32 replies to this topic

[Keito]

Αυτό, μαζί με το πρώτο ep του Natsuyuki Rendevouz, μπορώ να πω πως ήταν το αγαπημένο μου από την καλοκαιρινή σαιζόν.

Η υπεροχότητα αρχίζει από την πρώτη στιγμή με το υπέροχο animation και στύλ, και συνεχίζει με το καταπληκτικό opening. Και φυσικά, δεν μένει μόνο εκεί, αλλά η ομορφιά του επεκτείνεται και στις 2 ιστοριούλες.

Περισσότερο από τις 2 μου άρεσε η πρώτη, αν και ήταν πολύ γρήγορη, όπως και η δεύτερη. Θα προτιμούσα να αφιέρωναν ένα επεισόδιο για την κάθε ιστορία. Παρόλα αυτά έχω να πω πως το πρώτο επεισόδιο το λάτρεψα από την αρχή μέχρι το τέλος.

Αυτή το μήνυμα έχει επεξεργαστεί από Keito: 17 Ιούλιος 2012 - 12:43

[Vagelio]

Δεν ξέρω πως θα επιβιώσω τις ερχόμενες μέρες χωρίς το κομμάτι του opening σε full size. Υπέροχο το πρώτο επεισόδειο, ειδικά στην πρώτη ιστορία που υπήρξαν λίγο πιο δυνατά σκαμπανευάσματα εμπόδια και κωμικές στιγμές στην σχέση της ανερχόμενης αυτοκράτειρας και του ιερέα. Το δεύτερο μέρος γλυκήτατο, αλλά το μύνημά του με έτσουξε πάρα πολύ, ένιωσα σαν να με χαστουκίζει.

Αν υπάρχει κάτι από το οποίο είχα μεγάλα expectations και σε διέψευσε, αυτό ήταν το animation που θεωρώ ότι δεν του έχουν καταθέσει το μπάτζετ που αξίζει (ή δε το έχουν εκμεταλλευτεί καλά). Θα μπορούσαν να είχαν κάνει κάτι παραπάνω, αλλά είμαι σχετικά ικανοποιημένη και με την τωρινή του κατάσταση.

[Trivia Spitting Monster]

ΟΚ, αυτό είναι γλυκύτατο. Τελείως κουκλίστικο artwork και πολύ, πολύ όμορφο art γενικότερα (γεια σου, κολπάκι από το Gankutsuou! Χαίρομαι που τα ξαναλέμε!), που αποζημιώνει για το πολύ μέτριο animation και με το παραπάνω. Μ' αρέσει. επίσης, που οι ιστορίες δεν είναι και τόσο αυτόνομες, αλλά συνδέονται όλες στο ευρύτερο σύμπαν της σειράς. (Makes sense, όλοι οι λόγιοι την ίδια αυλή μοιράζονταν!)

Ο μόνος μου φόβος είναι μην μείνει μόνο εκεί και καταλήξει τελείως... fluff. Όταν το τελείωσα, πριν μερικές μέρες, μου άφησε μια πολύ γλυκιά αίσθηση, αλλά λίγες μέρες μετά έχω την εντύπωση πως κατανάλωσα... μαλλί της γριάς: δεν μου έμεινε τόσο πολύ όσο θα ήθελα. Αλλά βλέπουμε. Στην χειρότερη, μέχρι την επόμενη δόση Chihaya Furu, μια χαρά θα τη βγάλουμε.

[Vagelio]

Ύστερα από το δεύτερο δεν μπορώ να πω ότι πρόκειται για κάτι το τελείως fluff.

Spoiler:

Η ιστορία με τον μικρό αυτοκράτορα παύλα θύμα εκμετάλλευσης δεν έπιανε μόνο το ρομάντζο, επίσης έκανε μια ωραία ανάλυση του χαρακτήρα μέσα από την ζωή του και βρήκα πολύ σωστή την κίνηση να αφιερώσουν σε αυτόν και στο κοριτσάκι όλο το χρόνο του επεισόδειου. Όσο λυπήθηκα και τα δυο παιδάκια στην σκηνή με τα ερπετά, τόσο γέλασα με την κωμική απεικόνιση της, με τις γαλαζοαίματες να τσιρίζουν και τα φιδάκια να έχουν μοσαϊκό από πάνω XD.
Μέχρι στιγμής βλέπω γενικά τις περισσότερες σκηνές, ακόμα και τις πιο λυπητερές να εμφανίζονται συνήθως με τρόπο που να με κάνουν να σκάσω ένα χαμόγελο, έχοντας ως μεγαλύτερη εξαίρεση τον θάνατο του ποιητή από το πρώτο (poor guy, ήσουν τόσο καλούλης). Δηλαδή αυτό που λέει για το γούτσου και το fluff η trivia.

