94114 replies to this topic

[storm-and-fire]

Ουφ...

~ Στορμ ~

[Mr Ayu-Mania]

λιγο πολυ με καλυψανε οι προλαλησαντες...

απλα να τονισω οτι η Αγγλια εχει διαφορετικα προβληματα μεταναστευσης απο τα δικα μας. Αυτοι δεν εχουν μεταναστες απο ημι-εχθρικα γειτονικα κρατη, οποτε δεν εχουν φοβο για μειονοτικα προβληματα. Εχουν δυνατη οικονομια, οργανωση, και υπηρεσιες ασφαλειας για να ασχολουνται με ολους τους τομεις της μεταναστευσης. Ειναι πολυ φιλικη χωρα προς τους μεταναστες και θεωρειται ο καλυτερος προορισμος για ενα μεταναστη.
Αυτους που δεν πανε και προσπαθουν να αποφυγουν ειναι οι εξης:

- Μουσουλμανοι μεταναστες οι οποιοι εχουν αποδειξει οτι δεν μπορουν να αφομειωθουν στην τοπικη κοινωνια λογω αντιληψεων και νοοτροπιας (ισχυει πολυ πριν απο το 2001)

- τριτοκοσμικοι οι οποιοι δεν δουλευουν και απλα κανουν παιδια για να παιρνουν περισσοτερα επιδοτηματα.

- ινδοι, πακιστανοι οι οποιοι φερνουν μαζι 30 συγγενεις και μετεπειτα παντρευουν τις κορες/γιους τους στην Ινδια/Πακισταν ετσι ωστε να ερθουν αλλοι 30 συγγενεις

εμεις σαν χωρα, και τις δυνατοτητες της Αγγλιας δεν εχουμε, και επιπλεον εχουμε τους γειτονικους μεταναστες με τους αναλογους κινδυνους.. εχουμε καθε λογο να κλεισουμε τις πορτες μεχρι να βαλουμε μια ταξη στα εσωτερικα μας...

και να τα ίδια έκαναν και οι έλληνες όταν πήγαν στη Γερμανία άσχετα που δεν μαθευτηκαν

μαζεμενοι πολλοι ελληνες δεν προκειται να αφωμειωθουν στην τοπικη κοινωνια ευκολα. παρολα αυτα ειναι πολυ πιο αγαπητοι απο τους τουρκους γιατι δουλευουν αντι να καθονται σπιτι με τα επιδοτηματα γεννοβολοντας χανουμακια..

[Erisadesu]

για να μη σπαμάρω σε άλλο thread

HalcyonTwilight has t3h 1337 v3ct0ring skillz!

~ Storm ~

βλέπω μια προτίμηση σα ανοιχτά χρώματα αυτές τις ημέρες.


Αyu Maniac κακά τα ψέματα ένας μετανάστης δεν είανι ποτέ ευσπρόδεκτος είτε έχει 30 άτομα σόι είτε όχι.
Απλά επειδή ποτέ δεν θα καταλάβουμε ποσο δύσκολα είναι να τα αφήνεις όλα πίσω σου και να προσπαθείς για ένα καλύτερο μέλλον όπως κάνουν οι λαθρομετανάστες απο Κίνα και Ιρακ, γι αυτό δεν πρέπει να μιλάμε και τόσο άσχημα γι αυτούς.

[storm-and-fire]

για να μη σπαμάρω σε άλλο thread

βλέπω μια προτίμηση σα ανοιχτά χρώματα αυτές τις ημέρες.

Ε... καλοκαιράκι έχουμε. Μη βάλουμε και μαύρο wallpaper (σαν το προηγούμενο που είχε βάλει η Άννα) και πλακωθεί η ψυχή μας.

~ Στορμ ~

[Jiraiya]

Ξέρει κανείς κανένα site με roms για το GameCube ή δεν υπάρχουν;

[Ash_Pokemaster]

http://lix.in/8e1374

[Mr Ayu-Mania]

επειδη σκεφτομαι να παω στους τυμπανιστες Yamato την τεταρτη, ξερει κανεις ποσο κανει το εισιτηριο??

και αν πηγε κανεις να τους δει στην Αθηνα, ας μας κανει ενα συντομο review για να ξερουμε τι να περιμενουμε..

arigato in advance..

[YaTa]

Emulator για GC δεν υπάρχει, έτσι?

