94073 replies to this topic

[Angel.tze]

Άντε άντε, καλό ξεκίνημα!

 

Και εγώ ψάχνω για δουλειά (για τη σεζόν μόνο), έχω στείλει αιτήσεις σε κατασκηνώσεις για να πάω ως ομαδάρχης και ταυτόχρονα ψάχνω εδώ και εκεί, χωρίς όμως πολύ μεγάλη επιτυχία (απλά δεν υπάρχει ζήτηση). The search continues 

[ZeLiGa]

Όχι άλλη παρελθοντολαγνεία ρε μαλάκες, δεν αντέχω.

[Hazuki]

Ανακοίνωση προς τους αγαπητούς μου φίλους του anime.gr:
Ο φίλος σας, akihito, θα ξεκινήσει να εργάζεται από αύριο, τελειώνοντας το μαρτύριο της συνεχόμενης ανεργίας από πέρυσι την άνοιξη. Να ευχαριστήσω όλους αυτούς που με στήριξαν στα ξεσπάσματά μου, τον ΟΑΕΔ (που όλως παραδόξως με τοποθέτησε κάπου, κι έχω πάθει σοκ ), τον almighty hazuki και την μαμά mono που σας γράφω αυτές τις γραμμές.

Γραμματεία σε μία ιδιωτική κλινική. Λογικά βοήθησε το ότι ξέρω πρώτες βοήθειες και 2 γλώσσες (ίσως και η κλάψα μου στον ΟΑΕΔ, γιατί μέχρι και βιογραφικό τους έστειλα, κι έπαιρνα τηλ για τις αγγελίες που έβαζαν οι εργοδότες ).

Στείλε πμ στον Dante80, να σε συμβουλέψει πως ξεκινάς στο λογιστήριο ιδιωτικής κλινικής και φτάνεις να οδηγάς το ασθενοφόρο καθώς και pro tips στη μεταφορά "πρώην ασθενών" στο ψυγείο του νοσοκομείου. Όπως και να έχει καλό κουράγιο άλλα 60 χρόνια για την σύνταξη.

[Akihito]

Άρα να μη χαίρομαι από τώρα, ε hazuki;

Τυχερός ο dante...

 

Angel.tze: Καλή τύχη στο ψάξιμο, φίλε! Όλο και κάτι θα βρεις, μη φοβάσαι, αρκεί να το πάρεις ζεστά.

 

Για τις ταινίες: Σχεδόν κάθε δεκαετία έχουμε διαφορετικό "είδος" και ποιότητα. Ο κινηματογράφος είναι κι αυτός τέχνη, συνεπώς επαναπροσδιορίζεται συχνά.

Για εμένα η καλύτερες δεκαετίες είναι 1970s και 2000s: Ο νονός, το κουρδιστό πορτοκάλι, το Star Wars, ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών και οι Πειρατές της Καραϊβικής είναι για εμένα από τις ωραιότερες, σε σενάριο, εικόνα, εφέ, χαρακτήρες, που έχουν παραχθεί ποτέ (honourable mention: ο Τιτανικός, που είναι ο fucking Τιτανικός!!). Λογικά είμαι biased, γιατί μεγάλωσα βλέποντας αυτές τις ταινίες, είτε στην τηλεόραση, είτε στο σινεμά. Αλλά αυτό δεν είναι η τέχνη; Διαμορφώνεται ανάλογα με την εποχή της.

 

Το CGI, που υπάρχει κατά κόρον στις σύγχρονες ταινίες δεν μου αρέσει σχεδόν καθόλου, γιατί πλέον μόνο τα ρούχα των ηθοποιών είναι πραγματικά. Άσε που ακόμη και σε αυτά υπάρχουν εξαιρέσεις (call me Green Lantern). Ο Τιτανικός ας πούμε ήταν ολόκληρη μινιατούρα μεσα σε ενυδρείο. Το ίδιο και οι γαλέρες από τους Πειρατές της Καραϊβικής. Το CGI απλώς έδενε το awsomeness της σκηνής.

Απλώς συγκρίνετε την δουλειά που έκαναν οι make-up artists στον Άρχοντα, με το φουλ CGI του Hobbit... Η μέρα με τη νύχτα!

[Angel.tze]

Αυτό που εκλαμβάνουμε ως παρελθοντολαγνεία είναι ουσιαστικά οι βασικές διαφορές στον τρόπο που εκφραζόταν η τέχνη κάθε εποχή, με διαφορετική αισθητική, άλλα μέσα, εναλλακτικές ιδέες. Είναι λογικό να αλλάζει η ίδια η τέχνη, καθώς επηρεάζεται άμεσα από την κοινωνία, η οποία επίσης μεταμορφώνεται συνεχώς. Παρολ'αυτά, δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να προτιμά κάποιος ένα παλαιότερο στυλ, ένα άλλο ειδός, μια διαφορετική εποχή.

 

Κατ'εμέ, τα άνιμε που βγήκαν στην πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα είναι τα καλύτερα από άποψης αισθητικής και θεματολογίας. Τα σημερινά άνιμε είναι πράγματι κατά κύριο λόγο ένας οχετός, ακριβώς επειδή παράγονται μαζικά, με κύριο γνώμονα το κέρδος. Νομίζω ότι, ενώ η απόλυτη αντίληψη πως παλιό = καλύτερο είναι νοσηρή, ταυτόχρονα η αυτόματη υπόθεση ότι κάποιος πάσχει από παρελθοντολαγνεία επειδή προτιμά άλλης εποχής τέχνη είναι εξίσου βεβιασμένη.

 

Και εδώ να πω ότι ο Τιτανικός είναι ταινιάρα. Βασικά, το πρώτο μισό είναι πολύ γλυκανάλατο και δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα (το ρομάντζο, like ok), αλλά εκεί που ξεκινά η βύθιση, έδωσαν ρέστα όλοι. Άψογη σκηνοθεσία, ήχος και εφέ. Φοβερές ερμηνείες. Η αδρεναλίνη μου είχε χτυπήσει κόκκινο, πολύ περισσότερο από ταινίες τρόμου που έχω δει. Έτρεμα, δυσκολευόμουν να ανασάνω, ήταν σαν να είμαι εκεί, μαζί τους (να αναφέρω εδώ ότι έχω submechanophobia και γενικότερα μια φοβία για τα βαθιά νερά κιόλας). Τρομερά ψυχοφθόρο. Και μετά είχαμε μερικές πολύ δυνατές σκηνές, όπως την πολύ κλασική σκηνή που παγώνει ο Τζακ ή εκείνο το γεροντικό ζευγάρι στην κάμαρά του. Παρολ'αυτά, εάν υπάρχει κάτι που δένει την ταινία και την κάνει αριστουργηματική, αυτό είναι η τελευταία σκηνή που δείχνει τα απομεινάρια του Τιτανικού να επανέρχονται στην αρχική τους μορφή, καθώς το τελευταίο άτομο εν ζωή που βρισκόταν στον Τιτανικό επιτέλους έρχεται για να βρει όλους τους υπόλοιπους, όντας δεμένοι από το συγκεκριμένο περιστατικό. Ανατριχιάζω μόνο που το γράφω. Αυτοί που λένε ότι ο Τιτανικός είναι γλυκανάλατο έργο για κοπέλες είναι βλάκες ή άνθρωποι που δεν μπορούν να νιώσουν. Αυτό, ή δεν το έχουν δει. Να σαι καλά, Akihito!