Επίσης, ωραία σύνθεση

[Kamui]

Απολαυστικό.
Πολύ καλή σύνθεση στοιχείων, άψογη ατμόσφαιρα, και πετυχημένη ειρωνία.
Όσον αφορα το χιούμορ και την ειρωνία, δε ξέρω πως ακριβώς θα παρουσιάζονταν αυτά τα ποιήματα στην εποχή τους, ή με τι κριτήρια αντιμετωπίζονται κανονικά, αλλά εδώ έθεσαν άψογα την ισσοροπία μεταξύ σοβαρού και αστείου, χωρίς να ξεφτιλίζουν το θέμα, ενώ ταυτόχρονα το κάνουν πιο πιασάρικο.Προσωπικά δε θα με χάλαγε αν ήταν απόλυτα σοβαρό και δεν είχε καθόλου δείγματα παραμόρφωσης και τσαλακώματος των χαρακτήρων, αλλά έβγαζε κι αυτό με τον τρόπο του ένα ρεαλισμό.Είναι λίγο κουραστική όλοι αυτή η σοβαρότητα με την οποία συχνά αντιμετωπίζεται ποίηση που να λέει για ποτάμια και φθινοπωρινά φύλλα, ή που απλά εκφράζει ηδονικές επιθυμίες μεταξύ ανθρώπων.
Γι αυτό και πιστεύω πως καταφέρνουν μ' αυτό τον τρόπο να αγγίξουν τα συναισθήματα ενός ακροατή που μπορεί να συνδιάσει τη λογική σκέψη με το ρομαντισμό, και να ευχαριστηθεί γελώντας μ' αυτό.
Στην ουσία ο ρομαντισμός είναι μια μορφή απελευθέρωσης ενός ώριμου ανθρώπου που φέρεται σα παιδί επειδή του αρέσει να φέρεται σα παιδί, και να εκφράζει αυθόρμητα τα συναισθήματά του γνωρίζοντας το αστείο της όλης κατάστασης και απολαμβάνοντας το. Έτσι, ο άνθρωπος χρησιμοποιεί την ποίηση για να εκφράσει τα συναισθήματά του χωρίς να τα ορίζει και να τα κατηγοριοποιεί, αλλά με αφηρημένους παραλληλισμούς που αναδεικνύουν και την όλη αφηρημάδα της διάθεσής του.
Αυτό ήταν που εκφράστηκε άψογα απο τη σειρά, χιούμορ/ειρωνία με όριο, σοβαρότητα με όριο, και όποιος θέλει παίρνει ότι τον εκφράζει περισσότερο.

Spoiler: 1

Αν μπορούσαν περισσότερες σειρές να κάνουν τέτοια απεικόνηση μιας tsundere, πολλά πράγματα σ' αυτό τον κόσμο θα ήταν διαφορετικά.Οι δύο αντρικοί χαρακτήρες συμπαθέστατοι, ο καθένας με τον τρόπο του, προσωπικά προτίμησα τον ποιητή.

Spoiler: 2

Eλαφρώς πιο μέτριο απο το πρώτο, αλλά μ' άρεσε το συμπέρασμα στο τέλος και τα tips στα μαθήματα απο τον narihira.
Απλώς οι main characters ήταν ο ένας αντιπαθητικός και βλάκας, και η άλλη εντελώς βαρετή.

[Warchief]

Spoiler: 2

Απλώς οι main characters ήταν ο ένας αντιπαθητικός και βλάκας, και η άλλη εντελώς βαρετή.