[Ash_Pokemaster]

Υπάρχει, ο Dolphin, αλλά δεν δουλεύει και καθόλου...

http://ploureal.eamped.com/oyunlar-flamingo-8.htm
Best game EVER.

[kakarrot]

Ωραιοι οι Yamato:wooi2:

ρε κΑλοπαιδο πηγες και δεν ειπες τιποτα???

[Kenny]

Άλλο να πηγαίνεις σε μία χώρα λαθραία και άλλο νόμιμα. Διαφορετικό να φέρνεις μαζί σου κάθε γιαγιά, παππού, μπατζανάκη, κουμπάρο και λοιπά, και διαφορετικό να πηγαίνεις επειδή η δουλειά σού σου το επιβάλει ή το έχεις καταφέρει με αυτή.

Και συγγνώμη που το λέω, αλλά την ίδια παιδεία έχει δηλαδή ένας Έλληνας με έναν Αλβανό; Κατά πλειονότητα, τα Αλβανάκια (ή Βουλγαράκια κλπ), στα πλαίσια του σχολείου, για παράδειγμα, υποβαθμίζουν το επίπεδο. Αυτό γίνεται επειδή τη στιγμή που δεν κατέχεις τη γλώσσα, τη νοοτροπία, και θα τολμήσω να πω τα μέσα, είναι δύσκολο να προσαρμοστείς στις συνθήκες μιας χώρας. Βέβαια, ναι, τα Ελληνάκια δεν είναι άγιοι, όμως και πάλι, το γεγονός ότι δεν μπορούμε να σταματήσουμε ένα φαινόμενο, δεν χρειάζεται να το καλλιεργήσουμε κιόλας... Αντίστοιχα και με τους ταραχοποιούς μετανάστες.

Μπούρδες.

Και κρίμα που τα διαβάζω αυτά από έναν έφηβο, και όχι από έναν σ****γερο. Ειλικρινά κρίμα.

Τι πάει να πει "υποβαθμίζουν το επίπεδο"; Σε όλα τα σχολεία για τα οποία έχω πληροφόρηση, υπάρχουν και μελετηρά παιδιά μεταναστών, και μη μελετηρά... στα ίδια ποσοστά με αυτά των ελληνόπουλων. Τι πράγμα; Δεν κατέχουν τη γλώσσα; Yeah, right... Σε σημείο να μιλάνε καλύτερα ελληνικά από εμάς και να ξεχνάνε την δική τους γλώσσα. Όλοι οι αλβανοί φίλοι μου (ναι, έχω, και πολλούς), όταν μιλάνε με τους γονείς τους, μιλάνε στα ελληνικά. Δεν ξέρουν αλβανικά.

Θες απόδειξη; Τον αριστούχο Οδυσσέα Τσενάι τον ξέχασες κιόλας; Σημαιοφόρος στο σχολείο του (και όχι ο μόνος μετανάστης που αριστεύει στην τάξη του). Στην δική μου χρονιά, η καλύτερη μαθήτρια στην Θεωρητική Κατεύθυνση ήταν μια αλβανίδα. Σωρός τα 19ρια και τα 20ρια που έπαιρνε σε Αρχαία, Ιστορία κτλ. Μας είχε κουφάνει όλους. Ο μόνος λόγος που δεν πήρε την σημαία είναι ότι έχανε πόντους στα μαθήματα γενικής παιδείας.

Όσο για το αν μπορούν να προσαρμοστούν, αυτό εξαρτάται κι από εμάς τους ντόπιους. Αν οι μετανάστες τρώνε φτύσιμο από τους ντόπιους οπουδήποτε κι αν πάνε, αποκλείεται να εγκολπιστούν. Φυσικά, το ίδιο μπορεί να συμβεί και σε κάθε άτομο μεμονομένα, ασχέτως εθνικής ταυτότητας. Αλλά έτσι δουλεύει η πόλωση επιβεβαίωσης σε εσάς, ψάχνετε κάθε είδους αποκλίσεις από τη νόρμα για να δαιμονοποιήσετε αυτούς που δεν θέλετε. Και νομίζετε ότι έχετε βρει και απόδειξη.

Αλλά επειδή κάποιος άλλος τα έχει πει πολύ καλύτερα από μένα, σας παραθέτω ένα κείμενο που βρήκα σε ένα blog. Παρακαλώ όσους είναι της γνώμης "έξω οι ξένοι από την Ελλάδα", είτε το διατυπώνουν ορθά, είτε πλάγια, να κάνουν τον κόπο και να διαβάσουν το παρακάτω κείμενο. Εάν έχετε ίχνος ανθρωπιάς μέσα σας, ίσως να αναθεωρήσετε μερικές από τις πεποιθήσεις σας...