Αυτή το μήνυμα έχει επεξεργαστεί από Angel.tze: 31 Μάιος 2021 - 20:13

[pc_magas]

Καλά με την πηγή του Cοvid τι παίγνιο γίνετε;
Εννοώ λέγαν ότι προήλθε από ζώo και τώρα από εργαστήριο;

 

What gives?!

[GhostPrince]

Απτην αρχη απο εργαστηριο λεγανε, απλα "περασε" στις τροφές οπως και λογικο, επεσε κιη νεα χρονια με απειρες μετακινησεις στη Κίνα και εδεσαν ολα ωραία. Still who cares πλεον για το πως ξεκινησε ή αν εκανε τη διαροή η Αμερική μας ως συνήθως, Το θεμα ειναι οτι τη φαγαμε για τα καλα ως πανδημία να μη μπορεις να πας πουθενά με νορμαλ συνθήκες για χρόνια. Πιθανον να ηταν και στο σχεδιο να ξεφυγει τόσο πολύ και να χουν δίκιο οι ψεκασμένοι.
Οπως και να χει εγω το περιμένω το dystopia city του μέλλοντος. Δυστυχώς χωρις την τεχνολογία και τα τσιπακια που θα θελαμε αλλα δεν πειράζει.

Αυτή το μήνυμα έχει επεξεργαστεί από GhostPrince: 01 Ιούνιος 2021 - 00:51

[Erudinam]

εν τελη ποιοι εχετε κανει το εμβολιο?

 

 

Τα εμβόλια δειχνουν να επηρεαζουν σημαντικα την μεταδοση, για αυτο και το Ισραηλ απο 8000 κρουσματα επεσε στα 10 με 0 θανατους πανω κατω. Πολλοι αποφευγουν να κανουν το εμβολιο και λογω των θρομβόσεων αλλα και για πιθανες παρενέργεις που μπορεί να εμφανιστουν στο μέλλον. Αντιεμβολιαστής δεν είμαι και καταλαβαινω τον φοβο που έχουν πολλοι για τα εμβόλια.

 

Νομίζω το καλύτερο θα ήταν να εμβολιαστουν οσοι θέλουν και μετά να δούμε πως θα κυλήσει ο ιος στους νέους. Περιπου το 90% τον διασωληνωμενων ειναι πανω απο 60/ή και ευπαθείς. Αν ας πουμε εχουμε 500 διασωλ. τότε η 50 ειναι νέοι και υγιείς. Ομως αυτός ο αριθμος προέκυψε λογω της καραντινας. Αν υποθεσουμε (παρολο που ειναι αδυνατο) οτι ολοι οι ευπαθεις ειναι προστατευμένοι, τότε θα έχουμε μονο 50 διασωλ. Χωρις καραντινα όμως, αυτός ο αριθμος στους νέους δεν ξερουμε που θα φτασει. Και αν λάβουμε υποψιν ότι σε κάποιους ευπαθεις δεν θα πιάσει το έμβολιο ή δεν μπορουν να το κάνουν, δεν ειναι απιθανο να φτάσουμε παλι στους 500 διασωλ, ακομη και αν η πλειψοφια των ευπαθων εχει κανει το εμβόλιο.

 

Σε αυτή την περίπτωση ΊΣΩΣ μονο τότε θα πρέπει να γινει το εμβόλιο υποχρεωτικό.

[GhostPrince]

Παντος και τωρα στο "οποιος να νε κιοοποιος θελει" που ειναι, ενα μεγαλο ποσοστό οντος παει και το κανει. Εγω πιστευω πως χωρις καραντίνα θα χε μεγάλη διαφορα σε αλλες πιο μακρινές χωρες πιο πολυ, τωρα εδω ελλαδα και μεσογειακες χωρες γενικως με την αντιδραστικη "δν μπορω να κατσω μεσα με τίποτα σταση μας", δεν ξερω αν οντος θα χε τόσο μεγαλη διαφορα αν δν ειχαν υπαρξει τα λοκνταουνς καθόλου. Εξαλου μόνο οι επιχειρήσεις το νιωσαν κανονικά. Βεβαια αμερικη που το χεσαν ετσι στην αρχη ειδαμε που εφτασαν οι θανατοι και τα κρούσματα οποτε σχετικά όλα. Και να μη γινει ποτέ εμβολιο υποχρεωτικό το ποσοστο των ψεκασμενων δεν ειναι τοσο μεγαλο, κάτω απτο 10-20% ειναι αυτοι. Δυστυχως ή ευτυχώς αυτοι που χουν αλλεργίες και ευπάθεια σε φαρμακακευτικες ουσίες το κανουν παρα το ρίσκο. Το θεμα με τους υγιείς νεους δεν ειναι οτι θα πανε ΜΕΘ, ειναι οτι το διασπείρουν σολους τους υπόλοιπους που δεν φταιγανε σε τιποτα για να κολλήσουν. Κορονα παρτυ ακομα γινονται Θεσσαλονίκη στο ΑΠΘ και πανε και ατομα που ειναι κρουζματα γτ δεν τους νοιαζει , και προφανώς δεν μπορεις να σταματησεις κανεναν ειδικά τωρα που ανοιξε κιεπισημα (εδω πριν και δεν ειχαν εγκράτεια που χαμε λοκ υποτίθεται)

Κρουσματα εγω ειχα διαβασει οτι εχει πολλα και το Ισραήλ κ σε οσες χωρες τα πήγαιναν καλύτερα-γρηγοροτερα γενικως, απλα δεν εχουν θανάτους. Οπως ειναι και το λογικό δηλαδη. Εμβολιο κανεις δεν σε εμβολιασαν με Xmen drug να γίνεις ο αθανατος και άτρωτος Γούλβεριν, απλα οταν κολλας θα ειναι πλεον ήπια η μορφη. Προφανως αν το εκαναν όλοι θα μειωνοντουσαν και οι πιθανότητες να κολλησεις περισσότερο αλλα και τα εμβολια που καναμε μικροι δεν θυμαμαι να μας απέτρεπαν απτο να κολησουμε ανεμοβλογιά κτλπ...παλυ τα περνάγαμε. Μαλλον ζηταμε το ανέφικτο. Κανα χρόνο ακομα και αν δεν υπαρξει νέα πανδημία ή πιο ισχυρη μετάλλαξη ισως να πάψει απλα να νοιαζει τόσο το ποιος θα κολλήσει ή ποσο μεταδίδεται.

On anothernews εκκλεισα κιεγω πρώτη δοση αν και με στελνει μηνα πλας περα ...

