι οι μοναδικοί παράγοντες που την κάνουν να μην είναι τόσο δημοφιλή ως είδος.

Με την ευκαιρία πιάσε ένα βίντεο μιας ορχήστρας που προσπαθεί να εκτελεί με έναν ελαφρά πιο θεαματικό τρόπο την μουσική που παίζει, στην συγκεκριμένη περίπτωση την μουσική του Alfred Schnittke.

Spoiler: Οι "A far cry" παίζουν το: "Concerto Grosso no.1 (1977), V. Rondo: Agitato" του A.Schinittke

Youtube Video

Η άποψη μου είναι η παρακάτω, copy+paste από άλλο μέρος του φόρουμ:

Πιστεύω πως υπάρχει πάρα πολύ (ποσοτικά) όμορφη τέχνη στον κόσμο, και πως πολλοί άνθρωποι που θέλουν να ψάξουν πέρα απ'τα γνωστά (γιατί μπορεί και να μην θέλουν, και αυτό είναι σεβαστό) πέφτουν στην παγίδα του να εμπιστευτούν ορισμένα γνωστά περιοδικά/καλλιτέχνες κλπ που παρουσιάζονται ως ευαγγελιστές του διαφορετικού. Το αποτέλεσμα αυτού είναι πως βάζουν αυτούς τους ανθρώπους σε ένα τριπάκι ανακύκλωσης, όπου ακούνε/βλέπουν σχεδόν τα ίδια και τα ίδια. Αυτό δεν το λέω ως άτομο που δεν έχει πέσει σ'αυτή την παγίδα, μάλιστα όσοι γνωστοί μου έχουν προσπαθήσει να ψαχτούν περισσότερο πάντα έτσι αρχίζουν, πολλοί μπορεί να υποστηρίξουν πως χρειάζεται αυτή η φάση ως ας πούμε μεταβατική φάση ωρίμανσης αλλά εγώ δεν το πιστεύω τόσο. Δηλαδή π.χ. στην περίπτωση της μουσικής πρέπει να κάνεις τάμα για να διαβάσεις στα διάφορα e-zine κάτι που δεν αφορά την ποπ ή το indie / alternative rock κλπ, λες και όλα τα άλλα είδη είναι νεκρά, ή δεν είναι μουσική. Στην περίπτωση του σινεμά υπάρχει η φάση Λίντς, Τρίερ, Αλμοδόβαρ, ξενόγλωσσα όσκαρ κλπ, και εκεί πρέπει να κάνεις τάμα για να διαβάσεις για κάτι άλλο. Όχι πως όλα αυτά είναι άσχημα, αλλά (όπως έγραψα και παραπάνω) υπάρχουν και πάρα πολλά ακόμα ωραία πράγματα εκεί έξω, τόσα πολλά που σχετικά "τα γνωστά" μοιάζουν με σταγόνα στον ωκεανό. Επίσης, αυτοί που πέφτουν σ'αυτή την παγίδα επιλέγουν κυρίως από πολύ λίγα, και πολύ συγκεκριμένα που τους πετάνε στην μάπα κάθε χρόνο, έτσι για'μενα δεν διαμορφώνουν πραγματικά δικιά τους άποψη, γι'αυτό και σε ορισμένες περιπτώσεις όταν διαβάζω "γούστο μου είναι" δεν το βρίσκω και τόσο σωστό ως επιχείρημα.

Το κοινό έχει την δυνατότητα να αλλάξει. Οι περισσότεροι απ'αυτούς που θέλουν να ψαχτούν (δεν μιλάω για τους περιστασιακούς ακροατές) οδηγούνται στο να μην ακούνε τόσο κλασσική μουσική, και μπορούν να ξεσυνηθίσουν να ακούν μόνο τα πολύ λίγα είδη μουσικής που τους πετάνε ορισμένοι κάθε χρόνο στα μούτρα.

Τι θέλω να πω; Σας ρωτάω: ποια είναι ανώτερη: η ροκ ή η κλασική; «Και οι δύο!», θα μου απαντούσατε (ελπίζω).

Γιατί το ελπίζεις;; Εγώ λέω: "Η κλασσική", γιατί απλά στην κλασσική το να είναι κάποιος σπουδαγμένος μουσικός ή/και βιρτουόζος στο όργανο του είναι πολύ πιο συχνό φαινόμενο απ'οτι είναι στην ροκ μουσική. Επίσης στην ροκ μουσική το ζητούμενο πολύ συχνά ΔΕΝ είναι η ίδια η μουσική αλλά άσχετα πράγματα που την περιβάλουν όπως η δημοσιότητα, το μαλί του τραγουδιστή κλπ. Όχι πως και αυτά τα γύρω-γύρω δεν έχουν την αξία τους-την φάση τους, αλλά δεν νομίζω πως είναι εκεί το θέμα μας.

Αν κάνατε την ίδια ερώτηση πριν 100 χρονιά, αλλά αντί για ροκ βάζατε πχ τζαζ, οι άνθρωποι θα ήταν σε θέση να κάνουν μια ξεκάθαρα αξιολογική επιλογή... Θα έλεγαν ΝΑΙ, η κλασική είναι ανώτερη από την τζαζ.

Πριν 100 χρόνια... Αν εννοείς το 1910 τότε μάλλον ο κόσμος θα έλεγε πως κλασική > τζαζ, γιατί η τζαζ ήταν σε πολύ πρώιμο στάδιο, και δεν ήταν και ιδιαιτέρως γνωστή. Αν εννοείς μετά το 1920 τότε είναι αμφίβολο γιατί τότε η τζαζ έγινε pop με τα big-bands κλπ.

Νομίζω πως όλη η συζήτηση του αν κάτι είναι η όχι κλασσική μουσική είναι μια ακόμα παγίδα παρόμοια του true metal - false metal, εγώ είμαι χιπ-χοπας, ακούω indie, είμαι emo κλπ. Πολλοί έχουν κολλήσει νομίζοντας πως η μουσική χρειάζεται ετικετούλες, πως πρέπει τα χωρίσματα να είναι διακριτά, και δυστυχώς έχουν μάθει έτσι να ακούνε την μουσική. Εγώ δεν συμφωνώ, γνώμη μου είναι πως τα χωρίσματα αυτά έχουν πολύ λιγότερες ουσιαστικές χρήσεις.

Κάτι παρόμοιο νομίζω πως εννοεί και ο Kenny με το παρακάτω...

: Κατ' εμέ, τα στεγανά δεν έχουν πλέον και τόση σημασία όταν μιλάμε για μουσικά είδη. Κανείς δεν μένει ανεπηρρέαστος από τίποτα, και είναι καιρός πλέον να μιλάμε ανοιχτά για κλασική μουσική που έχει παντρευτεί με άλλα είδη. Για παράδειγμα, το Elementals του Dave Brubeck είναι ένα εξαιρετικό κατ' εμέ κράμα jazz και κλασικής. Επίσης το Karn Evil 9 των Emerson Lake & Palmer είναι ένας εντυπωσιακός συγκερασμός rock και κλασικής. Το μόνο που εμποδίζει το χαρακτηρισμό αυτών των έργων ως κομμάτια του σύγχρονου κλασικού ρεπερτορίου είναι οι προκαταλήψεις που θέλουν την κλασική μουσική να είναι μόνο αυτή που ακούς να παίζουν "σοβαροί" άνθρωποι σε "σοβαρά" μέρη.

Όσων αφορά τον Cage: Νομίζω πως ο περισσότερος κόσμος κρίνει πολύ επιπόλαια / επιφανειακά το έργο του συνήθως αποκλειστικά από ένα κομμάτι του (το 4'33"), το οποίο δεν μοιάζει με τις υπόλοιπες δουλειές του, ούτε χαρακτηρίζει όλη την πιο πρόσφατη κλασσική μουσική ως σύνολο, ή μουσική που έχει σχέση με τον πειραματισμό, ή γενικότερα μουσικές που είναι πιο ελεύθερες. (...το λέω γιατί το έχω δει να το φέρνουν ηλιθιοδώς ως παράδειγμα διάφοροι για διάφορα θέματα!) Το 4'33" εγώ το βλέπω ως κάτι ενδιάμεσο μαθήματος και αστείου, ήταν η μετουσίωση της ιδέας του Cage πως όλοι οι ήχοι αποτελούνε μουσική, μη παράγοντας ήχους οι ήχοι που περιβάλουν τους μουσικούς μοιάζουν να γιγαντώνονται έτσι το μάθημα αυτό γίνεται πιο κατανοητό. Σίγουρα αν σκεφτεί κάποιος την μουσική σε θεωρητικό επίπεδο τότε το κομμάτι αυτό έχει κάτι σημαντικό να πει, τώρα αν αυτό το κάτι δεν είναι απλά ένας προβληματισμός αλλά είναι κάτι ουσιαστικό είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα, για το οποίο δεν νομίζω πως υπάρχει απάντηση.

