27 replies to this topic

[sgouver]

Oλοι σ'αυτο το φορουμ εχουμε ενα κοινο γνωρισμα, την αγαπη μας για τις τεχνες.
Πειρα ετσι την πρωτοβουλια να δημιουργησω ενα thread αφιερωμενο στην ποιηση.

(Την ιδεα εκτος απο την γνωστη ταινια, την ειχα και απο το site stixoi.info: Ξ�αλωσΟ�Ο�ισες ,το οποιο ειναι ενας υπεροχος χωρος εκφρασης !)




Στοχος ειναι να μπαινουν οτι ποιηματα θελει ο καθενας.

Μπορει καποιος να θελει να γραψει ενα δικο του ποιημα (σοβαρο ή αστειο),ειτε να κανει re-post ενα ηδη γνωστο ποιημα.

Επισης ποιηματα που να σατυριζουν anime, video games ή μουσικη ακομα και μελη του forum(χωρις βεβαια να τα προσβαλουμε).
Για τους καρδιοκατακτητες του φορουμ επιτρεπονται και οι hot αφιερωσεις στις θυληκες παρουσιες...

Κανω την αρχη !!

Σοβαρα Ποιηματα

Πέμπτη εποχή

Όσο περνούν τα ωραία
Καλοκαίρια
Φθινόπωρο θα μπαίνει
Και βροχή

Χειμώνες θα σκεπάζουνε
Τ’ αστέρια
Κ’ η άνοιξη θα μοιάζει
Μακρινή

Μα κάθε που θα πέφτει
Το βραδάκι
Ο κόσμος θα γεννιέται
Απ’ την αρχή

Οι εποχές κ’ οι ώρες
Σαν κεράκι
Θα σβήνουν μπρος
Στην άφθαρτη στιγμή

Γιατί θα ζω πέρα
Απ’ τον ψεύτη χρόνο
Κ’ ο ήλιος θ΄ αγκαλιάζει
Τη βροχή

Πάνω στον πάμφωτο
Του έρωτά σου θρόνο
Μες στη δικιά σου,
Πέμπτη, εποχή

Για ανιμε :

Οχι αλλο Naruto

''Mashashi-sensei γερασες ,
δεν την παλευεις αλλο !
To ανιμε το κατεστρεψες ,το διαλυσες τελειως
και το manga το εκανες σαν τρελοκομιο.

Του sasuke του αντρακλα
του γυρησες το φυλο
και πεταλουδες κυνηγα
στους καμπους γυρο-γυρο...

Τον Ναρουτο τον Hokage
τον εκανες κομπαρσο,
ουτε γκομενα δεν του δωσες
και την εχει κανει λασο.''

Πλακιτσες σε συν- φορουμητες:

Ωδη στον Mr Ayu-Mania

''Αμύνεσθαι περί Πάτρις λες στο Avatar σου
ολο Ιαπωνεζικα μωρα ομως βλεπεις στα ονειρα σου...''

----------------------------------------------------------------------------

Λοιπον το πιασατε το Νοημα...

Ας ξεκινησουμε λοιπον την πρωτη Αnime Poets society παγκοσμιος !!!

Edited by sgouver, 25 June 2008 - 14:58.

[laraska]

καλο θρεντ , sgouver !

Ενα δικο μου ...

Edited by laraska1, 30 June 2008 - 14:58.

[red pyramid]

