20 replies to this topic

[iristella]

 

 

Μετά το Terror in Tokyo ένα από τα επόμενα project που θα υπάγονται και στο Νoitamina Βlock είναι το - βραβευμένο την προηγούμενη χρονιά με το Kodansha award στην κατηγορία shounen - oμώνυμο manga του Arakawa Naoshi.  To animation έχει αναλάβει το Studio A-1 Pictures με τον Ishiguro Kyouhei να κάνει και αυτός το ντεμπούτο του στην σκηνοθεσία (πολλοί πρωτοεμφανιζόμενοι τώρα τελευταία), Ο Yoshioka Takao έχει αναλάβει την σύνθεση της σειράς ενώ η Aikyou Yukiko την επιμέλεια του animation και τον σχεδιασμό των χαρακτήρων.  Τον τομέα της μουσικής θα αναλάβει ο Υokoyama Takaru.

    

Στην ιστορία μας πρωταωνιστεί ένα νεαρό αγόρι ο Arima Kosei ο οποίος είναι αυτό που λέμε παιδί θαύμα στην μουσική. Με την δεξιοτεχνία του στο πιάνο καταφέρνει και κερδίζει τον έναν διαγωνισμό μετά τον άλλο και ένα λαμπρό μέλλον στην μουσική φαίνεται να είναι στα πόδια του. Μετά τον θάνατο της μητέρας του όμως η οποία είναι και η δασκάλα του , κλονίζεται και δεν μπορεί να ακούσει τον ήχο από το πιάνο του παρά το γεγονός ότι η ακοή του φαίνεται να είναι καλά κατά τα άλλα. Από τότε η ζωή του φαίνεται μονότονη μέχρι την στιγμή που θα γνωρίσει την νεαρή Μiyazono Kaori η οποία είναι μία εύθυμη παίκτρια βιολιού με την προσωπικότητα και την ενέργειά της να αναβλύζουν μέσα από την μουσική της. Σταδιακά η Kawori θα τον βοηθήσει να αποκαταστήσει την τραυματισμένη του σχέση με την μουσική και χάρη στην επιρροή της θα μπορέσει ο Kosei να αρχίσει να αφήνει πίσω του το παρελθόν και να προχωράει την ζωή του.

Youtube Video

Το PV φωνάζει από μακρυά ζάχαρη και δημιουργεί άνετα προσδοκίες για μία από τις πιο γλυκές και αξιοπρόσεκτες σειρές της φθινοπωρινής season. Η γλυκόπικρη αίσθηση της απώλειας σε συνδυασμό με την αισιοδοξία της Kaori και την αποδοχή του χαμού που σηματοδοτεί και το τέλος του θρήνου, εγγυόνται ένα πολύ όμορφο αποτέλεσμα. Είναι ένα έργο που έχει βραβευτεί με την Noitamina να είναι ένας καλός δείκτης ποιότητας (σχετικά) και με έναν νέο σκηνοθέτη που μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα φέρει μία νέα οπτική στον χώρο. Πραγματικά το έχω ερωτευτεί με την πρώτη ματιά και ανυπομονώ να το δώ στην οθόνη μου. Κρατάω σταυρωμένα τα δάχτυλα ελπίζοντας να μην διαψευστώ.

 

 

 

Anidb | ANN | Official Site

[1451]

Το πρεμις είναι σαν το Nodame αλλά με μικρότερες ηλικίες κρίνοντας από τις εικόνες. Γι' αυτό και μόνο αξίζει να ασχοληθεί κανείς.

[Keito]

Γουίλ ντέφινιτλι γουότς. Έχω περισσότερες ελπίδες για αυτό παρά για τον Τρόμο του Τόκυο για να πω την αλήθεια. Μπορεί να φταίει το ότι χτυπάει στην μουσική που είναι σοφτ σποτ, αλλά και πάλι, μου φαίνεται λιγότερο πιθανό να βγει κακό XD

[zennith666]

Φαίνεται πανέμορφο.Από εκεί και πέρα βλέπουμε.

[Jorg]

Όντως φαίνεται πολύ γλυκό και όμορφο τόσο στο premise όσο και στο animation. Σίγουρα θα το τσεκάρω.

