-Δύο άνθρωποι που αυτοθυσιάζονται ο ένας για τον άλλο
vs.
-Δύο άνθρωποι που χρησιμοποιούν ο ένας τον άλλο για να κάνουν συγκεκριμένες σκέψεις και να βιώσουν συγκεκριμένα συναισθήματα
Δεν ξέρω τι από τα δύο αφορά εμένα. 
Δυστυχώς δε νομίζω ότι κάτι από τα δύο με εκφράζει. Και στην δική μου έννοια της αγάπης και οι δύο κερδίζουν από την σχέση αυτή, άρα με την ίδια λογική θα μπορούσε και πάλι κάποιος να πει ότι είναι "εγωιστικό" (αν και δεν είμαι σίγουρος αν θα συμφωνούσα με αυτήν την κριτική). Αν δεν είχαν ουσιαστικά να κερδίσουν και οι δύο και μάλιστα περισσότερο ποιος ο λόγος να επιχειρηματολογήσω υπέρ της συγκεκριμένης άποψης; Μην αντιλαμβάνεστε το κέρδος μόνο και αποκλειστικά ως μια βραχυπρόθεσμη ευχαρίστηση.
Kamui είσαι ορεξάτος να κάνεις φιλοσοφική κουβέντα βλέπω, δεν ξέρω αν έχω την ίδια όρεξη με σένα.
Για να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα, αν και ίσως έχεις καταλάβει κάποια από αυτά, μιας και υπάρχουν κι άλλοι που ίσως θα ήθελαν να συμμετέχουν.
1. Με βάση την οπτική που έχεις, η αγάπη με την δική μου έννοια και ορισμό δεν υπάρχει ή είναι αδιάφορο αν υπάρχει. Με βάση την δική μου αντίληψη από την άλλη, αυτό που λες αγάπη εσύ υπάρχει και συμβαίνει (πολύ συχνότερα μάλιστα), απλά εγώ το θεωρώ κάτι διαφορετικό.
2. Εγώ αντιμετωπίζω την κουβέντα ως μια θεωρητική κουβέντα, περιγράφω δηλαδή την αγάπη ως ένα φαινόμενο που συμβαίνει μεταξύ δύο ατόμων. Εσύ μιλάς καθαρά για την αγάπη ως υποκειμενικό βίωμα ενός ατόμου. Ακόμη και αν μιλούσαμε βέβαια και οι δύο για το 2ο, και πάλι θα υπήρχε διαφωνία.
3. Δεν "εμμένω" στην φυσική επαφή. Ποτέ μα ποτέ δεν είπα ότι η αλληλεπίδραση ή η αγάπη έχει να κάνει μόνο με την φυσική επαφή. Για κάποιο λόγο θεωρείς ότι οτιδήποτε έχει να κάνει με την πραγματικότητα και την αλληλεπίδραση περιορίζεται στην ταυτόχρονη φυσική παρουσία και επαφή. Το μόνο που είπα είναι ότι προϋποθέτει να υπάρχουν δυο ξέχωρα μέρη που συνδέονται με κάποιο τρόπο το ένα με το άλλο.
Καταρχήν καταλαβαίνω την οπτική σου. Είναι η οπτική ενός σκεπτόμενου ανθρώπου που τείνει προς κλασσικές απόψεις του υποκειμενισμού. Δεν τρέχει τίποτα με αυτό, απλά αυτή η κουβέντα που αρχίζεις να ξέρεις είναι χωρίς τέλος.
Αλλά με τσιγκλάς λιγάκι και άρα θα σχολιάσω ένα δύο πράγματα, αλλάζοντας πλέον λίγο την κουβέντα μας.
To θέμα είναι ότι δεν υπάρχει αντικειμενική ύπαρξη. Ο εγκέφαλός μας δεν είναι αναπτυγμένος με τρόπο έτσι ώστε να μπορούμε να την αντιληφθούμε.
Θεωρείς ότι δεν υπάρχει ή θεωρείς ότι είναι αδύνατο να την αντιληφθούμε όπως έχει; Είναι δύο ελαφρώς διαφορετικές φιλοσοφικές απόψεις αυτές. Από τα υπόλοιπα λεγόμενά σου καταλαβαίνω το δεύτερο.
Αν προεκτείνει κανείς την άποψη που έχεις δεν αργεί να φτάσει στην άποψη ότι δεν υπάρχει ούτε επικοινωνία, όπως πολύ σωστά λίγο πολύ είπες ή άφησες να εννοηθεί (σωστά, εννοώντας με συνέπεια στην συγκεκριμένη λογική που ακολουθείς).