Το αγαπημένο μου απο E.A. Poe

ΤΟ ΚΥΡΙΑΡΧΟ ΣΚΟΥΛΙΚΙ

Κοιτάξτε! Μια πανηγυρική παράσταση είναι,
Σε αυτά τα τελευταία έρημα χρόνια.
Ένα πλήθος αγγέλων φτερωτό, στολισμένο
Με πέπλα, και στα δάκρυα βουτημένο,
Κάθεται σ’ένα θέατρο για να δει
Ένα δράμα από ελπίδες και φόβους καμωμένο,
Ενώ η ορχήστρα στενάζει κάθε τόσο
Τη μουσική των κόσμων.
Μίμοι, στο σχήμα του Υψίστου ντυμένοι,
Σιγομιλάν και σιγομουρμουρίζουν,
Και δώθε κείθε ξεπετάγονται,
Νευρόσπαστα σωστά, που πηγαινώρχονται
Στις διαταγές τεράστιων άμορφων στοιχείων,
Που αλλάζουνε τα σκηνικά μπρός πίσω,
Σαλεύοντας με όρνιου φτερά
Την αόρατη ένα γύρω δυστυχία.
Το ποικιλόμορφο αυτό δράμα, σίγουρα
Δεν θα βολέψει να λησμονηθεί,
Μ’αυτό το φάντασμα που αιώνια κυνηγιέται
Απώνα πλήθος, όπου δε βολεί να το τσακώσει
Μεσ’ έναν κύκλο, όπου αιώνια στρέφοντας
Ματαγυρνά στην ίδια θέση πάντα,
Κι όπου περίσσα τρέλα και πιότερη αμαρτία
Και φρίκη της πλοκής του, ειν’ η ψυχή.
Μα ιδέστε, μεσ’στη χλαλοή των μίμων
Μια χαμόσυρτη μορφή που εισβάλει,
Ένα πράμα αιματοκόκκινο, που νηματόστριφο
Προβάλλει από τα ερημοσκότεινα βάθη της σκηνής.
Σα νήμα γυροστρέφει, γυροστρέφει,
Και σ’αγωνία θνητών οι μίμοι γίνονται βορά του,
Και κλαίνε λυγμικά τα σεραφείμ,
Θωρώντας τις μασέλες του ερπετού,
Από αίμα ανθρώπινο να ξεχειλάνε.
Κι έσβυσαν,έσβυσαν με μιας όλα τα φώτα,
Κι εμπρός απ’ ολες τις τρεμουλιαστές μορφές
Η αυλαία νεκροσάβανο
Πέφτει με τη μανία μιας καταιγίδας,
Ενώ οι άγγελοι χλωμοί κι αποσβησμένοι
Σκώνονται, ρίχτουνε τα πέπλα και βεβαιώνουνε
Πως το έργο αυτό ειν’ η τραγωδία που λέγεται “Ανθρωπος”
Κι ο ήρωάς του είναι το Κυρίαρχο Σκουλήκι

[adelard]

@red pyramid: good choice, though a bit gory! Προτιμώ το Annabel Lee από Poe...more of a fairytale quality! Βάζω, λοιπόν, με τη σειρά μου ένα ποίημα που με κάνει να χαμογελάω σαν ηλίθια και να θέλω να τρέξω σε καταπράσινα λιβάδια με λουλούδια στα μαλλιά και βατόμουρα...εεε...στο χέρι, which i will eat eventually, mind you!! (εντάξει, μπορεί να φταίει και το τραγούδι που συνοδεύει την ανάγνωση, but oh, well!)

Instructions by Neil Gaiman

Touch the wooden gate in the wall you never
saw before.
Say "please" before you open the latch,
go through,
walk down the path.
A red metal imp hangs from the green-painted
front door,
as a knocker,
do not touch it; it will bite your fingers.
Walk through the house. Take nothing. Eat
nothing.

However, if any creature tells you that it hungers,
feed it.
If it tells you that it is dirty,
clean it.
If it cries to you that it hurts,
if you can,
ease its pain.

From the back garden you will be able to see the
wild wood.
The deep well you walk past leads to Winter's
realm;
there is another land at the bottom of it.
If you turn around here,
you can walk back, safely;
you will lose no face. I will think no less of you.

Once through the garden you will be in the
wood.
The trees are old. Eyes peer from the under-
growth.
Beneath a twisted oak sits an old woman. She
may ask for something;
give it to her. She
will point the way to the castle.
Inside it are three princesses.
Do not trust the youngest. Walk on.
In the clearing beyond the castle the twelve
months sit about a fire,
warming their feet, exchanging tales.
They may do favors for you, if you are polite.
You may pick strawberries in December's frost.
Trust the wolves, but do not tell them where
you are going.
The river can be crossed by the ferry. The ferry-
man will take you.
(The answer to his question is this:
If he hands the oar to his passenger, he will be free to
leave the boat.
Only tell him this from a safe distance.)