[LuluChan92]

Και μόνο το γεγονός ότι έχει να κάνει με μουσική και θυμίζει αμυδρά Nodame Cantabile... I'M SOLD~
 

Κι από artwork κι από υπόθεση καλά πάμε, +1 για τη φθινοπωρινή σεζόν!

[FayFay]

μα τι γλυκουλι 

σιγουρα θα το τσεκαρω, φαινεται πολυ πιο ενδιαφερων απο το τερρορ παντως. αντε να δουμε πως θα παει 

[Kai]

Bump! Δε θυμόμουν αν είχε thread ή όχι. Το pv αυτής της σειράς το βλέπω και το ξαναβλέπω και είναι από τα λίγα της φθινοπωρινής σεζόν για τα οποία ανυπομονώ, σχεδίαζα να διαβάσω και το μάνγκα και με το ζόρι κρατιέμαι να μην το ξεκινήσω Ελπίζω να βγει τόσο καλό και όσο φαίνεται οπτικά και ελπίζω να κάνει επιτυχία μπας και κάποια στιγμή να πάρει σειρά και το Kono Oto Tomare.

[iristella]

To πρώτο επεισόδιο μου άφησε μεν ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά αλλά όταν το ξανασκέφτηκα ήταν αρκετά τρομακτικό σε κάποια σημεία.

Spoiler:

Η σχέση του Arima με την μάνα του μου φαίνεται στανταράκι κακοποιητική. Εννοείται άμεσα ότι το έσπαγε στο ξύλο το παιδί προκειμένου να εκπληρώσει τα όνειρά της στη θέση της. Το ακόμη πιο τρομακτικό είναι ότι ο ίδιος ο Arima δεν φαίνεται να το συνειδητοποιεί. Και ο πατέρας του είναι μονίμως απών.

Τίθεται λοιπόν το ερώτημα κατά πόσο το ενδιαφέρον του για τη μουσική είναι γνήσιο ή όντως είναι το μοναδικό αποκούμπι από το οποίο μπορεί να πιαστεί. Θα ήθελα να δω τον χαρακτήρα να βάζει χρώμα και χαρά στην ζωή του εξαιτίας των φίλων του και να επιλέξει αργότερα τη μουσική όχι επειδή είναι το μόνο στο οποίο είναι καλός αλλά επειδή πραγματικά την αγαπάει.

Μέχρι τότε ανυπομονω για το επόμενο επεισόδιο.

[Kai]

Spoiler: 1

Το κομμάτι με τις αναμνήσεις του Αριμα ήταν για εμένα το καλύτερο κομμάτι της σειράς, όχι ότι δεν μου άρεσαν τα χρώματα η όμορφες σκηνές και το κλίμα (με εξαίρεση μερικά αστεία που ήταν κάπως άνοστα). Έχω βαρεθεί να βλέπω σε σειρές να εκμεταλλεύονται ανίατες αρρώστιες για να βγάλουν συναίσθημα (όχι ότι μερικές δεν το κάνουν καλά) αλλά το έχουν καναντήσει ένα φθηνό μέσο. Εδώ δεν με ενόχλησε γιατί διάλεξε διαφορετική προσέγγιση και παράλληλα κράτησε και μια αντίδραση φυσιολογική για την ηλικία που είχε ο πρωταγωνιστής τότε, όχι μόνο ότι σαν μικρό παιδί ελάχιστα θα μπορούσε να κάνει απέναντι στην κακοποίηση που δεχόταν αλλά γιατί έδειξε και την αφέλεια και τη τυφλή αγάπη που είχε απέναντι στη μητέρα πιστεύοντας ότι αν κατάφερνε να πραγματοποιήσει το όνειρό της ίσως γινόταν καλά και ίσως-ίσως επέστρεφε και σε μια παλιότερη εικόνα που μπορεί να είχε ζήσει πιο μικρό κι εμείς δεν έχουμε δει ακόμα σαν θεατές.

