Να πω και εγώ την γνώμη μου αφού μόλις τελείωσα και την δεύτερη σεζόν.
Ξεκίνησα να βλέπω την σειρά χωρίς να γνωρίζω το παραμικρό για την υπόθεση και την εξέλιξη της ιστορίας.Αρχικά υπέθεσα πως πρόκειται για αυτοτελής ιστορίες με τους ίδιους χαρακτήρες σε διαφορετικές υποθέσεις.Όταν όμως τα μικρά arc άρχισαν να συνδέονται
,άρχισε να μην βγάζει νόημα και προσπαθούσα να καταλάβω τι πραγματικά συμβαίνει.Μετά το 6ο επεισόδιο του Kai μπήκε σε σειρά και άρχισε να γίνεται κατανοητό.Αν και αρχικά με είχε κουράσει η προσπάθεια να ενώσω τα γεγονότα(που ήταν και ανούσια αφού το έδωσε στο πιάτο η σειρά από μόνη της μετά από 32 επεισόδια) είχε περισσότερο σασπένς έτσι και θα πρότεινα σε όποιον θέλει να την δει,να μην γνωρίζει τίποτα για αυτήν πριν την ξεκινήσει.Κάτι που με εντυπωσίασε είναι πως εκτός από το γεγονός ότι μέσα από τα μικρά αρκς μαθαίνουμε για τους χαρακτήρες,την ψυχολογία τους,το παρελθόν τους κ.τ.λ που μοιάζει φαινομενικά σαν ξεχωριστές υποθέσεις,διαγράφεται όμως ένα ολόκληρο background story που συνδέεται όλο και περισσότερο.Έτσι καθώς εξελίσσεται η ιστορία γίνονται κατανοητά πράγματα που πριν πέρασαν χωρίς να δικαιολογούνται.
Όσο για το moe character design της πρώτης σεζόν(που άλλαξε κάπως στην δεύτερη) δεν με ενόχλησε καθόλου,μετά από 2-3 επεισόδια το μάτι συνηθίζει νομίζω.Μου άρεσε η yandere εικόνα των χαρακτήρων και η αθωότητα που έβγαζαν προς τα έξω,η οποία μετατρεπόταν σε διαστροφή όταν έπρεπε.Οι εκφράσεις των χαρακτήρων και το πολύ καλό voice acting κατάφερναν να μπάσουν τον θεατή στην ψυχολογία τους,στον φόβο τους,την οργή τους κ.τ.λ
Το μόνο πρόβλημα που είχα ως προς τους χαρακτήρες θα έλεγα πως είναι ο πρωταγωνιστής.Βασικά μου φάνηκε(ως προς το σχέδιο και όχι ως προς την προσωπικότητα) κλασικός φλώρος πρωταγωνιστής,χωρίς να του δώσουν κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό.Ακόμη και τα ρούχα του,ήταν για κλάματα.
Το animation ήταν καλό και ταίριαζε στην σειρά,αλλά θα μπορούσε να ήταν πολύ καλύτερο ειδικά αν λάβω υπόψιν πως η σειρά είναι σχετικά πρόσφατη.Πρέπει όμως να παραδεχτώ ότι στην δεύτερη σεζόν υπήρχε διαφορά προς το καλύτερο,χωρίς όμως πάλι να ξεχωρίζει.
Όσο για την μουσική του,τα opening/endings ήταν φανταστική επιλογή κατά την γνώμη μου και η μουσική στις σοβαρές στιγμές πολύ καλή.Τα sound effects με τα τζιτζίκια που ακούγονταν πολύ συχνά μου άρεσαν,επίσης.
Ως προς την πλοκή.Η ιστορία είναι το δυνατό κομμάτι του higurashi πιστεύω.Υπήρξαν συνεχόμενες ανατροπές εώς το τέλος κάτι ωραίο γιατί δεν γινόταν προβλέψιμο.Το σασπενς κατάφερνε να με κρατήσει και προσθέτονταν όλο και περισσότερα ερωτήματα στην ιστορία με αποτέλεσμα να μην καταντήσει κουραστική η επανάληψη που υπήρχε στην εξιστόρηση γεγονότων και σε διαλόγους που είχαν ήδη αναφερθεί.Όλα όσα ένιωθαν,έβλεπαν,ζούσαν οι χαρακτήρες περνούσαν άνετα στον θεατή μέσα από την κατάλληλη μουσική και τις εκφράσεις τους.Άλλο γεγονός που με ικανοποίησε,είναι πως οι χαρακτήρες μέσα από όσα πέρασαν ωριμάζουν και σκέφτονται διαφορετικά.
Με ευχαρίστησε πολύ που δεν ήταν μία ακόμη σπλάτερ σειρά που εστιάζει στην βία και στην αιματοχυσία.Το αίμα και οι εικόνες βίας ήταν σε σωστά επίπεδα.Μολονότι υπάρχει βία καταφέρνει κάθε φορά να ισορροπήσει τα συναισθήματα του θεατή μετά από το προηγούμενο αρκ με μερικές κωμικές στιγμές που χαλαρώνουν και δείχνουν την αθωότητα των χαρακτήρων που ξαφνικά κλονίζεται.Κερδίζει έναν ακόμη πόντο επειδή θα μπορούσε να οδηγηθεί σε πάρα πολλές ανούσιες στερεοτυπίες harem και αδιαφόρησε αποφασίζοντας να δοθεί σημασία στην ιστορία.Τέλος το Higurashi περνάει διάφορα αισιόδοξα μηνύματα φιλίας,συνεργασίας,ελπίδας κ.τ.λ(με λίγο shounenish τρόπο θα έλεγα) που κολλάνε ωραία σαν σύνολο.
Αποχαιρετώ την Hinamizawa που μου χάρισε όμορφες στιγμές και παρότι πλέον χαρίζω με το σταγονόμετρο τις βαθμολογίες,εδώ δίνω άνετα 9,5/10 και το κατατάσσω(για την ώρα) ως το αγαπημένο μου seinen.
Έλεος πόσο έκατσα και έγραψα ο τύπος...
Edited by specialistas4, 29 August 2011 - 01:38.