If an eagle gives you a feather, keep it safe.
Remember: that giants sleep too soundly; that
witches are often betrayed by their appetites;
dragons have one soft spot, somewhere, always;
hearts can be well-hidden,
and you betray them with your tongue.

Do not be jealous of your sister.
Know that diamonds and roses
are as uncomfortable when they tumble from
one's lips as toads and frogs:
colder, too, and sharper, and they cut.

Remember your name.
Do not lose hope — what you seek will be found.
Trust ghosts. Trust those that you have helped
to help you in their turn.
Trust dreams.
Trust your heart, and trust your story.
When you come back, return the way you came.
Favors will be returned, debts will be repaid.
Do not forget your manners.
Do not look back.
Ride the wise eagle (you shall not fall).
Ride the silver fish (you will not drown).
Ride the grey wolf (hold tightly to his fur).

There is a worm at the heart of the tower; that is
why it will not stand.

When you reach the little house, the place your
journey started,
you will recognize it, although it will seem
much smaller than you remember.
Walk up the path, and through the garden gate
you never saw before but once.
And then go home. Or make a home.
And rest.

[Tenshi]

2 δικα μου ποιηματα που εγραψα....το ενα βασικα ειναι τραγουδι
ελπιζω να σας αρεσουν

Πεταμένη Ζωή


Τις νύχτες τριγυρνάς,μια ψυχή ολομόναχη,ρημαγμένη,ζαλισμένη
ο πόνος φαίνεται από μακρυά σαν μια κατάρα από μάγισσα ριγμένη
το κρύο σπάει κόκαλα,τσακίζει την ζωή σου,όπως η ηρωίνη το μυαλό σου
χάνεσαι σε μια παραίσθηση ολοζώντανη μπροστά στα δακρυσμένα μάτια σου
το κλάμα ενός παιδιού,βυθίζεσαι σιγά σιγά μέσα στο βούρκο της δυστυχίας και της αμαρτίας σου.
Παράτησε τα,τράβα πίσω,με την ούρα κάτω από τα σκέλια,σαν το αδέσποτο σκυλί
χωρίς ζωή,χωρίς σκοπό και νόημα προσπαθείς αλλά μάταια,
τόσες προσπάθειες χαμένες,εξασθενημένος ζητάς βοήθεια αλλά μάταια,
σε απαρνιούνται...πέφτει το χιόνι σιγά σιγά σαν την στάχτη απ΄τα τσιγάρα που ρουφούσες όλη μέρα-
-μες τη χολέρα,έχουν σαπίσει τα χέρια σου,η νικοτίνη κυριαρχεί μες την καρδιά σου,τα παιδιά σου
τα παράτησες για το χρήμα και το ποτό,ζητούσες την εύκολη ζωή,
φάτα τώρα μες τη μάπα,κλάψε,μετάνιωσε για τη ριμάδα τη ζωή σου,
η τύχη δεν ήταν μαζί σου,το όνειρο τελείωσε,η πραγματικότητα πονάει,
σαν ένα μαχαίρι που τα σπλάχνα σου διαπερνάει...
Το θηρίο αρχίζει και πεινάει,τάισε το,θέλει κοκκαίνη LSD βενζίνη για να πάρει μπρος
ο χαμός και η malakia πληρώνονται στο είχα πει,αλλά εσύ εκεί
σαν ένα βέλος να διασχίζεις τη ζωή,σε μια στιγμή,και καταλήγεις μες το τάφο
με μοναδική σου συντροφιά τα δυο παιδιά που παράτησες μικρά
την αγάπη που δεν έδειξες σου ανταποδίδουν,ένα λουλούδι στο τάφο,ένα δάκρυ...
Η βροχή σταματάει,ξημερώνει μια καινούργια ζωή
προσπάθησε να τη βρεις,από τη μήτρα της γυναίκας που θα βγεις,
άρπαξε τη ζωή,μη τη πετάξεις στα σκουπίδια όπως και πριν.