συμφωνώ αλλά θεωρώ το δεύτερο επ καλύτερο μόνο και μόνο για τα τελευταίο λεπτό με την επεξήγηση που το έβαλε σε context, ήταν σαν να το αναμόρφωσε

[mono]

Όλα έδειχναν ότι θα μας προέκυπτε μια πολύ καλή σειρά αλλά είναι τόσες οι σφαλιάρες που τρώμε από τα anime studios τελευταία που κάθε φορά που ξεκινάω μια σειρά χαμηλώνω τις προσδοκίες στο μίνιμουμ. Εν προκειμένω, κάποιος και με τις υψηλότερες προσδοκίες να ξεκινούσε, πάλι δεν θα απογοητευόταν...

Μία ρομαντική ιστορία ανά επεισόδιο με πυρήνα της μερικούς στίχους είναι μία πολύ όμορφη ιδέα που εδώ εκτελείται άψογα. Μόνες μου ενστάσεις το στατικό animation. Θα προτιμούσα κάτι πιο ρευστό, πιο αέρινο. Και ομολογώ ότι το comic relief με τα chibi faces ειδικά στο πρώτο επεισόδιο με ξένισε. Ο ρομαντισμός μπορεί να αποδωθεί με χιούμορ αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί για τους Ιάπωνες χιούμορ ίσον εκφραστικές παραμορφώσεις. Σε βγάζει τελείως εκτός κλίματος. Δηλαδή δεν έχω πρόβλημα να κάμπτεται η σοβαρότητα με την οποία περικλείεται η ποίηση αλλά με χάλασε ο τρόπος.

Πολύ όμορφα opening-ending songs με τον ending να μου αρέσει ιδιαίτερα.

Spoiler: episode 1

Εντάξει τεχνικές master PUA ο δικός μας, πρώτα τραβάει την προσοχή της και μετά τη μειώνει μόνο και μόνο για να τσιμπήσει η άλλη. Από μόνο του αυτό το σκηνικό ήταν αστείο χωρίς να χρειάζονται οι φλέβες που πετάγονταν και γενικά οι παραμορφώσεις. Η προσπάθεια της κοπέλας να μειώσει το ειδύλιο σε ένα παιχνίδι εξουσίας για να αποφύγει να πληγωθεί είναι μία διαχρονική συμπεριφορά των ανθρώπων και δόθηκε με διορατικότητα. Το κλέψιμο και ο αναπόφευκτος χωρισμός τους ήταν ιδανικό τέλος σε μία παράνομη και καταδικασμένη εκ των πραγμάτων ερωτική ιστορία. Η αρχική τρέλα που επισκιάζει τα πάντα τους ώθησε να φύγουν μαζί όμως στην πορεία επικράτησε ο σκληρός ρεαλισμός. Ο Narihira το κατάλαβε πιο γρήγορα και υπέκυψε στις επιταγές της κοινωνικής πραγματικότητας κάνοντας ουσιαστικά χάρη στην αγαπημένη του. Ήξερε ότι στην πορεία θα το μετάνιωναν και οι δύο οπότε την άφησε να φύγει υπερνικώντας τον εγωισμό του έρωτα. Η δεύτερη ιστορία που μας έδειξε το παρελθόν του αν και κάπως αδιάφορη για μένα όσον αφορά το ερωτικό της στοχείο ~η σύζυγος που μοιρολατικά υποτάσσεται στον άντρα της δεν παρουσιάζει ουδεμία πρωτοτυπία ούτε ενδιαφέρον~ συντέλεσε στο να εκτιμήσουμε την επίδραση που είχε αυτή η αγάπη πάνω του και συνδέθηκε άψογα με το τέλος την πρώτης που μας δείχνει την κοινωνική του ανέλιξη. Άρτια δομημένη ιστορία στο σύνολο της.

H δεύτερη ιστορία μου άρεσε ελαφρώς περισσότερο ειδωμένη υπό το πρίσμα των τελευταίων λεπτών του επεισοδίου.

