62 replies to this topic

[The Tragic Prince]

Megami Tensei

女神転生

Όσο υπήρχαν RPGs σε κονσόλες , η Ιαπωνία κυριαρχείται από παιχνίδια οπως τα Dragon Quest και Final Fantasy. Αλλά κάπου, λίγο έξω από το mainstream, βρίσκεται η σειρά Megami Tensei. Γεμάτη με σκοτεινές ιστορίες για τη φύση της πραγματικότητας, την τεχνολογία, τη θρησκεία και την ανθρωπότητα, η πλοκή των Megami Tensei είναι λίγο αμβλεία, και το gameplay είναι λίγο πολύ hardcore, για να προσελκύσει πραγματικά τους τυπικούς RPG fans. Αλλά η σειρά -που ως επί το πλείστον υποβιβαστεί στην Ιαπωνία μέχρι πρόσφατα - έχει δημιουργήσει μια λατρεία που είναι γνωστή ως Megatennists, οι οποίοι αφιερώνονται σε μία από τις πιο εκτενής σειρές video games.


Το Megami Tensei ξεκίνησε ως ένα μυθιστόρημα από τον Aya Nishitani. Η ιστορία μιλάει για έναν νεαρο, μεγαλοφυία στους υπολογιστές, με το όνομα Akemi Nakajima που έχει πρόσβαση στον κόσμο των δαιμόνων με τη χρήση των ηλεκτρονικών υπολογιστών - εξ ου και ο υπότιτλος «Digital Devil Story». Φυσικά, τα πράγματα πάνε φριχτά όταν καλεί το δαίμονα Loki στον πραγματικό κόσμο, και είναι στο χέρι του Nakajima να διορθώσει τα λάθη που δημιούργησε. Κάποια στιγμη η Namcot αγόραζει τα δικαιώματα για video game και το μετέτρεψε σε ένα παιχνίδι ρόλων για το Famicom. Το sequel του, εύστοχα ονομάστηκε Megami Tensei 2, δημιούργησε μια εντελώς πρωτότυπη ιστορία, αλλά κράτησε το ίδιο μοναδικό σύστημα gameplay. Μόλις το Shin Megami Tensei βγήκε για το Super Famicom (που είχε αλλάξει εκδότες από τη Namcot στην Atlus), η σειρά εξερράγη σε ένα underground φαινόμενο.

To ''Megami Tensei" μεταφράζεται σε "μετενσάρκωση της θεάς" - αυτό επειδή η γυναίκα πρωταγωνιστής στην αρχική ιστορία ήταν η μετενσάρκωση του ιαπωνικής θεότητας Izanami. Ο τίτλος είναι ανοικτός σε ερμηνεία σε όλα τα επόμενα παιχνίδια, αλλά σχεδόν όλα τους περιέχουν θηλυκούς χαρακτήρες σε ισχυρόυς ρόλους. Όταν η σειρά ήρθε στην 16bit εποχή, ονομάστηκε "Shin Megami Tensei", η οποία ονομασία έχε παραμίνει από τότε. Κυριολεκτικά αυτό σημαίνει «Μετενσάρκωση της αληθηνής Θεάς"


Παρά τις εξελίξεις της σειράς όλα αυτά τα χρόνια, το gameplay παρέμεινε συνεπές. Τα Megami Tensei είναι ιδιαίτερα μοναδικά με τον τρόπο που συγκεντρώνεις το party σου. Ο Main Hero είναι συνήθως ένας άνθρωπος και δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει μαγεία. Αν και οι secondary ανθρώπινοι συμπρωταγωνιστές χρησημοποιούν συχνά ξόρκια, ο μόνος τρόπος για να βρεις νέους συμμάχους είναι η πρόσληψη των εχθρών. Η δημιουργία ενός τεράστιου στρατού απο δαίμονες είναι μια απόλυτη αναγκαιότητα για να πάς οπουδήποτε, διότι στα Megami Tensei δίνεται εξαιρετική σημασία στην αξιοποίηση των elemental strengths και weeknesses, πολύ περισσότερο από τα τυπικά RPGs. Σχεδόν κάθε αντίπαλος στο παιχνίδι μπορεί να συμμετέχει σε συζήτηση, και αν καταφέρεις να τοv πείσεις για την ειλικρίνειά σου, θα ενταχθεί στο party σου. Αυτό είναι αρκετά παράξενο, και σε ιδέα και σε εκτέλεση - το να βρεθεί η σωστή απαντήση για να κατευνάσεις διάφορους δαίμονες είναι συχνά αποτέλεσμα trial and error - αλλά έιναι μια ενδιαφέρουσα απόκλιση από τον κανόνα. Πολλές φορές η συζήτηση είναι μια επίσης σημαντική στρατηγική για να παραμείνεις ζωντανός - μερικές φορές ο αντίπαλος θα σε παρατήσει, ή θα σου δώσει αντικείμενα, εάν έχεις τα σωστά μέλη στην ομάδα σου. Όλα τα τέρατα τροφοδούνται από μια δύναμη που ονομάζεται «Magnetite», η οποία κερδίζεται μετά από μάχες. Εάν καλέις πάρα πολλά τέρατα στη μάχη θα τελειώσει γρήγορα, έτσι η εύρεση μιας ισορροπίας είναι μια απόλυτη αναγκαιότητα.


Ενώ οι ανθρώπινοι χαρακτήρες αποκτήσουν experience και levels όπως και τα περισσότερα RPGs, οι δαίμονες σας είναι λίγο διαφορετικοί - ο μόνος τρόπος για να γίνουν ισχυρότεροι είναι ο συνδυασμός τους (Fusion) με άλλους δαίμονες. Μπαίνοντας σε ένα συγκεκριμένο κτίριο που ονομάζεται «Jakyou», μπορείς να πάρεις δύο(ή τρεις) δαίμονες και να τους συγχώνευσεις για να δημιουργήθέι ένα ισχυρό τέρας. Γι αυτό το λόγο το να γνωρίζεις καλά σχεδόν κάθε τέρας σε αυτό το παιχνίδι είναι σχεδόν υποχρεωτικό στα Megami Tensei. Ένα από τα μεγαλύτερα στοιχεία που εισάγονται στο Shin Megami Tensei είναι η ελευθερία επιλογής μεταξύ τριών εντελώς διαφορετικών paths:

• Chaos όπου είναι η ιδέα της πλήρους αναρχίας και της «κάθε άνθρωπος / δαίμονας για τον εαυτό του" φιλοσοφίας, και σχετίζεται με τον Lucifer.
• Law όπου είναι το ακριβώς αντίθετο, προσφέροντας ένα σύνολο κανόνων, έτσι ώστε να διατηρηθεί η τάξη, και σχετίζεται με Τον Θεό.
• Νeutral όπου είναι κάπου στη μέση, και αψηφεί τα δύο προηγούμενα σύνολα κανόνων τονίζοντας την ατομικότητα.

Κανένα από τα paths δεν είναι εντελώς σωστό ή λάθος: το Law alignment έρχεται ως ένα είδος δικτατορίας, και ενώ το Chaos αντιπροσωπεύει την ελευθερία, επιτρέπει, επίσης την ύπαρξη μεγάλης ποσότητας πόνου και δυστυχίας. Το να βρέις σε ποιό allegiance ανήκεις - ή να αρνηθείς και τα δύο δημιουργώντας το δικό σου path - είναι ένα μεγάλο μέρος της φιλοσοφίας των Megami Tensei, και αυτά τα είδη βαθιών, προσωπικών επιλογών σπάνια εμφανίζονται σε video games. Οι πολλαπλές διαδρομές επιτρέπουν επίσης άφθονο replayability, καθώς οι επιλογές σου αλλάζουν το τέλος του παιχνιδιού.

Όμως παρόλο την προσέλκυση fanbase στην Ιαπωνία, η σειρά είδε μόνο σπάνιες εκδόσεις στην αγγλική γλώσσα. Oι spin-off series - Revelations: Demon Slayer για το Game boy colour και Revelations: Persona ήταν μερικοί από τους πρώτους τίτλους της σειράς που εμφανίστικαν στα αγγλικά. Δεν ήταν παρά μέχρι το Shin Megami Tensei Nocturne για το Playstation 2, όπου οι Δυτικοί gamers θα μπορούραν να απολαύσουν έναν πραγματικό τίτλο Megaten. Αλλά γιατί πήρε τόσο καιρό;