by Καταραμένος Δύστυχος


και το αλλο..... Λέγεται White Lady Of Death

Sometimes I feel like a prisoner
With no future, no hope to live
Day by day I count every second till my very end
How can I escape from this nightmare?
How can I kill what is killing me?
I am sick and tired
All the people I love
Every place I have been before
Everything shall vanish when my time will come
I try to fight back
But deep inside my heart I know
That I am going to lose this fight
No one could ever resist
The white lady will be the winner again
Somehow I want to find a cure
Never give up so easily, try to fight and win this battle

[gexion]

Σωστός ο ποιητής για την επιλογή τέτοιου thread ,και η ταινία από την οποία εμπνεύστηκε είναι Μεγάλη!!!
χαίρομαι που διαβάζω τα ποιήματα των άλλων παιδιών εδώ μέσα,μας δίνουν ένα κομάτι από την ψυχή τους imo and that is real treasure and Art ^^

Έμνευση ενός χρόνου πίσω:
"LOCKED UP IN LOVE"

A frozen heart,
lack of love...
Sadness,madness,
you think you screwed up
Stand up,listen up
I'll burn you up,
not you....your heart...
Frost will turn into tears ....
Tears flowing away from your heart....
You've been burnt up,
your heart is back...
locked up in love...
A rain of aches,
a tornado of feelings...
Awakening..
You're locked up in love...
You think I made it up?
Don't make me laugh.
Sadness,madness...
were scattered in dawn...
Music of life,
wakes you up...
You're locked up in love....

[1451]

Ιδου ενα πόνημα για τον Φραουλίτσα

Kurosaki, Kurosaki το γλυκό μας αγοράκι

Νταηλίκι και τρελίτσες, ολη μέρα κάθε μέρα

Η κόμμωσή σου έξαλλη, ζηλεύει κι ο Zaraki

Καπεταναίο ζόρικο σου 'δώσαν για πατέρα



Εσυ, Παιδί του Έρωτα και Φάρε της Αγάπης

Ο Συμβουλάτορας ημών, του Πάθους ο Σατράπης

Μαεστρικά και Ήρεμα, ψαρεύεις κορασίδες

Τα κάλλη σου τυφλώνουνε, ωσαν τις ηλιαχτίδες



Και άν σε μάχη κατέβεις, σαν άλλος Αχιλλέας

Ανθρώπους, Vaizard και ντουνιά, για νά επροστατέψεις

Εις τους εχθρούς θα ‘πιτεθείς , σαν άλλος Χαριστέας

[FONT="]Την Αθηνά βασίλισσα, θα τηνε ξαναστέψεις


Ελπίζω να μην είναι (πολυ) απαίσιο....
[/FONT]

[red pyramid]

@red pyramid: good choice, though a bit gory! Προτιμώ το Annabel Lee από Poe...more of a fairytale quality!

Ναι, αυτό είναι το στύλ που μου αρέσει. Πιστεύω και το Dream within a dream είναι εξαιρετικό

Take this kiss upon the brow!
And, in parting from you now,
Thus much let me avow-
You are not wrong, who deem
That my days have been a dream;
Yet if hope has flown away
In a night, or in a day,
In a vision, or in none,
Is it therefore the less gone?
All that we see or seem
Is but a dream within a dream.

I stand amid the roar
Of a surf-tormented shore,
And I hold within my hand
Grains of the golden sand-
How few! yet how they creep
Through my fingers to the deep,
While I weep- while I weep!
O God! can I not grasp
Them with a tighter clasp?
O God! can I not save
One from the pitiless wave?
Is all that we see or seem
But a dream within a dream?

Γενικά, ο Πόε λίγο πολύ ήξερε να λέει σωστά κάποια πράγματα.

