Τι λεεεε ρε!
Η Φουρέιρα έβαλε φωτιά στην πίστα, ήταν μόνη της όλη η Eurovision φέτος. Το Ισραήλ πήγε στη Eurovsion όντας το μεγάλο φαβορί επί μήνες έχοντας βγάλει ένα βιντεοκλιπ πολύ προσεγμένο ομολογουμένως, φαίνεται ότι έπεσαν λεφτά και ένα τραγούδι σχεδόν πιασάρικο με μήνυμα αυλής δημοτικού ~αλήθεια? δεν είσαι το παιχνίδι το χαζού αγοριού? κόπηκα από το ετζινες~ και έχεις και την Φουρέιρα με βιντεοκλιπ αισθητικής Panik Records ~ο νοών νοείτω~ με product placement μέσα ανανάδες, μπανάνες και περφεκτιλ γιατί από λεφτά δεν υπήρχε μία και ένα τραγούδι οκ τζανκ φουντ, πιασάρικο μεν άνευ οποιασδήποτε καλλιτεχνικής αξίας δε, η οποία έφτασε στη Eurovision μία άγνωστη και μέσα σε τρεις μέρες μόνο και μόνο από την εμφάνισή της στους ημιτελικούς ξεσήκωσε τους πάντες.
Δεν θέλω να ακούω ότι η Eurovision είναι μόνο διαγωνισμός τραγουδιού στη μετανεωτερική εποχή της εικόνας την οποία ζούμε. Είναι σε πολύ μεγάλο κομμάτι περφόρμανς και της Φουρέιρα η πίστα της ανήκε ενώ η άλλη ήταν απλά λίγη μπροστά της. Η φάση ήταν Δαυίδ εναντίον Γολιάθ και εννοείται θες να δεις να κερδίζει το outsider και ειδικά όταν είναι απέναντι το Ισραήλ του Νετανιάχου. Αν ξεκάθαρη αισθητική ταυτότητα εννοούμε την πολιτισμική οικιοποίηση ~ Ιαπωνία και Ισραήλ έχουν πολλά κοινά άλλωστε με βασικό ότι ξεκινάνε από Γιώτα~ τότε πάσο. Λεφτά για μαρκετινγκ είχαν. Έχουν γίνει πολιτισμικά και πολιτικά statements στην Eurovision ~βλέπε Κοντσίτα και Ντάνα~ και μπράβο, ειδικά η Κοντσίτα πόνεσε πολλούς και γούσταρα.
Δεν είχα ιδέα περί φαβορί και ούτε με απασχολεί αυτό γιατί δεν παρακολούθησα σχεδόν τίποτα (ούτε καν την ελληνική συμμετοχή δεν έχω ακούσει), απλά βλέποντας τις δύο διαφορετικές performances σε επίπεδο αισθητικής βρίσκω αυτή του Ισραήλ πολύ πιο ενδιαφέρουσα, αξιομνημόνευτη και συντονισμένη με τους προβληματισμούς που επικρατούν στην εποχή στην οποία ζούμε. Δεν ξέρω αν όλοι βλέπετε σε αυτό ένα μήνυμα αυλής δημοτικού αλλά προσωπικά το αντιλήφθηκα σε σχέση με τη γενικότερη εικόνα. Το ερμήνευσα σαν μια καυστική κριτική στην αισθητικοποίηση της γυναίκας και ιδίως της on stage γυναίκας, αυτής που "πρέπει να προβληθεί". Όχι ότι υπάρχει ουσιαστικά δυνατότητα μη αισθητικοποίησης μιας on stage παρουσίας, αλλά αυτό που κάνει είναι να προτείνει με καυστικό τρόπο και μέσα από μια grotesque παρουσίαση και κινησιολογία μια ανακατασκευή αυτής της αισθητικοποίησης, η οποία δε γίνεται με βάση τις προκαταλήψεις του θεατή, αλλά την αισθητική αυτονομία του καλλιτέχνη, η οποία με τη δύναμή της καταλήγει να κερδίσει και το θεατή.