Θα έχετε ίσως δει παλιές φωτογραφίες, από αυτές που πήγαινες και στηνόσουν μπροστά στο φωτογράφο για να έχεις την πόζα μια ζωή. Βλέπετε υπήρξε μια εποχή που η φωτογραφία ήταν υπερδιαστημική τεχνολογία για τα δεδομένα της Ελλάδας. Δε μπορούσε να την κατέχει ο καθένας όπως σήμερα. Οπότε φωτογράφηση είχε μόνο σε σημαντικές περιστάσεις: γενέθλια, γάμους, εκδρομές (εξίσου σπάνιο γεγονός) και τέτοια.

Χαζεύω αυτή τη στιγμή μια τέτοια φωτογραφία, που έχει τραβηχθεί στα τέλη της δεκαετίας του ‘20. Είναι πραγματικά μία από τις πιο ωραίες φωτογραφίες που έχω δει στη ζωή μου: δυο μπόμπιρες, 2-3 ετών, μάλλον αγουροξυπνημένοι ρίχνουν ελαφρώς ενοχλημένες ματιές στο φακό. Ένα τρίτο, γύρω στα 7, τα αγκαλιάζει με προστατευτικό ύφος, λες και είναι ο μπαμπάς τους. Το όλο αποτέλεσμα είναι καταπληκτικό. Δεν έχω άλλη λέξη να το περιγράψω. Είναι μια πολύ τρυφερή εικόνα.

Η φωτογραφία είναι ακόμα πιο αξιοσημείωτη, γιατί τραβήχτηκε με έξοδα της μάνας τους, που κάθε άλλο παρά της περίσσευαν εκείνον τον καιρό τα λεφτά. Βλέπετε, όταν ήταν έγκυος στο μικρότερο από τα πιτσιρίκια, έχασε τον άντρα της. Και παρ’ όλο που είχε δική της δουλειά (ήταν δασκάλα), πράγμα εξαιρετικά σπάνιο για τότε, όλοι ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι να τα βγάλει πέρα μια χήρα με τρία παιδιά στα περισσότερα μέρη του κόσμου. Γι’ αυτό και το μεγαλύτερο αγκαλιάζει τα δύο μικρότερα με πατρικό ύφος: στ’ αλήθεια ήταν πλέον ο “πατέρας” τους, ή τουλάχιστον έτσι έκρινε με το 7χρονο μυαλουδάκι του.

Μετά μια άλλη φωτογραφία: Πάσχα 1939. Ο 7χρονος προστάτης είναι πλέον ένα 17χρονο παληκαράκι, και γυρίζει τη σούβλα. Τα αδέρφια του, η μάνα του, και κάποιοι άλλοι συγγενείς και φίλοι χαμογελούν στο φακό.

Αυτή η φωτογραφία είναι ακόμα πιο αξιοσημείωτη, γιατί ήταν το τελευταίο ευτυχισμένο Πάσχα που πέρασαν όλοι αυτοί για πολλά χρόνια. Λίγους μήνες μετά ήρθε ο πόλεμος, αλλά αυτό ήταν -από πολλές απόψεις- το λιγότερο. Γιατί λίγο μετά από εκείνο το Πάσχα, το μεγαλύτερο αδερφό τον χτύπησε η αρρώστια των φτωχών, η φυματίωση, και πέθανε πριν καν κλείσει τα είκοσί του χρόνια.

Τώρα η μητέρα βρέθηκε σε ακόμα πιο δύσκολη θέση, γιατί βρέθηκε ξανά ολομόναχη με 2 ανήλικα, πάνω που ο μεγάλος της γιος θα τη βοηθούσε λίγο παραπάνω. Και καλά που είχε τα δύο ανήλικα, αλλιώς αποκλείεται να μην τρελαινόταν.