[Nerethil]

Ο Ποε και ο Σεξπηρ να πάνε παραπέρα
τώρα ήρθε στο προσκήνιο μια καινούρια λέρα

Να συστηθώ το όνομα, ο Αποχυμωτής
γιατί τα λέω χύμα κι είμαι μέγας ποιητής

Πολύ λοιπόν ανέχτηκα, να μου τρώνε τη δόξα
γι'αυτό στο φορούμ γράφτηκα για να μου φύγει η λόξα

Με ρήμες και με ποίηματα, πλασμένα με μεράκι
καθόμουν και λουζόμουνα στο γαργάρο νεράκι

Τι στίχο εγραψα ο ατίμος, ποιος είμαι πια ο πού...
ξεπέρασα τον μέγιστο, αφέντη Σον-γκοκού

Θα πάω τώρα αμέσως, να φτιάξω ανθολογία
και οπου νά 'ναι ερχεταί κι η νέα μου θρησκεία

Πέρασαν οι μέρες, που ήμουνα φτωχός
τώρα πια θα πλένομαι και καθημερινώς

Οι σκλάβες θα με ταίζουνε, στο στόμα το σταφύλι
απο τη χλίδα την πολυ, θα μαι φίλος με τον Billy (τον gates)

Θα ζω σε μια βίλλα και θα κολυμπώ στο χρημα
σαν τον Σκρουτζ τον πάπια, δεν θα είμαι εγω πια θύμα

Μα όλα αυτα ένα όνειρο, μάλλον θ' αποδειχτούνε
γι'αυτο ολοι οι ποιητές να πάνε να πηδ!&%ούνε!

[sunday]

Untitled

I know the power of words,
I know the tocsin of words.
They are not those that make theater boxes applaud.
Words like that make coffins break out
make them pace with their four oak legs.
It happens they are thrown out,
not printed, not published.
But the word gallops, its saddle girth tightened,
it rings through the ages and trains creep nearer
to lick... poetry's toil-hardened hands.

Vladimir Mayakovsky

(επίσης, μελωποιημένο από Meccano rulez)

[momO]

THE EYES OF BEAUTY

by: Charles Baudelaire

• OU are a sky of autumn, pale and rose;
• But all the sea of sadness
• in my blood Surges, and ebbing, leaves my lips morose,
• Salt with the memory of the bitter flood.
• In vain your hand glides my faint bosom o'er,
• That which you seek, beloved,
• is desecrate By woman's tooth and talon;
• ah, no more Seek in me for a heart which those dogs ate.
• It is a ruin where the jackals rest,
• And rend and tear and glut themselves and slay--
• A perfume swims about your naked breast!
• Beauty, hard scourge of spirits, have your way!
• With flame-like eyes that at bright feasts have flared
• Burn up these tatters that the beasts have spared!

Baudelaire

[sgouver]

Ενας μικρος ρυθμικος διαλογος...

Λευτεριά

Για πού τρέχεις μάτια μου, που πας ;
Τι ψάχνεις στο σκοτάδι ;
Ψάχνω να βρω την λευτεριά και το μονάκριβο της χάδι !

Δεν μπορώ πια να αντέξω τις φθηνές τις αγκαλιές,
τις ψεύτικες τις υποσχέσεις.
Μες τα λουλούδια έριξα προχθές δυο προσευχές
μα μου'ρθαν πίσω μόνο λέξεις...

Έλα με θάρρος από δω, έλα να πεις ποια είσαι,
η λευτεριά είναι μακριά μόνο αν την αρνείσε.
Διώξε μακριά τους φόβους σου και κοίταξε εμένα,
είναι πολύ μικρή η ζωή, για να την ζεις παγιδευμένα.

[Mr_Bany_Bany]

Είσαι στον ουρανό
Είσαι και στο βουνό!!!
Που θα πάει θα σε πετύχω…
Και θα σε σουβλίσω…

Είσαι στη θάλασσα
Είσαι και στο πηγάδι !!!
Που θα πάει θα σε τσιμπήσω
Και θα σε τηγανίσω!!!

Είσαι στου διαόλου το ποδαρ…
Είσαι και στο Ανιμε gr… (!)
Αλλά θα σε τσαντίσω…
Και θα σε μπανίσω..

Αγάπη που γινες ιδρώτας και αιμα κάνε κάνε κάνε με να πετάξω ελευθέρα σα περιστέρι!
Ερωτα που τα στήθια μας σκίζεις απλώσου απλωσου απλώσου και κάνε να αγαπηθούμε να έχουμε όλοι τερι…

Γιατί που να πάρει δε μπορώ να καταληξω
Αν θα σε σφάξω αν θα σε αγαπήσω..?
Είναι που εισαι λίγο καθυστερημένη
Και δε μπορώ να σε φανταστώ στο κρεβάτι μου…εχεμ… περίεργοι!
Είναι που με τραβάει το νυστερι…

Όμως τι κρίμα που εισαι πλαστική και όχι αληθινή
Καλή μου μαντινάδα.