Edited by Yojimbo, 30 May 2011 - 21:40.

[CuBi]

Πολλά τα θέματα που ανοίξατε και ωραία τα βίντεο που ποστάρατε. Θέλω να γράψω την απάντηση που αξίζουν οι δικές σας αναλύσεις, αλλά για τώρα θα μοιραστώ το κομμάτι με το οποίο έχω κολλήσει τις τελευταίες μέρες.

Youtube Video

Παπαπαπαμ, παμ, πα-πα-παμ, παπαπαπαμ, παμ, πα-πα-παμ...

[Brook The Pirate King]

Από παλιά στο σπίτι μου, οι γονείς μου έιχαν πολλά CD και βιβλία με κλασσική μουσική, κυρίως της μάνας μου. Από παλιά είχα ένα πάθος για την κλασσική μουσική, αλλά το τελευταίο καιρό αρχίζω να μπαίνω σε βαθύτερα νερά. Μου αρέσουν οι συνθέτες της κλασσικής περιόδου (π.χ. Μότσαρτ, Μετόβεν, Μπάχ) αλλά πιο πολύ με ελκύει η ρομαντική περίοδος. Μου αρέσει η μουσική που εκφράζει συναισθήματα. Με ελκύει περισσότερο ο Γκρηγκ ( έτσι προφέρεται; ), ο Μπραμς, ο Μουσόρσγκυ (τελευταία ακούω τη "Νύχτα στο Φαλακρό Βουνό" και έχω πορωθεί), ο Ντβόρζακ (9η Συμφωνία "Από τον Νέο Κόσμο" 4th Movement, μόνο αυτό λέω), ο Στράους (τα πιο ωραία και χαλαρωτικά βαλς), ο Λιστ, ο Ροσίνι, ο Σεντ -Σαενς και φυσικά ο Τσαϊκόφσκυ (τι να συγκριθεί μαζί του; ). Μεταξύ αυτών, ακούω τελευταία και ένα μεταγενέστερο αμερικάνο, τον Γκέρσουιν.

Επίσης, πολλοί λέτε πως δεν υπάρχει πλέον καλσσική μουσική και αν υπάρχει μένει στην αφάνεια. Εγώ πάντως πιστεύω πως τα soundtarck από τις σειρές, τα άνιμε και τις ταινίες είναι οι απόγονοι της κλασσικής μουσικής.

Και τώρα τελευταία, κάνω και μία έρευνα για την ελληνική κλασσική μουσική. Και μην μου πεί τώρα κανείς για Θεοδωράκη και Χατζιδάκι θα τον σφάξω! Δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή (πόσο μάλλον στην χώρα μας) ενώ μερικά κομμάτια είναι γνωστά στο εξωτερικό. Υπάρχει από τα τέλη του 19ου αιώνα μέχρι και τον 20 και 21 αιώνα. Πιο γνωστοί του εκπρόσωποι είναι ο Μανώλης Καλομοίρης

Spoiler:

http://www.youtube.com/watch?v=DnIuon8YGmI

και ο Νίκος Σκαλκώτας

Spoiler:

http://www.youtube.com/watch?v=DnIuon8YGmI

. Πιο πρόσφατος θεώρειται ο Σταμάτης Σπανουδάκης .

Edited by Brook The Pirate King, 03 July 2011 - 23:19.

[Kenny]

Η ανθρωπότητα χρειάζεται περισσότερο Claude Debussy στη ζωή της.

Claude Debussy - Prélude à l'aprés-midi d'un faune

Claude Debussy - L'isle joyeuse

>dem chromatic wanderings
>dem augmented fourths
>dem whole-tone runs
>dem dorian modes
>dat everything

[filmmusic]

Κορυφαίος βέβαια ο Debussy, αλλά γιατί έβαλες τον πιανιστικό Φάυνο;
Η original εκδοχή για ορχήστρα πιστεύω είναι πολύ καλύτερη με τον πλούτο των ορχηστρικών χρωμάτων..

εμένα πάλι το πιο αγαπημένο μου κομμάτι κλασικής μουσικής είναι το Adagio for strings (Samuel Barber), που έγινε κυρίως γνωστό στο ευρύ κοινό από την ταινία Platoon.
(επίσης υπάρχει και η χορωδιακή εκδοχή του στο Scarlet Letter)
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=izQsgE0L450[/youtube]

Edited by filmmusic, 02 August 2012 - 02:01.