~Episode 1~
*slap a bitch*
Ο λαός του aNiMe//GR έκανε την επιλογή του και έδωσε σαφή εντολή για το σχηματισμό review. Και ναι, έπεσε πάνω μου το δύσκολο έργο του να παραδίδω ένα review την εβδομάδα για ένα anime που βάζει πίσω το sensual στο non consensual. Είχα πείσει τον εαυτό μου ότι όποιο anime και αν ψηφιστεί είμαι έτοιμη να το δω με καθαρά και αντικειμενικά μάτια όμως τίποτα δεν με είχε προετοιμάσει για το Jojo. Τίποτα που έχω κάνει ή δει στη ζωή μου είναι ικανό να συγκριθεί με αυτήν την φαντασμαγορική έκρηξη τεστοστερόνης στην οθόνη μου.
Το Jojo εξελίσσεται σε μια εποχή που τον αντρικό πληθυσμό ακόμα δεν τον είχαν αλλοτριώσει οι συνήθειες του σύγχρονου καταναλωτικού τρόπου ζωής, σε μια εποχή που τα προβλήματα λύνονται με μπουνιές και κλωτσιές και το τζελ μαλλιών ακόμα δεν έχει κάνει την εμφάνιση του. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι πρόκειται για μια εποχή, τουλάχιστον όπως την φαντάζεται ο δημιουργός του, που ο άντρας ήταν ακόμα άντρας και μαχόταν για την κυριαρχία στην αγέλη αντί να τον απασχολεί ποιά ενυδατική κρέμα είναι πιο φιλική προς το δέρμα του. Ένα old school anime λοιπόν για old school άντρες που θέλουν να θυμηθούν τις παλιές δόξες πριν οι γυναίκες αποφασίσουν να βγουν από την κουζίνα και να καταστρέψουν το status quo και μαζί με αυτό και την αντρική υπερηφάνεια.
Η ιστορία μας ξεκινάει το 1868 εν μέσω μιας νυχτερινής καταιγίδας σε κάποια χαράδρα στη μέση του πουθενά. Ένα ζευγάρι πλησιάζει τον τόπο ενός ατυχήματος για να βρει τους πάντες νεκρούς εκτός από ένα μωρό. Ο άγνωστος άντρας ουδόλως ενδιαφέρεται για τα άτυχα θύματα της βραδιάς και επιδίδεται σε ένα ανελέητο πλιάτσικο μπροστά στα μάτια της έντρομης γυναίκας του και έτσι η ιστορία μας προσφέρει τον πρώτο της "κακό". Όμως το Jojo δεν εμπιστεύεται τους θεατές του να κρίνουν τον άντρα από τις πράξεις του για αυτό μας τονίζει με τον πιο αρχετυπικό τρόπο το πόσο κακός κακός κακός άνθρωπος είναι. Σε όσους πιστεύουν ότι η εμφάνιση δεν μετράει το Jojo απαντάει "κάνετε λάθος" και μας πετάει στη μούρη το γελοίο στερεότυπο του γέρου, ξεδοντιάρη, αλοίθωρου και μέθυσου. Έτσι λοιπόν όλοι εκεί έξω γνωρίζετε πια με σιγουριά ότι αυτός ο άνθρωπος δεν έχει ούτε μια στάλα καλοσύνης μέσα του όπως μαρτυρεί η αηδιαστική εμφάνιση του.
Όμως, σε μία ενδιαφέρουσα τροπή των γεγονότων, ο ένας εκ των επιβαινόντων και πατέρας του μωρού όχι μόνο δεν είναι νεκρός αλλά μέσα στην παραζάλη του λανθασμένα θεωρεί τον πλιατσικολόγο για σωτήρα του και θεωρεί πως του χρωστάει τη ζωή του. Δώδεκα χρόνια μετά και ενώ βρίσκεται στα τελευταία του ο άντρας αποφασίζει να εισπράξει τα χρωστούμενα στέλνοντας το γιό του να μείνει με τον άντρα που έσωσε. Γνωρίζουμε λοιπόν τον Dio Brando, ο οποίος προς υπεράσπιση του δεν έχει κληρονομήσει και τα καλύτερα γονίδια από πλευράς χαρακτήρα αν και για χάρη της ιστορίας την εμφάνιση την πήρε από την όμορφη μαμά του. Ξέρουμε ήδη ότι είναι έξυπνος γιατί τον είδαμε να νικάει στο σκάκι μιας και η σειρά δεν αφήνει τίποτα στην τύχη...ή στην φαντασία των θεατών. Στον αντίποδα γνωρίζουμε τον καλό και αγαθό γιο του ευγενή που σώθηκε εκείνο το μοιραίο βράδυ, τον Jonathan Joestar ~οι φίλοι με φωνάζουν Jojo~ ο οποίος ανατράφηκε στα πούπουλα ενώ ο Dio ήταν υποχρεωμένος να ανέχεται την κακοποίηση του πατέρα του και γενικά του περίγυρου του στα καταγώγια που μεγάλωσε. Παράλληλα γνωρίζουμε και την γλυκιά και υπάκουη Erina, η οποία στην ιστορία μας δεν έχει χαρακτήρα αλλά είναι απλά το παιχνιδάκι του δημιουργού, ο οποίος την πετάει μέσα στην ιστορία του όποτε θέλει να προχωρήσει την πλοκή ή να μας δώσει στοιχεία για τους κεντρικούς χαρακτήρες. Είπαμε, άλλες εποχές τότε!