 

Δεν πιστεύω ότι πλέον δεν έχει συνειδητοποιήσει τον βαθμό της κακοποίησης που δεχόταν, περισσότερο ότι την έχει συγχωρήσει και ως έναν βαθμό μπορεί να του έχουν μείνει κατάλοιπα από τον μικρότερο εαυτό του και να κατηγορεί τον εαυτό του ως ένα σημείο που δεν τα είχε καταφέρει. Ούτε τη μουσική πιστεύω ότι τη μισή πραγματικά, πχ. όταν δηλώνει ότι τη μισή από πίσω είδαμε μια εικόνα με τη μητέρα του και σαν παιδάκι ένιωθε πραγματικά χαρούμενο που κέρδισε τον διαγωνισμό. Πιο πολύ έχω την αίσθηση ότι μέσα στο μυαλό του η μουσική ήταν μεγάλη ευθύνη, άμεσα συνδεδεμένη με τη μητέρα του και δεν την είχε νιώσει πραγματικά όπως θα έπρεπε, οπότε με τον χαμό της μητέρας του παρέλυσε και δεν έχει βρει ακόμα το κουράγιο να γυρίσει σελίδα. Γενικά τα γράφω κάπως ανάκατα αυτή τη στιγμή και μπορεί να το βλέπω πολύ συναισθηματικά το θέμα γιατί μιλάμε για παιδάκια και είναι αδύνατο σημείο αλλά για πρώτο επεισόδιο σκιαγράφησε ικανοποιητικά τον πρωταγωνιστή και θέλω να τον δω να αλλάζει σταδιακά, ήταν και από τα λίγα πιλοτικά που μου άρεσαν.

 

[Kamui]

Λοιπόν, είναι δύσκολο να δείξω πόσο απεχθάνομαι αυτή τη σειρά γιατί δεν είναι καν love to hate, είναι hate to hate με κάποιον τρόπο. Γιατί από τη μια είναι εμφανέστατα απαίσια, από την άλλη έχει στοιχεία που μειώνουν την αποφασιστικότητά μου να την παρατήσω όσο είναι καιρός.

 

Ας το πάρω από την αρχή.

Το πρώτο επεισόδιο ήταν εμετικό.

Χυδαίο slapstick humor, ρηχότατοι και εκνευριστικοί διάλογοι, μη ανθρώπινοι χαρακτήρες λες και βγήκαν από το πουθενά, ωμό και άτσαλο δράμα, και ένας εμετός χρωμάτων και random "όμορφων" σκηνών χωρίς νόημα που προσπαθούν αποτυχημένα να με πείσουν ότι αυτός ο κόσμος είναι πανέμορφος ακόμα και αν δεν βγάζει νόημα και του λείπει κάθε δικαιοσύνη, μια κοσμοληψία που θα μπορούσε να σταθεί με κάποιο τρόπο, αλλά είναι τόσο ωμά και ρηχά παρουσιασμένη που δεν κατάφερε να μειώσει την απέχθεια μου για τις χυδαίες πρωταγωνίστριες, τους παθητικούς και ανύπαρκτους πρωταγωνιστές, και τα ξεδιάντροπα μεταξύ τους τεκτενόμενα.

 

Το δεύτερο επεισόδιο, όμως, ήταν αρκετά διαφορετικό.

Όχι, δεν έγινε ξαφνικά ποιοτική η σειρά ή τίποτα τέτοιο, απλά είχε μια μεγάλη δόση καλής μουσικής (because beethoven, όχι τίποτα), δράση, και λιγότερη προσβλητική χαζομάρα.

 

Το τρίτο μεταβίας αποφάσισα να το δω σαν τελευταία ευκαιρία και κάπως με τις πιο σοβαρές και δραματικές σκηνές του να με κάνει τουλάχιστον να θέλω να δω τι ακριβώς θέλει να πει πριν το κρίνω οριστικά.

Spoiler:

Με τράβηξε αρκετά η σκηνή όπου η Kaori κλαίει καθώς παρακαλά τον kousei να γίνει ο συνοδός της, όχι από μισογυνιστικό complex, αλλά δείχνει, μαζί με άλλα σημεία το ξεχωριστό bonding που υπάρχει μεταξύ τους. Το οτι βιώνουν περίπου το ίδιο άγχος, παρά τους εντελώς διαφορετικούς τρόπους αντιμετώπισης, και ότι χρειάζονται ο ένας τον άλλον για να ανταπεξέλθουν στις προσδοκίες της μουσικής επιτυχίας. Η Kaori βλέπει στον Kousei το μοναδικό άτομο που μπορεί πραγματικά να την καταλάβει, αντί απλώς να τη θαυμάζει όπως οι υπόλοιποι, και προσπαθεί να τον ξεδιπλώσει για να στηριχτεί πάνω του, παρά τις άθλιες, απογνωσμένες προσπάθειες της να γίνει μια love to hate shounen πρωταγωνίστρια μέσα από τον αηδιαστικά ανασφαλή σαδισμό της.

