Πρώτα από όλα θέλω να μιλήσω για τις γκρίνιες που είχα βλέποντας το anime. Ήθελα πιο πολύ Kagaho (μάλλον ο αγαπημένος μου χαρακτήρας), τους υπόλοιπους Κριτές, τους εναπομείναντες χρυσούς, τον Τένμα να κάνει master το χιτώνιο που χρησιμοποίησε για ελάχιστα δευτερόλεπτα στη μάχη με τον Μορφέα και ένα ικανοποιητικό τέλος Το μάνγκα μου έδωσε όλα αυτά και ακόμη περισσότερα. Για να το αναλύσουμε λιγάκι από εκεί που τελειώνει το anime. Στην ουσία έχουμε δει τα εξής:
Η κύρια ιστορία είναι η σχέση μεταξύ των 3 κεντρικών ηρώων, που όχι μόνο είναι δεσμευμένοι από την μοίρα (αιώνια μάχη Αθηνάς και Άδη, με τον Πήγασο να είναι ο μόνος Saint που κατάφερε ποτέ κάτι ενάντιας σε έναν θεό σαν τον Άδη - το λέω έτσι γιατί και τον Θάνατο, τον Μορφέα και κάτι τέτοιους, πάλι ως θεούς τους αναφέρει αλλά φάγανε το ξύλο της αρκούδας ουκ ολίγες φορές από διάφορους και κανείς δε το έκανε θέμα) αλλά τυχαινει να μοιράστηκαν μια χαρούμενη (παρότι ήταν φτωχοί, δεν είχαν να φάνε, ήταν όλοι τους ορφανά κλπ) childhood μαζί. Στο τέλος του anime, ο Alone έχει ουσιαστικά πάψει να υπάρχει, έχοντες πλήρως υποκύψει στην ψυχή του Άδη μέσα του, ο Τένμα μετα βίας καταφέρνει να ξεφύγει ζωντανός από την οργή του χάρη στη θυσία του Ζυγού και τη βοήθεια του Κριού, ενώ η Αθηνά, σε όλη την ιστορία είναι σχετικά κομπάρσος που κάνει θεαματικές εμφανίσεις (και ούτε καν να πάει η ίδια εκεί, κάνει Astral Projection κι έτσι, like a boss) άμα πάνε σκούρα τα πράγματα για τους άλλους και αυτό. Η συνέχεια στο manga, δε με απογοήτευσε καθόλου. Ο Τένμα, όπως ΚΑΘΕ φορά που πεθαίνει κάποιος μπροστά του για να τον σώσει, έγινε emo, και πήγε πάλι να φύγει προς το άγνωστο και ακόμα παραπέρα. Θα μου πεις, τόσες φορές που ξανάγινε (πχ όταν πέθανε ο Ταύρος) δεν έμαθε τίποτα; Πού να μάθει; Αφού του έλεγαν μπράβο και του στέλνανε και βοήθεια. Για άλλη μια φορά ο Κριός δείχνει ότι αν και μέχρι τώρα στις μάχες δε τα πάει και πολύ καλά (και γενικά και μετά δε με έπεισε, χαλαρά τον θεωρώ τον πιο αδύναμο) τουλάχιστον he makes up for it with knowledge and wisdom, και στέλνει τον Τένμα συστημένο σε ένα νησί, όπου υποθετικά ένας πανίσχυρος δαίμονας μένει εκεί. Κλασικά πραγματάκια μεν, αλλά για κάποιο λόγο και χάρηκα και αγωνιούσα να δω παρακάτω, παρόλο που ο Τένμα δεν ήταν ούτε καν κοντά στο τοπ των αγαπημένων μου χαρακτήρων της σειράς.