Καθώς λοιπόν ο Dio καταριέται τον πατέρα του πάνω από τον τάφο του και ετοιμάζεται να αφήσει πίσω του την φτώχεια, ο Jojo σώζει την Erina από νταήδες, παίζει χαρούμενος στην εξοχή με το σκύλο του και καταβροχθίζει άτσαλα μπριζόλες. Διακριτικό γνώρισμα: είναι καλό παιδί και αυτό είναι το μοναδικό πράγμα που χρειάζεται να γνωρίζουμε. Άλλωστε όπως υπονόησε και η πολύ καλά τοποθετημένη εικόνα της σκακιέρας, στη συγκεκριμένη ιστορία όλα είναι άσπρο και μάυρο. Δεν χρειάζεται να το σκεφτείτε και πολύ, απλά διαλέξτε μια πλευρά.
Όσο για τον Dio, δείχνει τα χρώματα του ευθύς εξαρχής χτυπώντας ύπουλα το σκύλο του Jojo με το που έφτασε και λέγοντας ψέμματα για το γεγονός το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο. Και πάλι όμως η σειρά δεν αφήνει τίποτα στην τύχη. Η λεπτότητα και η διακριτικότητα δεν έχουν θέση σε μια σειρά με πραγματικούς άντρες για πραγματικούς άντρες. Στις επόμενες σκηνές ο Dio κάνει ξεκάθαρες τις προθέσεις του στον Jojo. Αυτός είναι ο Άλφα, ο Jojo είναι ο Βήτα και καλό θα ήταν να το καταλάβει ~ΟΥΓΚ~. Έτσι λοιπόν ο Dio βάζει σε εφαρμογή το σχέδιο του, το οποίο είναι να υπονομεύσει την ύπαρξη του Jojo και να του ρίξει το ηθικό, σχέδιο που δεν είναι και δύσκολο να υλοποιηθεί αφού το σύμπαν της σειράς αποτελείται από ηλίθιους και έυκολα χειραγωγούμενους ανθρώπους. Ξέρω πως ο σκοπός εδώ ήταν να μας δείξουν ότι ο Dio είναι ένα κάθαρμα που χειραγωγεί τους πάντες αλλά άμα απλά μειώνεις την συλλογική ευφυία των ανθρώπων τριγύρω για να τα καταφέρεις, θα έλεγα ότι είναι ο πιο τεμπέλικος τρόπος για να το κάνεις. Αλλά είπαμε η σειρά δεν ενδιαφέρεται για ασήμαντα πράγματα όπως είναι...η προσωπικότητα των χαρακτήρων της.
Και μιας και είμαστε πάνω σε αυτό, ας δούμε λίγο τί είναι αυτό που ενδιαφέρει τη σειρά. Σε περίπτωση που δεν έχει γίνει ακόμα προφανές από τα παραπάνω, η εμφάνιση είναι το άλφα και το ωμέγα. Όπως προείπα πρόκειται για μια εποχή που οι διαφορές λύνονται αντρίκεια, δηλαδή με καλό και πατροπαράδοτο ξύλο άρα οι πρωταγωνιστές μας είναι φουσκωμένοι σαν τον τελευταίο μποντιμπιλντερά στο γυμναστήριο της γειρονιάς που καταπίνει milshake πρωτείνης λες και είναι νεράκι. Δεν έχει σημασία που είναι δωδεκάχρονα παιδιά, το Jojo δεν προσπαθεί καν να διατηρήσει το "suspension of disbelief". Στο όνομα της βαρβατίλας όλα επιτρέπονται.
Όπως όλα επιτρέπονται όταν προσπαθείς να ανέλθεις οικονομικά και κοινωνικά. Σε μια ανεστραμμένη εκδοχή της candy candy δεν είναι το φτωχό παιδί που ανέχεται τα πειράγματα και τα βασανιστήρια από τα πλούσια παιδάκια αλλά το αντίθετο. Ο καημένος ευγενής Jojo βλέπει τη ζωή του να καταρρέει καθώς ο φιλόδοξος Dio στρέφει έναν έναν τους ανθρώπους του περιβάλλοντος του εναντίον του. Γιατί είναι γνωστό ότι οι βρωμιάρηδες φτωχοί αν τους δωθεί η ευκαιρία θα κάνουν τα πάντα για να βγουν από τη φτώχεια τους ενώ οι πλούσιοι ευγενείς είναι απλά καλόβολοι και δίκαιοι άνθρωποι που απλά αγνοούν, όχι από δική τους υπαιτιότητα, τις δυσκολίες του υπόλοιπου πληθυσμού.
