Έχοντας παρακολουθήσει σχετικά πρόσφατα το άνιμε, περίμενα με μεγάλη αγωνία να δω και την ταινία, μιας και πρόκειται για έναν από τους καλύτερους τίτλους στο είδος του, το οποίο στην Ιαπωνία ονομάζεται Σόνεν, χαρακτηρίζεται από έντονη δράση και απευθύνεται κυρίως σε εφήβους αρσενικού γένους. Επιπλέον πόλος έλξης υπήρξε η παρουσία στα ειδικά εφέ του Γιοσίχιρο Νισιμούρα, ενός πραγματικού μάγου του είδους και ενός από τους αγαπημένους μου σκηνοθέτες σπλάτερ.
Υπήρχε βέβαια και ένα αρνητικό, καθώς ο αρχικός σκηνοθέτης της ταινίας, Τετσούγια Νακασίμα, τον οποίο είχαμε αναφέρει στο World of Kanako, εγκατέλειψε το πρότζεκτ, λόγω καλλιτεχνικών διαφορών, αλλά αρχικώς τουλάχιστον, το γεγονός μου φαινόταν πταίσμα. Ας περάσουμε όμως να δούμε το φιλμ.
Το σενάριο λοιπόν έχει ως εξής: Οι Τιτάνες είναι ανθρωπόμορφα γιγαντιαία όντα, τα οποία εμφανίστηκαν ξαφνικά πριν από εκατό χρόνια, καταβροχθίζοντας ανθρώπους χωρίς έλεος και προκαλώντας τρομακτικές απώλειες με τις επιθέσεις τους. Οι εναπομείναντες έχτισαν τρία τεράστια ομόκεντρα τείχη και ταμπουρώθηκαν μέσα σε αυτά, με την έξοδο ουσιαστικά να απαγορεύεται. Από το χτίσιμό τους και μετά όμως, οι επιθέσεις σταμάτησαν και η ανθρωπότητα γνώρισε μια σχετική γαλήνη.
Στο παρόν τώρα, πολλοί από τους κατοίκους εντός των τειχών έχουν αρχίσει να ενοχλούνται από τον αποκλεισμό τους από τον έξω κόσμο, με τις τελευταίες γενιές να μην τον έχουν δει ποτέ. Τρεις φίλοι, ο Έρεν, ο Αρμιν και η Μικάσα αποφασίζουν να βγουν έξω από τα τείχη, αλλά πριν προλάβουν, κάνουν την επανεμφάνιση τους οι Τιτάνες, οι οποίοι γκρεμίζουν το εξωτερικό τείχος, σπέρνοντας για μία ακόμη φορά τον πανικό.
Κατά τη διάρκεια της επίθεσης η Μικάσα χωρίζεται από τους υπόλοιπους δύο ενώ μετά την επίθεση και ενώ έχει περάσει ένα χρονικό διάστημα, παρακολουθούμε τους δύο εναπομείναντες φίλους να υπηρετούν στον στρατό, καθώς εκπαιδεύονται με σκοπό την εξόντωση των Τιτάνων. Τα υπόλοιπα θα σας αφήσω να τα παρακολουθήσατε μόνοι σας.
Όσο αφορά την ανάλυση, να αναφέρω αρχικά πως το καλύτερο μέσο για μεταφορά μάνγκα στην οθόνη είναι αποδεδειγμένα το άνιμε, μιας και λόγω έκτασης (συνήθως γυρίζονται όσα επεισόδια χρειάζεται ώστε να καλυφθεί ολόκληρο το έντυπο) μπορεί να αποδώσει πλήρως την ιστορία του. Οι κινηματογραφικές μεταφορές πάσχουν από αυτό ακριβώς το συγκεκριμένο πρόβλημα, ότι πρέπει να συμπυκνώσουν σε λίγες ώρες, άνιμε που σε συνολική διάρκεια μπορεί να ξεπερνούν, όπως στο συγκεκριμένο, τις 8 ώρες. Αναγκαστικά λοιπόν, πολλά στοιχεία παραλείπονται και κάποια μετατρέπονται, γεγονός που συνήθως στοιχίζει στην ταινία και ακόμα περισσότερο στους οπαδούς του τίτλου.
Ακόμα ένα θέμα είναι πως, όπως και στις αντίστοιχες αμερικάνικες κινηματογραφικές μεταφορές κόμικ, που βασίζονται σε υπερφυσικά όντα και φαινόμενα, χρειάζονται πραγματικά πολλά χρήματα, για να αποδοθούν σωστά στην μεγάλη οθόνη, κυρίως για τα ειδικά εφέ και τα σκηνικά. Και ενώ στις Η.Π.Α, με τους τεράστιους προϋπολογισμούς, έχουν πετύχει σε μεγάλο βαθμό, στην Ιαπωνία, λόγω σχετικής έλλειψης χρημάτων, τα αποτελέσματα σπανίως είναι τα προσδοκώμενα, αν και με τα χρόνια υπάρχει βελτίωση, όπως αναφέραμε και σε προηγούμενο άρθρο.
Η συγκεκριμένη δυστυχώς, δεν τα καταφέρνει καθόλου καλά, με τον σκηνοθέτη, Σίντζι Χιγκούτσι, ο οποίος είναι κυρίως γνωστός για τις δουλειές στο στα ειδικά εφέ, να βρίσκεται έξω από τα νερά του. Αποτέλεσμα είναι, ιδιαίτερα αν αφαιρέσουμε το τελευταίο μισάωρο, η ταινία να είναι βαρετή και οι χαρακτήρες εντελώς αδιάφοροι. Σε αυτό το τελευταίο δεν βοηθάει καθόλου η παρουσία των Χαρούμα Μιούρα και Κίκο Μιζουχάρα στους ρόλους του Έρεν και της Μικάσα αντίστοιχα, μιας και πρόκειται για ηθοποιούς – είδωλα (idols), οι οποίοι, ως συνήθως υπάρχουν για να εντυπωσιάσουν περισσότερο με την εμφάνισή τους, παρά με τις υποκριτικές τους ικανότητες. Μέσα στη γενική μετριότητα χάνονται και οι Τζουν Κουνιμούρα και Πιέρ Τάκι, οι οποίοι είναι πραγματικά καλοί βετεράνοι ηθοποιοί.
Στα θετικά εντάσσονται ο σχεδιασμός και η γενικότερη απεικόνιση των Τιτάνων, με τον Νισιμούρα να έχει κάνει πραγματικά καλή δουλειά ενώ και το τελευταίο μέρος της ταινίας είναι εντυπωσιακό, αν και δεν φτάνει για να ξεχάσει κάποιος όλο το υπόλοιπο.
Το φιλμ ξεκίνησε πολύ καλά στην Ιαπωνία, καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση στο box office του Σαββατοκύριακου, με έσοδα που ξεπέρασαν τα 608 εκατομμύρια γιεν (4,5 εκατομμυρια ευρώ) ενώ λίγο πριν, στα μέσα Ιουλίου, είχε γίνει η και η επίσημη πρεμιέρα, στο Λος Άντζελες.
Συνοψίζοντας, μπορώ να πω πως η ταινία τα λεφτά της θα τα βγάλει αναμφίβολα, αλλά για το τελικό αποτέλεσμα, το μόνο που μπορεί να σώσει την παραγωγή, είναι το δεύτερο μέρος που θα κυκλοφορήσει μέσα στον Σεπτέμβριο, να είναι πραγματικά εκπληκτικό. Προσωπικά, διατηρώ τις επιφυλάξεις μου.
Για μια ελαφρώς πιο αναλυτική περιγραφή εδώ:
