Υπάρχουν πολλές αποδόσεις της Ιλιάδας στη νέα Ελληνική.
(Νόμιζα ότι υπήρχε μόνο μία.)
Αυτή τη στιγμή έχω πιάσει να διαβάζω αυτή του Πάλλη.
Υπάρχει εδώ, για όσους ενδιαφέρονται.
https://el.wikisource.org/wiki/%CE%99%CE%BB%CE%B9%CE%AC%CE%B4%CE%B1_(%CE%9C%CE%B5%CF%84%CE%AC%CF%86%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%B7_%CE%A0%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B7)/%CE%91
Είναι κρίμα να είμαστε Έλληνες και να μην έχουμε διαβάσει την Ιλιάδα ολόκληρη, έστω και σε νεοελληνική απόδοση.
Θυμάμαι στο σχολείο που είχα φάει ΤΗΝ ξενερα που διδασκομασταν τις σκηνές μέσα στις τέντες και τις προοικονομίες και τα 1002 άσχετα, ενώ τις μάχες τις είχαμε χεσμενες...
Άσε που το μάθημα γινόταν με τον κλασικό μάπα τρόπο των φιλολόγων του '60, παρόλο που άλλαξαν τα διδακτικά πακέτα στις αρχές του 2000. Η Ιλιάδα και η Οδύσσεια είναι έργα που μπορούν να διδάξουν διαχρονικές πανανθρώπινες αξίες (π.χ. τιμή, ηθική, φιλοπατρία), παράλληλα όμως δεν λησμονούν την φύση του ανθρώπου (οργή, πόλεμοι, διαφιλονικίες).
Τα παιδιά θα μπορούσαν να μάθουν πάρα πολλά πράγματα και να κάνουν εποικοδομητικές συζητήσεις στην τάξη: για τη θέση της γυναίκας/του άνδρα, τους συμβολισμούς, την λαογραφική προσέγγιση ορισμένων πρακτικών (πχ φιλοξενία), κλπ.
Αντί αυτών, οι 60αρες φιλόλογοι μάς διδάσκουν την προικονομία και ότι η αφήγηση γίνεται in medias res (ο,τι να 'ναι...).