Η σειρά έφτασε για πρώτη φορά σε στάδιο ωρίμανσης, στη 16-bit εποχή, πολύ πριν τα RPGs γίνουν δημοφιλή στην Αμερική. Και ακόμα και μετά από αυτό, η σειρά θα μπορούσε να θεωρείται υπερβολικά δύσκολη και ξένη. Αλλά πιθανώς ένας από τους μεγαλύτερους λόγους που τα Megami Tensei παρέμειναν στην Ιαπωνία είναι οι αμφιλεγόμενες πλοκές τους. Post-apocalyptic τοπία, που χαρακτηρίζoυν κατεστραμένους κόσμους όπου τα απομεινάρια της ανθρωπότητας πρέπει να αγωνίζονται να επιβιώσουν σε σχέση με τους ενοίκους του κόσμου των δαιμόνων. Σχεδόν όλα τα τέρατα βασίζονται σε πλάσματα απο μυθολογίες από όλο τον κόσμο, που κυμαίνονται από Ινδουιστικές θεότητες όπως η Kali και ο Visnu και Νορβηγικούς θεούς όπως Thor και Loki. Ωστόσο, υπάρχει μεγάλη επιρροή από την ιουδαιο-χριστιανική παράδοση, και πολλά από αυτά είναι βέβαιο ότι θα προσβάλλουν αυτούς που πιστεύουν στην Αγία Γραφή. Ο χριστιανικός Θεός Γιαχβέ, ο οποίος εμφανίζεται στο Megami Tensei ΙΙ και Shin Megami Tensei ΙΙ, παρουσιάζεται ως ο απόλυτος άρχοντας με σκοπό να ξεγελάσει τα ανθρώπινα όντα σε πίστη, μόνο και μόνο για να τα εκμεταλλεύτεί προς το δικό Του όφελος. Παρόλο που φαίνεται να υπάρχει μία επαναλαμβανόμενο ιαπωνική απέχθεια του Χριστιανισμού σε πολλά RPGs κανένα από αυτά δεν ήταν τόσο κραυγαλέο ως προς το να παρουσιάσει το πραγματικό όνομα Του Θεού, στον οποίο ένα σημαντικό μέρος του πλανήτη πιστεύει, και να Τον απεικονίζει να είναι μεγάλη νέμεση της ανθρωπότητας. Αν και δεν είναι όλοι οι τίτλοι βυθισμένοι τόσο βαθιά στη θρησκεία, παραμένει ακόμα ένα από τα καθοριστικά θέματα της σειράς.

Υπάρχουν διάφορα spin-off της σειράς Megami Tensei, και ενώ μοιράζονται τα στοιχεία του παιχνιδιού (κατά κύριο λόγο την πρόσληψη τεράτων και τα στοιχεία δημιουργίας τους), έχουν μεγάλη διαφορα ως προς το ύφος και το περιβάλλον. Τα Devil Summoner λαμβάνουν χώρα σε μια σύγχρονη Ιαπωνία, όπου οι δαίμονες περιφέρονται ελεύθεροι, και αποφεύγουν το Post-apocalyptic περιβάλλον και τη θρησκευτική χροιά - το δεύτερο παιχνίδι της σειράς Devil Summoner, το Soul Hackers, έχει ιδιαίτερα ισχυρά cyberpunk αίσθηση. Απο την άλλη, σε γενικές γραμμές, η σειρά Persona έχει ως στόχο, πιο casual παίκτες RPG, προσφέροντας μια θερμότερη εστίαση σε χαρακτήρες και στην αφήγηση ιστοριών. Το τρίτο και το τέταρτο παιχνίδι Persona είναι δραστικά διαφορετικά από τα δύο πρώτα, εντάσσοντας στοιχεία από life/dating sims και random dungeons. Τα Last Bible ξεκίνησαν στις φορητές κονσόλες, λαμβάνουν χώρα σε ένα παραδοσιακό μεσαιωνικό σκηνικό, και παίζονται πολύ παρόμοια με τα Dragon Quest. Τα Majin Tensei είναι RPGs στρατηγικής χρησιμοποιώντας τα game mechanics των Megami Tensei, το οποίο τελικά εξελίχθηκε στο Devil Survivor για το DS. Η σειρά Devil Children (Demikids στην Αμερική), έχει ως στόχο να προσελκύσει τα παιδιά με τα φωτεινά γραφικά του. Τα Digital Devil Saga / Avatar Tuner λαμβάνουν χώρα σε ένα dystopic κόσμο, και προσπαθούν να προσελκύσουν περισότερους gamers με την απλούστευση των συστημάτων ανάπτυξης χαρακτήρων με την απαλαγή από το να συλλέγεις δαίμονες.