Οι (αξιολάτρευτοι) κομπάρσοι από την άλλη, είχαν τη δική τους αποστολή. Να βρουν, και αφού βρουν να το κάνουν και να δουλέψει, ένα μέσο για να μπορέσουν να επισκεφτούν τα νέα διαμερίσματα του Άδη και της παρέας του. I am a sucker for more Yato & Yuzuriha screentime, το παραδέχομαι, οπότε την όλη φάση στο καράβι μέσα, που σε κάθε δοκιμασία, έπρεπε ένας να μείνει για να πεθάνει, αλλιώς το πλοίο δε θα δούλευε, δε τη βρήκα τεστάκι για το βάθος των δεσμών μεταξύ των χαρακτήρων, αλλά μου έσκασε λες και το πλοίο ήταν κανας σαδιστής της κακιάς ώρας. Ειδικά στη φάση με τα αγκάθια που ο ένας από τα τυπάκια (και χωρίς πολλά πολλά, δε κάθισε να το σκεφτεί πολύ) πήγε και άνοιξε δρόμο περπατώντας μέσα από τα αγκάθια, ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ, γέλασα τόσο πολύ. 1) Το καταλαβαίνω να θες να μας δοκιμάσεις, αλλά αν πεθαίνουμε στην κάθε δοκιμασία, ποιος θα σε κουμαντάρει πλοίο; Ο γείτονας; 2) Συγγνώμη, αλλά αν μαζί τους είχε πάει ένας χρυσός, που φοράει χιτώνιο που καλύπτει ολόκληρο το σώμα του, δε νομίζω να είχαν θέμα. 3) Πολλές παγίδες μου (μεταξύ αυτών και η προανφερθείσα) ότι αν κάποιος από τα παληκάρια είχε καμια επίθεση που βαράει από μακριά θα άνοιγαν δρόμο πολύ εύκολα. Αλλά όχι, αν και το πλοίο είναι καλό και όλα αυτά, να μας φάει μια ντουζινίτσα saints μέχρι να πεισθεί ότι είμαστε οκ άτομα και θα του φερόμαστε με σεβασμό. Seriously, αν μετά κάποιος το έκαιγε δε θα του κρατούσα την παραμικρή κακία. Όταν σε επιδιορθώνανε πλοιάκι, βοηθούσες με όλη σου την καρδιά, αλλά όταν είναι να σε κουμαντάρουμε γίνεσαι tsundere? Δε φτάνει που έχει έρθει έξω ένας από τους κριτές και μας σφάζει, ας πεθάνουμε και μερικοί μέσα να είναι δίκαιο. Στην πυρά! Ειδικά μόλις είδα ότι και οι κακοί είχαν πλοίο, ήμουν υπέρ της ιδέας να κλέψουν αυτό. Anyway moving on.
Το Arc με τον Ποσειδώνα ήταν μάλλον το χειρότερο μου - ξεκίνησα με κράξιμο, το ξέρω αλλά bear with me, θα αρχίσω τις υποκλίσεις λιάν συντόμως. Μου φάνηκε σαν μια δικαιολογία, που όμως με ένα σμπάρο χτύπησε 3 τρυγώνια. Character development για Σκορπιό και Υδροχόο, μιας και αναφέρθηκε ο Ποσειδώνας μας έγινε γνωστό ότι ναι και οι υπόλοιποι θεοί του Ολύμπου υπάρχουν, και δεν είναι ότι τη βγάζουν με πατατάκια και μπίρες όσο η Αθηνά και ο Άδης ξεμαλιάζονται, απλά μάλλον έχουν τα δικά τους προβλήματα. Το γεγονός ότι ο κάθε θεός έχει και το δικό του Χιτώνιο να δώσει στους πολεμιστές του ήταν ιδιαίτερα πορωτικό. Makes you wonder what kind of monstrous powers Zeus' warriors might have possessed, him being the King of the Gods and all that. Και το τρίτο (τρυγώνι) είναι ότι μας προετοίμασε για τα επόμενα arc, δίνοντας more Πανδώρα screentime και αποκαλύπτοντάς μας ότι χωρίς τον ορύχαλκο για " κλειδί" οι μπρούτζινοι που προσπαθούσαν να κουμαντάρουν το πλοίο μπορεί να χαν πεθάνει τσάμπα, με το πλοίο να γελάει έχοντας trollface. Ο Σκορπιός έφυγε πολύ ξεπέτα ρε παιδί μου. Τον είχαμε και από το προηγούμενο arc, αλλά εκεί ήταν μόνο μες τη γκρίνια και δεν έκανε τίποτα ο καψερός. Και για κακή (ή μήπως καλή; αυτός το φχαριστήθηκε και αυτό μετράει στην τελική) του τύχη έπρεπε να αντιμετωπίσει τον Ραδάμανθυ, το απόλυτο τέρας καταστροφής, που ενώ σε όλες τις σοβαρές μάχες με χρυσούς, οι χρυσοί ναι μεν πεθαίνουν, αλλά παίρνουν και τον αντίπαλό τους μαζί, ο Ραδάμανθυς πήρε Σκορπιό και Λέων, και συνέχισε απτόητος. Άξιζε και με το παραπάνω τη θέση του Κριτή. *ένα χειροκρότημα για το Ραδάμανθυ*. Είχε εμπνεύσει και απόλυτη πίστη στους υπηκόους του. Πιο πολύ ενδιαφέρονταν για αυτόν, παρά για τον Άδη. Τρομερός. Ο Σκορπιός ο κακομοίρης αν και έλαμψε σε αυτή τη μάχη, πρέπει να είχε το λιγότερο screentime. Και ο Υδροχόος μαζί του, αλλά at least αυτός είχε και μαμώ τα stories. Λάτρεψα όλο του το παρελθόν, και λάτρεψα και τον φίλο του, ο οποίος ουσιαστικά έγινε manipulated επειδή είχε αγνή καρδιά, και όταν συνειδητοποίησε ότι αντιδρούσε σαν καθίκι, είχε ήδη θυσιάσει τόσα πολλά για τον σκοπό που (αρχικά) νόμιζε τόσο noble, που απλά αποδέχτηκε τη μοίρα του με ένα θλιμμένο χαμόγελο. Η αλληλεπίδραση μεταξύ των 2 έγινε masterfully. Έπος! Χαλάστικα που αν και έζησε ο τυπάς, δεν προσέφερε extra βοήθεια από το να παραδώσει τον Ορύχαλκο, μιας και όλοι οι καλοί που έπαιξαν σε αυτό το Arc πέθαναν και περίμενα να κερδίσουν κάποιο αντίτημο πέρα του Ορύχαλκου, αλλά δεν πειράζει.