Από τη μια έχεις τη μια που προσπαθεί να φανεί και καλά σέξυ με τον πιο βιομηχανικό τρόπο και προσέχει ακόμα και πότε θα χαμογελάσει επιτηδευμένα για να είναι όλα σωστά και by the book και από την άλλη έχεις μια τύπισσα η οποία φτύνει απροκάλυπτα την αισθητική της γλάστρας και καταλήγει να κερδίσει περισσότερες εντυπώσεις μέσα από το πόσο επιτηδευμένα "λάθος" είναι. Η δυτική κοινωνία έχει ανάγκη να αγκαλιάσει και να υποστηρίξει σε αρκετά επίπεδα όσα κάποτε κορρόιδευε και υποτιμούσε ως λάθος και αυτό φαίνεται σε πολλά επίπεδα καλλιτεχνικών διακρίσεων (γκουχ ας μη μιλήσουμε πάλι για τα όσκαρ γκουχ). Πέρα από αυτό, πρόκειται για ένα τραγούδι με αρκετά πολύπλοκη δομή και γενικά ένα αρκετά προσεγμένο αισθητικό αποτέλεσμα, πέρα από οποιοδήποτε pc charity που τείνει να επικρατεί τα τελευταία χρόνια σε τέτοιου είδους "διαγωνισμούς".
Από εκεί και πέρα η πολιτισμική οικειοποίηση (και η κριτική αυτής συνάμα) είναι ένα από τα χαρακτηριστικά του μεταμοντερνισμού που πλέον ίσως μοιάζει ως κάτι παρωχημένο αλλά απ' ότι φαίνεται έχει ακόμα δύναμη σε τόσο λαϊκού επιπέδου εκδηλώσεις. Η κανιβαλιστική πολιτισμική οικειοποίηση και το κιτς (που είναι ο ορισμός της αισθητικής της eurovision) είναι ένας τρόπος δόμησης αισθητικών ταυτοτήτων και αποδόμησης των προβλεπόμενων, παραδοσιακών εθνικών ταυτοτήτων. Η οικειοποίηση των χαρακτηριστικών μιας ξένης κουλτούρας είναι ένας από τους τρόπους να δείξει κανείς την πρόθεσή του να επανοικοδομήσει την ταυτότητα της δικής του κουλτούρας έτσι ώστε να μην αισθάνεται ο ίδιος πια τόσο αποξενωμένος από αυτήν.
Στην πραγματικότητα συμμετέχει από 2015 η Αυστραλία. Τα λεφτά είναι πολλά και η τηλεθέαση υψηλή.
Εγώ με Φουρέιρα ήμουν, επειδή το Ισραήλ είχε μέσα την σάρα και την μάρα, ενώ η άλλη είναι δικιά μας. Θα ήταν ωραίο να κέρδιζε η Κύπρος από το πουθενά.
Πόσο "δικιά μας" είναι άραγε μια Αλβανή που έκρυβε επιτηδευμένα την καταγωγή της προσποιούμενη μάλιστα την εξωτική Μεξικάνα, που όταν βγήκε από την ντουλάπα (ή μάλλον τη βγάλανε με το ζόρι) τα media φόρτωσαν όλη την ευθύνη του ψέματος πάνω της αλλά όταν διέρρευσαν οι φωτογραφίες με τον αλβανικό αετό ξαφνικά έπαθαν σοκ και ξανάρχισαν να την κράζουν; Είναι θλιβερό από πολλές απόψεις το ότι κατέληξε να κάνει καριέρα με αυτό τον τρόπο (και αυτό μάλλον λέει κάποια πράγματα για εμάς ως χώρα), αλλά αν η Ελλάδα ήταν τόσο περήφανη για τη Φουρέιρα ας τη δεχόταν ως ελληνική συμμετοχή και όχι να την υποστηρίζει μόνο εκ των υστέρων αφού είδαν ότι υπάρχει ρεύμα προς τα εκεί.
Κατα τ' άλλα το Ισραήλ τη Σάρα κάποτε την είχε σύμφωνα με τις γραφές, τώρα τη μάρα δε την ξέρω ούτε καταλαβαίνω τι εννοείς. 
Αυτή το μήνυμα έχει επεξεργαστεί από Kamui: 13 Μάιος 2018 - 23:02