Η εισαγωγή (intro) προιδεάζει πολύ καλά για το τι πρόκειται να παρακουλουθήσουμε. Παρόλο που ουσιαστικά προβάλονται τα πρόσωπα των πρωταγονιστών, ο τρόπος που εμφανίζονται και το παιχνίδι με το κόκκινο νήμα που ενώνει τις ζωές των ηρωών δινει ένα πολύ αρτιστικό στοιχείο στην εισαγωγή, ότι καλύτερο δηλαδή για ξεκίνημα. αν μάλιστα αργότερα προσέξει κανείς λίγο πιο προσεκτικά, θα δεί ότι η στάση του κάθε ήρωα σε σχέση με τους άλλους συνδέεται με το ρόλο του στη σειρά.
Μόλις ξεκινάει κανονικά η σειρά, γνωρίζουμε γρήγορα όλους τους ήρωες. Η ντροπαλή Michiru που τα έχει με τον γλυκό κοινωνικό λειτουργό Sosouke, και που ξαναβρίσκει τη φίλη της τη Ruka που κάνει motocross και προσπαθεί να΄διακριθεί σε αυτό που έχει επιλέξει, τον εσωστρεφή Takeru, η δυναμική Eri και ο...χμ, καλός αλλά λίγος στο κόσμο του (κοσμάρα για την ακρίβεια) Ogurin. Σύντομα όμως τους γνωρίζουμε καλύτερα και βλέπουμε τον Sosouke να κακοποιεί τη Michiru την οποία αγαπάει η Ruka, μαθαίνουμε για το τι συνέβει στη παιδική ηλικία του Takeru, εκνευριζόμαστε με τη στάση του Ogurin απέναντι στην Eri, κτλ.
Το καλό είναι ότι το σενάριο τα φέρνει έτσι που η αρχική εντύπωση για τους ήρωες έχει μεγάλεια σημασία για την εξέλιξη της σειράς και για το τρόπο που αντιμετοπίζει ο θεατής τις αντιδράσεις τους. Γιατί αν π.χ. ο Sosouke ήταν μπεκρής-άνεργος που γυρνάει με 2 μπουκάλια τεκίλια σπίτι ύστερα απο μία βόλτα στα γκέτο, δε προκαλούσε τόσο ανάμεικτα συναισθήματα όταν άρχιζε να βαράει τη Michiru όσο προκάλεσαι όντας κοινωνικός λειτουργός, που νοιάζεται μάλιστα για όσους πρέπει να προστατέψει. Οι αντιδράσεις των πρωταγονιστών είναι αληθοφανείς (κατά κύριο λόγο) χωρίς να είναι προβλέψιμες, η πλοκή εξελίζεται σωστά και με καλό ρυθμό, ώστε και να μη βαριέσαι αλλά και να μην τρέχεις να προλάβεις το σενάριο.
Επίσης, μου αρέσει που έγινε μία προσπάθεια να μιλήσουν για θέματα ταμπού, που ούτε στη Δύση θίγονται πολύ, και πάντα προκαλούν ενστάσεις όταν μιλάει κάποιος για αυτά. Ευτυχώς οι χαρακτήρες δε μένουν μέσα σε ταμπέλες και έτσι βλέπουμε και τη θετική αλλά και την αρνητική πλευρά του καθενός. Σε μία εντελώς υποκειμενική παρατήρηση, προσωπικός λάτρεψα κυρίως τον Takeru
, την Eri
και τη Ruka
.
Απο την άλλη, δεν ήταν λίγες οι στιγμές που ήθελα να αρχίσω εγώ ο ίδιος να βαράω τη Michiru (αν όχι το μεγαλύτερο θύμα, τουλάχιστον στο τοπ 3. Και καλά ότι πέρασε άσχημη παιδική ηλικία, βρε κοπελιά, πόσο ξύλο θές για να μείνεις μακρυά απο τον τύπο
είναι δυνατόν να πηγαίνει βόλτα όταν τη καλεί σπίτι του ή να νιώθει και ένοχη επειδή εκείνος αυτοκτόνησε απο ενοχές για τον βιασμό της???.....και καλά όλα αυτά, πές ότι και πάλι οκ, αλλά στο τέλος που λέει ότι τη συγχώρεσαι ο Sosouke....γιατί, τι του έκανε εκείνη ακριβώς?
???), τον Sosouke (τον οποίο πάντως λυπήθηκα σχετικά) και τον Ogurin (μας τα έκανες ΝΑ με το συμπάθειο μέχρι να την χωρίσεις τη γυναίκα σου φίλε
).
Η μουσική επίσης εξαιρετική (το instrumental κομμάτι με το πιάνο είναι ειδικά συνοδεύει άνετα κάθε ευαίσθητη στιγμή κάθε ανθρώπου), η σκηνοθεσία πολύ καλή, οι ερμηνίες πειστικότατες, οι δευτερεύοντες χαρακτήρες ταιριάζουν στο όλο σενάριο και δεν μένουν ως διακοσμητικά στοιχεία (ειδικά ο μπαμπάς της Ruka ήταν αξιολάτρευτος).
Πάμε στα αρνητικά τώρα. Ένα πράγμα που μου τι δίνει στις real life σειρές, είναι ότι πολλές φορές, ενώ οι ήρωες (υποτίθεται ότι) είναι απλοί άνθρωποι που ξεπερνάν τις καθημερινές δυσκολίες τους, στη πράξη απέχουν απο αυτό. Πως έβγαζε η Ruka τα προς το ζείν απο το motocross ακ;oμη δεν έχω καταλάβει, ούτε πως κάποιος τόσο επιτυχημένος όσο ο Ogurin ήταν τόσο ηττοπαθείς, επίσης δε το πιάνω. Ενοχλήθηκα αρκετά απο το γεγονός ότι για τη σειρά λεσβία = τρανσέξουαλ, γιατί στη πραγματική ζωή δεν υπάρχει τέτοια σύνδεση. Επίσης, κάποιοι μονόλογοι είναι λίγο ''σάπουνόπερα'' στυλ, πράγμα κρίμα για μία σειρά με τόσο καλό σενάριο. Όχι ότι τα πράγματα είναι τόσο άσχημα όσο τα παρουσιάζω, αλλά σαν αδυναμίες ξεχωρίζουν και μειώνουν λίγο το τελικό αποτέλεσμα.
, την Eri 
και τη Ruka 
.
είναι δυνατόν να πηγαίνει βόλτα όταν τη καλεί σπίτι του ή να νιώθει και ένοχη επειδή εκείνος αυτοκτόνησε απο ενοχές για τον βιασμό της???.....και καλά όλα αυτά, πές ότι και πάλι οκ, αλλά στο τέλος που λέει ότι τη συγχώρεσαι ο Sosouke....γιατί, τι του έκανε εκείνη ακριβώς?
???), τον Sosouke (τον οποίο πάντως λυπήθηκα σχετικά) και τον Ogurin (μας τα έκανες ΝΑ με το συμπάθειο μέχρι να την χωρίσεις τη γυναίκα σου φίλε 
).
Φανταστείτε τι έχει να γίνει με τη σειρά...Προβλέπω να περνάμε τις γιορτές με κόκκινα μάτια 
Οπότε έχω Kenichi, Hiroshi και αυτόν. Βάζω και τον Jang Geun Suk, αλλά αυτός είναι απο άλλη χώρα οπότε είναι δί, αλλά οχι bishie.
