Ωραίος somnium. Γενικά ο Cash, αν και τόσο μεγάλος σε ηλικία, πιστεύω με κάτι τέτοιο έκλεισε το στόμα σε πολλούς. Πραγματικό respect στον τύπο.
Πάμε τώρα σε μια ακόμη υπέροχη διασκευή.
Όταν το 1970, ο
David Bowie (όπως έχει πεί σωστά ένας γνωστός, ο άνθρωπος που δεν κατάφερε ποτέ στη ζωή του να κάνει κάτι normal ) κυκλοφορούσε το The man who sold the world, δεν πιστεύω να περίμενε ότι κάπου 23-24 χρόνια μετά θα ερχόταν ένας υπερκαταθλιπτικός τύπος, που μόλις είχε γίνει είδωλο για όλους/ές τους/ις νέους/ες, μαζί με το συγκρότημα του τους
Nirvana, να διασκευάσουν το κομμάτι αυτό. Ακόμη πιο δύσκολα θα περίμενε κανείς να ακούσει και κάτι ξεχωριστό πάνω σε αυτή τη μουσική.
Ε, ο Cobain τα κατάφερε και έκανε απο τις πιο απλές, αλλά και ουσιώδεις διασκευές που πρέπει να έχουν γίνει, και χωρίς να αλλάξει παρά ελαχιστα (δηλαδή κάνοντας το κομμάτι ακουστικό) κατάφερε να το κάνει δικό του, καθαρά δικιά του εξομολόγηση.
Τη συγκεκριμένη διασκευή, την ακούω απο γυμνασιόπαιδο, και ποτέ μα ποτέ δεν έχω νιώσει βαρεμάρα ή αδιαφορία ακουγοντάς την. Τη θεωρώ πολύ καλύτερη του αυθεντικού, με διαφορά μάλιστα. Απαραίτητη απλά.
Επειδή όμως οι Nirvana είναι μεγάλη μπάντα, δεν κάνανε μόνο αυτοί διασκευές, αλλά τους έχουν διασκευάσει άπειρες φορές, έχοντας κατά κύριο λόγο τραγικά αποτελέσματα (φυσικό όταν πάς να διασκευάσεις κάτι τόσο ιδιαίτερο).
Απο τις πιο γνωστές διασκευές πάνω στο
Smells like teen spirit είναι αυτή της (θεάς, προσκυνώ το μεγαλείο της, κτλ)
Tori Amos. Η ίδια είχε δηλώσει ότι λατρεύει το κομμάτι και ότι ήθελε να του δώσει μια στοιχιωμένη εκδοχή. Επιτρέψτε μου να πώ ότι η θεά απλά τα κατάφερε μέχρι εκεί που δεν πάει. Αλλάζει το κομμάτι όσο χρειάζεται, και δίνει βάση πιο πολύ στη μελαγχολία που έβγαζε και όχι τόσο στην οργή.
Άλλη πολύ γνωστή διασκευή είναι αυτή της
Patti Smith πάνω στο ίδιο κομμάτι. Η προσπάθεια της Patti δεν βρήκε και πολλούς που να γουστάρουν το αποτέλεσμα, μιάς και η φωνή της Patti δεν ταιριάζει στο βαθμό που θα έπρεπε, ενώ έχει κρατηθεί σε ένα βαθμό και ο ρυθμός του αυθεντικού, με αποτέλεσμα όταν π.χ. χρειάζεται να ουρλιάξει να μη μπορεί και να ψυθηρίζει (ακούστε το ρεφρέν). Εγώ προσωπικός πάντως γουστάρω, και πιστεύω ότι αν κάποιος ακούει country, αλλά και ποιο χαλαρές rock μπάντες, τότε μπορεί να βρεί στο κομμάτι απίστευτα συναισθήματα.
Σε πιο σκληρά μονοπάτια, οι
Fear Factory, κατά το έτος 2004 έχοντας ήδη περάσει τη πιο δύσκολη φάση της καριέρας τους, αποφασίζουν να κυκλοφορήσουν το δίσκο Archetype και για να γιορτάσουν τη κυκλοφορία κάνουν μαζί και μια διασκευή στο κομμάτι
School των Nirvana. Ή αλλιώς πως κάνεις ένα rock κομμάτι να ακούγεται σαν να γεννήθηκε για trash-ιές, γεμάτο δίκασες και ουρλιαχτά. Δεν είναι η καλύτερη διασκευή του κόσμου, αλλά αν θέλετε να πορωθείτε, τη δουλειά της τη κάνει με το παραπάνω.