[red pyramid]

Ένα που θυμήθηκα χθές και απορώ με τον εαυτό μου που το ξέχασα

Τα όνειρα που βυζάξαμε με της καρδιάς μας το αίμα
πέταξαν και χαθήκανε μες της ζωής το ρέμα.
Μα τάχα εμείς παντοτινά τ' άφθαστα θα ζητούμε
Βάλτε να πιούμε

Τα περασμένα σβήσανε, το τώρα δε θα μείνει
τροφή των χοίρων έγιναν και οι πιο λευκοί μας κρίνοι
μα τάχα πρέπει τους νεκρούς αιώνια να θρηνούμε;
Βάλτε να πιούμε

Αδέλφια κάτω η βάρκα μας στο μόλο μας προσμένει
Ελάτε οι ταξιδιάριδες να πιούμε συναγμένοι
στο περιγιάλι το φαιδρό κι ας γλεντοτραγουδούμε
Βάλτε να πιούμε

Τάχατε κι όποιος δε μεθά κι όποιος δεν τραγουδήσει
κι όποιος στ' αγκάθια περπατά μια μέρα δεν θ' αφήσει
τ' αγαπημένο μας νησί που έτσι γερά πατούμε
Βάλτε να πιούμε

Πες μας που πάει ο άνθρωπος τον κόσμο σαν αφήνει
πες μας που πάει ο άνεμος, που πάει η φωτιά σαν σβήνει
σκιές ονείρων είμαστε, σύννεφα που περνούμε
Βάλτε να πιούμε

Στο ξέχειλο ποτήρι μας είναι όλα εκεί γραμμένα
Καπνοί 'ναι τα μελλούμενα κι αφρός τα περασμένα
καπνός κι αφρός το γέλιο μας κι εμείς που τραγουδούμε
Βάλτε να πιούμε

Άκουσε δε βιαζόμαστε να φύγουμε βαρκάρη
μα σαν είναι ώρα γνέψε μας, δε σου ζητούμε χάρη
μα όσο να φύγεις πρόσμενε κι αν θέλεις σε κερνούμε

απο τον Κ. Καρθαίο και του έχουν προσθέσει μουσική τα Διάφανα Κρίνα (δεν θυμάμαι σε ποιο δίσκο).

υ.γ. να και η μελωποίηση του ποιήματος

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=9gQCk8Uom8g[/youtube]

Edited by red pyramid, 04 July 2008 - 22:08.

[sunday]

Μη χαθούμε

Την έψαξα γιατί μου είχε λείψει τόσο
που είχα ξεχάσει τη μορφή της
Την έψαξα σε μέρη γνωστά
που οι άνθρωποι αποφεύγουν
Την πλησίασα, την ένιωσα, αλλά μου ξέφυγε
σκόνταψα πάνω σε περαστικούς
Την έχασα κάτω από μια λάμπα που τρεμόσβηνε
και τράβηξε για μια στιγμή το βλέμμα μου
Τη ξέχασα μπαίνοντας στην παιδική χαρά
Τη θυμήθηκα βλέποντας πως δεν υπήρχαν παιδιά
Βρήκα τα ίχνη της σε ιδρωμένα τζάμια λεωφορείων
σε γεμάτα γραμματοκιβώτια και πεταμένα διαφημιστικά φυλλάδια
Η πόρτα ανοιχτή κι εκείνη εκεί
να κάθεται στα αγαπημένα μου σημεία
να ακούει τις αγαπημένες μου μουσικές
να ξεφυλίζει τις αγαπημένες μου εικόνες
να παρακολουθεί τις αγαπημένες μου ταινίες
Δεν την γνώρισα
Την ένιωσα ξένη
Μου είπε "Φεύγω"
Της είπα "Μη χαθούμε"