Το μοναδικό καταφύγιο πλέον του Jojo είναι η γλυκιά Erina, η μόνη που δεν παρασύρθηκε από τα ψέμματα του Dio και δεν έστρεψε την πλάτη της στο γλυκό μας αγόρι. Μαζί ζούνε τον αγνό έρωτα τους κάτω από τον ήλιο πλατσουρίζοντας στο ποτάμι και κάνοντας πικ νικ μέχρι ο κακός ο λύκος αποφασίζει ότι αρκετά διασκέδασε η κοκκινοσκουφίτσα με τον κυνηγό και είναι ώρα να το μολύνει και αυτό με την απεριόριστη κακία του. Έτσι σε μια κίνηση ματ, μιας και είναι δεινός σκακιστής, αρπάζει την γλυκιά Erina και...τη φιλάει! Ω τί κακό βρήκε την γλυκιά Erina και τον ευγενή Jojo! Πόση ντροπή σκέπασε την αγνή αγάπη τους! Τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο αφού τα χείλη της γλυκιάς Erina άγγιξαν τα χυδαία χείλη του κακού λύκου. Όμως η γλυκιά Erina είναι περήφανο πλάσμα και σαν άλλη Βουγιουκλάκη στην "κόρη του ήλιου" θα τινάξει την ξανθιά της κόμη και θα πλύνει τα χείλη της με το βρώμικο νερό δείχοντας έτσι την απαξίωση της στην προσβολή του Dio. Για αυτή της την ασέβεια θα φάει ένα γερό χέρι ξύλο που θα την βάλει στη θέση της. Φήμες ότι μετά έφτιαξε ένα sandwich στον Dio αμφισβητούνται ως αναληθείς.
O Jojo όμως καλός καλός αλλά δεν είναι και βλάκας (τελείως) οπότε δεν του παίρνει και πολύ να καταλάβει ότι κάτι τρέχει εδώ πέρα και η γλυκιά Erina τον αποφεύγει και φυσικά όλοι οι δρόμοι οδηγούν στον Dio, τον οποίο και μετέπειτα πλακώνει στο ξύλο σε μια συγκλονιστική μάχη στο σαλόνι του σπιτιού κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της πανταχού παρούσας μάσκας που βρίσκεται κρεμασμένη στον τοίχο. Η ίδια μάσκα που το βράδυ του ατυχήματος κουβαλούσε ο πατέρας Joestar μαζί του...Χμμμ, η πλοκή πυκνώνει! Για αντίποινα, ο Dio σε μία κρίση σαδισμού καίει ζωντανό το σκύλο του Jojo και καταστρώνει σχέδια εξόντωσης κάτω από το φεγγαρόφως ενώ ένας άσχετος αφηγητής που ξεπηδάει σε άκυρες στιγμές καθόλη τη διάρκεια του επεισοδίου μας ενημερώνει ότι από τότε περνάνε εφτά χρόνια. Και έτσι πέφτουν οι τίτλοι τέλους του εισαγωγικού επεισοδίου της σειράς...
Επομένως έχουμε και λέμε. Χαρακτήρες εξοργιστικά και γελοιωδώς μονοδιάστατοι χωρίς καμία απολύτως γοητεία, κορμιά τουμπανιασμένα για να τονίσουμε τον χαρακτήρα της σειράς, πλοκή αντίστοιχη τούρκικης σαπουνόπερας, στραφταλιζέ χρωματάκια, στατικό animation, ηχητικά και οπτικά εφέ για να τονίζουν το badassery, αίμα, δάκρυα (αντρικά) και ιδρώτας, εξοντωτικά γρήγορος ρυθμός, ο οποίος υποθέτω δικαιολογείται από την ανάγκη να ξεμπερδεύουν με τις συστάσεις και να μπουν στην κυρίως υπόθεση, και μία μικρή υπόσχεση ότι υπάρχει κάτι παραπάνω σε αυτή τη σειρά από την διακριτική γοητεία της βαρβατίλας.
Δέχομαι ότι είναι απλά ένα εισαγωγικό επεισόδιο και δεν έχουμε δει τίποτα ακόμα. Δέχομαι ότι η σειρά μπορεί να με εκπλήξει ευχάριστα στο μέλλον. Δέχομαι ακόμα ότι ίσως ήμουν κάπως αυστηρή. Βασικά δέχομαι τα πάντα προκειμένου να βρω το κουράγιο να συνεχίσω να βλέπω αυτή τη σειρά και να γράφω για αυτήν...Μην ξεχνάμε και το καταπληκτικό τραγούδι των τίτλων τέλους, το roundabout από τους Yes που μέχρι στιγμής αποτελεί την καλύτερη στιγμή του επεισοδίου για μένα.
