Σκοτεινο μεν αλλα πολυ καλο ανιμε. Με ειχε επηρεασει πολυ. Παντα στα επεισοδια εκλαιγα καθως το θυμα υπεφερε πολυ και αναγκαζοταν να παιξει με τη ζωη του για να τελειωσει το μαρτυριο του. Ελικρινα συμπασχα πολυ μαζι τους. Ο πονος που βιωναν τα ατομα ηταν μεγαλος και ανυποφορος που μπορουσες να καταλαβεις γιατι αναγκαζονταν να φτασουν σε αυτο το σημειο. Η δηλια που ειχαν πιθανον να προερχοταν και απο την ελπιδα οτι ο θυτης θα σταματησει, τα πραγματα ισως γινουν καλυτερα αλλα ποτε δεν γινοταν αυτο. Ο θυτης γινοταν χειροτερος και εβγαινε απο τα λογικα ορια. Επισης, και ο φοβος για τις συνεπειες.
Σοκαριστικο ειναι καποιος να γνωριζει οτι θα παει στην κολαση αλλα να ξερει οτι δεν υπαρχει αλλη λυση, κανεις δεν θα τον στηριξει, τα πραγματα ποτε δεν θα διορθωθουν. Η μονη λυση ειναι να τραβηξει το σχοινι και να τελειωσουν ολα ακομα κι αν αυτο σημαινει να καταδικασει ο ιδιος τον εαυτο του.
Με εχει επηρεασει πολυ ψυχολογικα. Ισως να το εβλεπα ξανα.