Χμμμ βγάζει λίγη λογική μέσα στο supernatural πλαίσιο οπου το μέλλον μπορεί να συνυπάρχει με το παρελθόν αλλά ρεαλιστικά νομίζω ότι είναι αδιανόητο γιατί δεν μπορώ να καταλάβω την ύπαρξη του μέλλοντος χωρίς μια πορεία από το παρόν προς αυτό. Βασικά αυτό το στοιχείο δε με πείραξε σε σχέση με τη λύση του γρίφου αλλά δεν κολλάει τόσο σε σχέση με τη σωτηρία της ανθρωπότητας. Γιατί αν θέλουμε να λύσουμε ένα πρόβλημα του παρόντος θα μπορούσαμε να ανατρέξουμε στο μέλλον, στο οποίο έχει λυθεί από κάποιον άλλον εκτός από εμάς, αλλά όχι από το μελλοντικό εαυτό μας που μεταπηδά στη λύση του χωρίς να υπάρχει μια λογική εξήγηση στην ενδιάμεση διαδικασία. Αν λάβουμε ως δεδομένο ότι η ανθρωπότητα θα σωζόταν έτσι κι αλλιώς από κάποια εξωτερική δύναμη που λυγίζει το χωροχρόνο, τότε ναι, μπορεί να συμβάλλει σε αυτό μέσω του εαυτού της ο οποίος εκμεταλλεύεται την ανακάλυψη του χωροχρόνου. Όταν όμως η ανθρωπότητα είναι ανίκανη να γνωρίσει τη σωτηρία της στο παρόν, δεν μπορεί να υπάρχει καμία προοδευτική διαδικασία που θα προϋποθέσει κάποιο λαμπρό μέλλον για αυτήν. Είναι σαν να έχω μια ανίατη ασθένεια και να γιατρεύομαι από αυτήν από ένα φάρμακο που ανακάλυψε ο μελλοντικός εαυτός μου. Αν όμως δεν υπάρχει κάποιος άλλος τρόπος ώστε να επιβιώσει ο τωρινός εαυτός μου ώστε να φτάσει στο μέλλον και να βοηθήσω κάποια υποτιθέμενη ταυτόχρονη-παρελθοντική συνείδησή μου να σωθεί, είναι εντελώς παράλογο, γιατί υπάρχει ένα χρονικό κενό ανάμεσα στον εαυτό μου που πεθαίνει από την ασθένια και στον εαυτό μου που ανακαλύπτει το φάρμακο χρόνια μετά από τη στιγμή που θα πέθαινε.
Αυτό μπορεί να συμβεί στην περίπτωση του Cooper ο οποίος μπαίνει ο ίδιος μέσα στην τρύπα του χωροχρόνου, αλλά μόνο αν η τρύπα μπορεί να υπάρξει ανεξάρτητα από αυτόν και την απόφασή του να ταξιδέψει στο διάστημα. Γιατί αλλιώς η τρύπα δε θα μπορούσε να είχε ανακαλυφθεί από τους ανθρώπους της εποχής του. Βέβαια πάλι ίσως κάνω λάθος γιατί δυσκολεύομαι να συλλάβω την ύπαρξη του χωροχρόνου και ίσως υποτιμάω την εφευρετικότητα της κόρης του (η οποία όμως εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω πώς βρήκε τη λύση για colonisation την οποία δεν ήξερε ούτε καν ο απελπισμένος cooper του μέλλοντος), παραμένει πάντως παράλογη κατά κάποιο τρόπο.
Ουσιαστικά το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι η σωτηρία της ανθρωπότητας ήταν εξαρχής εγγυημένη και ότι επικρατεί ένα ατελείωτο loop αναπαραγωγής του πόνου και της αυτοθυσίας για ένα σκοπό που δεν έχει καμία λογική εξήγηση πέραν του γεγονότος ότι το διάστημα είναι διαμορφωμένο έτσι ώστε να ξεπερνάει τα όρια της ανθρώπινης διάνοιας, σαν να είναι σωτήριο για τον άνθρωπο μέσα από μια τυχαία και ταυτόχρονα αναπόφευκτη διαδικασία.
