Αγγλικός τίτλος : Graveyard Kitarou
Τηλεοπτική σειρά 11 επεισοδίων
Έτος 2008
Από την Toei Animation
Ο Kitarou δεν είναι ένα συνηθισμένο παιδάκι, όχι. Είναι ο τελευταίος της φυλής των φαντασμάτων. Η μοίρα το φέρνει να διασταυρωθεί το μονοπάτι του με αυτό του Mizuki, ενός ανυποψίαστου ανθρώπου που παρακινημένος από την καλή του καρδιά αποφασίζει να αναθρέψει ένα άγνωστο παιδάκι.
Έτσι ξεκινάει η περιπέτειά μας, με κάθε επεισόδιο να εμπλουτίζει το cast των χαρακτήρων κάποιοι από τους οποίους είναι guest stars ενώ άλλοι εμφανίζονται σταθερά.
Δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει
Το Hakaba Kitarou είναι μια ανάλαφρη σειρά με τέρατα της ασιατικής και όχι μόνο μυθολογίας. Η συγκεκριμένη απόπειρα δεν είναι η μοναδική να γίνει animated το ομώνυμο manga από το όχι και τόσο μακρινό 1960. Ούτε λίγο ούτε πολύ υπάρχουν δεκαοχτώ animated έργα με τον Κιταρο, σειρές και ταινίες.
Η φήμη του ονόματος δεν είναι τυχαία, αφού και το manga στηρίζεται σε μια ιστορία που έλεγαν με τη μέθοδο του kamishibai βουδιστές μοναχοί του δωδέκατου αιώνος.
Άκρα του τάφου
Δεν θα πρέπει να ξενίσει τον θεατή λοιπόν ο συχνά διδακτικός τόνος της σειράς. Μέσα από τις περιπέτειες και τα παθήματα του Κιταρο, βλέπουμε μια σύγκρουση αξιών. Αυτών της παλιάς Ιαπωνίας με του νέου εκβιομηχανιζόμενου προσώπου της.
Αν και μιλάμε για σειρά με τέρατα, δεν υπάρχει πουθενά επικέντρωση στη βία χωρίς η τελευταία να είναι απούσα βέβαια. Απλά έχει λειτουργικό σκοπό, σαν εργαλείο.
Στα περισσότερα επεισόδια ασχολούμαστε με τον Κιταρο και τις προσπάθειές του να επιβιώσει.
Σαν τις δεισιδαιμονίες που έρχονται να σβήσουν στο ορθολογιστικό πνεύμα της εποχής μας.
Εαρινές εκ-πτώσεις
Κατέβασα το release των umai και την είδα σε διάστημα δυο εβδομάδων περίπου. Δεν είναι από τις σειρές που σε καθηλώνουν μέχρι να τελειώσουν, κάτι που έχει να κάνει με τον αυτοτελή χαρακτήρα των επεισοδίων. Αν και υπάρχουν ψήγματα κεντρικής πλοκής που εξελίσσεται διακριτικά στο παρασκήνιο, δεν είναι κάτι που βγάζει μάτι.
Μπορεί κάποιος άνετα να δει δυο επεισόδια, να το αφήσει και να δει άλλα τρία μετά από καμιά εβδομάδα. Δεν θα νιώσει ότι ξέχασε κάτι.
Έγινα λιώμα
Οπτικά για κάποιο λόγο η σειρά μου θύμισε το πρόσφατο Lupin ενώ εκεί που δίνει πραγματικά ρέστα είναι στην ηχητική επένδυση των συμβάντων. Όχι στη μουσική που εντέλει περνάει απαρατήρητη σαν ιστός αράχνης αλλά στους ήχους.
Το ξύλινο πάτωμα που τρίζει, ο άνεμος που σφυρίζει μέσα από τις χαραμάδες των ετοιμόροπων οικιών που φιλοξενούν τον πένητα Κιτάρου, οι οιμωγές του κεριού καθώς οι φλόγα κατατρώει το σώμα του.
Όλα είναι εκεί, άψογα δοσμένα.
Ακούσατε, ακούσατε
αν σας αρέσουν τα ταξίδια(στη κόλαση), οι μεζέδες(με μάτια βατράχων), οι γάτες(που τρώνε ανθρωπόμορφους αρουραίους) και το μακάβριο χιούμορ τότε αυτή η σειρά είναι κομμένη και ραμμένη για εσάς.
Αν από την άλλη βαρεθήκατε με το Natsume και προτιμάτε πιο προσγειωμένες ιστορίες τότε αποφύγετέ το όπως οι βρικόλακες το τζατζίκι.
Αν και μόνο αν εκτιμάτε την ομορφιά της απλότητας, τότε πορευθείτε άφοβα στο bakabt.me και κατεβάστε το.
Όταν χορεύουν τα ποντίκια