Παρά το οτι η σειρά είναι τόσο ευρέως διαδεδομένη, υπάρχουν κοινά στοιχεία που μοιράζονται μεταξύ τους τα παιχνίδια. Η νομισματική μονάδα που χρησιμοποιείται στα παιχνίδια Megaten ονομάζεται "Makka» καισυμβολίζεται με ένα σύμβολο που μοιάζει με το βρετανικό σύμβολο της λίρας. Υπάρχουν παρόμοιοι εχθροί σε πολλά από τα παιχνίδια, όπως ο υπερβολικά χαρούμενος Jack Frost που έχει εμφανιστεί σε τόσα πολλά παιχνίδια Megaten ωστε να γίνει η μασκότ για την Atlus. Και ενώ κάθε ένα απο τα spin-off λαμβάνει χώρα στη δική της συνέχεια, υπάρχουν κατά καιρούς αναφορές και χαρακτήρες που τις συνδέουν μαζί. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα μεταξύ των Devil Summoner και Persona, εφόσον και τα δύο λαμβάνουν χώρα στη σύγχρονη Ιαπωνία.

Εικόνες και Τυχόν διορθώσεις αυριο

[Battlemage]

Καταρχήν μπράβο για το thread!
Έχουμε για τα Persona που είναι πιο διαδεδομένα αλλα χρειαζόμασταν και ένα πιο γενικό. Είχε πέσει το μάτι μου καιρό τώρα σε κάτι Devil Summoner και Digital Devil Saga οπότε καιρός να τα ξεκινήσω.

Και μια ερώτηση γιατί βαριέμαι να ψάχνω. Απο τι να ξεκινήσω;
Devil Summoner - Raidou Kuzunoha vs. the Soulless Army, Digital Devil Saga 1 ή Nocturne;

[Vagelio]

Kudos, πάρα πολύ ωραίο άρθρο!
Από SMT μόνο digital devil saga και persona γνωρίζω αλλά θα ήθελα να ασχοληθώ και με το nocturne κάποια στιγμή (στο οποίο αγάπησα το battle theme <3). Also θα το εκτιμούσα πάρα πολύ αν έφτιαχνες μια λίστα με τους τίτλους και συμπεριλάμβανες info περί στόρι/χαρακρήρες/αν έχουν βγει στα αγγλικά κλπ αν δεν έχεις ήδη σκοπό να το κάνεις ^_^.

[Warchief]

Μπράβο για το thread.

Για Persona τα έχουμε πει στο αντίστοιχο thread. Από τα υπόλοιπα έχω παίξει Devil Survivor, Nocturne και Strange Journey.

H πιο δυνατή εμπειρία ήταν το Nocturne. Το ξεκίνησα σε ξένοιαστη εποχή, οπότε το έβαλα στο hard. Ακολούθησε εφιάλτης. Μερικές ευχάριστες εμπειρίες:

• Να χάνεις στην πρώτη μάχη. Μόνο απλή επίθεση μπορείς να κάνεις, οπότε είναι θέμα τύχης. Συνήθως δε συμβαίνει, αλλά και μόνο το ότι μπορείς να χάσεις ακόμα και αν τα κάνεις όλα σωστά από τόσο νωρίς είναι τρομακτικό.
• Να χάνεις σε δύο γύρους από το πρώτο σοβαρό boss (Matador). Να μπαίνεις αργότερα σε βίντεο της μάχης στο youtube και να βλέπεις κόσμο να λέει ότι νόμιζε ότι έπρεπε να χάσει για να προχωρήσει το παιχνίδι - τους φαινόταν πιο λογικό από το να καταφέρουν να τον νικήσουν ποτέ.

