Γίνομαι 22 σε λίγες μέρες. Φέτος είναι το τελευταίο μου έτος στο πανεπιστήμιο.
Ξέρω ότι αρκετοί, που είστε μεγαλύτεροι, θα μου πείτε ότι δραματοποιώ τα πράγματα και ότι είμαι πολύ μικρός για να λέω ότι δεν έχω τις ψυχικές αντοχές για να προσπαθώ. Αυτό που μπορώ να απαντήσω είναι ότι η περίοδος αυτή στη ζωή μου είναι μεταβατική και αναπάντεχα σκέφτομαι το μέλλον, το οποίο προβλέπεται αρκετά δυσοίωνο δεδομένου ότι οι ανθρωπιστικές επιστήμες δεν θα μπορέσουν να με αποκαταστήσουν. Θεωρώ τον εαυτό μου μεγάλο βλάκα που δεν εκμεταλλεύτηκα την αγάπη μου για την τεχνολογία, όταν ήμουν μικρός, και δεν ακολούθησα την τεχνολογική/θετική κατεύθυνση. Αυτό που με στενοχωρεί τώρα είναι ότι η τεχνολογία με έχει προσπεράσει και δεν είμαι σε θέση να κατανοήσω την αρχή λειτουργίας ενός νέου λογισμικού, τηλεφώνου, υπολογιστή.
Επικρατεί μία σύγχυση στο κεφάλι μου, η οποία φαντάζομαι ότι οφείλεται σε αυτό το μεταβατικό στάδιο που μπαίνω. Δεν ξέρω τι θα κάνω από εδώ και στο εξής, ενώ παράλληλα μετανιώνω που δεν ασχολήθηκα με τον τεχνολογικό κλάδο
Και αν ησουν αριστος στην τεχνολογια αλλα η κατασταση σου ηταν για το ψυχιατρειο; Τουλαχιστον με τα ανθρωπιστικα εχεις το γνωθι σ'αυτον.
