Υπέροχο thread!Αυτή τη στιγμή δεν μου έρχονται πολλά στο νου, αλλά ας ποστάρω μια πρόχειρη λίστα:1. "Η Κυρά Φροσύνη" του Αρ. Βαλαωρίτη. Θυμάστε εκείνο το ποίημα στο βιβλίο των Κειμένων Ελληνικής Λογοτεχνίας, αν δεν απατώμαι της Δευτέρας Λυκείου, που ξεκινούσε έτσι; "Παρ' ένα σβόλο, Μήτρο,και διώξε εκείνα τα σκυλιά που μου χαλούν το φύτρο."Ναι. Apparently, το ίδιο άτομο έγραφε ολόκληρα πολύστιχα ποιήματα σε τέτοιο στυλ. Δύσκαμπτος λόγος, ιαμβικό μέτρο που καμιά φορά ξεχνιέται κιόλας, άστοχες ομοιοκαταληξίες, και πολύ, πολύ, πολύ, ΠΟΛΥ ηθικολογία και πολύ κακώς ευνοούμενος πατριωτισμός. (Όχι σε επίπεδα Χρυσής Αυγής, ενδεχομένως, αλλά σίγουρα πάνω από επίπεδα αφελούς σχολικής γιορτής) Και κλάμα. Πολύ κλάμα και κακό, αδερφάκι μου . Μαρτύριο. Ο "Αθανάσιος Διάκος" του έρχεται close second.
2. "Η Μικρή Πριγκίπισσα" της Frances Hodgson Burnett. ΟΚ, εδώ μάλλον μπαίνει και λίγο προσωπικό bias, γιατί μάλλον το αντίτυπο που έχω είναι καταραμένο. Είναι δυνατόν κάθε φορά που κάνω την παραμικρή απόπειρα να το διαβάσω να έχω ξεγυρισμένο πονοκέφαλο και να με πιάνει υπνηλία; Μέχρι να κάνω εξορκισμό, πάντως, το βιβλίο θα μείνει ένα απ' εκείνα τα πράγματα που, αν δεν τα διαβάσεις στο Δημοτικό, δεν θα τα διαβάσεις ποτέ. Η Mary Sue πρωταγωνίστρια, που μέχρι και τα βρωμερά τρωκτικά της φέρονται με το γάντι, μια όλο ηθικολογίες πλοκή, βαρετή πλοκή... Yawn... *ζντουπ*
3. "The Land of Elyon" series του Patrick Carman. Πόσο ξεφτίλας πρέπει να είσαι σαν συγγραφέας αν κάνεις πληρωμένα ταξιδάκια ανά την Αμερική για να προμοτάρεις τα βιβλία σου, αν βάζεις και καλά ψαγμένες λογοτεχνικές και μη αναφορές (το Μπράιντγουελ, το όνομα της γενέτειρας της πρωταγωνίστριας, είναι όνομα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ!
What a twist! Και το όνομα της πόλης από δίπλα είναι από ποίημα του Robert Frost! Και τα χαράγματα στους πολύτιμους λίθους λέγονται Ιοκάστες! Το 'πιασες;!) και αν κρύβεις πίσω απ' το δάχτυλό σου το πόσο ισχνός είναι ο κόσμος που έχεις πλάσει; Ή αλλιώς, πόσες θρησκευτικές μπαλαφάρες νομίζεις πως μπορεί να αντέξει ο μέσος αναγνώστης σε μία τριλογία; Α, τι, βγήκε και τέταρτο; ΚΑΙ prequel του πρώτου βιβλίου, που είναι ουσιαστικά prequel το ίδιο;! F##k my life.
4. "Ο Σπουργίτης με το Κόκκινο Γιλέκο" της Γαλάτειας Γρηγοριάδου-Σουρέλη. Ναι, ναι, ναι, σας ακούω, είναι παιδικό, αφελές, από τη δεκαετία του '70. Αλλά είναι άθλιο, τι φταίω; Μια γλώσσα γεμάτη με άσχετες σφήνες από κάθε πηγή imaginable, κουραστικούς χαρακτήρες, ηλίθια οικολογικά μηνύματα (δεν είσαι κακό παιδικό βιβλίο αν δεν έχεις τουλάχιστον ένα κεφάλαιο για μια
κακή, απαίσια πόλη γεμάτη κακές πολυκατοικίες!) και έναν πρωταγωνιστή που θες να τον τουφεκίσεις. Δώστε κάτι καλύτερο στα πιτσιρίκια! Με κάτι τέτοια μετά δεν διαβάζουν!
Θα έλεγα και άλλα, ενδεχομένως πιο πρόσφατα (Twilight, οτιδήποτε του Dan Brown, διάφορα "νεανικά μυθιστορήματα" που έχω καταχωνιασμένα σε ντουλάπια και ψάχνω αφορμή να τα πουλήσω...), αλλά αυτά είναι τελείως προσωπικά pics που πονάνε σαν καυτό σίδερο στο δέρμα. Αν έρθει και τίποτε άλλο, θα προστεθεί αμέσως.
Και ΝΑΙ! Δεν είμαι μόνη μου στο μίσος (ή έστω, στον κυνισμό) για τον Μικρό Πρίγκιπα! Είστε τα χαμένα μου αδέρφια! Σας αγαπάω!