Μεσα στο φρασκοσφουγγαρισμενο σπιτι μου πατησα ενα αγκαθι, η κατι που του μοιαζει anw. Ειχε μπει με μια πολύ σπαστική γωνια σχεδον παραλληλα με το δερμα. Μετά από μια απιστευτη προσπαθεια με τσιμπιδακια, βελονες, ψαλιδακια για παρανυχιδες και αλλα χρησιμα πραγματα, ενα κομματακι μικροτερο από ένα δεκατο του χιλιοστου εχει μεινει μεσα, και δε λεει να βγει με τιποτα. Πλεον σε αυτο το μεγεθος δεν ενοχλει, αλλα και μονο που ξερω μετα απο τοση προσπαθεια οτι ειναι ακομα κατι εκει μέσα, θελω να παρω ενα ξυραφακι και να κανω μια επεμβαση στον εαυτο μου. κοινως να σφαζω μεχρι να βεβαιωθω οτι δεν εμεινε τιποτα, ουτε ποδι ουτε αγκαθι.
Και όσο κατι ψηγματα λογικης που χαροπαλευουν μεσα στην παρανοια του εγκεφαλου μου προσπαθουν να με πεισουν κλαιγοντας να μην το κανω, μονο ενα κομματι μπορει να με εκφρασει αυτη τη στιγμη: