Αρκετά ασχολήθηκα με το mainstream τον τελευταίο καιρό και νομίζω πως ήρθε η ώρα να επανέλθω λίγο και στο καλτ παρελθόν μου. Ιδανική ευκαιρία, αποτέλεσε η παρούσα ταινία, η οποία συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου ιαπωνικού σπλάτερ. Ας δούμε όμως περί τίνος πρόκειται.
Σε μία σαφέστατη αναφορά στο Kill Bill, κατά τη διάρκεια των γενεθλίων της μικρής Yuki, 5 εντελώς περίεργοι τύποι εισβάλλουν στο σπίτι της, δολοφονούν τη μητέρα της και αφήνουν τον πατέρα της, Jiro, ανάπηρο.
Μερικά χρόνια αργότερα, η Yuki κάνει αυτό που θα έκανε οποιαδήποτε γιαπωνέζα πρωταγωνίστρια σπλάτερ που σέβεται τον εαυτό της: Μεταμορφώνεται σε μία γκόθικ λολίτα και ξεκινάει να πάρει εκδίκηση από τους πέντε δολοφόνους, χρησιμοποιώντας μία πανίσχυρη ομπρέλα-όπλο, την οποία έχει κατασκευάσει ο πατέρας της, που έχει μετατραπεί σε κάτι σαν τον προσωπικό της Q (από το James Bond) . Αναμενόμενα, κάποια στιγμή ανακαλύπτει πως διαθέτει και υπερφυσικές δυνάμεις. Και πολλά είπα.
Σκηνοθέτης της ταινίας ο Go Ohara, ο οποίος έχει εργαστεί ως χορογράφος σκηνών δράσης στα αναλόγου περιεχομένου Chanbara Beauty και Death Trance και γενικότερα έχει πιάσει το νόημα του είδους και τι πρέπει να περιλαμβάνει: Γυναίκα πρωταγωνίστρια και χαριτωμένα κοριτσάκια που σκοτώνονται μεταξύ τους, ασταμάτητη δράση, αισθητική που θυμίζει άνιμε, λίγο pantsu (γιατί όπως και να το κάνουμε και αυτοί που τις βλέπουν αυτές τις ταινίες και αυτοί που τις φτιάχνουν, μια ανωμαλία την κουβαλάνε στο κεφάλι τους), χιούμορ μέσω της υπερβολής και φυσικά το απαραίτητο συστατικό ενός σπλάτερ: Αίμα που χύνεται με τους κουβάδες. Περαιτέρω σχόλια για την σκηνοθεσία πιστεύω πως θα ήταν εντελώς άχρηστα.
Μιας και μιλήσαμε για αίμα όμως, να αναφέρω πως υπεύθυνος για το μακιγιάζ και τα εφέ είναι ο άρχοντας του είδους,Yoshihiro Nishimura, ο οποίος είναι και αυτός που έφερε το ιαπωνικό σπλάτερ στο παγκόσμιο προσκήνιο με ταινίες όπως τα Machine Girl, Tokyo Gore Police και Vampire Girl vs. Frankenstein Girl. Η δουλειά του, όπως συνήθως, είναι εκπληκτική.
Ως Yuki, η Rina Akiyama, της οποίας ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα (αν όχι το μεγαλύτερο) είναι πως το 2007 ανακηρύχτηκε ως Ο Καλύτερος Κώλος της Ιαπωνίας, με αποτέλεσμα να κερδίσει το προσωνύμιο Oshirina, από το Oshi, που σημαίνει κώλος και το όνομα τής.
Συνοψίζοντας, έχουμε να κάνουμε με ένα χαρακτηριστικό δείγμα του είδους, το οποίο, εδώ που τα λέμε, απευθύνεται σε ελάχιστους. Αξίζω να αναφέρω πάντως, πως με το άνοιγμα που έκανε στο παγκόσμιο κοινό, για το ιαπωνικό σπλάτερ ο Nishimura, η ταινία προβλήθηκε, πέρα από την Ιαπωνία, σε φεστιβάλ στην Ταϊβάν και την Γερμανία ενώ κυκλοφόρησε σε dvd στην Ολλανδία και στις Η.Π.Α.
Για μια ελαφρώς πιο αναλυτική περιγραφή εδώ:
