60 replies to this topic

[Loveanime]

Οντως πολυ ομορφη ταινια , με μηνυματα που εχουν θεσηη στη ζωη μας και αρκετα αισιοδοξη.

Spoiler:

Αν και νομιζα οτι θα πεθανει, ενοιωσα πολυ ομορφα στην τελευταια σκηνη

[giorgos3924]

Ελληνικοί υπότιτλοι υπάρχουν;

[Maya-chan]

Ναι, από τους Eternal Light Subs.

[giorgos3924]

Ναι, από τους Eternal Light Subs.

Βρήκα ένα topic http://eternallightsubs.niceboard.org/t334-topic
αλλά δεν υπάρχουν links.
Μπορεί κάποιος να μου στείλει;

[1451]

Ας αναφέρω μερικές στιγμές της ταινίας που θυμάμαι ακόμα και τις θεωρώ άκρως εξοργιστικές.

Spoiler:

Το παιδάκι πεθαίνει και έρχεται ο shinigami,άγγελος, νταής, αποτυχημένη ψυχή, τσιράκι του μεγάλου να του 'ξηγήσει τ' όνειρο. Ώπα, λέω, δεν ξεκινάμε καλά. Είμαστε στα δέκα πρώτα λεπτά και ήδη άρχισαν οι τραμπουκισμοί.
Μετά γνωρίζουμε την οικογένεια του μικρού. Όλοι στην κοσμάρα τους αλλά λυπούνται για αυτό που έκανε. Δεν βλέπουν(ή αρνούνται να δουν) που οι ίδιοι τον οδήγησαν ουσιαστικά στην αυτοχειρία, θέλουν να παρουσιαστούν και σαν θύματα που υποφέρουν. Μητέρα, πατέρας, αδερφός όλοι παρτάκηδες.
Η κοπελιά που πήγαινε με μεγάλους αλλά κατά βάθος υπέφερε μα της άρεσαν τα υλικά αγαθά(!) και έπρεπε να απελευθερωθεί με την δύναμη της αγάπης( ; ).
Στο τέλος που ο άλλος λαμβάνει sms από τον ουρανό, σαν να του λένε: "κανόνισε μικρέ σε παρακολουθούμε!". Δεν μας έφτανε η αστυνόμευση της πολιτείας, τώρα έχουμε και αστυνόμευση από τους ουρανούς. Δηλαδή τα λαϊκά στρώματα πρέπει να τρώνε ωμές τσουκνίδες και να λένε και ευχαριστώ και από πάνω.
Να διατηρείται η ιεραρχία της εξουσίας και να πα να πνιγούν οι άλλοι.

Εδώ θέλω να ξεκαθαρίσω πως τα παραπάνω δεν είναι απαραίτητα μειονεκτήματα της ταινίας, απλά είναι τρόπος και στάση ζωής που με κάνουν να αισθάνομαι αποστροφή και αηδία. Ο περιορισμός της ελευθερίας από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και η νάρκωση του Λόγου από τις ηδονές είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να κάνει κάποιος.
Η προσπάθεια καλλωπισμού της αλήθειας μας οδηγεί σε ψέμματα. Το ψέμα είναι σκοτάδι που οδηγεί σε υποταγή προς τους θεούς.

[Warchief]

Την ταινία την είδα πριν λίγο. Συμφωνώ σε αρκετά με το Νίκο, διαφωνώ σε άλλα.

Κατ'αρχάς, ας σκεφτούμε το πώς αξιολογούμε μια ταινία σαν το Colorful, που δηλώνει ξεκάθαρα τη θέση της σε κάποιο ζήτημα. Λαμβάνουμε υπόψη το θέμα ή πρόβλημα το οποίο πραγματεύεται και την απάντηση ή λύση που προσφέρει, ή μόνο το κατά πόσο πετυχαίνει τους εσωτερικούς στόχους της, όπως να είναι πειστική;
Προτιμώ οι ταινίες να μην προσφέρουν λύσεις, αλλά αν το κάνουν καλά δεν έχω πρόβλημα. Το Colorful το κάνει σχετικά καλά.

Spoiler:

Θα συμφωνήσω με το Νίκο όταν αναφέρεται σε τραμπουκισμό. Η αυτοκτονία είναι συνειδητή επιλογή και δεν είναι εξ ορισμού λανθασμένη. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ίσως να ήταν. Μπορούμε να αποδώσουμε χαρακτηριστικά όπως δειλία ή ανωριμότητα στον Makoto για την πράξη του, αλλά το θέμα είναι το εξής.
Γιατί να μην αντιμετωπίσει τη συνέπεια της πράξης του; Γιατί να πάρει δεύτερη ευκαιρία; Αν πάρει αυτός, γιατί δεν παίρνουν όλοι; Εκτός από τα όσα μας λένε τα παραπάνω για το boss, υπάρχει και ένα δεύτερο επίπεδο.
Όπως αναφέρθηκε, δε θα υπήρχε η ταινία χωρίς αυτήν την κεντρική υπόθεση, οπότε μπορεί να λειτουργεί σωστά σε επίπεδο μηνύματος, αλλά δραματουργικά δεν ήταν ικανοποιητικό. Ο Makoto κατάλαβε ότι αξίζει να ζήσει τη ζωή του όταν... δεν ήξερε ότι είναι ο Makoto. Aν έπαιρνε τη δεύτερη ευκαιρία ως Makoto, που ξέρουμε πώς θα κατέληγε; Θα πει κάποιος ότι ίσως του έλειπε μια φρέσκια οπτική, που είναι σίγουρα σωστό, αλλά γιατί να την πάρει συγκεκριμένα αυτός; Έκανε τις επιλογές του, όπως όλοι οι αυτόχειρες, και αυτοί δεν είχαν την ευκαιρία που του δόθηκε.

Διαφωνώ με το Νίκο όταν αποκαλεί την οικογένεια του παρτάκηδες. Όχι επειδή δεν είναι, αλλά επειδή όλοι είμαστε μέχρι ενός βαθμού. Δεν μπορώ να κατηγορήσω κάποιον άνθρωπο γι'αυτό μόνο. Η μητέρα του μπορεί να πήγε με τον καθηγητή φλαμένκο, αλλά δεν ήταν καθόλου κακή μητέρα, το αντίθετο μάλιστα. Σιγά την αμαρτία που διέπραξε.

Για την Hiroka, δεν με ενόχλησε η παρουσίαση της. Νομίζω ότι δεν είχαμε καμιά σωτηρία εξαιτίας της δύναμης της αγάπης εδώ. Η κοπέλα ήξερε τι έκανε και γιατί το έκανε. Η σκηνή που μιλούσαν με το Makoto για χρώματα μου έκανε περισσότερο για αποδοχή της πολυπλοκότητας της ζωής της, παρά για αλλαγή απασχόλησης.
Πάντως ένα τέτοιο πολύπλευρο ζήτημα δεν μπορεί να προσεγγιστεί σοβαρά από μια ταινία που δεν του φέρεται σαν κύριο, οπότε καλά έκαναν και δεν έδωσαν καμιά βεβιασμένη απάντηση σε αυτό.

Θα συμφωνήσω με την Anelis για τη σκηνή στο τραπέζι που μιλάνε για τα λύκεια. Ήταν από τις χειρότερες, για τους λόγους που ανέφερε η Anelis... και ταυτόχρονα η καλύτερη σκηνή της ταινίας.
Ένα τεράστιο λάθος του Makoto το ότι επιλέγει σχολείο τόσο αφελώς. Όταν δεν έχεις τίποτα ακόμα και τα ασήμαντα μοιάζουν σπουδαία, αλλά αλίμονο αν επιλέγαμε σχολείο, σχολή ή δουλειά με τέτοια κριτήρια. Καλοί οι χαιρετισμοί με φίλους, αλλά δεν αρκούν σε αυτήν την περίπτωση. Μόλις αποκτήσει αυτό που θέλει θα το βαρεθεί.
Από την άλλη, η αλληλεπίδραση των μελών της οικογένειας κάνει αυτή τη σκηνή την καλύτερη, καθώς ήταν η πιο λυτρωτική, και αυτή προς στην οποία έχτιζε στο μεγαλύτερο μέρος της η ταινία. Το πλάνο με το φαγητό όταν βγάζει το καπάκι η μάνα ήταν η καλύτερη στιγμή για μένα.

Τα δωμάτια και τα τοπία είναι πολύ όμορφα, αλλά το animation στους χαρακτήρες δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο.
Ευχάριστο το ότι ασχολείται με θέματα που δε βλέπουμε σχεδόν ποτέ σε anime.
Θα μπορούσε να είναι 15-20 λεπτά συντομότερη.
Δεν την είδα πολύ άνετα και ένιωθα μιζέρια/σαπίλια ακόμα και στις χαρούμενες στιγμές της.
Αρκετά λάθη στη μετάφραση από Doki.

Σχετικά καλή ταινία.

[iristella]

Όπως νομίζω είχαμε αναφέρει και σε άλλο thread όταν βλέπεις το οτιδήποτε αναπόφευκτα κάνεις κάποιες παραδοχές. Εν προκειμένω ότι υπάρχει Θεός και ότι ο Makoto απέκτησε μια δεύτερη ευκαιρία.

Spoiler:

Νομίζω συμφωνούμε όλοι ότι η λοτταρία στο τρένο ήταν μια πρόφαση και όχι απαραίτητα η πραγματική αιτία για την οποία ο Makoto ξαναστάλθηκε στη γη. Βλέπουμε ότι ουσιαστικά δεν είναι μόνο ο Makoto που του δόθηκε αυτή η ευκαιρία και αν θυμάμαι καλά υπονοείται ότι υπάρχουν και άλλα παιδιά και δεν αποκλείεται να δίνεται σε όλους (αν θυμάμαι λάθος διόρθωσέ με) Η επίπλαστη μοναδικότητα της ευκαιρίας έπαιζε ρόλο στο να την πάρει πιο σοβαρά και να μην την θεωρήσει κάτι το διαδικαστικό και το δεδομένο.

Το θέμα όμως είναι, άσχετα με το αν συμφωνεί κανείς ή διαφωνεί με τις παραπάνω παραδοχές/στοιχεία του setting, επηρεάζουν τόσο πολύ το κεντρικό point της ταινιας;

Από την στιγμή που ο Makoto ως προσωπικότητα είχε φτάσει σε τέτοιο αδιέξοδο που επέλεξε την αυτοκτονία το να επανέλθει στην προηγούμενη κατάσταση ακριβώς όπως ήταν δεν θα είχε κάποιο νόημα. Δεν θα άλλαζε η οπτική του σε κάτι, δεν θα μπορούσε να δει κάποιες καταστάσεις ελαφρώς πιο ψύχραιμα και χωρίς παρωπίδες (αν και τα συναισθήματα παραμένουν επειδή ο Μakoto εξακολουθεί να είναι ο Makoto). Ένα από τα βασικά themes της ταινίας είναι και η ενσυναίσθηση την οποία δεν μπορεί να πετύχει κανείς αν δεν βγάλει τον εαυτό του από την εξίσωση. Και καλώς ή κακώς ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του Makoto στην προηγούμενη ζωή του είναι ότι δικαιολογημένα ή μη δεν μπορούσε να δει κάποια πράγματα από την οπτική των άλλων. Σίγουρα πάντως ξέρουμε ότι η επιστροφή ως tabula rasa δεν αποτελούσε αποκλειστικό του προνόμιο καθώς και ο Purapura από την ίδια κατάσταση είχε περάσει.

[Warchief]

Spoiler:

Πολύ πιθανό να είναι όπως το λες και να δίνεται σε όλους η ευκαιρία, αλλά είναι κάτι που δεν αποσαφηνίζει η ταινία. Αν ήταν έτσι βέβαια, όλοι οι αυτόχειρες θα ανασταίνονταν και θα το είχαν σίγουρο και στην περίπτωση του Makoto! Θα ήταν σίγουρα κάτι που πρέπει μελετήσει η ιατρική κοινότητα.

Στα υπόλοιπα έχεις δίκιο, αυτό είναι το "μήνυμα" της ταινίας. Είναι όμως άσχετο με τον πρωταγωνιστή της.
Τη σημασία της ψύχραιμης αντιμετώπισης των καταστάσεων ο Makoto την κατάλαβε αφού αυτοκτόνησε. Πώς θα την καταλάβει όμως ο θεατής; Θα δει το Colorful θα μου πεις!

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ο Makoto δεν έβγαλε αυτός τον εαυτό του από την εξίσωση. Τον έβγαλαν άλλοι, και μάλιστα με το ζόρι. Δεν κουβαλάει αυτός το θεματικό βάρος της ιστορίας αν θες, αλλά... η ίδια η ιστορία.

[LuluChan92]

Κατάφερα να δω τελικά το Colorful όσο βρισκόμουν self-banned από το forum... Δε βρήκα πολλά ψεγάδια ενώ έβλεπα την ταινία, το μόνο σημείο που μ'ενόχλησε λιγάκι

Spoiler:

εκεί που η οικογένεια μιλάει για το μελλοντικό σχολείο του Makoto και ο μικρός βάζει τα κλάματα ΣΙΓΑ ΤΟ ΔΡΑΜΑ κόψτε κάτι!!! Είπαμε βρήκε επιτέλους ένα φίλο, αυτό είναι σημαντικό αλλά όχι να βάλει και τα κλάματα, μεγάλο παιδί είναι, μπορούσε απλά να εξηγεί τη σημασία που έχει γι'αυτόν!!!

Μου άρεσε το σενάριο, το σχέδιο ήταν easy on the eyes και η μουσική επένδυση... ΟΚ αυτό μου ξέφυγε λίγο. Άνετα την ξαναβλέπω πάντως!

[1451]

Spoiler:

Η μητέρα ήταν υποκρίτρια, ο πατέρας ανεύθυνος και ο αδερφός αδιάφορος. Το ότι είναι στοιχεία που συναντώνται σε ανθρώπους δεν τα καθιστά ευχάριστα ή ευπρόσδεκτα.
Και όχι, η ζωή της Χιροκα δεν ήταν πολύπλοκη. Δεν της ανέθεσαν και την γεωποίηση του Άρη ξέρω 'γώ.
Επίσης δεν καταλαβαίνω γιατί θεωρείτε ότι η αυτοκτονία ισοδυναμεί με μή ψύχραιμη αντιμετώπιση των καταστάσεων. Όλοι όσοι αυτοκτονούν είναι τρελαμένοι δηλαδή ενώ οι υπόλοιποι φυσιολογικοί;

Αυτό είναι το κεντρικό point της ταινίας; Η κηλίδωση του αυτόχειρα;

[Kai]

Spoiler:

Χωρίς να μπορώ να πω ότι διαφωνώ με όλα αυτά που ειπώθηκαν παραπάνω... γιατί να μην το δούμε πιο θετικά το θέμα;

Ήταν μεν υπερβολικό ότι δεν είχε άλλη επιλογή απ' το να περάσει από την διαδικασία της δεύτερης ευκαιρίας αλλά υποτίθεται ότι υπήρχε και η πιθανότητα της αποτυχίας. Καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας δεν μου φάνηκε ότι ακύρωνε την επιλογή του Makoto ν' αυτοκτονήσει αλλά έδειχνε πως είχε πολύ περισσότερες επιλογές πριν πάρει αυτή την απόφαση. Με λίγα λόγια, ακόμα και πριν αυτοκτονήσει μπορούσε να μιλήσει στους γονείς του, να πάρει πρωτοβουλίες, να αποκτήσει φίλους κλπ κλπ, κάτι που μέχρι τότε δεν έκανε, πράγματα όμως που τον οδήγησαν σε αυτό και με βάση τις αντιδράσεις των άλλων φαινόταν πως δεν έκανε.

Νο. Η αυτοκτονία είναι μεν επιλογή αλλά ταυτόχρονα δεν είναι πάντα σοφή επιλογή. Ο Makoto είχε μεν προβλήματα που θα μπορούσαν να καταστρέψουν την ψυχολογία κάποιου αλλά δεν ήταν προβλήματα χωρίς λύση. Δεν νομίζω πως ωραιοποιεί ιδιαίτερα τα πράγματα από αυτήν την άποψη.

Όσο για τους υπόλοιπους χαρακτήρες, δεν μπορώ να πω ότι με πείραξαν, με εξαίρεση τον αδερφό του Mitsuru που και να μην υπήρχε δεν θα γινόταν και τίποτα.

[iristella]

Kαμία σχέση με κηλίδωση του αυτόχειρα.

Spoiler:

Καταρχάς δεν μίλησα ποτέ γενικά για την αυτοκτονία, μίλησα για την αυτοκτονία στην περίπτωση του Makoto. Ο οποίος ζούσε σε μια κατάσταση λιγότερο από ιδανική και μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα του πέσανε όλες οι κεραμίδες μαζεμένες.Οπότε ναι θεωρώ ότι στην περίπτωσή του δεν το χειρίστηκε ήρεμα και ψύχραιμα καθώς αντέδρασε σπασμωδικά. Εάν μετά από όλα όσα έμαθε για την οικογένειά του και τον περίγυρό του και τις δυνατότητες που του επεφύλασσε η ζωή εξακολουθούσε να θέλει να αποχωρήσει τότε θα μιλάγαμε για ψύχραιμη απόφαση.

Συμφωνώ σε αυτό το οποίο λεει ο Warchief για το ότι το θεματικό βάρος το κουβαλάει η ίδια η ιστορία, αλλά δεν το βρίσκω κακό. Απεναντίας τουλάχιστον εμένα μου έδωσε μια αίσθηση αντικειμενικότητας.

Ίσως οι χαρακτήρες να είναι όσα λέει ο Nikos1451 και ακόμη περισσότερα. Εξακολουθούνε να είναι άνθρωποι όμως και να έχουν και τα θετικά τους παρέα με τα αρνητικά τους. Ουδείς τέλειος όπως επίσης και καμία κατάσταση και η ζωή είναι πολύ πιο πολύπλοκή από τις ιδανικές καταστάσεις που έχουμε στο μυαλό μας. Οπότε καλό είναι να αξιοποιήσουμε τα θετικά στο μέγιστο των δυνατοτήτων μας αποδεχόμενοι και τα αρνητικά. Τουλάχιστον εγώ αυτό κατάλαβα από την ταινία. Μπορεί κάποιος να συμφωνεί λιγότερο περισσότερο ή και καθόλου, αλλά δεν νομίζω ότι σαν point είναι κατακριτέο.

Όλα τα παραπάνω τα λέω από την οπτική του ότι να ζεις εκτιμώντας τα θετικά και ξεπερνώντας τα αρνητικά είναι προτιμότερο από το να πεθάνεις (cause you like... die and stuff). Το τονίζω όμως ότι δεν έχει σχέση με την κηλίδωση ατόμων που για τον οποιοδήποτε λόγο επέλεξαν άλλη οδό.

[Petran79]

Όταν δεν έχεις τίποτα ακόμα και τα ασήμαντα μοιάζουν σπουδαία, αλλά αλίμονο αν επιλέγαμε σχολείο, σχολή ή δουλειά με τέτοια κριτήρια. Καλοί οι χαιρετισμοί με φίλους, αλλά δεν αρκούν σε αυτήν την περίπτωση. Μόλις αποκτήσει αυτό που θέλει θα το βαρεθεί.

μπορει να ειναι ανωρυμο, ομως ετσι γινεται σε πολλες περιπτωσεις στην επιλογη σχολειων. απολυτα ρεαλιστικη αυτη η σκηνη, ιδιως με την απαξιωση των πτυχιων. μη σου πω πως και εγω στην ηλικια του ετσι σκεφτομουν.

[1451]

Spoiler:

Η αυτοκτονία φυσικά και δεν είναι σοφή επιλογή. Βασικά οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να κάνουν σοφές επιλογές επειδή δεν είναι σοφοί. Άρα δε νομίζω ότι αυτό αφορά αποκλειστικά τον κεντρικό χαρακτήρα.

Ο διάλογος με τους γονείς δεν θα άλλαζε τίποτα, επειδή εκεί που απέτυχε ο χρόνος δεν μπορεί να πετύχει κανένας άλλος. Γενικά δεν θα έλεγα ότι μετά την άρνηση της αυτοκτονίας η ζωή του βελτιώθηκε. Απλά δέχτηκε πλύση εγκεφάλου για να νομίζει ότι αυτά που έβλεπε ως απαίσια δεν ήταν και τόσο απαίσια τελικά.

Αν δούμε έναν άνθρωπο ως μια τούρτα, τότε θα πούμε ότι είναι φτιαγμένος από ωραία συστατικά. Αν σε αυτήν την τούρτα προσθέσεις δηλητήριο τότε τα συστατικά της δεν έχουν πια καμιά σημασία. Όποιος την φάει θα πεθάνει, όσο νόστιμη και να είναι.
Έτσι είναι και τα μειονεκτήματα στο χαρακτήρα κάποιου. Μπορεί να έχει τα μύρια καλά και ένα μόνο ελάττωμα να τον καταστρέφει.

Τα μειονεκτήματα σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να γίνονται αποδεκτά. Αν λοιπόν ζω με αυτά αντί να στολίζω την ψυχή μου με αρετές, είμαι χειρότερος από τον αυτόχειρα.

[iristella]

Spoiler:

Μα δεν δέχτηκε κάποια πλύση εγκεφάλου. Το ότι ακούς και μια αντίθετη άποψη (εν προκειμένω του Purapura που έπαιξε την φωνή της συνείδησης σε όρισμένα θέματα - και πάλι πολύ περιορισμένα) δεν σημαίνει ότι σου επιβάλλεται κιόλας. Μόνος του πείστηκε ο πρωταγωνιστής, μόνος του σε μεγάλο βαθμό έφτασε στην λύση.

Τώρα το τι είναι η αυτοκτονία γενικά σηκώνει πολύ μεγάλη συζήτηση οπότε επιμένω να αναφέρομαι αποκλειστικά σε αυτήν την περίπτωση.

Τώρα για τα υπόλοιπα απλά διαφωνώ σε επίπεδο κοσμοθεωρίας.