Είχα κάνει σχολιασμό περί της Πανδώρας στο νήμα του anime, οπότε λέω να την σχολιάσω και εδώ. Είναι μάλλον ο πιο τραγικός χαρακτήρας σε όλη την ιστορία. Τίποτα δε της πήγε καλά ποτέ. Από την αρχή μέχρι το τέλος. Μιλάμε τη λυπήθηκα. Εμφανίζεται υπεργαμάτη με όλα τα φώτα να λάμψει όπως δεν έλαμψε κανείς από τους υπηρέτες του Άδη και τρώει το ένα χαστούκι μετά το άλλο. Δε της έφτανε το άπειρο manipulation που έτρωγε από Ύπνο και Θάνατο (στη φάση που το συνειδητοποιεί και η ίδια και σχεδόν σπάει, ήθελα να την αγκαλιάσω. Ήταν σαν μικρό σκυλάκι που έχει να φάει δέκα μέρες, του πετάει κάποιος ένα κόκαλο, αλλά είναι πλαστικό και το πιάνουν τα κλάματα) αλλά και μια στιγμή που χάρηκε, ήταν τελικά ψέμα. Ο Άδης ουσιαστικά δεν εμφανίστηκε ΠΟΤΕ μπροστά της, και ήταν πάντα ο Alone που την κορόιδευε όπως οι άλλοι 2. Όλη της η ζωή ήταν ένα ψέμα. Διέταξε την εκτέλεση της μητέρας του Τένμα, την οποία αγαπούσε και πάντα ένιωθε regrets για αυτό, μόνο για να μάθει πολύ αργότερα ότι όχι μόνο δεν πέθανε (τσάμπα ο σπαραγμός) αλλά δεν έφταιγε κι όλας (τσάμπα και η διαταγή της εκτέλεσης, το μίσος και τα σχετικά). Μιλάμε μια φορά να χαρεί δεν μπόρεσε. Τα συμφέροντά της είχαν κοινό άξονα με τον Ραδάμανθυ και πήρε λίγη χαρά στο γεγονός ότι όντως την στήριζε αυτός, αλλά βαθιά μέσα της ήξερε ότι αν είχε ξυπνήσει ο κανονικός Άδης, πιθανότατα ο Ραδάμανθυς να την είχε όσο γραμμένη όσο την είχαν και οι Θεοί που την manipulάρανε. Βέβαια παρόλα αυτά, στο τέλος της ιστορίας παραμένει κυρία και στο ύψος της. Θλίψη ξεθλίψη δε θα πεθάνουμε κι όλας. Θεά. Της βγάζω το καπέλο/υποκλινομαι/κλπ.
