Η μεγαλύτερη βλακεία της ζωής μου ήτανε να πάω να μείνω στο σπίτι ενός ΠΡΩΗΝ φίλου για σάββατο βράδυ στην πολυτελή έπαυλή του, ξέροντας ότι θα βρίσκονται και οι μικρές του αδερφές εκεί (η μία 15 και η άλλη 17). Εκτός του ότι με κοίμησε στο πάτωμα (παρ' όλο που έχουν δωμάτια και κρεββάτια για τυχόν φιλοξενούμενους), κοιμάμαι δύσκολα κι έτσι έμεινα ξύπνιος ως τις 2-3. Και κάπου στις 2:30 ακούω αχ βαχ και βογγητά κτλ. κι άρχισα να γελάω, σκεφτόμενος πως τα κορίτσια θα βάλανε τηλεόραση/DVD και θα βλέπουν τίποτα "εκπαιδευτικό κι ενημερωτικό". Το λοιπόν στις 8:30 με ξυπνάει ο φίλος μου βαρώντας με ελαφριές σφαλιάρες όπως όταν λιποθυμάς, και μου έβαλε τις φωνές που δεν πήρα είδηση πως μπήκε ξένος το βράδυ σπίτι και ήταν πιθανώς κλέφτης (τον τηλεφώνησε ένας γείτονας λέγοντας πως τα ξημερώματα είδε μια μαύρη σκιά να τρέχει έξω από το σπίτι, να μπαίνει σε ένα αμάξι και να εξαφανίζεται). Εγώ έβαλλα τα γέλια και λέω "δεν ήταν κλέφτης, ηρέμησε". Αλλά δεν του είπα τίποτε άλλο, όσο κι αν επέμενε, εκτός από το ότι "αν ήταν αυτό που νομίζω, θα έχει πολλή πλάκα". Τελικώς αποδείχτηκε μετά από μέρες ότι ήταν ένας συγχωριανός γκόμενος της μικρής (15), και πως εκτός του ότι δεν ήταν ο μόνος, την είχε δοκιμάσει και το μισό χωριό φάση... Το γελοίο της όλης υπόθεσης, ήταν ότι κανά δυο βδομάδες πιο πρίν, ο φίλος μου μισοαστεία μισοσοβαρά, μου την προξένευε την μικρή την αδερφή του. Αναρωτιέμαι μήπως τελικά τα θέλω και τα παθαίνω όλα όσα τραβάω και μήπως πάω γυρεύοντας κάθε φορά...