Το χειμώνα του ‘41-’42 τον έβγαλαν πάρα πολύ δύσκολα, όπως όλη η Αθήνα. Στη συνέχεια τα πράγματα βελτιώθηκαν, αλλά δεν υπήρχαν λεφτά ούτε για δείγμα. Εδώ σήμερα είναι χάλια ο μισθός του δασκάλου, σκεφτείτε στην κατοχική Αθήνα! Παρ’ όλα αυτά τα κουτσοβολέψανε. Και πάντα η μητέρα τους (και αυτή τη νοοτροπία πέρασε στα παιδιά της) προτιμούσε να κόβει ακόμα και από τα βασικά, παρά από τη μόρφωση των παιδιών της. Είμαι της γνώμης πως αυτό οφείλεται στο ότι η δικιά της μόρφωση ήταν το μόνο που την έσωσε από την ολική εξαθλίωση: όσο χάλια και να πληρωνόταν, τουλάχιστον είχε μια μόνιμη και αξιοπρεπή δουλειά.

Το αποτέλεσμα ήταν ότι το 1946, όταν κούλαρε λίγο η κατάσταση στην πόλη (γιατί ο Εμφύλιος μεταφέρθηκε πιο έξω), οι δύο γιοι, 19 και 23 χρονών αντίστοιχα, μπήκαν στο Πανεπιστήμιο. Ο μικρός στο ΕΜΠ και ο μεγάλος στη Νομική. Και ταυτόχρονα έκαναν δουλειές του ποδαριού και όλα φαίνονταν να βαίνουν σχετικά καλώς. Αυτό δεν κράτησε πάνω από μερικούς μήνες, γιατί ο μικρός έπαθε κι αυτός φυματίωση και γρήγορα κρεββατώθηκε, και πριν το καλοκαταλάβουν άρχισαν σιγά-σιγά να ετοιμάζονται για νέα κηδεία.

Ωστόσο ο μικρός θα αποδεικνύονταν ασυνήθιστα τυχερός, γιατί ο μακαρίτης ο πατέρας του είχε έναν σχεδόν συνομήλικό του θείο που από το 1910 την είχε κάνει για Αμερική. Ο θείος ήταν τυπική περίπτωση μετανάστη της εποχής: έφυγε χωρίς δραχμή στην τσέπη και χωρίς να γνωρίζει καν τη γλώσσα, σε μια ηλικία που σήμερα θεωρούμε μάλλον παιδική. Στην Αμερική αναγκάστηκε να αλλάξει το όνομά του (από Μανώλης σε Michael) και για να μην τα πολυλογούμε έπλενε πιάτα με την ψυχή του και είχε κι από πάνω και τους Αμερικανούς να τον αντιμετωπίζουν σαν όρθιο σκατό. Αλλά στις αρχές του 1947 είχε καταφέρει να μην τον απασχολεί το θέμα της επιβίωσης και να μην ξεχωρίζει ιδιαίτερα από τους άλλους Αμερικάνους (γιατί είχε γίνει πλέον κι αυτός ένας τέτοιος: ποτέ δεν επέστρεψε στην Ελλάδα). Και το κυριότερο, φρόντιζε να ενημερώνεται για το τι γινόταν γύρω του. Έτσι, όταν έμαθε ότι το ανιψάκι του πέθαινε από φυματίωση, θυμήθηκε ότι πρόσφατα στο Πανεπιστήμιο του New Jersey είχε απομονωθεί μια ουσία, η στρεπτομυκήνη: το πρώτο αντιβιωτικό που καταπολεμούσε τη φυματίωση. Έκανε τα κονέ του, προμηθεύθηκε μερικές δεκάδες αμπούλες και κατάφερε να τις στείλει στην Ελλάδα, μαζί με οδηγίες για τους γιατρούς.

Σαν πρώτο αποτέλεσμα, ο μικρότερος αδερφός τη γλίτωσε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή (και μάλιστα πρέπει να ήταν από τους πρώτους στην Ελλάδα που θεραπεύθηκαν από φυματίωση, εκτός αν η στρεπτομυκήνη ήταν ήδη διαθέσιμη και στη χώρα μας, αλλά χρειαζόσουν χοντρό βύσμα, πράγμα που θεωρώ εξόχως πιθανό).

Σαν δεύτερο αποτέλεσμα, υπάρχω εγώ σήμερα και πληκτρολογώ αυτό το κείμενο.

Γιατί αυτός ο 19χρονος ετοιμοθάνατος πιτσιρικάς του 1946 ήταν ο παππούς μου, που φέτος κλείνει αισίως τα 79 του χρόνια.

Αν δεν υπήρχε αυτός ο μετανάστης, δε θα υπήρχα εγώ. Τόσο απλά.