 

Το τέταρτο μπορώ να πω ότι ήταν καλό με κάποιο τρόπο.

Spoiler:

Πάλι αυτό οφείλετο στο γεγονός ότι είχε πολύ μουσική καθώς αποτελούταν από το διαγωνιστικό κομμάτι του anime. Κάποιες σκηνές όμως ήταν πράγματι καλά παρουσιασμένες, ιδίως εκείνη στον εσωτερικό βυθό του πρωταγωνιστή, με τα πλήκτρα που πατιόντουσαν αλλά δεν έβγαζαν ήχο. Η μόνη φορά που μπόρεσα να αφεθώ κάπως και να το παρακολουθήσω με ενδιαφέρον.

 

Ακόμα και το πέμπτο βλεπόταν και είχε μικρές στιγμές που είχαν κάτι να πουν, παρότι επικρατούσε ένα συνεχές βίαιο τέννις ανάμεσα στη μία πλευρά του φιλέ που έχτιζε ελπίδες και στην άλλη που τις κατέστρεφε με αποστομωτικά κακές σκηνές.

Αλήθεια πάντως, αυτό το κόμπλεξ πολλών mangaka  να παρουσιάζουν ακραία επιθετικές γυναίκες σε dominating σχέσεις με ακραία παθητικούς άντρες το βρίσκω εξίσου χυδαίο με το αντίστροφο, και υποτιμάει και τα δύο φύλα με πολύ γλοιώδη τρόπο. Δε ξέρω αν τέτοιου είδους γυναικείοι χαρακτήρες συμβολίζουν την άπιαστη φαντασίωσή τους να αγγίξουν τις ευαισθησίες μιας γυναίκας που οι ίδιοι ήταν υπερβολικά δειλοί και "ανανδροι" για να πλησιάσουν, με αποτέλεσμα η δική τους ανασφάλεια να τους κάνει να τις παρουσιάζουν έτσι, ή αν το κάνουν απευθυνόμενοι στον υποτιθέμενο "μέσο τελειωμένο ντροπαλό no-lifer otaku" που δεν θα μπορούσε ούτε στη φαντασία του να δεθεί με κάτι καλύτερο από μια όμορφη-ταλαντούχα κλπ κατίνα της κακιάς ώράς που ηδονίζεται στο να τον κάνει ό,τι θέλει με τη βία, ενώ ο ίδιος ξέρει πόσο αδύναμη πραγματικά είναι. Μα, είναι χυδαίο, πραγματικά!

Δε ξέρω το φύλο του/της mangaka αλλά το ότι όλη η παραγωγή του άνιμε αυνανίζεται με το συγκεκριμένο αντρικό κόμπλεξ είναι διάχυτο παντού.

 

Γενικότερα μπορώ να πω ότι τελικά βλέπεται, αν και για λόγους που δεν καθιστούν ποιοτική ή πετυχημένη την παραγωγή του. Δυστυχώς το ξεκίνησα από περιέργεια χωρίς να ξέρω ότι προορίζεται για 22 επεισόδια και θα αποφασίσω στην πορεία αν θα αντέξω μέχρι τέλους ή όχι. Όπως και να έχει, σε κάποια φάση θίγει λίγο πιο ξεκάθαρα το κύριο θέμα της σειράς, στο οποίο αναφέρεται και ο τίτλος της, το οποίο με ενδιαφέρει. Το ότι δηλαδή οι καλλιτέχνες και οι ερωτευμένοι δεν έχουν επιλογή και διέξοδο ζωής πέρα από το να ζουν στα άκρα και να απολαμβάνουν το τρυφερό ψέμα που οι ίδιοι δημιουργούν για να μπορούν να ονειρεύονται και να ξεφύγουν από το σκότος που μονίμως τους κυνηγάει να τους καταπιεί. Θέλω να δω πώς και αν θα το χειριστεί σύντομα αυτό το πράγμα, και μετά θα πάρω κάπως τις αποφάσεις μου.

