Ανοίξατε ωραία συζήτηση, δεν μπορώ να κρατηθώ από το να πω κι εγω δυο λόγια.
Στα περισσότερα συμφωνώ με την Iristella (
).
Ωστόσο η ηθική, κι εγώ θεωρώ, ότι είναι κάτι υποκειμενικό, το οποίο εμείς κατασκευάζουμε ή δεχόμαστε.
Ίσως είναι κι ένας συμβιβασμός με την κοινωνία, βρίσκετε εκεί για να μας πει τι πρέπει και τι δεν πρέπει όταν δεν καταλαβαίνουμε ακριβώς το γιατί. Είναι κατά την γνώμη μου, μια σειρά από απλουστευμένους κανόνες που έχουν συνήθως ως στόχο να μας δώσουν ένα μοντέλο συμπεριφοράς το οποίο θα μας βοηθήσει, υποτίθεται, να ζήσουμε καλύτερα με τους γύρω μας. Η χρησιμότητα, ωστόσο, τέτοιων μοντέλων και «πρέπει» είναι κατά την άποψή μου αμφίβολη για διάφορους λόγους που δεν θα αναλύσω.
Πολύ ποιο χρήσιμο μάλλον θα ήταν να αναλόγιστούμε απευθείας το ερώτημα, «πως θα μπορούσαμε να ζήσουμε καλύτερα;».
Θέτεις το ερώτημα κατά πόσο μπορεί να πει κάποιος αν η ζωή σου έχει αξία ή όχι.
Είναι, νομίζω, ένα κρίσιμο ερώτημα.
Για πούμε αν έχει αξία κάτι πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσουμε τι είναι αυτό που αξίζει γενικά. Και να το πούμε αυτό είναι πολύ δύσκολο, καθώς ο καθένας δίνει αξία σε διαφορετικά πράγματα στη ζωή του με διαφορετικά κριτήρια και σκεπτικό.
Όμως, αν η ζωή χρειάζεται να πάρει αξία από κάτι άλλο για να πούμε ότι αξίζει, αυτό θα σήμαινε ότι η ίδια από μόνη της δεν έχει καμία αξία. Κι’ αν αυτό ίσχυε, πως θα μπορούσε οτιδήποτε άλλο, που βρίσκετε στη ζωή μας και αποκτά νόημα μέσα σε αυτή, να έχει κάποια αξία; Ακόμη και η ίδιες οι έννοιες ή οι ιδέες; Επομένως αυτός ο συλλογισμός αυτοαναιρείται.
Για μένα η ζωή είναι αυταξία. Δεν χρειάζεται κάποια άλλα εξωτερικά κριτήρια για να πάρει αξία.
Το πραγματικό θέμα, λοιπόν, είναι πως μπορούν οι άνθρωποι να ζήσουν μια καλή ζωή.
Πάνω σ’ αυτό το ερώτημα, ερχονταί και πολλά άλλα, όπως, για παράδειγμα, αν και σε ποιό βαθμό η ευτυχία ή δυστυχία των γύρω μας επιρρεάζει κι εμάς ή αν μπορούμε να ζήσουμε καλά σκοτώνοντας τα συναισθήματά μας, και πολλά άλλα.
Ο Pain στην προκειμένη περίπτωση, έχει την προσέγγιση που ανέλυσε πολύ ωραία η Iristella.
Ξεκινάει, λοιπόν, από μία πρόθεση που έχει να κάνει άμεσα με την ευημερία των ανθρώπων, και είναι η επιθυμία του για ειρήνη. Ωστόσο στη συνέχεια, σχηματίζει μια κοσμοθεωρία, μία ολόκληρη ιδεολογία, θα έλεγε κανείς.
Αρχικά η ζωή ήταν η ίδια το ζητούμενο, όμως σταδιακά, την θέση της παίρνει μια σύνθετη ιδεολογία και μια νέα αντίληψη για την ειρήνη και τον πόνο, και η ζωή των ανθρώπων γίνεται μέσο, που μπορεί να θυσιαστεί κατά βούληση για την επίτευξη αυτού του στόχου.
Που σημαίνει ότι στην προκειμένη περίπτωση, ανεξάρτητα από τα αρχικά κινητρά του, τα οποία ίσως ακόμη υπάρχουν σε υποσυνείδητο επίπεδο, αυτό που πραγματικά μετράει για τον Painείναι κάτι ανεξάρτητο από την ίδια τη ζωή, είναι η ιδεολογία του.
Για μένα λοιπόν, όταν μια ιδεολογία αποσπάται από τον αρχικό της άμεσο στόχο και καταλήγει να θεωρείται αυταξία, γίνεται επικύνδυνη. Και, δυστυχώς, την έχουν αυτην την τάση οι ιδεολογίες γενικότερα, να οδηγούν τους ανθρώπους σε ένα σημείο όπου κάποια πράγματα αρχίζουν να γίνονται αυτονόητα και όπου σταδιακά η αξία της ζωής αρχίζει να κρίνεται με βάση κάποια ιδεολογία.
Μπορεί να μην έχει στο νου του όλα αυτά ο Naruto, αλλά νομίζω ότι επειδή ακριβώς έχει αυτήν την αμεσότητα και σκέφτεται πολύ υπολογίζοντας τα συναισθήματά του και την καρδιά του, είναι, ίσως, το καταλληλότερο άτομο στην συγκεκριμένη περίπτωση να κρίνει αν όντως ο αυτά που λέει και κάνει ο Pain εξυπηρετούν την ευημερία των ανθρώπων ή όχι.
Ελπίζω να μην έγινα κουραστικός, είμαι και λιγο κουρασμένος..
δεύτερον κοίτα, σύμφωνο απόλυτος πως αν ξαναδώ τι μάπα του orochimaru θα τσαντιστώ παρα πολύ σου λέω απλά πως υπάρχει τέτοια περίπτωση 
) και μου έχει μείνει το άχτι..
).
:oo:
:wis:.
:erk:
)