Ας το πάρουμε λοιπόν από την αρχή και ας μην θεωρήσουμε τίποτα ως δεδομένο. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι αυτό που κατανοούμε είναι άσχετο με αυτό που υπάρχει. Καταρχήν αυτό θα καθιστούσε την κουβέντα και τα επιχειρήματα και των δύο μας άχρηστα και μάταια έως ανύπαρκτα, αλλά ας παραβλέψουμε για μια στιγμή αυτήν την ασυνέπεια και ας συνεχίσουμε για χάρη του επιχειρήματος.
Αν λοιπόν όπως λες ο εγκέφαλός μας δεν είναι ανεπτυγμένος για να αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα, πως αντιλαμβάνεται τις βιολογικές του ανάγκες; Πως επιβίωσε ως είδος όλα αυτά τα χιλιάδες χρόνια μέσα σε όλους τους κινδύνους; Πως αναπτύχθηκε η γλώσσα, αν κάθε τι που εκφραζόταν δεν γινόταν κατανοητό από αυτόν που το άκουγε ποτέ, παραμόνο τυχαία; Πως δομήθηκαν κοινωνίες, τυπικοί και άτυποι κανόνες;
Τα παραδείγματα θα μπορούσαν να είναι προφανώς πιο σύνθετα και ατελείωτα. Αν όλα αυτά δεν είναι μια μεγάλη συνωμοσία του σύμπαντος με ατελείωτες συμπτώσεις, θα πρέπει να δεχτούμε ότι είμαστε σε θέση τουλάχιστον εν δυνάμει και ως ένα βαθμό να κατανοήσουμε και να αντιληφθούμε παραπάνω από τα εντελώς βασικά για την επιβίωσή μας. Σωστά;
Θα περιμένω μέχρι να σχολιάσεις αυτά για να συνεχίσω.
Τώρα, κάποιες υποσημειώσεις :
Οι απαντήσεις που παίρνει κανείς από την ιδέα ενός ανθρώπου που αγαπάει μπορούν μάλιστα να αλλάζουν με τον καιρό, όσο ωριμάζει περισσότερο το άτομο και ερμηνεύει διαφορετικά τα ίχνη και της αναμνήσεις που δομούν αυτή την ιδέα. Η ιδέα έχει και ανάγκες και επιθυμίες και εξελίσσεται και αλλάζει, απλά όχι ανεξάρτητα από το άτομο που τη σκέφτεται.
Θα μου επιτρέψεις να σε ρωτήσω κάτι που απευθύνεται σε εσένα προσωπικά και την δική σου προσωπική αντίληψη/βίωμα. Όταν έχεις κάποιου είδους "αλληλεπίδραση" με αυτήν την "ιδέα του άλλου" στο μυαλό σου το βιώνεις με τον ίδιο τρόπο όπως όταν αλληλεπιδράς με τον πραγματικό άλλο; Δεν είναι ανάγκη να μου πεις για νεκρούς και ελπίζω να μην έχεις να μου πεις, πες μου καλύτερα π.χ. για αυτούς που ζουν και έχεις καιρό να δεις/μιλήσεις/αλληλεπιδράσεις με οποιονδήποτε τρόπο.
Στην πραγματικότητα και οι ζωντανοί δεν είναι ανεξάρτητοι, δεν αλλάζουν ούτε εξελίσσονται από μόνοι τους.
Πως το ξέρεις αυτό; Πριν δεν είπες πως δεν έχουμε πρόσβαση στην πραγματικότητα; Τώρα αναγνωρίζεις ότι έχεις επίγνωση κάποιου πράγματος που λέγεται αντικειμενική επίδραση της εξωτερικής πραγματικότητας πάνω μας. Αν μπορείς να το αντιληφθείς αυτό, πως αποκλείεις την δυνατότητα να αντιληφθείς την επίδραση μιας ενέργειας του άλλου πάνω σου; Μα ούπς, αν το κάνεις αυτό τσακ μπαμ φτάσαμε και σε ένα είδος αυτογνωσίας. Πάει τώρα χάθηκες, από εκεί ξέρεις μέχρι που μπορώ να το τραβήξω και να σε κάνω να "κυληστείς στη πνιγηρή λάσπη της υλοφροσύνης" για πάντα. 
Edited by Gilmaru, 31 August 2016 - 18:46.