Έχω ονειρευτεί κάποια στιγμή που θα έχω αρκετά λεφτά, να πάω στο Illinois και να αφήσω 11 λουλούδια στον τάφο του, αφού πρώτα τον βρω. Ένα για τον παππού μου, τρία για τα παιδιά του παππού μου, εφτά για τα παιδιά των παιδιών του παππού μου. Κι αν έχουν υπάρξει κι άλλα παιδιά ως τότε, θα υπάρξουν κι άλλα λουλούδια. Αλλά δεν ξέρω αν θα βρω τον τάφο, ή αν θα υπάρχει. Αυτά έτσι κι αλλιώς συμβαίνουν μόνο στις ταινίες.

Anyway…

Αγαπητοί (τρόπος του λέγειν) Ρατσιστές Συνέλληνες (μπλιαχ):
Βλέπετε (εσκεμμένο το β’ πρόσωπο γιατί εγώ ΔΕΝ το κάνω) το μετανάστη δίπλα σας και δε συνειδητοποιείτε ότι αυτός είναι ένας άνθρωπος όπως εσείς, που πίσω του έχει αφήσει αγαπημένα μέρη και πρόσωπα και ήρθε εδώ για να βρει κάτι καλύτερο. Και υφίσταται καθημερινά προσβολές και τρώει το σκατό με το κουτάλι, όμως μπορεί να υπάρχουν στην πατρίδα του άνθρωποι για τους οποίους θα αποδειχθεί άγγελος. Μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι που βασίζονται στα εμβάσματά του για να μην πεθάνουν από την πείνα. Και σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι που τον σκέφτονται και λένε “κοίτα τον τυχεράκια, τη γλίτωσε από το σκατόλακκο”.

Σας πιπιλίζουν το μυαλό με ένα σωρό εθνικιστικές μαλακίες, με αποτέλεσμα να νομίζετε ότι οι ξένοι είναι κάποιου είδους “στρατός” που έχει αφεθεί να εισέλθει (αν όχι μεταφερθεί) από κάποιους που απεργάζονται την καταστροφή του έθνους μας και την αλλοίωση της εθνικής μας ταυτότητας και τέτοια. Ναι, ξύπνησε μια μέρα ο Αλβανός και είπε “ρε δεν πάω να φτιάξω μια μειονότητα για να πάρω πίσω την Ήπειρο από τους Έλληνες”… Πόσο ΗΛΙΘΙΟ ακούγεται αυτό; Πόσο ΗΛΙΘΙΟΣ είναι αυτός που το πιστεύει; Ή μήπως επειδή αυτός μες στη μιζέρια του κάθεται και ονειρεύεται Μεγάλες Ελλάδες και τέτοια για να ξεχνάει τα χάλια του, νομίζει ότι όλοι κάνουν το ίδιο; Και μάλιστα εκείνοι που αποδεδειγμένα προτίμησαν να κάνουν μια νέα αρχή αντί να κλαψομουνιάζονται με τα χάλια τους.

Όπως και να ‘εχει, και για να επιστρέψουμε στο θέμα μας, εγώ όλα αυτά περί εθνικής ταυτότητας τα ακούω βερεσέ, για τον εξής απλούστατο λόγο:

“Θυμάστε” (και καλά) 1.000.000 λόγους να μισείτε ή να αισθάνεστε ανώτεροι από τους Τούρκους, τους Αλβανούς, τους Εβραίους, τους Καθολικούς, κύριος οίδε ποιους άλλους, για πράγματα που συνέβησαν από 80 έως (στις πιο κλινικές περιπτώσεις) 2.500 χρόνια πριν γεννηθείτε.

Αλλά δε θυμάστε σε τι κατάσταση ήταν οι ίδιοι σας οι πατεράδες και οι παππούδες μέχρι πριν 30 χρόνια [και σε ορισμένες περιοχές μέχρι πριν 15 χρόνια. Ή μήπως νομίζετε ότι η εσωτερική μετανάστευση δεν είναι μετανάστευση;]. Να τη χέσω λοιπόν την “ταυτότητά” σας, έθνος κομπλεξικών! Και στο κάτω-κάτω, καλύτερα να μην αρχίσω να γράφω για το τι φυλετικό και πολιτισμικό μπαστάρδεμα έχει πέσει σε τούτα εδώ τα χώματα τα τελευταία 4000 χρόνια (ΑΔΙΑΚΟΠΑ) ώστε να προκύψει αυτό που είστε (και όχι αυτό που ΝΟΜΙΖΕΤΕ ότι είστε) γιατί δε μου φτάνουν ούτε 20 χέρια.

