Πολύ ενδιαφέρον thread.
Θα έλεγα ότι τα anime, όπως και όλες οι ιστορίες, προσφέρουν κυρίως την διαφυγή από τα αρνητικά της πραγματικής ζωής, καθώς και την προσομείωση εμπειριών που η πραγματική ζωή δεν παρέχει.
Καταρχήν οι περισσότερες ιστορίες φαντασίας είναι αισιόδοξες. Και λόγω του plot armor, και λόγω των προοπτικών για προσωπική αυτοβελτίωση. Ο άνθρωπος μπορεί να εξελιχθεί μέσα σ' αυτές, είτε μέσω του power system (μαγεία, ki, chakra, κτλ.) είτε με άλλους τρόπους. Και αυτό από μόνο του είναι τεράστιο, επειδή δεν ισχύει απαραίτητα στην πραγματική ζωή. Προσωπικά, από μικρός είχα μια απογοήτευση όσον αφορά το τι μπορώ να κάνω/γίνω σε αυτόν τον κόσμο, οπότε είναι απόλυτα λογικό το γιατί μου άρεσε το Dragon Ball, μια ιστορία το 90% της οποίας έχει να κάνει με χαρακτήρες που συνέχεια γίνονται πιο ισχυροί και κατ' επέκταση πιο σημαντικοί. Πέρα από αυτό, το Dragon Ball είναι μια ιστορία στην οποία ο θάνατος δεν έχει ιδιαίτερη σοβαρότητα και στην οποία είτε μέσω τεχνολογίας είτε μέσω μαγείας οι χαρακτήρες έχουν τεράστια ελευθερία και ελάχιστους περιορισμούς στον κόσμο τους.
Ένα άλλο ένα κομμάτι της ελκυστικότητας των anime είναι ότι χαρακτήρες συνήθως έχουν ένα σκοπό, μία σημαντική θέση στον κόσμο, μια πορεία. Το οποίο στην πραγματική ζωή δεν συμβαίνει απαραίτητα. Όλοι θα θέλαμε να είμαστε πρωταγωνιστές, αλλά μάλλον νιώθουμε side characters. Θα έλεγα ότι πολλές ιδεολογίες προσφέρουν αυτό ακριβώς, γι' αυτό και είναι τόσο πετυχημένες.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά μετά από επεισόδια του Dragon Ball, του Bleach και του One Piece, να κάθομαι και να φαντασιώνομαι ότι είμαι το επίκεντρο της προσοχής, ότι οι γύρω μου εντυπωσιάζονται με τα κατορθώματά μου, ότι με θαυμάζουν. Και νομίζω όλοι μας μπορούμε να σκεφτούμε χαρακτηριστικά άπειρες σκηνές anime όπου γίνεται αυτό.
Και ένας από τους λόγους που σιγά σιγά χάνω το ενδιαφέρον μου στα anime είναι το ότι όσο μεγαλώνω χάνεται ο ρομαντισμός που έχω στη ζωή. Για παράδειγμα, έβλεπα τα σχόλια σε ένα Reaction στο σημερινό επεισόδιο του One Piece στο YouTube. Και ο τρόπος με τον οποίο μιλούσαν για κάποιες σκηνές με έκανε να νιώσω ότι έχω αρχίσει να γερνάω... Δεν μπορούσα να καταλάβω πως κάποιος, βλέποντας πράγματα που για μένα είναι τόσο μέτρια, θα μπορούσε να έχει τόσα συναισθήματα ή να κάνει τέτοιες σκέψεις.
Πάντως πέρα από το power fantasy και την διαφυγή, θα έλεγα ότι με ελκύουν οι χαρακτήρες στα anime. Είναι πολύ ενδιαφέρον να βλέπεις πως σκέφτονται χαρακτήρες με υπερδυνάμεις, χαρακτήρες που έχουν βιώσει ακραίες καταστάσεις, το τι ιδεολογίες έχουν διαμορφώσει, κτλ. Για παράδειγμα, διάβαζα πριν λίγο καιρό ένα Webtoon, το Kubera, και έχει να κάνει με θεούς και "δαίμονες". Και ένα από τα στοιχεία που με τράβηξαν ήταν ο τρόπος σκέψης και οι προσωπικότητες όντων που έχουν ζήσει για εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια. Το πως έχουν διαχειριστεί την απελπισία και το κενό μιας αιώνιας ζωής, κτλ.
Τώρα δεν μπορώ να μιλήσω για slice of life γιατί δεν έχω δει καθόλου, αλλά φαντάζομαι ότι με παρόμοιο τρόπο δημιουργούν συγκεκριμένα συναισθήματα στους θεατές.