Υπαρχουν τυποι και τυποι ζητιάνων, επισης δεν ειναι ολοι χομλεςς.. οταν η ανεργια ειναι σε τετοια επιπεδα γινονται κιολοι αυτοι μερος και προβλημα της κοινωνιας αναγκαστικά.
Αγγλια μονο θεατρο δεν σου παιζανε θυμαμαι σε επιπεδα σταντ απ για να παρουν τη μια,δυο λυρες.
Εδω ολοι ιδιοι απλα βγαζουν μακερι ντοσει κινητο.
Ή πουλανε διθεν καταλογους για σχολικη 5ημερη εκδρομουλα στην ηλικια των 35 xD
Οι ναρκομανείς αλλο πακετο ή τα γυφτακια ειδικα που καταλειγουν να χουν περισσοτερα λεφτα απο σενα τα περισσοτερα.
Με τους μυσθους που παιρνουμε αρχισε να δινεις λεφτα στο καθενα απαυτους και θα καταλιξεις σε συντομο χρονικο κιεσυ στη παρεα τους σε κανα στενο XD
Στα φιλανθρωπικα πλαισια ειχε γινει παλιοτερα που βαζανε αστεγους να πουλανε εκεινο το περιοδικο στο δρομο αλλα δεν νομιζω οτι φτουρισε κιειδιετερα σαν ιδεα.
Μπαη δε γουεη οσες φορες πηγα να προσφερω φαϊ 9 στους 10 δεν το θελανε, αλλα επιμεναν στα λεφτα για προφανείς λογους
Στην Οξφόρδη είχα πετύχει μία που έγραφε ποίηση στο πεζοδρόμιο. Παρατήρησε ότι στάθηκα να διαβάσω και έτσι άρχισε να μου απαγγέλει και να μου εξηγεί αυτά που έγραφε. Της είπα ότι γράφω κι εγώ και μιλήσαμε λίγο, σε όλη αυτή τη διάρκεια δε μου ζήτησε τίποτα και η αλήθεια είναι ότι δεν κατάλαβα καν πως ήταν άστεγη. Δεν είχα να της δώσω και κάτι εύκαιρο και δεν φάνηκε να έχει καμία πικρία απέναντι σε αυτό, μου φάνηκε σαν μια ειλικρινής στιγμή αμοιβαίας υποστήριξης και κουράγιου.
Γενικά στην Οξφόρδη για κάποιο λόγο φαίνεται πως ο μισός πληθυσμός της πόλης είναι άστεγοι. Εννοείται ότι χρησιμοποιούν και εκεί τις υπέροχες μεθόδους των κομμένων παγκακίων και των αχρείαστων χερουλιών στις δημόσιες καρέκλες στις στάσεις, καρφιά κάτω από γέφυρες και τα συναφή. Τη μέρα δε βλέπεις κανέναν γιατί μάλλον έχουν υποδομές που τους κρατάνε μέσα για να μην τους βλέπει ο κόσμος και αποτελέσουν "πρόβλημα της κοινωνίας", ενώ μόλις νυχτώσει που λογικά σχολάνε οι υπάλληλοι τους ξαμολάνε στους δρόμους και ανακαλύπτεις ότι είναι μάλλον περισσότεροι από τους ντόπιους που κυκλοφορούν έξω το βράδυ.
Τα υπόλοιπα δε τα σχολιάζω, από τη μια δεν έχω ιδιαίτερη εμπειρία γιατί δεν έχω βοηθήσει ποτέ κάποιον οργανωμένα πέρα από να δόσω κέρματα και όντως με προβληματίζει ενίοτε το τι ακριβώς έχουν ανάγκη ορισμένοι, αλλά το να χρησιμοποιώ αυτό το ενδεχόμενο για να μη νοιώθω ενοχές ή το αφήγημα της κρίσης για να αισθανθώ ίσος ή και χειρότερα από αυτούς μου προκαλεί εμετό.
Αυτή το μήνυμα έχει επεξεργαστεί από Kamui: 17 Ιούνιος 2019 - 21:19
. Το πρόβλημα είναι ότι δεν βοηθάει τος ασθενέστερους ουσιαστικά.
Και σκεφτεται και out of the box οταν χρειαζεται. Ξερεις τι θα γινει; 9 στις 10 αποπειρες του θα αποτυχουν. Μια θα πιασει. Οχι για ολους για ενα-δυο ατομα ομως μπορει να τα βγαλει απο την ανεχεια. Για αυτές τις δυο ομως η ενσυναισθηση του "θελω να πιω τον καφε μου ησυχος" ειναι πιο χρησιμη απο την ενσυναισθηση του "δεν πιστευω σε λυσεις". My twopence.