Είναι το πιο ανελέητο παιχνίδι που έχω παίξει ποτέ. Αν ξεπεράσεις το επίπεδο στο οποίο μαθαίνεις μια ικανότητα αυτή χάνεται για πάντα. Ο μέγιστος αριθμός ικανοτήτων που μπορείς να κατέχεις είναι 8. Την ίδια στιγμή προσπαθέις να ισορροπήσεις τις ικανότητες του party επειδή ταυτόχρονα, δεν ξέρεις ποια θα είναι αδυναμία του επόμενου boss, την οποία αν δεν εκμεταλλευτείς με κάποιον τρόπο, είναι απλούστατα ακατόρθωτο να νικήσεις. Άλλωστε ακόμα και αν την εκμεταλλευτείς με τον καλύτερο τρόπο, πάντα υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να πεθάνεις. Με λίγα λόγια, η ισορροπία είναι ίσως το πιο στοιχειώδες κομμάτι του παιχνίδιου και είναι αρκετά έως πολύ δύσκολο να επιτευχθεί.
Το παιχνίδι το αντιμετώπιζα σαν μια διαρκή προετοιμασία από το ένα boss στο άλλο. Η ειρωνεία είναι ότι πολλές φορές δεν προλάβαινα να πάω από το save στο boss, επειδή πέθαινα σε τυχαία μάχη. Protip: το escape ΔΕ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΠΟΤΕ.
Ομολογώ ότι προς το τέλος συμβουλευόμουν walkthrough για να μην χάνομαι στα dungeons.
Το προτελευταίο boss το νίκησα την ~10η φορά, από καθαρή τύχη. Πάνω που αγχωνόμουν για το τελευταίο, τελικά δεν έγινε ποτέ η μάχη. Δεν είχα διαλέξει καμια φιλοσοφία από όσες παρουσιάστηκαν και στον κόσμο τελικά επικράτησε απόλυτο χάος και αβεβαιότητα. Δεν ήμουν άξιος για να παλέψω καν δηλαδή, όχι για να νικήσω.

Κάπου ήθελα να μοιραστώ αυτές τις εμπειρίες από τότε που το έπαιξα.

Τα Devil Survivor και Strange Journey έχω επίσης λατρέψει. Αυτά ήταν πιο εύκολα, αλλά ανέβαζαν απότομα τη δυσκολία προς το τέλος.

Devil Summoner και Digital Devil Saga έχω σκοπό να παίξω κάποια στιγμή. DDS ίσως να είχα ήδη παίξει επειδή το είχα βάλει για τα καλά στο μάτι, αλλά δεν υπάρχει σε undub το sequel και κάπου κολλάω.

[Vagelio]

DDS ίσως να είχα ήδη παίξει επειδή το είχα βάλει για τα καλά στο μάτι, αλλά δεν υπάρχει σε undub το sequel και κάπου κολλάω.

Πάντως δεν είναι και τόσο φρικτό το dub του. Kαι έχει guest star αφεντικά από άλλα SMT (Orochi, Beelzebub, King Frost και κάτι τούμπανα Fiends από το Nocturne τα οποία προσπαθώ να ξεχάσω) αλλά δεν έχουν voice actors οπότε δεν νομίζω να σε ξενερώσει τόσο πολύ.

Με άγχωσες λίγο Ο_Ο. Τα Devil Survivor και Strange Journey προσφέρουν εμπειρία που θα βοηθούσε στο Νοcturne?

[Warchief]

Δεν χρειάζεται να το παίξεις στο hard. Εξαρτάται από το τι είδους εμπειρία ζητάς κιόλας. Είμαι σίγουρος ότι και στο normal θα αποτελεί πρόκληση, αλλά κάπως πιο διαχειρίσιμη. Δε θα το επιχειρούσα στο μέγιστο επίπεδο δυσκολίας αν είχα άλλες σκοτούρες προσωπικά.
Θα πεθάνεις και θα εκνευριστείς ΠΟΛΛΕΣ φορές, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Το Devil Survivor δε μοιάζει ιδιαίτερα. Το Strange Journey είναι το SMT IV (Nocturne being the third) και έχει πολλά κοινά στοιχεία αλλά δεν είναι τόσο ανελέητο και χαοτικό. Τα λάθη που είναι πιθανό να κάνεις διορθώνονται, ενώ το Nocturne δε συγχωρεί. Δε θα ήταν κακή ιδέα όμως να ασχοληθείς πρώτα μαζί του. Είναι εξαιρετικό έτσι κι αλλιώς.

Ένα ωραίο βίντεο από Nocturne!

Youtube Video

Edited by Warchief, 22 October 2011 - 01:16.

[Napster]

Υπέροχο topic, good job The Tragic Prince.

Εντάξει, στο Nocturne και 'γω στο Normal παραλίγο να έχανα στη πρώτη μάχη. Τώρα μαζεύω δυνάμεις για να το συνεχίσω. Είμαι στην αρχή ακόμα βέβαια (Great Underpass of Ginza, Time: 5 ώρες, LVL: 12). To παίζω με walkthrough. Αυτό με τα Paths αν και το διάβασα στο guide δεν το κατάλαβα καλά. Είναι ανάλογα με τις απαντήσεις που θα δίνει ο Main Character σου?

Έχω παίξει και το Digital Devil Saga όταν το βρήκα undub αλλά το παράτησα γρήγορα. Θα συνεχίσω όμως κάποια στιγμή.

Θα ρωτήσω κάτι τελευταίο εδώ. Το Persona 2 που να το παίξω? Στο PS 1 ή PSP?

[Mad_Hatter]

^ps1

[Warchief]

Αυτό με τα Paths αν και το διάβασα στο guide δεν το κατάλαβα καλά. Είναι ανάλογα με τις απαντήσεις που θα δίνει ο Main Character σου?

Ναι. Όταν κάθε τόσο εμφανίζονται οι χαρακτήρες και σε ρωτάνε διάφορα. Μέχρι το τέλος θα έχουν γίνει ξεκάθαρες οι φιλοσοφίες τους. Τα γράφει κι εδώ.

[Mad_Hatter]

nocturne, labyrinth of amala

αυτό το πράγμα είναι εφιαλτικό, και είμαι ακόμα στα πρώτα 3 μέλη.

[The Tragic Prince]

εγω στο λεγα να παιξεις τα 2 πρωτα αρχικα για να παθεις ανοσια, πηγες κατευθείαν στο 3ο

[Mad_Hatter]

Ανοσία στα criticals των random encounters, αμφιβάλλω αν γίνεται να αποκτήσω ποτέ xd

2 χρήσιμα link για το Nocturne που σώζουν ζωές, μιάς και δεν είχα βρει 100% ολοκληρωμένους guides πριν από αυτά.

http://www.phpsimplicity.com/heretic/

http://www.gamefaqs.com/boards/582958-shin-megami-tensei-nocturne/60017767

Το πρώτο είναι fusion database, δείχνει τα συστατικά για κάθε demon + skill search κλπ, το δεύτερο περιγράφει τη πρέπει να κάνεις για κάθε ending (κάπως spoilerish, προτελευταίο post).

Μέχρι στιγμής έχω απορίψει ήδη 2 Reasons, και με βλέπω να απορρίπτω και το 3ο, άρα πιθανότατα neutral και True Demon που θα προσπαθήσω.

[Vagelio]

Το luck support στο strange journey είναι καλό;

[The Tragic Prince]

καλο ειναι. οχι το καλυτερο αλλα δεν θα εχεις και ελλειψη απο τα αλλα stats (κι εγω το ιδιο ειχα) XD

[Mad_Hatter]

Τερμάτισα πριν λίγες μέρες το Nocturne.

Σαν ατμόσφαιρα και OST ήταν φοβερό, όπως και το design των dungeon του. Το μόνο ενοχλητικό κομμάτι ήταν που μερικές φορές μπορούσες εύκολα να πέσεις σε reason που δεν ήθελες να υποστηριξείς, και αυτό να είναι και το ending σου. Χαρακτηριστικό παραδειγμα, ένας npc σου έκανε μια ερώτηση στα 3/4 του παιχνιδιού, αν φοβάσαι η όχι, και απο αυτή την απάντηση και μόνο μπορούσε να σε κλειδώσει σε συγκεκριμένο ending, πριν καλά καλά μπεις στην τελική ευθεία.
Επίσης τα negotiations με τους Demons ήταν κακοφιαγμένα και βαρετά. Το σύστημα των πρώτων persona ήταν καλύτερο εκεί.

Απο δυσκολία τώρα, μιας και το έβγαλα στο Hard.
Τα bosses δεν ήταν πρόβλημα. Ναι θα ψόφαγες, αλλά με save point πιο πριν έχανες 2-3 λεπτά παιχνιδιού, πέρα του ότι η μουσική των fights ήταν επική και είχαν σχετικά λίγο Hp για Bosses,απλά έσκαγαν τρελό damage (σε αντίθεση με τα υπερβαρετά καραfail boss fights του p3). Το πρόβλημα ήταν τα random encounters. Καταρχήν είχαν περισσότερες πιθανότητες να σε σκοτώσουν από τα Boss, και πραγματικά χωρίς να μπορέσεις να κάνεις τίποτα.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Κάπου στα 30 lvl μπαίνω σε ένα random encounter με έναν μόνο demon. Όχι τίποτα σπουδαίο, άλλες φορές σου έβγαινε σε party Των 3, και πάλι τους σκότωνα. Επιτήθεται πρώτος (όπως οι μισές μάχες στο παιχνίδι) και γίνεται το εξής:
1η κίνηση - Dragon Eye (Του δίνει 4 γύρους.....)
2η κίνηση - Focus
3η κίνηση - Guillotine στον MC, με critical.

Από full hp party game over χωρίς να μπορέσω να πατήσω ένα κουμπί. Και αυτό γινόταν πολλές, πάρα πολλές φορές, και εκεί έχανες μισή ώρα παιχνιδιού που δε παίρναγε με τίποτα σε αντίθεση με τα Bosses....

To 2o μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν τα λεφτά. Ήμουν πάμφτωχος όλλο το παιχνίδι, λόγο 3πλάσιων τιμών στο hard.

Γενικά το πρώτο 20ωρο το βρήκα δυσκολότερο. Μετά άρχισα να παίρνω τα -kaja, -nda spells και να φιάχνω balanced parties. Σου δίνει και το βάπτισμα του πυρώς ο Matador....
Γενικά πάντα είχα ~6 δυνατούς demons, αλλιώς δεν έβγαινε....άλλοι για random encounters, άλλοι για Boss fights, άλλοι spellcasters Κλπ.
Επίσης το overleveling δε πολυβοηθούσε στο παιχνίδι (αλλά ήταν αναγκαίο για τα skills), που είναι αρκετά καλό. Κυρίως επειδή οι demons του party ανέβαζαν άκυρα stats.

Μετά το 20ωρο πάλι πέθαινα, αλλά κυρίως επειδή με μισούσαν τα Bosses με τα criticals τους.
Στο τελικό dungeon τώρα, τα boss δε με δυσκόλεψαν, εκτός από το τελευταίο του true demon ending.

Spoiler:

Αρχίζω τη μάχη με τον Lucifer αρκετά εύκολα. Δε μου έβγαζε τα buffs/debuffs και έσκαγε λίγο Damage. Όλλα αυτά βέβαια μέχρι τη μέση της μάχης που άρχισε να χρησιμοποιεί το root of evil, όπου και προσευχόμουνα να επιζήσω τους γύρους. Στάθηκα και τυχερός που τα status ailments του δε μου χτύπησαν τον MC, τον μόνο στο party χώρις immunity σε αυτά (το magatama που την έδινε ήταν άχρηστο για όλλα τα άλλα).
Τα υπόλοιπα boss ευτυχώς η δυστυχώς δεν ήταν ούτε κατά προσέγγιση τόσο δύσκολα όσο ο Lucifer. Ahriman, Noah, Thor, Baal Avatar και Kagutscushi δε με δυσκόλεψαν καθόλου, ίσως βέβαια επειδή ήξερα τι εστί Lucifer και είχα προετιμαστεί κατάλληλα για αυτόν, κάνωντας τους άλλους να φαίνοντε πιο απλοί.

Το τελικό μου party ήταν MC (full damage dealer), και Trumpeteer, Pale Rider, The Harlot γεμάτοι heals/buffs debuffs. Ποτέ δεν επιτεθώντουσαν αυτοί, αλλίως δεν έβγαινε.

Το ending που πήρα καλό ήταν, αν και περίμενα κάτι τελειότερο. Το ίδιο και για το neutral ending που είδα στη youtube.

Μόλις συνέλθω κάπως θα επιχειρίσω να παίξω strange journey.