Θα μου πείτε “αυτά τα λες εσύ, από τη middle class άνεσή σου”.

Σας απαντάω λοιπόν ότι τη middle class άνεσή μου, μαζί με όλην την ύπαρξή μου, την οφείλω σε κάποιο ρακένδυτο που πήρε το πλοίο για το Ellis Island πριν ενενηντατόσα χρόνια.

Και δεν το ξεχνάω αυτό.

(Παρακαλώ να μην λογοκριθεί. Είναι μερικές φορές που οι βρισιές είναι απαραίτητες...)

Και μια απόπειρα να κλείσουμε με χιούμορ:

Father Ted - Greeks

[Mr Ayu-Mania]

οποιος μεταναστης καταφερει να προσαρμοστει στην καινουργια του κοινωνια, μαθει καλα την γλωσσα και τα εθιμα, αποκτησει παιδεια και προσφερει στην κοινωνια, ειναι ευπροσδεκτος.

Ναι, ξύπνησε μια μέρα ο Αλβανός και είπε “ρε δεν πάω να φτιάξω μια μειονότητα για να πάρω πίσω την Ήπειρο από τους Έλληνες”… Πόσο ΗΛΙΘΙΟ ακούγεται αυτό; Πόσο ΗΛΙΘΙΟΣ είναι αυτός που το πιστεύει;

δεν σκεφτεται ετσι ο μεσος αλβανος εργατης που παλευει για την οικογενεια του. Καποιοι ομως στην πατριδα του σκεφτονται ετσι. και αμα τα νουμερα ξεφυγουν, θα το χρησιμοποιησουν σαν επιχειρημα. και δυστιχως πολλοι μεταναστες θα ανεβουν και αυτοι σε αυτο το βαγονι σκεψης. Γιατι να εκθεσουμε τον εαυτο μας σε αυτον τον κινδυνο? τοσα ιστορικα παραδειγματα δεν υπαρχουν? Απλα χρειαζεται να ελεγχουμε τα νουμερα και την νοοτροπια αυτων που ερχονται..

και απο την στιγμη που υπαρχουν χιλιαδες Ελληνες που πεινανε και αγωνιζονται στην καθημερινοτητα, προτιμω το κρατος να βοηθαει πρωτα αυτους. Ας φτιαξουμε πρωτα μια κοινωνια που μπορει να ικανοποιει τους πολιτες της, και ας ασχοληθουμε μετα με ποιους αλλους μπορουμε να βοηθησουμε.

Αυτος ο σκατογερος τουλαχιστον δεν ειναι αφελης...

[YaTa]

Kenny απόλυτα σωστός, αλλά γιατί το βλέπουμε μόνο από τη δική μας πλευρά? Οι Αλβανοί πχ δηλαδή δεν μας μισούν? Όταν έπαιζε η Εθνική Ελλάδος στα Τίρρανα μέχρι και σημαίες έκαιγαν κ.α. Δεν είναι μονόπλευρος ο εθνικισμός πιστεύω.

[storm-and-fire]

Παιδιά, εγώ ένα ξέρω: η μοναδική κοπέλα από το σχολείο μου ολόκληρο (πέρα από τις αδερφές μου) την οποία εμπιστεύομαι είναι Αλβανίδα.

Και δε μας παρατάτε ρε; Εδώ είστε ρατσιστές με τους ίδιους τους Έλληνες που αφού μετανάστευσαν σε ξένη χώρα κατάφεραν μετά να γυρίσουν. Με τους ξένους θα σας πιάσουν οι γλύκες;

~ Στορμ ~

[Erisadesu]

εγώ ξέρω ότι όταν ήρθανε οι δικοί μου από τον Πόντο τα ίδια τους λέγανε.
Μας έβγαλαν και ανέκδοτα και μας μίσησαν και μας συμπεριφέρθηκαν πιο άσχημα από ότι μας φέρθηκαν οι Τούρκοι που ήταν και εχθροί μας.
Μας μίσησαν και μας χλεύασαν και είπαν ότι εμείς τους κλέψαμε τις δουλειές τους.
Μας κατηγόρησαν για πολλά αλλά κανείς δεν είπε το πόσο αναβαθμίσαμε την χώρα με τους αγώνες και τις προσπάθειές μας.

και στην τελική εμείς δεν ήμασταν μετανάστες.
Στην πατρίδα μας γυρίσαμε.