Αυτή το μήνυμα έχει επεξεργαστεί από GhostPrince: 01 Ιούνιος 2021 - 14:36

[ZeLiGa]

Κατ'εμέ, τα άνιμε που βγήκαν στην πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα είναι τα καλύτερα από άποψης αισθητικής και θεματολογίας. Τα σημερινά άνιμε είναι πράγματι κατά κύριο λόγο ένας οχετός, ακριβώς επειδή παράγονται μαζικά, με κύριο γνώμονα το κέρδος. Νομίζω ότι, ενώ η απόλυτη αντίληψη πως παλιό = καλύτερο είναι νοσηρή, ταυτόχρονα η αυτόματη υπόθεση ότι κάποιος πάσχει από παρελθοντολαγνεία επειδή προτιμά άλλης εποχής τέχνη είναι εξίσου βεβιασμένη.

 

 

Αν εσένα αυτό:
 

Τώρα οι ταινιες και οι σειρες ειναι φαση με ψυχρα χρωματα, εντονες σκιές με αποτελεσμα να προδιδουν το τι θα δεις στην ταινια.

 

μαζι με το context του όλου μνματος, δε σου φαίνεται παρελθοντολαγνία, τότε δεν ξέρω τι να σου πω. Χώρια ότι έχω δει πάααρα πολλά "νοσταλγικά" post από τον LDM/Erudinam. Οχι οτι τον κραζω, απλα του έχω ξαναγράψει* πως πρέπει να το αναγνωρίσει αυτό γιατί ΙΣΩΣ και να είναι πρόβλημα. Ακόμα και από αυτό το μεμονωμένο post φαίνεται αυτό που λέω. Ο χαρακτηρισμός για τις σύγχρονες ταινίες απλά δεν είναι αληθής, και δεν το γράφει σαν προτίμηση αλλά σαν fact που στηρίζει. Οι τελευταίες δύο δεκαετίες είχαν εξίσου καλές ταινίες (σειρές καλύτερες ίσως) με τον προηγούμενο αιώνα, από το Dark και την 1η σεζον True Detective μέχρι το mulholland drive. Ούτε όλες προβλέψιμες είναι, ούτε έχουν όλες ψυχρά χρώματα...

 

*

Ναι, είχα στο μυαλό μου το παρακάτω (αν και το μεμονωμένο ποστ του λδμ παραπανω αρκεί)

 

Erudinam

εποχες 2001-2010

 

τι ωραιες εποχες. ισχυει αυτο για τα video games, ειδικά πριν το 2006.

 

αλλα και για τις ταινιες και για τις σειρες.

 

τωρα δεν βγαζουν τίποτα καλο.

 

οτι καλη σειρα/ταινια υπάρχει θα είναι μια παγερή, κρύα ταινία με χαρακτήρες που έχουν ψυχολογικά.

 

Που είναι οι εποχές που έβγαιναν τα Lotr, harry potter?

 

Μου λείπουν οι ωραίες ταινίες των 90s και 2000s

 

πχ Forest Gump. Τί ωραία ταινία.

 

τωρα, όλα είναι παγερά και αδιάφορα.

zeliga

^ Πφφφ όσοι αναπολούν το παρελθόν τις ίδιες σαχλαμάρες λένε. Μανμου, όλα είναι παγερά και αδιάφορα γιατί εσύ μέσα σου είσαι παγερός και αδιάφορος. Αυτό είναι σημάδι ότι γερνάς, να το προσέξεις. Αυτό με τη νοσταλγία το παρατηρώ να βαράει πολύ άσχημα με τύπους απο δουλεια που πλησιάζουν τα 40. Μέχρι τότε έχεις καιρό να μην καταληξεις έτσι. :Ρ

Erudinam

ναι ισχύει. ένας λόγος που ξαναγύρισα σε φορουμ με ανιμε, είναι επειδή ίσως νοσταλγω το παρελθον. και δεν έχω φτάσει καν τα 30. Απλά σκέφτομαι συνέχεια, οτι η ζωη απο εδω και πέρα θα ειναι βαρετη με ευθυνες και οικογένειες κλπ.

 

για αυτο χαιρομαι οταν βλεπω τον οικογενειαρχη Vectrapearl να μιλαε για video games σαν να ειναι 20!

Disclaimer: εννοείται καταλαβαίνω τη νοσταλγία που νιώθει για τις παλιες δεκαετιες, και τα παιδικά του χρόνια. Απλά θεωρώ ότι η πολλή νοσταλγία σε σκοτώνει, και δε σε βοηθά (συνήθως) ούτε να βελτιώσεις ούτε να εκτιμήσεις το παρόν και το μέλλον.

 

[Erudinam]

@Ghostprince

 

και ομως εχουν παρα πολυ λιγα κρουσματα εδω και πολλες μερες το Ισραηλ. Μπορεις να το τσεκαρεις σε site. δηλαδη με 65% (πρωτη δοση) καταφεραν να πεσουν στο 10 κρουσματα και 0 θανατους ενω οι μασκες εχουν φυγει σε εξωτερικους και συντομτα ειπαν θα φυγει και σε εσωτερικους.

 

 

@zeliga

 

για να μην μιλησω για τα παλια video games με τα prerendered γραφικα

 

https://www.kotaku.com.au/2013/05/video-games-with-the-most-memorable-pre-rendered-backgrounds/

 

οσο για τις συγχρονες ταινιες δνε λεω οτι ειναι προβλεψιμες σεναριακα αλλα γενικα νομιζω αν δεις μια ακραια σκηνη πχ δολοφονια, τραυματισμου, επιθεσης, ψυχολογικου θεματος κλπ, δεν σου κανει εντυπωση στο μάτι. ειναι σαν να ταιριαζει απολυτα με το υφος της ταινιας.

 

ενω στην δεκαετια του 90s ή 80ς, οι ταινιες πολλες φορες ειχαν μια πιο φωτεινη σκηνοθεσια, με αποτελεσμα οταν υπηρχε καποια ακραια/σκοτεινη σκηνη, σε τραβαγε πιο εντονα γιατι υπηρχε καποια αντιθεση.

Αυτή το μήνυμα έχει επεξεργαστεί από Erudinam: 01 Ιούνιος 2021 - 19:01

[Kamui]

Γιατι μου φαίνονται οτι οι παλιες ταινιες/σειρες που βγηκαν το 80s και το 90s εχουν κατι το πιο ενδιαφερον σε σχεση με αυτες που βγαινουν τα τελευταια χρόνια?

 

Νομίζω έχει να κανει πολυ με την σκηνοθεσια. Κάποτε οι ταινιες/σειρες ειχαν πιο θερμα χρώματα και πιο ρεαλιστικους φωτισμους. Ακομη και σκοτεινες ταινίες τύπου It, Green Mile, είχαν κάτι το "ζεστο" σαν υφος.

 

Τώρα οι ταινιες και οι σειρες ειναι φαση με ψυχρα χρωματα, εντονες σκιές με αποτελεσμα να προδιδουν το τι θα δεις στην ταινια.

 

Δηλαδη, οταν στο σεναριο υπαρχει μια ακραια σκηνη, γράφει καλυτερα στο υφος του 80s/90s παρα στις τωρινες ταινιες. Οπως ειπα, ειναι λες και τα κρυα χρωματα/εντονες σκιες κανουν την ταινια να ειναι ιδια με αποτελεσμα καποιες ακραιες σκηνες να μην κανουν τοσο εντονα αισθηση.

Προσωπικά διαφωνώ, τουλάχιστον σύμφωνα με τις εμπειρίες μου, τα τελευταία που δοκίμασα διάφορες παλιές ταινίες, μπορώ να πω ότι όλες οι "κλασικές" μου φαίνονται αναπόφευκτα υπερεκτιμημένες, και πώς πολύ λίγες καταφέρνουν πραγματικά να τρυπήσουν το χρόνο και να μιλήσουν στο σήμερα. Από τις αγαπημένες μου ταινίες, μόνο δύο είναι παλιές, ενώ μου δίνεται γενικά η εντύπωση ότι ακόμα και η οι μεγάλες κινηματογραφικές ιδιοφυίες τύπου Bergman, είναι κάπως πιο απλές και θεματικά "μαζεμένες" από τους σύγχρονους σκηνοθέτες που έχουν μαθητεύσει σε αυτούς. Αυτό που αποκομίζω γενικά είναι ότι οι παλιές ταινίες είχαν πιο στοχευμένα νοήματα αλλά και ήταν πιο προσιτές από ένα ευρύτερο λαϊκό πλήθος, με αποτέλεσμα όμως να μη δοκιμάζουν αρκετά τα όρια του σύγχρονου θεατή και να μοιάζουν κάπως πιο ρηχές σε σχέση με τις σύγχρονες, έχουν πιο φανερά νοηματικά όρια. Εκτιμώ βέβαια το πώς χρησιμοποιούσαν πιο άμεσα εικαστικά μέσα για να παραγάγουν νόημα και ισχυρές εντυπώσεις (τα πάντα στον κινηματογράφο τότε ήταν η φωτοσκίαση, αλλά καμία σχέση με τη σύγχρονη τυποποιημένη κατάχρησή της), απλώς και αυτό από ένα σημείο και μετά αρχίζει να γίνεται κάπως προφανές.

Είδα το Green Mile στην τηλεόραση αρκετά πρόσφατα και ήταν πολύ διαφορετικό απ' ότι περίμενα. Δεν ξέρω αν και γιατί πρέπει να θεωρείται "σκοτεινή" ταινία, αλλά το γεγονός και μόνο ότι μια από τις πιο "must" ταινίες των τελευταίων δεκαετιών έχει αυτή την υπόθεση, είναι ένδειξη το πώς αυτή η απλότητα και η εκλαϊκευση ήταν πιο αποδεκτή στον κινηματογράφο. Το ότι προσπαθεί να τοποθετηθεί μια ταινία στη θανατική ποινή, στο ρατσισμό etc, μέσα από ένα supernatural αφήγημα που λειτουργεί σαν απο μηχανής θεός και την εκβιάζει αφηγηματικά, νομίζω ότι σήμερα δεν θα της επέτρεπε να θεωρηθεί κάτι πολύ παρά πάνω από ένα κάπως ευαίσθητο blockbuster που πολύ αμφιβάλλω αν θα μπορούσε να αφήσει ένα ανάλογο στίγμα στον κινηματογράφο.

Και εδώ να πω ότι ο Τιτανικός είναι ταινιάρα. Βασικά, το πρώτο μισό είναι πολύ γλυκανάλατο και δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα (το ρομάντζο, like ok), αλλά εκεί που ξεκινά η βύθιση, έδωσαν ρέστα όλοι. Άψογη σκηνοθεσία, ήχος και εφέ. Φοβερές ερμηνείες. Η αδρεναλίνη μου είχε χτυπήσει κόκκινο, πολύ περισσότερο από ταινίες τρόμου που έχω δει. Έτρεμα, δυσκολευόμουν να ανασάνω, ήταν σαν να είμαι εκεί, μαζί τους (να αναφέρω εδώ ότι έχω submechanophobia και γενικότερα μια φοβία για τα βαθιά νερά κιόλας). Τρομερά ψυχοφθόρο. Και μετά είχαμε μερικές πολύ δυνατές σκηνές, όπως την πολύ κλασική σκηνή που παγώνει ο Τζακ ή εκείνο το γεροντικό ζευγάρι στην κάμαρά του. Παρολ'αυτά, εάν υπάρχει κάτι που δένει την ταινία και την κάνει αριστουργηματική, αυτό είναι η τελευταία σκηνή που δείχνει τα απομεινάρια του Τιτανικού να επανέρχονται στην αρχική τους μορφή, καθώς το τελευταίο άτομο εν ζωή που βρισκόταν στον Τιτανικό επιτέλους έρχεται για να βρει όλους τους υπόλοιπους, όντας δεμένοι από το συγκεκριμένο περιστατικό. Ανατριχιάζω μόνο που το γράφω. Αυτοί που λένε ότι ο Τιτανικός είναι γλυκανάλατο έργο για κοπέλες είναι βλάκες ή άνθρωποι που δεν μπορούν να νιώσουν. Αυτό, ή δεν το έχουν δει. Να σαι καλά, Akihito!

Σοβαρά τώρα; Καλά κάνεις και το λες εφόσον το αισθάνεσαι όντως, αλλά έχοντας δει ένα μέρος της ταινίας (όχι μικρό, αλλά ούτε και ολόκληρη) επίσης στην τηλεόραση, με έκανε να απορώ σε ποιόν πλανήτη και σε ποια ανθρωπότητα θεωρείται καλή ταινία αυτό το πράγμα. Θυμάμαι ότι τρελένονταν για αυτό οι συμμαθήτριές μου στην τετάρτη δημοτικού, και βλέποντας το ελπίζω να το ξεπέρασαν σύντομα. Είναι βέβαια δύσκολο να το κρίνει κανείς συνολικά, όχι μόνο γιατί δεν το είδα και ούτε σκοπεύω να το δω όλο, αλλά κυρίως γιατί είναι τελείως αποσπασματική κατά κάποιο τρόπο. Έχει κάποιες μεμονωμένες σκηνές που ως εικόνες λειτουργούν, αλλά το μεγαλύτερο μέρος που είδα ήταν γελοία κυνηγητά με moustache-twirling κακό που γλιστράει σε "μπανανόφλουδες" καθώς προσπαθεί να αρπάξει την πριγκίπισσα. Είναι μια γελοία περιπέτεια που εκμεταλλεύεται ένα "σοβαρό" ιστορικό setting για να αποκτήσει κάποιο θεματικό prestige, ενώ σαν περιεχόμενο νομίζω πως είναι κάτι πολύ χειρότερο από γλυκανάλατη. Έχω καιρό να δω ταινία της Disney και ίσως η σύγκριση να προσβάλλει τη Disney, αλλά νομίζω ότι οι δυνατότητές της ταινίας να απευθυνθεί σε άτομο άνω των 12 ετών (νομίζω ότι το πραγματικό demographic δεν είναι έμφυλο, αλλά ηλικιακό, όχι ότι είναι πολύ φυσιολογικό ένα παιδί να αντέξει να δεί όλο αυτό τρίωρο πράγμα) είναι μικρότερες από οποιαδήποτε ίσως mainstream Disney ταινία. Στα στρουμφάκια πάντως ένιωθα μια αγωνία μικρός όταν τα κυνηγούσε ο Δρακουμέλ, στον Τιτανικό τίποτα. Βέβαια ίσως είμαι βλάκας ή δεν μπορώ να νιώσω. Ή δεν το έχω δει.

 

 

Σε αυτή την περίπτωση ΊΣΩΣ μονο τότε θα πρέπει να γινει το εμβόλιο υποχρεωτικό.

Σε αυτή την περίπτωση ΊΣΩΣ πρέπει να καταργήσουμε το σύνταγμα και τα πιο στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα.

 

@zeliga

οσο για τις συγχρονες ταινιες δνε λεω οτι ειναι προβλεψιμες σεναριακα αλλα γενικα νομιζω αν δεις μια ακραια σκηνη πχ δολοφονια, τραυματισμου, επιθεσης, ψυχολογικου θεματος κλπ, δεν σου κανει εντυπωση στο μάτι. ειναι σαν να ταιριαζει απολυτα με το υφος της ταινιας.

 

ενω στην δεκαετια του 90s ή 80ς, οι ταινιες πολλες φορες ειχαν μια πιο φωτεινη σκηνοθεσια, με αποτελεσμα οταν υπηρχε καποια ακραια/σκοτεινη σκηνη, σε τραβαγε πιο εντονα γιατι υπηρχε καποια αντιθεση.

Αυτό δεν το είχα σκεφτεί πάντως και είναι ενδιαφέρον point. Πχ ένα παράδειγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι το Don't Look Now του Nicolas Roeg. Επίσης πολύ υπερεκτιμημένο, παρ' όλα αυτά είναι μια ταινία που αφήνει πολύ χαρακτηριστικές εικόνες, οι οποίες δεν μπορούν να διαχωριστούν από τη συγκεκριμένη δεκαετία και τα τεχνικά μέσα από τα οποία φτιάχτηκε. Αν μη τι άλλο λειτουργεί οπτικά, ακόμα και αν στο σύνολο είναι κάπως underwhelming. Οι παλιές ταινίες είχαν πολλές φορές έναν πετυχημένο τρόπο να προκαλούν έκπληξη αλλά όταν προσπαθούν να παρουσιάσουν πιο πολύπλοκες σκηνές δράσης με stunts εκεί φαίνονται σίγουρα γερασμένες. Εδώ μπορώ να το συγκρίνω ευθέως με την Ψυχώ. Και οι δύο ταινίες έχουν μια πολύ πετυχημένη σκηνή "γυρίσματος κεφαλιού" (you are in the know, right?), ενώ η σκηνή που κοντεύει να πέσει από τη σκαλωσιά στην εκκλησία είναι σχεδόν εξίσου κακή με τη μάλλον αστεία δολοφονία στη σκάλα στην Ψυχώ.

Αντίθετα, ο Trier στο House that Jack Built (και οποιαδήποτε ταινία του actually) δεν υστερεί σε τίποτα, γιατί είναι ένας σκηνοθέτης των 90's που δεν προσαρμόστηκε ποτέ σε ένα τυποποιημένο σύγχρονο καλούπι, αλλά ταυτόχρονα οι καινούριες ταινίες του παραμένουν σύγχρονες και αξιοποιούν δυνατότητες που στο παρελθόν ίσως ήταν αδύνατες.

 

Νομίζω ότι η αιτία πίσω από αυτή τη νοσταλγία είναι ότι τα blockbusters του 20ου αιώνα γίνονταν από σκηνοθέτες που είχαν κάποια σκηνοθετική αντίληψη, ενώ σήμερα οι σκηνοθέτες των blockbusters είναι συχνά σχεδόν "ανώνυμοι" υπάλληλοι των παραγωγών. Ακόμα και ο πρώτος εξορκιστής που είδα πρόσφατα επίσης στην τηλεόραση είχε κάποια εικαστική ποιότητα, αυτό βέβαια δεν αλλάζει ότι η ταινία είναι ένα γελοιογράφημα. Άλλο όμως τα blockbusters και άλλο να συγκρίνει κανείς ευθέως την ευρύτερη παραγωγή και τη σύγκριση της εμπειρίας που βιώνει ένας σύγχρονος άνθρωπος χωρίς το φίλτρο της νοσταλγίας ή του ιστορικού prestige.
 

[Angel.tze]

 

Σοβαρά τώρα; Καλά κάνεις και το λες εφόσον το αισθάνεσαι όντως, αλλά έχοντας δει ένα μέρος της ταινίας (όχι μικρό, αλλά ούτε και ολόκληρη) επίσης στην τηλεόραση, με έκανε να απορώ σε ποιόν πλανήτη και σε ποια ανθρωπότητα θεωρείται καλή ταινία αυτό το πράγμα. Θυμάμαι ότι τρελένονταν για αυτό οι συμμαθήτριές μου στην τετάρτη δημοτικού, και βλέποντας το ελπίζω να το ξεπέρασαν σύντομα. Είναι βέβαια δύσκολο να το κρίνει κανείς συνολικά, όχι μόνο γιατί δεν το είδα και ούτε σκοπεύω να το δω όλο, αλλά κυρίως γιατί είναι τελείως αποσπασματική κατά κάποιο τρόπο. Έχει κάποιες μεμονωμένες σκηνές που ως εικόνες λειτουργούν, αλλά το μεγαλύτερο μέρος που είδα ήταν γελοία κυνηγητά με moustache-twirling κακό που γλιστράει σε "μπανανόφλουδες" καθώς προσπαθεί να αρπάξει την πριγκίπισσα. Είναι μια γελοία περιπέτεια που εκμεταλλεύεται ένα "σοβαρό" ιστορικό setting για να αποκτήσει κάποιο θεματικό prestige, ενώ σαν περιεχόμενο νομίζω πως είναι κάτι πολύ χειρότερο από γλυκανάλατη. Έχω καιρό να δω ταινία της Disney και ίσως η σύγκριση να προσβάλλει τη Disney, αλλά νομίζω ότι οι δυνατότητές της ταινίας να απευθυνθεί σε άτομο άνω των 12 ετών (νομίζω ότι το πραγματικό demographic δεν είναι έμφυλο, αλλά ηλικιακό, όχι ότι είναι πολύ φυσιολογικό ένα παιδί να αντέξει να δεί όλο αυτό τρίωρο πράγμα) είναι μικρότερες από οποιαδήποτε ίσως mainstream Disney ταινία. Στα στρουμφάκια πάντως ένιωθα μια αγωνία μικρός όταν τα κυνηγούσε ο Δρακουμέλ, στον Τιτανικό τίποτα. Βέβαια ίσως είμαι βλάκας ή δεν μπορώ να νιώσω. Ή δεν το έχω δει.

Οκ, σαφώς και υπερέβαλα όταν μίλησα για βλάκες και λοιπούς  Από εκεί και πέρα, όλα όσα λέω είναι με την προϋπόθεση πως έχουμε αγνοήσει το βαρετό ρομάντζο σε ολόκληρο το πρώτο μισό του έργου (όπως είπα ήδη, είναι ειλικρινά ανούσιο κατ' εμέ) και το γεγονός ότι οι πρωταγωνιστές είναι το ζευγάρι Ρόουζ-Τζακ (έτσι δεν λέγονταν? δεν είμαι σίγουρος). Πέρα από την σκηνή που ο Τζακ παγώνει στα νερά που είναι ομολογουμένως δυνατή, δεν με ενδιέφεραν καθόλου. Εγώ αναφέρομαι κατά κύριο λόγο στον τρόπο που παρουσιάστηκε η ίδια η βύθιση και το χάος πάνω στον Τιτανικό. Ο κακός παντελώς αδιάφορος, όπως και το δράμα των πρωταγωνιστών. Απλά θεωρώ ότι η ίδια η τραγωδία απεικονίστηκε με φοβερή σκηνοθεσία που σήκωνε τρίχα και άγχωνε τέρμα. Απλά ήταν τόσο έντονη η εμπειρία που μου φαίνεται δύσκολο κάποιος να μείνει αδιάφορος. Δεν ξέρω ακριβώς ποιες σκηνές είδες, αλλά, με βάση τα λεγόμενά σου, μάλλον πέτυχες τα τελευταία σημεία που έχει και φόκους στον κακό. 

 

Από την άλλην, δεν ξέρω πόσο ιστορικά ή τεχνικά ακριβής ήταν η βύθιση που μας έδειξαν, παρολ'αυτά θεωρώ ότι για την απεικόνιση του δράματος τα πήγαν άψογα. Έτσι, θεωρώ ότι αξίζει να δει κάποιος τον Τιτανικό μόνο και μόνο για εκείνο το κομμάτι και θα έλεγα ότι είναι καλή ταινία. Συμφωνούμε πάντως ότι είναι αποσπασματικά τα καλά σημεία και δεν συγχωρείται το υπόλοιπο έργο.

 

Τέλος, η τελική σκηνή του έργου, την οποία λογικά δεν είδες, έχει μια εξαιρετική σκηνοθετική ιδέα της αλλαγής του σκηνικού σχεδόν φυσικά και δείχνει τον δεσμό όλων όσων βρίσκονταν στον Τιτανικό. Εμένα μου φαίνεται φανταστική!

 

 

 

Κατά τ' άλλα, όσον αφορά σε ταινίες που άφησαν εξαιρετική εντύπωση, μου αρέσει πολύ το What Dreams May Come. Ο Robin Williams ήταν εξαιρετικός ηθοποιός, ικανός να αναλάβει κάθε είδους ρόλο. Η πλοκή έχει ορισμένα στοιχεία φαντασίας που με ικανοποίησαν πάρα πολύ από εικαστικής απόψεως. Έχει και αρκετές συναισθηματικά φορτισμένες στιγμές που το κάνουν να αξίζει αμέριστα. Δεν ξέρω αν θα σου άρεσε, αλλά νομίζω αξίζει τον κόπο ούτως ή άλλως. Βέβαια, το βασικό στοιχείο της υπόθεσης είναι η ύπαρξη παραδείσου, όπως και της αυτοτιμωρίας των ανθρώπων που καταλήγουν στην προσωπική "κόλασή" τους. Ενώ προσωπικά δεν πιστεύω στην ύπαρξή τους, αλλά για τους σκοπούς της ταινίας, νομίζω ότι αξιοποιήθηκαν όμορφα, σε τελείως συμβολικό επίπεδο.

 

 

Αυτό που αποκομίζω γενικά είναι ότι οι παλιές ταινίες είχαν πιο στοχευμένα νοήματα αλλά και ήταν πιο προσιτές από ένα ευρύτερο λαϊκό πλήθος, με αποτέλεσμα όμως να μη δοκιμάζουν αρκετά τα όρια του σύγχρονου θεατή και να μοιάζουν κάπως πιο ρηχές σε σχέση με τις σύγχρονες, έχουν πιο φανερά νοηματικά όρια. Εκτιμώ βέβαια το πώς χρησιμοποιούσαν πιο άμεσα εικαστικά μέσα για να παραγάγουν νόημα και ισχυρές εντυπώσεις (τα πάντα στον κινηματογράφο τότε ήταν η φωτοσκίαση, αλλά καμία σχέση με τη σύγχρονη τυποποιημένη κατάχρησή της), απλώς και αυτό από ένα σημείο και μετά αρχίζει να γίνεται κάπως προφανές.

Είδα το Green Mile στην τηλεόραση αρκετά πρόσφατα και ήταν πολύ διαφορετικό απ' ότι περίμενα. Δεν ξέρω αν και γιατί πρέπει να θεωρείται "σκοτεινή" ταινία, αλλά το γεγονός και μόνο ότι μια από τις πιο "must" ταινίες των τελευταίων δεκαετιών έχει αυτή την υπόθεση, είναι ένδειξη το πώς αυτή η απλότητα και η εκλαϊκευση ήταν πιο αποδεκτή στον κινηματογράφο. Το ότι προσπαθεί να τοποθετηθεί μια ταινία στη θανατική ποινή, στο ρατσισμό etc, μέσα από ένα supernatural αφήγημα που λειτουργεί σαν απο μηχανής θεός και την εκβιάζει αφηγηματικά, νομίζω ότι σήμερα δεν θα της επέτρεπε να θεωρηθεί κάτι πολύ παρά πάνω από ένα κάπως ευαίσθητο blockbuster που πολύ αμφιβάλλω αν θα μπορούσε να αφήσει ένα ανάλογο στίγμα στον κινηματογράφο.

Πάρα πολύ ενδιαφέρουσα τοποθέτηση που με βρίσκει σύμφωνο. Θα ήθελα να προσθέσω κάτι σε αυτό για τα μηνύματα που είναι πιο απλουστευμένα και προσιτά. Θεωρώ ότι είναι εξίσου θεμιτό ένα απλό, αλλά δυνατό μήνυμα, με ένα πολύ πιο περίπλοκο αφήγημα με βαθύτερα νήματα προς εξερεύνηση. Ακόμα και ένα τελείως κλισέ μήνυμα του στυλ "η φιλία πάντα νικά" είναι θετικό και μπορεί να ενθουσιάσει, όσο η εκτέλεση είναι δυνατή και heartfelt. Παρατηρώ ότι πολλές φορές το κοινό προσπαθεί να φανεί "ψαγμένο" αποστραγγίζοντας τελείως ανύπαρκτα μηνύματα από έργα, δίνοντάς τους μια κούφια υπόσταση, ενώ συνήθως το "ζουμί" είναι αλλού και επίσης πολύ πιο απλό, μα συνάμα και πιο ουσιαστικό, στοχευμένο, δυνατό. Σαφώς και μας αρέσει όταν ένα έργο καταφέρνει να δώσει κάτι πιο περίπλοκο, πιο βαθύ, μια τροφή για σκέψη, παρολ'αυτά νιώθω ότι ακόμη κι αυτά τα απλά μηνύματα μπορούν να είναι πανέμορφα και νομίζω ότι ίσως τα προτιμώ κιόλας, γιατί στην τελική αυτά πορώνουν και ενθουσιάζουν.

 

Δύο χαζά, απλοικά παραδείγματα με άνιμε κιόλας:

 

• Για άτομο που προσπάθησε να δώσει νόημα εκεί που δεν υπήρχε, ένας συμμαθητής στο λύκειο που πήγαινα που είχε δει SAO, θεωρούσε ότι η σκηνή που ο Κίριτο πεθαίνει αλλά ζει και καταφέρνει να σκοτώσει τον τελικό μπος για να τελειώσει το παιχνίδι, αλλά το πως η Άσουνα κατάφερε να επιβιώσει ακόμη κι αν είχε πράγματι πεθάνει στα χέρια του Κίριτο, ήταν τόσο γεμάτα με νόημα. Δεν έλεγε καν τι ακριβώς έβρισκε ουσιαστικό στη σκηνή, αλλά επέμενε πως έχει βαθύ νόημα το οποίο δεν καταλαβαίναμε οι υπόλοιποι. Προφανώς, αν κάποιος το έχει δει, μπορεί να καταλάβει ότι δεν είχε καμία απολύτως αξία.
• Για έργο που έχει ένα απλό μήνυμα, αλλά στο παρουσιάζει τόσο δυνατά που σε πείθει τελείως, ας πάρουμε το Fullmetal Alchemist, το Brotherhood. Το τελικό μήνυμα είναι κυριολεκτικά "friendship", αλλά πράγματι σου το έχει παρουσιάσει τόσο δυνατά και πειστικά σε όλο το έργο, που λες "ΝΑΙ!". Εκεί που (σοβαρά σποιλέρ τέλους)
  Spoiler:

  ο Ed θυσιάζει όλη την Πύλη της Αλήθειάς του, αρά και την αλχημεία του, για να φέρει τον αδελφό του πίσω, λέει ότι δεν χρειάζεται την αλχημεία γιατί έχει φίλους που μπορούν να τον στηρίξουν.
  Τόσο απλό, μα τόσο εξαιρετικό. Φυσικά, το έργο είχε πολύ πιο πολύπλοκες ιδέες και καταστάσεις να δείξει σε όλη τη διάρκειά του, αλλά ο απόηχος που αφήνει ως σύνολο τελικά είναι τόσο απλός, τόσο βασικός, τόσο δυνατός.

[pc_magas]

ΑΠ την άλλη βγαίνουν και anime που είναι απλά και καινούρια χωρίς να είναι και trash:

 

http://www.anime.gr/forum/topic/12023-super-cub/#entry700771

[Kamui]

 

Οκ, σαφώς και υπερέβαλα όταν μίλησα για βλάκες και λοιπούς  Από εκεί και πέρα, όλα όσα λέω είναι με την προϋπόθεση πως έχουμε αγνοήσει το βαρετό ρομάντζο σε ολόκληρο το πρώτο μισό του έργου (όπως είπα ήδη, είναι ειλικρινά ανούσιο κατ' εμέ) και το γεγονός ότι οι πρωταγωνιστές είναι το ζευγάρι Ρόουζ-Τζακ (έτσι δεν λέγονταν? δεν είμαι σίγουρος). Πέρα από την σκηνή που ο Τζακ παγώνει στα νερά που είναι ομολογουμένως δυνατή, δεν με ενδιέφεραν καθόλου. Εγώ αναφέρομαι κατά κύριο λόγο στον τρόπο που παρουσιάστηκε η ίδια η βύθιση και το χάος πάνω στον Τιτανικό. Ο κακός παντελώς αδιάφορος, όπως και το δράμα των πρωταγωνιστών. Απλά θεωρώ ότι η ίδια η τραγωδία απεικονίστηκε με φοβερή σκηνοθεσία που σήκωνε τρίχα και άγχωνε τέρμα. Απλά ήταν τόσο έντονη η εμπειρία που μου φαίνεται δύσκολο κάποιος να μείνει αδιάφορος. Δεν ξέρω ακριβώς ποιες σκηνές είδες, αλλά, με βάση τα λεγόμενά σου, μάλλον πέτυχες τα τελευταία σημεία που έχει και φόκους στον κακό. 

 

Από την άλλην, δεν ξέρω πόσο ιστορικά ή τεχνικά ακριβής ήταν η βύθιση που μας έδειξαν, παρολ'αυτά θεωρώ ότι για την απεικόνιση του δράματος τα πήγαν άψογα. Έτσι, θεωρώ ότι αξίζει να δει κάποιος τον Τιτανικό μόνο και μόνο για εκείνο το κομμάτι και θα έλεγα ότι είναι καλή ταινία. Συμφωνούμε πάντως ότι είναι αποσπασματικά τα καλά σημεία και δεν συγχωρείται το υπόλοιπο έργο.

 

Τέλος, η τελική σκηνή του έργου, την οποία λογικά δεν είδες, έχει μια εξαιρετική σκηνοθετική ιδέα της αλλαγής του σκηνικού σχεδόν φυσικά και δείχνει τον δεσμό όλων όσων βρίσκονταν στον Τιτανικό. Εμένα μου φαίνεται φανταστική!

Μα σε όλα υπερέβαλες, όταν λες ότι είναι ταινιάρα και ότι δεν απευθύνεται σε... κοπέλες, και τώρα ουσιαστικά λες ότι το 80% της ταινίας είναι σκουπίδι αλλά έχει ιστορικό setting και κάποιες αποσπασματικές σκηνές που αξίζουν. Δεν γίνεται να κρίνεις μια ταινία αγνοώντας το μεγαλύτερο μέρος της. Αναγνωρίζω βέβαια ότι μια ταινία μπορεί να σου αφήσει μια έντονη ανάμνηση λόγω μιας σκηνής ενώ η υπόλοιπη μπορεί να είναι αδιάφορη, αλλά νομίζω ότι αυτό πρέπει να το λάβει κανείς υπόψη για να την κρίνει συνολικά και να επικοινωνήσει την εμπειρία του με άλλους. Μιλάμε για μια ταινία που κρατάει πάνω από 3 ώρες και οι 2 δεν βλέπονται. Είδα τη σκηνή του βυθίσματος και το τέλος απ' όσο θυμάμαι, και όντως εκεί βελτιώνεται, αλλά όταν έχουν προηγηθεί 2 ώρες που κάνουν την Disney να μοιάζει να απευθύνεται σε πολύ πιο ώριμους ανθρώπους (πάλι αδικώ πολύ τη Disney), δεν γίνεται απλώς να το παραβλέψω, γιατί εκείνο είναι το πραγματικό focus της ταινίας. Και όταν έχεις ήδη πειστεί ότι βλέπεις μια αδιανόητη βλακεία, αυτό αποδυναμώνει και οποιοδήποτε καλό φινάλε μπορεί να υπάρχει στην πορεία. Αλήθεια, είτε το setting είναι απλώς ένα πρόσχημα για να δείξουν φθηνό και πιασάρικο (όχι σε εμένα) romance, είτε ο μόνος τρόπος να γυριστεί τότε μια ταινία με αυτό το setting από παραγωγή τέτοιου βελινεκούς, ήταν να την πνίξουν σε χολιγουντιανά tropes σε βαθμό που να μην βλέπεται από οποιονδήποτε δεν είναι μαθημένος στο να βλέπει τα πράγματα μέσα από αυτά τα συγκεκριμένα tropes, και βλέπει ταινίες ακριβώς περιμένοντας να δει αυτά. Πάλι αναπόφευκτα μου έρχεται η σύνδεση με παιδικές ταινίες animation, γιατί έτσι μπορώ να εξηγήσω γιατί η συγκεκριμένη "ενήλικη" ταινία ήταν τόσο μα τόσο δημοφιλής στα κορίτσια του δημοτικού ακόμα και σχεδόν 10 χρόνια μετά. Γιατί ακολουθεί ακριβώς την ίδια δομή με ένα "παιδικό", που όμως έχει και τη...γνωστή σκηνή που κάνει τα παιδιά να νιώθουν πιο ενήλικα που την έχουν δει.
 

