Συμφωνω με τον Λορδο Λεοντα
Το εχω κοψει απο το 1999 και ηταν η δευτερη φορα.
Πηρε δυο χρονια που ερχοταν κατα καιρους επιθυμια για τσιγαρο αλλα μετα δεν το ειχα καμια απολυτως αναγκη, αντιθετως μου προκαλει αηδια.
Ειδα μεγαλη διαφορα στο κολυμπι, στην αθληση, στο περπατημα σε βουνο κλπ.
Απο νευρα δεν αλλαξε τιποτα γιατι εχω γεννηθει με νευρα, ρωτηστε τη μανα μου
Το αγχος ομως του να κανεις τρακα οταν δεν εχεις, να καπνιζεις περιμενοντας το λεωφορειο μονο και μονο για να το σβησεις δυο λεπτα μετα, να σηκωνεσαι ακυρες ωρες να πας να αγορασεις γιατι χαρμανιασες, να βρωμας τσιγαριλα και εσυ και το σπιτι κλπ τα εχω γλιτωσει και δε μου λειπουν καθολου.
Η μονη φορα που βρεθηκα σε θεση να καταριεμαι που δεν καπνιζω ειναι οταν μια χρονια σε παραλια γυμνιστων (καβουροτρυπες- χαλκιδικη, φοβερο μερος παρεπιπτοντως) μια τουμπανη γερμανιδουλα ηρθε και μου ζητησε φωτια για τσιγαρο
Το θεμα ειναι και υγειας αλλα και κοινωνικο.
Το image του καπνιστη που ειναι γαματο (βλεπε εικονες διασημων ηθοποιων/τραγουδιστων) και η "μαγκια" του να δειχνεις μεγαλος για τους μικρους, οι ευκαιριες γνωριμιας με το να ζητας ενα τσιγαρο η τον αναπτηρα και να ξεκινας συζητηση ειναι σημαντικοι λογοι που οι καπνιστες δε κοβουν το καπνισμα. Ο εθισμος ειναι ο αλλος μεγαλος λογος.
Η δικαιολογια ειναι πως απλα τους αρεσει η γευση του καπνου αλλα δεν απαντανε στο γιατι το εκαναν πρωτη φορα πριν την οποια δεν ειχαν ιδεα πως ειναι.
Δικαιωμα ειναι καθενος να καπνιζει, φερ ηναφ αλλα να αντιλαμβανεται πως του γαμαει τη ζωη κιολας.