Ένας χαρακτήρας που επίσης αξίζει σχολιασμό, τον οποίον λάτρεψα ως villain είναι ο Μεφιστοφελής. Μιλάμε για το απόλυτο mastermind. Τι Άδης και Αθηνά και περσινά ξυνά σταφύλια. Ο τύπος είχε όραμα, σκοπό, κότσια, μυαλό και την απαραίτητη παράνοια για να το πετύχει. Όσο εσείς τσακώνεστε, εγώ αλλάζω το μέλλον για να συμφέρει εμένα καλύτερα και σας λιγότερο. Και για την ιστορία, κάθε τσακωμός που ρίχνετε, είναι επειδή ΕΓΩ σας έβαλα να τον αρχίσετε. Απλά δεν έχετε πάρει χαμπάρι καν χωρίς να σας το πω. Πάνω σε αυτό δεν ξέρω αν είχε κάποιο ability να τον ξεχνάνε αφού τους έπαιζε mind games (αναφέρομαι στη σκηνή που μόλις έχει αρχίσει να παίζει στο manga και αν και το παίζει παλιός φίλος σε έναν από τους χρυσούς, ο χρυσός δεν θυμόταν απολύτως τίποτα πριν του πει κι άλλα ο Μεφιστοφελής) αλλά είχε δεν είχε, παραμένει θεϊκός. Υπεραγάπησα το γεγονός ότι αυτός έβαλε τους 3 κεντρικούς να ζήσουν μαζί. Και αυτοί σε όλο το manga είναι σε φάση " μας δένει η μοίρα, ήμαστε, είμαστε και θα είμαστε για πάντα μαζί" σε κάθε flashback που τους δείχνει πιτσιρίκια, ενω η τραγική αλήθεια είναι ένα τεράστιο ΟΧΙ ακολουθούμενο από το ειρωνικό γελάκι του Μεφιστοφελή που τα κανόνισε όλα για να ωφεληθεί ο ίδιος μακροπρόθεσμα. Ουσιαστικά επίσης ευθύνεται για την απουσία του/των Διδίμου/ων σε όλη την ιστορία μέχρι που δεήθηκαν actually να εμφανιστούν. Τους κατέστρεψε τις ζωές. Τους έβαλε να σκοτωθούν. Να ζηλέυουν ο ένας τον άλλον. κλπ κλπ. Αλλά στην ουσία ίσως αυτό να ήταν το μεγαλύτερο λάθος στα σχέδιά του. Αν τους είχε αφήσει ήσυχους ο Άσπρος θα ήταν ο Δίδυμος και ίσως ο Δεύτερος να ήταν κάποιος σπουδαίος ασημένιος - ανάλογη σχέση όπως είχε ο Sage με τον αδερφό του, και να είχαν αναλωθεί σε προηγούμενες μάχες, παίρνοντας μαζί τους κάθε τρόπο να ανατραπούν τα πραγματικά του σχέδια, όπως τελικά έγινε. Εκτίμησα πολύ που παρόλο που το παιζε σκληρός εκτελεστής, τελικά είχε όντως αισθήματα για τη γυναίκα του μέχρι το τέλος, ενώ ο στόχος του μου φάνηκε ότι με την πάροδο των αιώνων είχε αρχίσει να γίνεται λιγότερο σημαντικός από όσο ήθελε ο ίδιος να πιστεύει και απλά γούσταρε να κάνει τα πάντα χαοτικά. Γενικά πάντως ήταν μαμάτος.
Για να κλείσω. Την όλη πόρωση με τον Ζυγό που είχα επειδή πέθανε, την παίρνω πίσω γιατί αναστήθηκε. Βέβαια, όταν έμαθα το γιατί (Κagaho) καταχάρηκα. Επιτέλους μάθαμε κια άλλα για αυτόν τον χαρακτήρα. Ήταν μια σημαδεμένη ψυχή. Είχε βιώσει πόνο, λύπη και τόσο άλλα θλιβερά συναισθήματα. Δεν τον ένοιαζε ποιον υπηρετούσε και τι έκανε, αρκεί να ήταν απόφαση του ίδιου. Και αν ο Alone δεν έμοιαζε με τον αδερφό του και δε τον έπειδε για την υποτιθέμενη λύτρωση του θανάτου, πιθανόν να πήγαινε κόντρα και σε αυτόν. Το ότι τελικά είναι Φοίνικας που αναγενιέται από τις στάχτες του + το ότι οι φωτιές του, οι οποίες από ότι κατάλαβα στο τέλος, αντί για ζοφερό μαύρο χρώμα, έγιναν κανονικές τον ανέβασαν ακόμα περισσότερο στα μάτια μου. Μόνο τον Λέων δεν έχω αναφέρει καθόλου και τον Τοξότη. Τοξότη λάτρεψα. Διατεθειμένος να κάνει τα πάντα πλέον, αφού σώθηκε από την άβυσσο των ονείρων του, έφτασε στο σημείο να τυφλωθεί για να σώσει τους δικούς του.Άξιος. Ο Λέων ενώ μου άρεσε...δεν πέτυχε και τίποτα. Είναι άλλο ένα θύμα του Ραδάμανθυ. Έφτασε σε ανώτερο πνευματικό επίπεδο και όλα αυτά και μπράβο στο παιδί αλλά ναι. Ο άλλος έζησε. Γενικά δεν έχω παράπονο. Μόνο να μου επιβεβαίωνε το Yato/Yuzuriha pairing και θα ήμουν απόλυτα ικανοποιημένος. Όχι ότι χαλιέμαι.
Για μια σούμα: Λάτρεψα:
Καρκίνο, Yato(χάρηκα που εξομολογήθηκε την όποια ζήλεια είχε για τον Τένμα και την ξεπέρασε τελείως), Yuzuriha, Παρθένο, Τοξότη από καλούς και Kagaho, Μεφιστοφελή, Πανδώρα, Άσπρο και Άδη από κακούς - χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είχα πρόβλημα με κάποιον από τους υπόλοιπους. Απλά είπα να βάλω ένα τοπ5:drink: