Kigeki "Comedy" (2000)
Μέρος της συλλογής ταινιών μικρού μήκους 'Grasshoppa!'
Σκηνοθεσία: Kazuto Nakazawa
Παραγωγή: Eiko Tanaka, Kazuto Takida, Studio 4°C
Δημιουργία: Rika Hataketa
Το Kigeki μοιάζει να ξεπηδάει από μία γκρίζα, συννεφιασμένη μέρα, για να περιφερθεί μπροστά στα μάτια σου σαν όνειρο που το βλέπεις μισοξύπνιος. Με διάρκεια μόλις δέκα λεπτών της ώρας, αφηγείται ένα σύντομο παραμύθι για ένα κορίτσι που ζητά από έναν μυστηριώδη ξένο να βοηθήσει την πατρίδα της, την Ιρλανδία, να κερδίσει τον πόλεμο για την ελευθερία της με τους Άγγλους.
Το Kigeki παίζει μεταξύ έντονων αντιθέσεων μαύρου και άσπρου, αναπλάθοντας τη νοσταλγική ατμόσφαιρα μιας εποχής χαμένης στο χρόνο. Το φως και το σκοτάδι αποτελούν τα βασικά εργαλεία του δημιουργού, δραματοποιούν καθοριστικά τις λεπτά σχεδιασμένες φιγούρες, ωστόσο θολές και αφηρημένες από την ευρηματική τοποθέτηση του φωτός. Την αφήγηση του κοριτσιού συνοδεύει καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας ένα από τα πιο συγκινητικά κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ, το Ave Maria.
Παρά το μικρό του μέγεθος και την εναλλακτική αισθητική του, δεν αποτυγχάνει ούτε στο να διηγηθεί μια κατανοητή ιστορία, ούτε στο να αναπτύξει ολοκληρωμένους χαρακτήρες. Η αντίθεση μεταξύ τους (λευκό-μαύρο, αθωότητα-ωριμότητα, χαρά-θλίψη) γίνεται αισθητή με κάθε λεπτομέρεια, με κάθε σκηνή. Κι όμως. Κάπου κάπου, οι δυο τους μοιάζουν τρομακτικά ίδιοι.
Τέλος, ο αρχικά ειρωνικός τίτλος “Comedy”, μιας και μόνο ως κωμωδία δεν θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί το έργο αυτό, δεν αναφέρεται παρά στο βιβλίο που έδωσε η μικρή στον ξένο, πεπεισμένη ότι αυτό ήταν που έψαχνε τόσον καιρό.
Πλούσιο σε συμβολισμό, το Kigeki πέρα από την ιστορία που αφηγείται, θα μπορούσε εν τέλει να σημαίνει για τον καθένα ό,τι εκείνος ή εκείνη νομίζει. Πολλοί το είδαν επειδή πίστεψαν ότι αναφέρεται σε βρικόλακες (λόγω κάποιων άστοχων κατά τη γνώμη μου κατηγοριοποιήσεων σε αντίστοιχες ιστοσελίδες), πολλοί το αποκάλεσαν ως έργο «γοτθικό» και σπεύσανε κάποιοι να το δουν (alas, ξεχνάμε μου φαίνεται τις ρίζες μας)...
Για μένα, το έργο αυτό με περιτριγυρίζει με μια νοσταλγία για κάτι που δε θα ζήσω ποτέ. Σαν να γεννήθηκε από ένα ακαθόριστο γκρίζο, σαν ένα μισοτελειωμένο ποίημα αποφάσισε να πάρει μόνο του ζωή. Μοιάζει να ξεθωριάζει σε μία μακρινή πραγματικότητα, που ίσως συνέβη, ίσως και όχι.
Edited by Dante80, 04 May 2012 - 08:59.