Αυτή το μήνυμα έχει επεξεργαστεί από Kamui: 15 Νοέμβριος 2014 - 06:23

[LuluChan92]

Επεισόδιο 7 πλέον και ΜΟΥ ΤΗ ΔΙΝΕΙ ΟΤΑΝ ΜΟΥ ΤΑ ΚΟΒΟΥΝ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ!!! Excuse my caps αλλά εκεί που σκέφτομαι "άντε ρε, shit's gonna get real at last"... Αααχ, χαλάλι, μωρέ! Τουλάχιστον ελπίζω να δίνουν πόνο στο επόμενο επεισόδιο, επιβάλλεται πια!

P.S.: I need Chelsea to become my personal Jiminy Cricket!

[Maya-chan]

Μέχρι στιγμής το αγαπημένο μου κομμάτι της σειράς είναι οι μουσικοί διαγωνισμοί. Όπως το Haikyuu και το Oofuri με κάνουν να ενδιαφερθώ για τους αθλητικούς αγώνες χωρίς να έχω καμιά επαφή, κάπως έτσι κάνει και το Shigatsu για το πιάνο και το βιολί. Χαίρομαι που θα έχουμε κι άλλο τέτοιο επ την άλλη βδομάδα. :3

 

Spoiler: 7

Μου άρεσε που άφησαν για την ώρα στην άκρη την εμμονή της Tsubaki με τον Kousei. Όλα τα παιδιά της σειράς μου αρέσουν σαν χαρακτήρες και σαν παρέα και στενοχωριέμαι όταν βλέπω να σχηματίζουν ερωτικό πολύγωνο και να χαλιούνται μεταξύ τους. :/

 

Αρκετά battle-shounenish επίσης η είσοδος των δύο αντιπάλων του Kousei, αλλά φαίνονται συμπαθητικοί χαρακτήρες μέχρι στιγμής.

[Alpasar]

Είναι μια από τις αγαπημένες μου ongoing σειρές. Μαρέσει η ζωντάνια,τα χρώματα που υπάρχουν στο σχέδιο και λατρεύω το opening. Σε όποιον του αρέσει , ας ρίξει μια ματιά και στο sakamichi no apollo, πιστεύω θα το ευχαριστηθεί ομοίως 

[Kai]

Μου αρέσει η σειρά και την βλέπω κάθε εβδομάδα με όρεξη -συμβάλει και γεγονός ότι οι περισσότερες σειρές που ξεκίνησα όταν μέτριες-  αλλά νιώθω ότι έχει κάποιες αστοχίες, κυρίως στον τρόπο που χειρίζεται την κωμωδία ανάμεσα σε πιο δραματικά ή σε κάπως πιο σοβαρά κομμάτια. Δε μιλάω βέβαια για τις slapstick σκηνές με τα κορίτσια και ειδικότερα με την Τσουμπακι που θα μπορούσαν και να μην υπήρχαν αλλά για αδέξια αστεία με κάπως πιο καρτουνιστικές αντιδράσεις απ' όσο θα έπρεπε ίσως και αχρείαστες τα οποία δεν ξέρω αν ήταν έτσι εξαρχής ή αν μεταφράζονται άσχημα στο ανιμε και είναι πιο διακριτικά στο μανγκα, σαν να νιώθει o δημιουργός την ανάγκη να ελαφρύνει τους αναγνώστες χωρίς ουσιαστικό λόγο. Παράλληλα δεν μπορεί να ξεφύγει και από κάποια πεπατημένα του είδους του βλ. ερωτικό τρίγωνο, οι συμπεριφορές που αναφέρθηκαν επάνω απέναντι στον πρωταγωνιστή αλλά μου αρέσει πολύ το δραματικό του κομμάτι και ειδικότερα η σχέση του Αριμα και της μητέρας του στο παρελθόν και πόσο τον επηρέασε όπως και άλλα κομμάτια πχ. το άγχος των διαγωνιζόμενων και πώς το διαχειρίζονται τα παιδάκια και η σχέση ανταγωνιστικότητας κλπ. και ελπίζω να δείξει περισσότερα επάνω σε αυτό.

 

Οπτικά παραμένει όμορφο, στο τελευταίο επεισόδιο μου έκανε εντύπωση που αφιέρωσαν τόσο χρόνο στα κομμάτια και δεν προσπεράστηκαν με διάφορα σκηνοθετικά τεχνάσματα και το opening αρκετά καλό, το ακούω πού και πού.