Ενώ την ώρα που το έβλεπα δε μου άφησε την αίσθηση της απογοήτευσης, μετά από περισυλλογή το βρίσκω αρκετά αποτυχημένο. Κατ' αρχήν δεν είδαμε ουσιαστικότερο development στον Yellow "king", σαν να αποδίδεται εν τέλει το κακό του κόσμου στο ασυνείδητο και όχι στην ίδια τη συνειδητή ύπαρξη των ανθρώπων. Άποψη μεν, δεν πολυκολλάει όμως με άλλα που είδαμε προηγουμένως. Περισσότερο βέβαια με προβλημάτησε ο τελευταίος διάλογος. Well, μιλάμε ουσιαστικά για ένα happy ending. Σε μια σειρά που όχι μόνο δεν ήταν happy, αλλά αντιτίθεται ξεκάθαρα στην πιθανότητα ύπαρξης τέλους του χρόνου. Ωραία η παρομοίωση με τα άστρα bro, αλλά την όλη light and darkness φιλοσοφία δε την πιάνω.
Οι προνομοιούχοι τυφλώνονται από το φως και οι πληγωμένοι χάνονται στο σκότος τους. Ας παραμείνει έτσι. Μας παρουσίασε μια πολιτεία διχασμένη ανάμεσα στη ζούγκλα και τον "πολιτισμό". Είτε ο πολιτισμός θα καταφέρει κάποια στιγμή να επικαλύψει τη ζούγκλα είτε όχι, δε βρίσκω το λόγο να μας προκαλεί αυτό ντε και καλά κάποια αίσθηση αγαλίασης ή δικαίωσης. Εμένα τουλάχιστον αυτή η σκέψη με πονάει. Και νομίζω ότι θα πονούσε και τον Rusty αν δεν ήταν τυφλωμένος από τη βαθιά ηδονή που του πρόσφεραν οι περασμένες στιγμές με την οικογένειά του.
Όσον αφορά στο χρόνο λοιπόν, η σειρά τα λέει όλα στο φοβερό επεισόδιο 5. Δεν αρνούμαι τον παράγοντα της εξέλιξης στη βιολογία και τον πολιτισμό, αλλά ο Ledoux το είχε πει, "this will happen again", και ο Rusty τον κατάλαβε, παρότι αργά.
Λάτρεψα τον τρόπο που το συγκεκριμένο επεισόδιο παρουσίασε αυτό το παράλογο χάσμα ανάμεσα στα υποκείμενα της εξουσίας και τα υποκείμενα του εγκλήματος. Ο Rusty γνώρισε αυτούς τους ανθρώπους ως undercover agent και βλέποντας τη δική τους πλευρά έγινε εν μέρει ένας από αυτούς. Ο Marty από την άλλη δεν παρουσιάζει μεγάλες διαφορές από ένα ζώο. Ένα ζώο με ελαφρώς πιο ευαίσθητη συνείδηση απέναντι σε πράγματα που πλήττουν τα συμφέροντά του.
Θα μπορούσαν κάλλιστα να βρίσκονται στην άλλη όχθη, κι όμως το χάσμα ποτέ δε γεφυρώνεται, γιατί και οι δύο πρέπει να μπουν σε ένα ρόλο. "Shut the fuck up Nietzsche" και μετά μπαμ. Και με μοναδική διαφορά την αμοιβαία χρήση βίας, το ίδιο επαναλαμβάνεται κατά κάποιο τρόπο και στο τελευταίο επεισόδιο. Αυτή τη φορά η ιδεολογική φίμωση του "κακού" γίνεται εν μέρει από τον ίδιο το σκηνοθέτη. Αναλαμβάνει κι αυτός ένα ρόλο.
Κι όμως, μετά απ' όλα αυτά, ο Rust υποκύπτει στα συναισθήματά του για το φίλο του και τους "κοντινούς" του ανθρώπους.
Σχεδόν φαίνεται να συγχωρεί το φίλο και τον εαυτό του για όλα. Στην πραγματικότητα, η λύση της υπόθεσης δε φέρνει πίσω το έκτρωμα που διέπραξαν στο επεισόδιο 5. Και οι άνθρωποι του φωτός για πάντα θα έχουν γι' αυτούς μια διαφορετική εικόνα από την πραγματική. Οι άνθρωποι του σκότους το ίδιο. Και μπορεί σε μια ιστορία να υπάρχει τέλος, ένα τέλος όπου η εντύπωση που δημιουργεί μια φωτινή λάμψη μπορεί να καλύψει όλο το σύμπαν, το ίδιο όμως δε νομίζω πως μπορεί να συμβεί στην πραγματικότητα. Πώς άραγε εμείς οι ζωντανοί άνθρωποι δημιουργούμε την εντύπωση ενός τέλους ενώ δεν έχουμε βιώσει το θάνατο; Έτσι καταλαβαίνουμε ότι στη ζωή ουσιαστικά δεν υπάρχει τέλος, η μια εντύπωση καλύπτει συνέχεια την άλλη, αυτό δεν μπορεί ποτέ να παρέλθει παρά μόνο αν κλειστούμε στο καβούκι του εγκεφάλου μας και επιβάλουμε στις σκέψεις μας μια συγκεκριμένη λογοκρισία.
Και εκεί που η σειρά προσπαθεί να κάνει επανειλημένα το μεγάλο άλμα ανάμεσα στην ιστορία και την πραγματικότητα, κλείνει σαν μια ιστορία.
Θα προτιμούσα αν άφηνε τους χαρακτήρες της απλά να σβήνουν στο φως μια νέας, ελάχιστα διαφορετικής από τις υπόλοιπες, μέρας. Όχι να κοιτάνε τα αστέρια μιας συγκεκριμένης νυχτας και να βγάζουν από αυτά κοσμοθεωρικά συμπεράσματα.