Spoiler: episode 2

Συνδέοντας την δεύτερη ιστορία με την πρώτη η σειρά δίνει στον θεατή την αίσθηση της συνέχειας που χάνεται τις περισσότερες φορές στις αυτοτελείς ιστορίες καταφέροντας να τον βάλει πιο βαθιά στον κόσμο της. Βλέπουμε ένα παιδί με σοβαρά προβλήματα θυμού καθώς αποτελεί από τόσο μικρή ηλικία ένα πιόνι στα πολιτικά σχέδια του παλατιού. Είναι αρκετά έξυπνος για να το καταλάβει και αυτό ακριβώς προκαλεί και την πτώση του. Κανείς δεν θα μάθει ποτέ αν ήταν τόσο βίαιος όσο τον περιγράφει η Ιστορία, η οποία γράφεται από τους νικητές, αλλά αυτό το ποίημα που άφησε ο ίδιος πάντα θα προκαλεί μία απορία για το ποιός ήταν πραγματικά αυτός ο άνθρωπος. Μερικοί στίχοι από ένα ποίημα έχουν αυτήν την τεράστια δύναμη. Πολύ όμορφο μήνυμα που υπερβαίνει το ρομαντικό στοιχείο της ιστορίας που πάλι ως ένα βαθμό είναι αδιάφορο

Σε γενικές γραμμές τα δύο πρώτα επεισόδια έχουν αποδείξει ότι συναισθήματα, προσωπικές ιστορίες αλλά και όμορφα μηνύματα μπορούν να αποδωθούν με λιτότητα χωρίς να χάνουν κάτι από τη μαγεία τους.

Από τις καλύτερες σειρές της χρονιάς.

[mono]

Αυτή η σειρά όσο πάει γίνεται και καλύτερη. Αν συνεχίσει έτσι θα γίνει all time classic.

Πραγματικά δεν καταλαβαίνω πώς μέσα σε 20 λεπτά με κάνει να νιαστώ για τους χαρακτήρες αρκετά για να σφίγγεται η καρδιά μου στο τέλος αλλά παράλληλα παρουσιάζει μια ιστορία με πολλαπλά στρώματα και αρκετό προβληματισμό. Θα μπορούσα να δω άπειρα αυτοτελή επεισόδια και πάλι να μην την χορταίνω.

Spoiler: episode 3

Με εξέπληξε ευχάριστα αυτή η ιστορία. Σε αντίθεση με τις προηγούμενες είδαμε για πρώτη φορά μία δυναμική γυναίκα που θυσίασε τον έρωτα για την "καριέρα". Στις προηγούμενες αν και πολύ ενδιαφέρουσες ιστορίες οι γυναικείοι χαρακτήρες ήταν πιο πολύ διακοσμητικοί για να κινηθεί το love story.

H πρωταγωνίστρια εδώ έκανε μία επιλογή. Είναι στην ομορφιά της ιστορίας ότι μας έδειξε ότι ήταν μία ουσιαστική, συνειδητή επιλογή. Δεν ξύπνησε μια μέρα και είπε "θα γίνω σημαντική αν και είμαι γυναίκα". Σε μια εποχή που οι γυναίκες αντιμετωπίζονται σαν εύθραυστες κούκλες, ήταν το παιδικό της όνειρο και έμεινε πιστή σε αυτό ακόμα και όταν άφησε πίσω της μία πιο προσωπική ευτυχία. Από την άλλη και ο πρωταγωνιστής δεν ήταν ο μισογύνης ~ουγκ σε σέρνω στη σπηλιά ουγκ~ άντρας. Είχε τις απόψεις του έχοντας βιώσει κάποιες καταστάσεις, τις οποίες αδυνατούσε να αλλάξει ακόμα και για χάρη του έρωτα, παγιδευμένος στα στενά πλαίσια της εποχής. Τη σεβάστηκε όμως και την άφησε να φύγει. Ακόμα και αυτό ήταν μία υπέρβαση. Η σειρά χειρίστηκε για μία ακόμη μία φορά με λεπτότητα και σεβασμό τα λεπτά όρια της ψυχοσύνθεσης των πρωταγωνιστών της πλάθοντας χαρακτήρες και όχι στερεότυπα.

[Keito]

Αυτή την σειρά την λατρεύω από το 2ο επεισόδιο.

Spoiler:

Η ζωή ενός λίγο εκνευριστικού παιδιού και του δασκάλου του. Μου άρεσε πολύ η τόση ανάπτυξη που γινόταν στους χαρακτήρες χωρίς να περιορίζει το ερωτικό στοιχείο.
Σίγουρα ήταν καλύτερη από την πρώτη μιας και είχε και περισσότερο χρόνο για να αναπτύξει και να ξεδιπλώσει την ιστορία της. Μακάρι να έχουμε μια ιστορία ανα επεισόδιο και όχι δύο.

Βέβαια, τώρα που ξαναπροσπαθώ να θυμηθώ την δεύτερη ιστορία του πρώτου επεισοδίου, μπορώ να πω πως δεν μου έχει μείνει τίποτα, ενώ την πρώτη την θυμάμαι απ'έξω.

Το όπενινγκ και το έντινγκ είναι υπέροχα, προσεγμένα και σε βάζουν μέσα στην ατμόσφαιρα.

Όσο για το animation εμένα μου αρέσει πολύ και ας έχει την λίγη στατικότητα. Τα chibi faces με ενόχλησαν και εμένα λιγάκι, αλλά όχι αρκετά ώστε για να παραπονεθώ και να το εκλάβω ως αρνητικό της σειράς.

[mono]

Η δεύτερη ιστορία του πρώτου επεισοδίου δεν ήταν ξεχωριστή από την πρώτη. Έμμεσα προσέφερε μια ματιά στο περιβάλλον της πρώτης ιστορίας και σε έκανε να την εκτιμήσεις περισσότερο. Γι'αυτό μου αρέσει τόσο πολύ. Γιατί είναι προσεγμένη στο παραμικρό και τίποτα δεν είναι τυχαίο.

[sicada]

To βλέπει κανένας άλλος? Τα τελευταία 4-5 επεισόδια μου χουν ραγίσει την καρδιά :/

[Vagelio]

Πονάει να τα περιμένεις να βγουν ένα-ένα, και θα ευχαριστιόμουν την σειρά ακόμα περισσότερο αν την έπιανα completed ή αν ήξερα από που αρχίζει και που τελειώνει το κάθε κεφάλαιο για να κάνω stall. Tης Shonagon ειδικά αυτά τα τρία-τέσσερα επεισόδια είναι ότι καλύτερο να τα χαρεί κανείς μονορούφι.

[sicada]

Τελείωσε κι αυτή η σειρά!

Spoiler: episode 13 - γενικά

Όχι που θα είχε happy ending το Utakoi! Θα πρόδιδε το πνεύμα της σειράς. Ωραίο το επεισόδιο αν και μου φάνηκε κατώτερο των προηγούμενων, ίσως γιατί είχα συνηθίσει τον Teika ως comic relief. Τα αγαπημένα μου ήταν αυτά της Shonagon νομίζω. Όπως και να χει, πολύ αξιόλογη η σειρά, με πολύ λεπτές αποχρώσεις σε συναιθήματα, ιδέες και χαρακτήρες. To animation αν και low budget ήταν σωστά τοποθετημένο και δε με ενόχλησε καθόλου. Fingers crossed για δεύτερη σεζόν!

[Night Wizard Seal]

Τελείωσε η σειρά κι έχει μέσα και Shonagon;;;;!!!!!

Τρέχω like the wind!!!

[Keito]

Άνετα παίρνει ένα 10αράκι από εμένα η σειρά.

Spoiler:

Μ'άρεσε πολύ το ότι δεν περιόρισε τον ρόλο του Teika στου κωμικού αφηγητή, αλλά παρουσίασε το παρελθόν του και τον έκανε κανονικό χαρακτήρα.
Η ιστορία του μαζί με της Shonagon ήταν τα αγαπημένα μου arcs απο όλη την σειρά. Αν και του Teika δεν είχε χαρούμενο τέλος, δεν άφηνε ψυχοπλάκωμα, αλλά μια γλυκοπίκρα. Γενικότερα η σειρά πρόσεχε πολύ όλους της τους χαρακτήρες χωρίς να αφήνει κανέναν παραπονεμένο ή παραμελημένο.

Η όλη ατμόσφαιρα της σειράς, με συνδιασμό το υπέροχο animation και τo OST ήταν καταπληκτική. Ρομαντική, γλυκιά και historical ταυτόχρονα. Μ'άρεσε πάρα πολύ η ιδέα του να συνδιάσουν τις ιστορίες αγάπης με δύο πράγματα τα οποία λατρεύω, την ποίηση και την παλαιότερη Ιαπωνία.

Παίρνει την θέση του αγαπημένου μου romance και μια αξιοπρεπή θέση στα αγαπημένα μου anime επίσης.