 

Πάρα πολύ ενδιαφέρουσα τοποθέτηση που με βρίσκει σύμφωνο. Θα ήθελα να προσθέσω κάτι σε αυτό για τα μηνύματα που είναι πιο απλουστευμένα και προσιτά. Θεωρώ ότι είναι εξίσου θεμιτό ένα απλό, αλλά δυνατό μήνυμα, με ένα πολύ πιο περίπλοκο αφήγημα με βαθύτερα νήματα προς εξερεύνηση. Ακόμα και ένα τελείως κλισέ μήνυμα του στυλ "η φιλία πάντα νικά" είναι θετικό και μπορεί να ενθουσιάσει, όσο η εκτέλεση είναι δυνατή και heartfelt. Παρατηρώ ότι πολλές φορές το κοινό προσπαθεί να φανεί "ψαγμένο" αποστραγγίζοντας τελείως ανύπαρκτα μηνύματα από έργα, δίνοντάς τους μια κούφια υπόσταση, ενώ συνήθως το "ζουμί" είναι αλλού και επίσης πολύ πιο απλό, μα συνάμα και πιο ουσιαστικό, στοχευμένο, δυνατό. Σαφώς και μας αρέσει όταν ένα έργο καταφέρνει να δώσει κάτι πιο περίπλοκο, πιο βαθύ, μια τροφή για σκέψη, παρολ'αυτά νιώθω ότι ακόμη κι αυτά τα απλά μηνύματα μπορούν να είναι πανέμορφα και νομίζω ότι ίσως τα προτιμώ κιόλας, γιατί στην τελική αυτά πορώνουν και ενθουσιάζουν.

 

Δύο χαζά, απλοικά παραδείγματα με άνιμε κιόλας:

 

• Για άτομο που προσπάθησε να δώσει νόημα εκεί που δεν υπήρχε, ένας συμμαθητής στο λύκειο που πήγαινα που είχε δει SAO, θεωρούσε ότι η σκηνή που ο Κίριτο πεθαίνει αλλά ζει και καταφέρνει να σκοτώσει τον τελικό μπος για να τελειώσει το παιχνίδι, αλλά το πως η Άσουνα κατάφερε να επιβιώσει ακόμη κι αν είχε πράγματι πεθάνει στα χέρια του Κίριτο, ήταν τόσο γεμάτα με νόημα. Δεν έλεγε καν τι ακριβώς έβρισκε ουσιαστικό στη σκηνή, αλλά επέμενε πως έχει βαθύ νόημα το οποίο δεν καταλαβαίναμε οι υπόλοιποι. Προφανώς, αν κάποιος το έχει δει, μπορεί να καταλάβει ότι δεν είχε καμία απολύτως αξία.
• Για έργο που έχει ένα απλό μήνυμα, αλλά στο παρουσιάζει τόσο δυνατά που σε πείθει τελείως, ας πάρουμε το Fullmetal Alchemist, το Brotherhood. Το τελικό μήνυμα είναι κυριολεκτικά "friendship", αλλά πράγματι σου το έχει παρουσιάσει τόσο δυνατά και πειστικά σε όλο το έργο, που λες "ΝΑΙ!". Εκεί που (σοβαρά σποιλέρ τέλους)
  Spoiler:

  ο Ed θυσιάζει όλη την Πύλη της Αλήθειάς του, αρά και την αλχημεία του, για να φέρει τον αδελφό του πίσω, λέει ότι δεν χρειάζεται την αλχημεία γιατί έχει φίλους που μπορούν να τον στηρίξουν.
  Τόσο απλό, μα τόσο εξαιρετικό. Φυσικά, το έργο είχε πολύ πιο πολύπλοκες ιδέες και καταστάσεις να δείξει σε όλη τη διάρκειά του, αλλά ο απόηχος που αφήνει ως σύνολο τελικά είναι τόσο απλός, τόσο βασικός, τόσο δυνατός.

Συνήθως εκεί η απάντηση είναι κατά πόσο ο καλλιτέχνης έχει έλεγχο της κατάστασης και ξέρει να χρησιμοποιεί κατάλληλα τα εικαστικά μέσα για το κάθε τι. Από εκεί και πέρα όμως, ο θεατής έχει πάντα την ικανότητα και το δικαίωμα να αποκομίζει ό,τι θέλει εκείνος από αυτό που βλέπει. Αυτό μπορεί πολλές φορές να μην έχει καμία σχέση με τις προθέσεις του δημιουργού. Δεν απαγορεύεται κανείς να αποστάξει μια καλή σκέψη η εμπειρία από ένα σκάρτο έργο, και δεν το βρίσκω και απολύτως απίθανο. Μάλιστα, οι πιο ενδιαφέρουσες αισθητικές συζητήσεις μπορεί να προκύψουν μέσα από έργα που κατά κοινή ομολογία είναι trash. Άραγε αυτό τα καθιστά κρυφά αριστουργήματα; Είναι πολύπλοκη συζήτηση. Σημασία έχει ότι έχουν τη δυνατότητα να σε φέρουν σε αυτό το σημείο εκεί που κάτι άλλο μπορεί να σε κάνει να πεις ότι είναι τέλειο αλλά να μείνεις με ένα κενό. Συμφωνώ ότι ο συμμαθητής σου προβάλλει δικές του προσδοκίες που αυτοεπιβεβαιώνονται πάνω σε ένα άθλιο anime (έχω δει τουλάχιστον ένα επεισόδιο, ίσως περισσότερα οπότε κάτι ξέρω), αλλά αν όντως μπόρεσε να αποκομίσει κάτι αληθινό από αυτό, το αποδέχομαι ως δική του εμπειρία, αυτό δε σημαίνει ότι θα αναθεωρήσουμε για το SAO, όπως δεν θα αναθεωρήσω για τον Τιτανικό. Τώρα όσο για το brotherhood, έχω καλές αναμνήσεις από το παλιό FMA, αλλά στο Βrotherhood βαρέθηκα γρήγορα. Δε θυμάμαι ακριβώς γιατί, αλλά μου φαινόταν λιγότερο προσβάσιμο από το παλιό, ίσως η διαφορά ηλικίας απλά έκανε τη διαφορά.